แรงรักแรงปาฏิหารย์

 

 

 

 

         "กลับมาแล้วค่ะแม่ ฟางคิดถึงแม่ที่สุดเลย" ร่างบางทักทายแม่ของเธอที่มายืนรอทันทีเมื่อลงจากรถ

 

 

 

 

        "เหนื่อยไหมลูก ทำไมมาช้ากันจังล่ะ" แม่เพ็ญถามทั้งสองเมื่อเห็นว่ากลับค่อนข้างดึก

 

 

 

 

         "พอดีระหว่างที่เรากำลังจะกลับแก้วมีเรื่องด่วรพอดีนะค่ะน้าเพ็ญ เลยมาส่งฟางช้าแก้วขอโทษด้วยนะคะ"แก้วขอโทษที่มาส่งฟางช้าด้วยความรู้สึกผิด

 

 

 

 

       "จ้ะหนูแก้ว ไม่เป็นไรหรอกจ้ะน้าเข้าใจแค่แก้วอาสาไปรับยัยฟางให้น้าก็ดีใจแล้วจ้ะ/ขอบคุณนะคะ/เอ่อ ดึกแล้วค้างที่นี่นะหนูแก้วน้าทำกับข้าวไว้รอหนูทั้งสองคนแล้วเข้าไปกินกันนะจ้ะ/รับทราบค่ะ" เพ็ญพูดด้วยความอ่อนโยน และเห็นว่าดึกแล้วเลยชวนแก้วค้างที่นี่เป็นเพื่อนฟางและทั้งสามก็พากันเดินเข้าบ้านไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

        บ้านจิระคุณ

 

 

 

 

       "กลับมาแล้วหรอคะคุณท่านคุณธาม คุณป็อปเป็นยังไงบ้างคะ"นิดรีบวิ่งเข้ามาถามเมื่อเห็นทั้งสองกลับมาแล้วแต่ก็ไร้เสียงตอบจากทั้งสอง

 

 

 

 

     "คุณพ่อขึ้นไปนอนก่อนนะครับ เดี๋ยวธามคุยกับป้านิดและแม่นมเอง" พูดจบคุณพ่อก็เดินขึ้นไปทันทีด้วยสีหน้าแววตาที่เศร้าโศก

 

 

 

 

 

       "คุณป็อปอาการแย่มากเลยหรอคะคุณธาม"แม่นมถามพรางลุ้นกับคำตอบของธาม

 

 

 

 

       "ครับแม่นม น้านิด คุณหมอบอกว่าพี่ป็อปมีสิทธิ์กลายเป็นเจ้าชายนิทราครับ" ธามตอบด้วยสีหน้าและแววตาที่เศร้าไม่แพ้กับพ่อ

 

 

 

 

       "โถ่ คุณป็อป น่าสงสารจังใจหายเหมือนกันนะคะแม่นม" นิดพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่เป็นห่วงเป็นใย ผิดกับใครบางคนที่แอบยิ้มสแยะเงียบๆ

 

 

 

 

      "นั่นสิ น่าสงสาร... คุณธามแม่นมว่าคุณธามก็ไปอาบน้ำนอนได้แล้วนะคะเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว/ครับแม่นมงั้นธามขอตัวไปนอนก่อนนะครับแม่นม น้านิด/ค่ะคุณธาม" สิ้นสุดบทสนาทุกคนก็แยกย้ายกันไปนอนทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

      

 

 

       "นี่ยัยโฟร์ แกไปเยี่ยมป็อปมาอ้ะเค้าเป็นยังไงบ้าง" เมื่อโฟร์เดินเข้ามาได้ยินคำถามก็กลอกตา180องศากับคำถามของแม่ตัวเอง

 

 

 

 

 

       "หมอบอกว่าป็อปอาการแย่มากค่ะ โอกาสเป็นเจ้านิทราสูง" โฟร์ตอบด้วยน้ำเสียงประชดเล็กน้อย

 

 

 

 

       "ว๊าย แล้วแบบนี้งานหมั้นของแกกับตาป็อปละ ไม่ได้นะยัยโฟร์ สินสอดทองมั่นตั้งเยอะ" แม่ของเธอคุณหญิง(กำมะลอ)เดือนพูดขึ้นด้วยความเสียดายที่ไร้ซึ่งความเป็นห่วง

 

 

 

 

        "หนูว่าละแม่ต้องพูดแบบนี้ แล้วจะให้หนูทำยังไงคะ ในเมื่อหนูก็ทำอะไรไม่ได้" โฟร์รู้ดีว่าแม่ต้องการอะไรมันเป็นสิ่งที่เธอถูกเขาบังคับมาโดยตลอด

 

 

 

 

       "หึ น้ำหน้าอย่างแกจะมีปัญญาทำอะไรได้ล่ะ ก็แล้วแต่แกละกันแกอยากเห็นบ้านนี่ถูกยึดทุกสิ่งที่อย่างที่แกเห็นมันก็จะต้องถูกยึด!" คุณหญิงเดือนพูดด้วยอารมณ์ เพราะกลัวว่าบ้านตนจะถูกยึดจากหนี้สินที่พ่อของโฟร์ก่อเอาไว้ก่อนประสบอุบัติเหตุจากโฟร์ไป

 

 

 

        "แล้วแม่จะให้หนูทำยังไงคะ ที่ผ่านมาหนูพยายามมาตลอด กว่าบ้านป็อปจะชอบขี้หน้าหนูแม่คิดว่ามันง่ายหรอคะ กว่าแฟนคลัยเค้าจะเลิกด่าเลิกเกลียดเลิกแอนตี้หนูแม่คิดว่ามันง่ายหรอคะ ไม่เห็นแม่จะทำอะไรได้สักอย่างได้แต่สั่งๆ!!" โฟร์เองก็ตะหวาดกลับไปด้วยความกดดัรและโมโหที่แม่ไม่เคยจะพยายามหรือเห็นใจเธอบ้างเลย คุณหญิงเดือนได้ยินก็โมโหเลยพลั้งมือตบโฟร์เข้าจังๆ

 

 

 

 

        เพีียะ!! 

 

 

 

 

      "แกอย่าโง่ไปหน่อนเลยยัยโฟร์ ป็อปมันป่วยหรืออาจจะเป็นเจ้าชายนิทราแกอย่าลืมสิยังมีไอธามน้องชายของมันถึงมันจะเป็นลูกคนใช้แต่ถ้าไอป็อปเป็นอะไรไป สมบัติทุกอย่างก็ต้องตกเป็นของไอธามอยู่ดี!" 

 

 

 

 

 

      "แม่!! นั่นน้องชายว่าที่สามีโฟร์นะคะ พอพี่ชายเค้าประสบอุบัติเหตุ แม่ก็จะให้โฟร์ไปจับน้องชายเค้าหรอคะ!" โฟร์พุดในอารมณ์ที่ไม่อยากจะเชื่อว่าแม่จะแนะนำวิธีนี้ให้กับเธอ

 

 

 

 

      "แล้วยังไง ความรักความซื้อสัตย์โง่ๆของแกมันช่วยให้บ้านไม่โดนยึดได้ไหมหะ ฉันมองออกนะเวลาไปกินข้าวบ้านมันอะ/มองอะไรคะ/สายตาไอธามที่มันมองแก มันน่ะแอบชอบแก ไหนๆแกก็บอกว่ากว่าจะทำให้ที่บ้าาเค้ายอมรับแกมันยาก แกก็ใช้วิธีนี้ให้เป็นประโยชน์ คนพี่ไม่ได้ก็เอาคนน้อง/แต่ แม่คะ!/ถ้าแกไม่ทำแกก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่ แล้วแกก็จะไม่ได้เห็นหน้าฉันอีกด้วย!!/แม่ เดี่ยวก่อน!!" คุณหญิงเพ็ญพยายามเกลี้ยกล่อมโฟร์ ในใจของโฟร์นั้นไม่เห็นด้วย คุณหญิงรู้ทันเลยขู่โฟร์ว่าจะหนีไป โฟร์เองก็ได้แต่ทึ่งในใจของเธอไม่อยากทำแบบนั้นด้วยซ้ำเพราะเธอรักป็อปจิงๆ แต่เธอเองก็กลังที่จะต้องเสียอนาคตเช่นกัน

 

 

 

 

       "ฮือๆ ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย ป็อปคุณรีบหายรีบฟื้นได้ไหมคะ ฮือๆ โฟร์รักคุณโฟร์ไม่อยากทำแบบที่แม่บอกฮือๆ" หลังจากที่คุณหญิงเดินออกไปโฟร์ก็ได้แต่นั่งร้องไห้พร่ำเพ้ออยู่คนเดียว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

        บ้านฟ้าคราม

 

 

 

 

      "ทำไมเรามาอยู่ที่นี่ได้วะ บ้านฟ้าคราม..จำได้ว่าฉันกำลังขับรถกลับบ้านนี่หว่า" ใครบางคนยืนพึมพำอยูาคนเดียวที่หน้าบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

       บ้านนีระสิงห์

 

 

 

 

       "เอ่อแก้ว พรุ่งนี้แกหยุดนิ แกไปบ้านฟ้าครามเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ ฉันอยากได้หนังสือเล่มนึงที่มันถูกเก็บไว้ที่นั่นอะ" ในระหว่างที่ทั้งสองนอนเล่นกันอยู่ฟางก็พูดดชวนแก้วไปทำธุระเป็นเพื่อนด้วยพรุ่งนี้

 

 

 

 

      "หนังสือไรวะ แล้วแกแน่ใจนะว่าเค้าอนุญาติให้เข้าไปได้อ่ะ" แก้วถามเพื่อความรอบคอบ

 

 

 

 

       "แน่ใจสิ บ้านหลังนั้นอ่ะเป็นบ้านของลูกเศรษฐีคนนึงฉันก็ไม่รู้จักหรอก แต่ว่าเพื่อนฉันที่อังกฤษเค้าเคยไปที่นั่นตามแม่เค้าไปทำความสะอาดอ่ะเค้าบอกว่ามีหนังสือนิยายที่ดีมากๆอยู่เล่มนึงอยู่ที่นั่น ฉันอยากจะไปขอยืมหน่อยอะ" ฟางเล่าที่มาของการจะไปที่นั่นให้แก้วฟังคร่าวๆ

 

 

 

 

      "โอเค ถ้าแกแน่ใจฉันก็จะไปเป็นเพื่อน งั้นก็รีบนอนนะพรุ่งนี้จะได้ไปแต่เช้า/โอเคจ้ะ" ทั้งสองก็พากันนอนทันทีหลังพูดจบ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

        บ้านฟ้าคราม

 

 

 

 

     "อ่าว นั่นลุงสมที่ฉันจ้างให้ดูแลบ้านฟ้าครามนี่นา ลุงสมครับลุงสม" ชายหนุ่มเห็นคนรุ้จักเลยลองเรียกดู แต่เหมือนว่าเขาจะไม่ได้ยินพร้อมทั้งยังเดินผ่านร่างของตัวเองโดยที่ไม่มีความรู้สึกอะไร

 

 

 

 

      "เห้ย ทำไมลุงแกเดินผ่านตัวเราได้วะเนี่ย ลุงสมครับ อย่าพึ่งไปครับ" ชายหนุ่มพยายามเดินตามลุงสมออกไป แต่เมื่อถึงเขตที่พ้นจากบ้านหลังนี้เขาก็กลับมาอยู่ที่เดิมบริเวณหน้าบ้าน

 

 

 

 

       "เอ้า กลับมาตรงนี้ได้ไงวะ อะไรเนี่ยมันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน!" หลังจากที่เขากลับมาที่เดิมมันทำให้เขาประหลาดใจและแปลกใจมาก เขาลองเดินออกจากบริเวณรอบๆบ้านซ้ำๆแต่ผลก็เหมือนกันทุกครั้งคือกลัยมาอยู่ที่เดิม...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

      สวัสดีงับ ขอโทษที่อัพช้าน้าติดธุระนิดหน่อย อาจจะไม่ค่อยสนุกน้าา แต่ฝากจิดตามต่อไปเรื่อยๆนะคะ เม้นและวิจารณ์ได้เต็มที่ค่ะ แต่อย่าแปะลิงค์ใดๆมาเยอะๆนะคะ เห็นแจ้งเตือนแล้วดีใจแต่พอเปิดมาดูเป็นอะไรก็ไม่รู้ง่าT^T