แรงรักแรงปาฏิหารย์
เขียนโดย 
LinnilKN
วันที่ 18 มกราคม พ.ศ. 2561 เวลา 13.39 น.
แก้ไขเมื่อ 19 มกราคม พ.ศ. 2561 12.09 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
4) บ้านฟ้าคราม2.
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"คุณท่านคะ มีตำรวจมาขอพบค่ะ เรื่องคดีอุบัติเหตุของคุณป็อปนะค่ะ" แม่บ้านนิดตรงปรี่เข้ามาเรียนวิชัยที่กำลังนั่งรับประทานอาหารเช้ากับธามที่มีแม่นมยืนรออำนวยความสะดวกอยู่ข้างๆ ด้วยท่าทีร้อนรนเพราะมีตำรวจมาขอพบ
"อืม เดี๋ยวฉันตามไป/ธามไปด้วยครับคุณพ่อ" วิชับตอบรับกับนิดพร้อมด้วยธามที่อยากจะรู้เรื่องราวความเป็นมาและได้พากันไปที่ห้องรับรองแขกทันที
"สวัสดีครับคุณตำรวจ/สวัสดีครับคุณวิชัย"
"คือผมอยากมาขอความร่วมมือเกี่ยวกับคดีของคุณป็อปปี้นะครับ/ได้ครับ มีอะไรให้ผมช่วยผมยินดีช่วยเต็มที่" ตำรวจที่มาพูดเกริ่นตามปกติพร้อมกับคุณวิชัยผู้เป็นพ่อที่พร้อมจะช่วยตำรวจอย่างเต็มที่ โดยที่มีใครบางคนที่ยืนอยู่ที่นั่นร้อนใจอยู่ไม่น้อย
"คุณป็อปได้มีศัตรูที่ไหนบ้างรึเปล่าครับ ผลจากการตรวจรถของคุณป็อปเราพบว่าสายเบรคถูกตัดขาด น่าจะมีคนตั้งใจฆ่าคุณป็อปโดยใช้อุบายให้เหมือนกับการเกิดอุบัติเหตุ/ห้ะ ตั้งใจฆ่าหรอ!" ตำรวจพูดสันนิษฐานจากประสบการณ์ที่เคยทำคดีแนวนี้มา ทำให้ทุกคนร้องตกใจออกมาเป็นเสียงเดียวกัน
"ไม่มีนะครับ อ่อหรือท่าจะมีก็คงแค่พวกที่อิจฉาพี่ชายตัวเองนี่แหละครับคุณตำรวจ/คุณพ่อหมายความว่าไง" วิชัยพูดด้วยน้ำเสียงเหยียดๆพลางมองมาทางลูกชายคนเล็กก่อนที่ํธามจะตอกกลับด้วยสีหน้าที่ผิดหวัง
"ไม่มีทางค่ะ คุณธามไม่มีทางทำแบบนั้นหรอกค่ะคุณท่าน อย่ามาโทษกันสิคะ/ไม่เป็นไรหรอกครับแม่นม ตั้งแต่เกิดมาธามไม่เคยทำอะไรถูกต้องและถุกใจคุณพ่อสักอย่างหรอกครับ" แม่นมที่ได้ยินวิชัยพูดเชิงกล่าวหาก็รีบเป็นเดือดเป็นร้อนแทนธามทันทีก่อนที่ธามจะพูดออกมาด้วยความน้อยใจ
"เอาแบบนี้ละกันนะครับ เดี๋ยวยังไงทางตำรวจขอสอบปากคำเบื้องต้นก่อนละกันนะครับ แล้วจะไปลองตรวจสอบกล้องวงจรปิดที่คุณป็อปไปเล่นคอร์นเสิร์ตในคืนวันเกิดเหตุดูอาจจะได้ภาพคนร้ายบ้างนะครับ/ได้ครับคุณตำรวจ ผมจะร่วมมือให้สุดความสามารถเพื่อเอาคนผิดมาลงโทษให้ได้!" ตำรวจที่เห็นสถานการณ์ที่ไม่ค่อยดีเลยเบี่ยงประเด็นออกมา วิชัยตอบตกลงให้ความร่วมมือทุกอย่างแล้วชายตามามองลูกชายคนเล็กที่นั่งน่าเศร้าอยู่ข้างๆแม่นม
โรงพยาบาล
"ป็อปคะ ทำไมชีวิตโฟร์ต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วยคะ โฟร์รักคุณ คุณช่วยตื่นมาหน่อยได้ไหม ซึก โฟร์ไม่อยากทำแบบที่แม่บอกแต่โฟร์ไม่มีทางเลือกเลยค่ะป็อป ตื่นมาได้ไหมคะ" คนตัวเล็กนั่งร้องไห้ระบายอารมณ์ด้วยความเสียใจและกดดันกับคนรักของเธอที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง
บ้านฟ้าคราม
"ที่นี่อ่ะหรอแก บ้านฟ้าครามที่แกบอก/ใช่ที่นี่แหละ สวยเนอะ เออเดี๋ยวฉันโทรหาลุงสมก่อนเพราะต้องเอากุญแจที่ลุงเค้า" เมื่อมาถึงที่หน้าบ้านแก้วเอ่ยถามเพื่อนสนิทของตนด้วยควาสงสัยเล็กน้อยก่อนที่ร่างบางจะตอบรับกับเพื่อนสาวแล้วโทรหาคนดูแลเพื่อขอกุญแจทันที
"นี่คือกุญแจของบ้านหลังนี้นะหนู เดินดีๆละถ้าเจออะไรผิดปกติไม่ต้องเรียกลุงนะลุงไปก่อนละ/เดี๋ยวค่ะลุง อ่าวไปสะละ คุณลุงหมายความว่าไงอะ/ฉันว่าแกเลิกสงสัยแล้วเปิดเข้าไปดีกว่าเราจะได้รีบกลับ" ลุงสมคนดูแลบ้านฟ้าครามรีบส่งกุญแจให้ก่อนที่จะมีพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆแล้วรีบวิ่งออกไป ฟางที่สงสัยก็ถามไม่ทันได้แต่ยืนครุ่นคิดก่อนที่แก้วจะรีบบอกให้ฟางรีบเข้าไปเอาหนังสือแล้วจะได้รีบกลับเพราะเธอรู้ดีว่าที่นี่คือบ้านพักของใคร
"อยู่ไหนนะ/ลักษณะมันเป็นยังไงอ่ะเดี๋ยวฉันช่วยหา/ชื่อหนังสือว่ามายาสีมุข แกช่วยฉันหาหน่อยดิ" ฟางกำลังหาหนังสือมายาสีมุขแต่หาไม่เจอสักทีแก้วที่เห็นเพื่อนสนิทบ่นก็อาสาจะช่วยหาก่อนที่ฟางจะบอกชื่อหนังสือแล้วทั้งสองก็ช่วยกันหา
โรงพยาบาล
"โฟร์อ่านหนังสือ เปิดเพลง ตัดเล็บให้คุณแล้วนะคะ โฟร์ขอตัวกลับก่อนนะคะแล้วพรุ่งนี้โฟร์จะมาเยี่ยมคุณใหม่ รีบตื่นมาเร็วๆนะคะ" โฟร์ที่มาทำหน้าที่ดูแลแฟนหนุ่มของตนจนเสร็จเรียบร้อยก็พูดลาพลางจุ๊บที่หน้าผากป็อปปี้ด้วยความรัก
"อ้าวโฟร์ จะกลับแล้วหรอ/ไง หวัดดีโทโมะ" ใครบางคนทักขึ้นเมื่อเห็นโฟร์กำลังจะกลับก่อนที่เธอจะทักตอบพลางยิ้มแห้งๆ
"พอดีฉันพึ่งกลับจากลาพักร้อนแล้วเห็นข่าวป็อปเลยรีบกลับมา ผอ.ก็ให้ฉันมารับผิดชอบเคสของป็อปต่อเลย เธอไม่ต้องห่วงนะ/อื้ม ฝากด้วยนะโทโมะ นายคือเพื่อนที่ดีที่สุดของป็อป เป็นหมอที่เก่งคนนึง ได้นายมารับผิดชอบฉันก็จะพยายามหายห่วง" โทโมะบอกเล่าถึงเหตุการณ์ของตนเองและรีบกลับมาทันทีก่อนที่จะรับปากว่าจะรักษาป็อปเป็นอย่างดี ร่างบางได้ยินเช่นนั้นก็ใจชื้นเพราะโทโมะก็เป็นเพื่อนสนิทป็อปปี้เรียนหมอจบนอกมาด้วยกัน
"งั้นโฟร์กลับก่อนนะ ฝากป็อปด้วย/ได้ ไม่ต้องห่วงนะ" โฟร์กล่าวลาโทโมะก่อนที่ชายหนุ่มจะตอบรับแล้วแยกกันทันที
บ้านจิระคุณ
"ขอบคุณ คุณวิชัยและคุณธามมากนะครับที่ให้ความร่วมมือเราจะสืบจนกว่าจะรู้ตัวคนร้ายให้ได้ครับ/ครับ ผมฝากด้วยนะครับคุณตำรวจ" หลังจากสอบปากคำเสร็จทั้งหมดก็เดินมาส่งตำรวจที่หน้าบ้านก่อนจะกล่าวขอบคุณกันเล็กน้อยแล้วพากันเดินกลับเข้าไปในบ้าน
"นิดไปบอกสมชายเอารถออก ฉันจะไปเยี่ยมป็อป/ธามไปด้วยนะครับ/ไม่ต้อง แกอยู่ที่นี่แหละ" วิชัยสั่งให้แม่บ้านไปตามคนขับรถมาเพื่อที่จะไปเยี่ยมลูกชายสุดที่รัก ธามได้ยินก็ขอไปด้วยเพราะเป็นห่วงพี่ชายก่อนวิชัยจะหันมาทำเสียงดุและสั่งให้ธามอยู่ที่บ้าน ก่อนจะเดินไปที่รถทันที
"แม่นม ทำไมคุณพ่อต้องคิดว่าธามเป็นคนทำร้ายพี่ป็อป ธามไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะครับ/ิอย่าคิดมากนะคะคุณหนู คุณท่านอาจยะกำลังสับสนและเสียใจนะคะ" ธามพูดอ้อนแม่นมด้วยน้ำเสียงเศร้าโศกก่อนที่แม่นมจะพูดปลอบใจด้วยความรักและสงสาร
"ฮัลโหลค่ะ จริงหรอคะ ได้ค่ะเดี๋ยวดิฉันจะถามคุณหนูให้นะคะแล้วจะรีบติดต่อกลับค่ะ/มีอะไรหรอครับแม่นม/มีข่าวดีค่ะ ทางค่ายกามิติดต่อแม่นมมาถามว่าคุณหนูสนใจจะไปเป็นนักร้องกับทางค่ายไหม เนื่องจากคุณป็อปประสบอุบัติเหตุ ทำให้คอร์นเสิร์ตที่จะมีขึ้นในอาทิตย์หน้าเกือบต้องยกเลิกแต่แฟนคลับไม่ยอม ทางค่ายเลยคิดว่าคุณหนูจะเหมาะมาแทนที่สุดค่ะ" ขณะที่กำลังปลอบใจธามเสียงโทรศัพท์แม่นมดังขึ้นก่อนจะตอบรับด้วยน้ำเสียงที่ดีใจแล้วอธิบายบอกกับธาม ทำให้ชายหนุ่มดีใจเป็นอย่างมากที่วันที่เค้ารอคอยก็มาถีง
"จริงหรอครับ ตกลงครับ ธามขอบคุณแม่นมมากนะครับเพราะผลงานของธามทุกชิ้นที่ส่งไปตอนนั้นมีแม่นมเป็นเบื้องหน้าและเบื้องหลังทุกอย่าง ถึงแม้ตอนนั้นเค้าจะไม่เลือกธาม แต่ตอนนี้โอกาสของธามมาถึงแล้วครับ/ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณหนู เพื่อคุณหนูแล้วแม่นมได้ทุกอย่างค่ะ แม่นมยอมแลกทุกอย่างเพื่อให้คุณหนูมีความสุข" ธามกล่าวขอบคุณแม่นมด้วยความดีใจเพราะเค้าเคยส่งผลงานตัวเองไปพร้อมกับป็อปปี้แต่ในตอนนั้นทางค่ายได้เลือกป็อปปี้แต่ตอนนี้เขาหันมาเลือกตนแม้จะเลือกเพราะป็อปปี้เกิดอุบัติเหตุแต่เขาก็ดีใจอยุ่ดีเลยโผลกอดแม่นมก่อนที่แม่นมจะกอดตอบแล้วพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบและสายตาที่เย็นชาปนความสะใจ
บ้านฟ้าคราม
"กรี๊ด เจอแล้วแก้ว หาตั้งนานเจอสักที/นั่นดิ ทำเอาฉันเหนื่อยเลย" ร่างบางร้องออกมาด้วยความดีใจเมื่อเจอหนังสือที่หาอยู่นานก่อนที่แก้วจะพุดเสริม
"งั้นก็กลับได้แล้วละสิ ปะกลับกันเถอะ/ใครบอก ฉันว่าที่นี่อากาศดีอ่ะฉันกะว่าจะนั่งอ่านหนังสือและคิดพอตนิยายเรื่องต่อไปพลางๆ" เมื่อหาหนังสือเจอแก้วก็รีบชวนฟางกลับทันที แต่เพื่อนสาวไม่ยอมกลับง่ายๆและนั่งชิลต่อไป
"โอ๊ยแก แต่ฉันอยากกลับแล้วอ่ะ นะกลับกันเถอะ/ทำไมอ่ะแก้ว แกมีอะไรปะเนี่ย/ถ้าฉันบอกแก แกห้ามตกใจนะ/ อื้ม บอกมา" แก้วคยั้นคยอให้ฟางกลับร่างบางเลยถามด้วยความสงสัยก่อนที่แก้วจะบอกอะไรบางอย่างกับเธอแต่ไม่อยากให้เพื่อนตกใจ
"ที่นี่อ้ะคือบ้านพักของคุณป็อปที่เขาซื้อไว้เป็นเรือนหอของเขากับแฟน/ห้ะ ที่นี่อะหรอ/ใช่" แก้วอธิบายให้เพื่อนสาวคลายความสงสัย ร่างบางตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินเพื่อนสาวเล่าเลยถามทวนอีกครั้ง
"รู้แบบนี้แกจะกลับได้ยังอะ/ไม่อ่ะ ฉันจะอยู่ต่อก่อนสักหน่อย ลุงสมเคยบอกว่าตอนฉันติดต่อมาลุงแกก็ไปขออนุญาติคุณป็อปให้และคุณป็อปก็อนุญาติ ฉันเลยอยากอยู่ต่อเผื่อว่าฉันจะคิดไอเดียใหม่ๆได้" แก้วเอ่ยถามเพื่อนตัวเองอีกครั้งแต่เพื่อนสาวก็ปฏิเสธิและเล่าเรื่องตอนติดต่อลุงสมให้ฟัง ไหนๆเธอก็มีโอกาสได้เข้ามาแล้วก็อยากจะอยู่ต่ออีกสักหน่อย
"ฮัลโหลค่ะ บ.ก. งานด่วนอีกแล้วหรอคะ ค่ะๆแก้วจะรีบไป/มีไรหรอแก/งานด่วนอีกแล้วอะดิ กลับกันเหอะยัยฟางฉันต้องกลับแล้วจิง" ระหว่างคุยกันอยู่ก็มีสายตรงดิ่งจากกบ.ก.ตามตัวแก้วด่วน เลยรีบชวนเพื่อนสาวกลับทันที
"แกกลับก่อนก็ได้ ฉันอยากอยู่ต่อสักหน่อยจิงๆ ถ้าฉันจะกลับแล้วเดี๋ยวฉันให้ลุงสมเรียกรถให้ฉันก็ได้/มันจะดีหรอฟาง แต่แกอยู่คนเดียวนะ/ไม่เป็นไร แกไม่ต้องห่วงรีบไปเถอะเดี๋ยวก็โดนบ.ก.เฉ่งอีกหรอก/งั้นฉันไปก่อนนะ ดูแลตัวเองด้วยถ้าเสร็จไวฉันจะรีบกลับมารับ" ร่างบางเป็นห่วงเพื่อนก็บอกให้เพื่อนสาวนั้นกลับไปก่อน แต่แก้วก็เป็นห่วงฟางอยู่ดีเลยกะว่าถ้าเสร็จงานเร็วจะรีบกลับมารับ ก่อนที่ทั้งสองจะแยกกัน
"งืมมม อ้ะ เผลออ่านหนังสือไปแปปเดียว5โมงแล้วหรอเนี่ย กลับบ้านดีกว่า" ร่างบางที่นั่งอ่านนิยายเพลินจัดสะดุ้งขึ้นเมื่อเห็นว่าเย็นมากแล้ว เลยเก็บของและเตรียมตัวกลับทันที
"ขอบคุณมากนะคะลุงสมที่ให้ฟางมาเอาหนังสือที่นี่ ฟางรบกวนลุงสมหารถให้ฟางหน่อยได้ไหมคะ/ไม่เป็นไรครับ แต่คุณฟางฝนทำท่าใกล้ตกหนักแล้วนะครับ" ฟางเดินออกมาคืนกุญแจและขอบคุณลุงสมก่อนที่ลุงจะพูดบอกเธอเรื่องสภาพอากาศที่ดูเหมือนว่าฝนกำลังจะตกหนัก
ซ่า ครึมครึม
"ว๊าย ฝนตกจนได้/คุณฟางเข้าไปข้างในก่อนเถอะครับ"พูดไม่ทันขาดคำฝนก็เทลงมาอย่างหนักฟางร้องด้วยความตกใจก่อนลุงสมจะรีบบอกให้ฟางวิ่งเข้าไปในบ้าน
"ฝนตกหนักแบบนี้ลุงว่าคุณฟางคงต้องค้างคืนที่นี่แล้วละครับ อะนี่เป็นเสื้อผ้าของเมียลุงแล้วก็อาหารเย็นนะครับ มีอะไรขาดตกบกพร่องเรียกลุงได้นะครับ/ขอบคุณมากค่ะลุง" ลุงสมเอาข้าวของเสื้อผ้ามาให้ฟางก่อนร่างบางจะกล่าวขอบคุณและปิดประตูทันที
"โอย รู้แบบนี้ฉันน่าจะกลับพร้อมยัยแก้ว โทรหายัยแก้วดีกว่า อ้ะ ไม่มีสัญญาณเลย เห้อออ งั้นก็ขออนุญาติพักที่นี่นะคะคุณป็อป" ร่างบางที่พึมพำเล็กน้อยก่อนจะกดโทรศัพท์หวังโทรหาเพื่อนสนิทแต่ด้วยความที่ฝนตกหนักทำให้ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์เลย ร่างบางถอนหายใจเบาๆก่อนจะพูดบางอย่างและไปอาบน้ำทันที
"สดชื่นจัง หิวอะกินข้าวที่ลุงสมให้มาดีกว่า เอ๊ะ นั่นใครคะ"ร่างบางที่อาบเสร็จกำลังจะกินข้าวเมื่อเห็นใครบางคนนั่งอยู่ที่โซฟา
"ว๊าย คุณ คุณเป็นใครหรอคะ หรือว่าเป็นหลานลุงสมมีอะไรหรือป่าวคะ/ห้ะ นี่คุณคุยกับผมหรอ/ใช่ค่ะ ทำไมหรอคะ/นี่คุณเห็นผมหรอ" ร่างบางตกใจเมื่อเห็นชายหนุ่มหันหน้ามาก่อนจะถามด้วยความสงสัย ชายหนุ่มก็ถามกลับเช่นกันเพราะสองวันมานี้เค้าพยายามคุยกับลุงสมและแม่บ้านที่มาทำความสะอาดแต่ไม่มีใครตอบเค้าและทำเหมือนไม่เห็นเค้าเลย
"ชะใช่ค่ะ ทำไมหรอคะ/ก็เวลาลุงสมแกมาที่นี่หรือแม่บ้านที่ผมจ้างให้มาทำความสะอาดมาที่นี่ผมเรียกใครก็ไม่มีใครตอบผมเลย จนกระทั่งผมเจอคุณนี่แหละค่อยโล่งอกหน่อย" ร่างบางถามด้วยความงุนงงว่าทำไมเขาต้องแสดงอาการดีใจมากขนาดนั้นก่อนที่ชายหนุ่มจะอธิบายรายละเอียดต่างๆให้ฟัง
"เดี๋ยวนะคะ แม่บ้านที่คุณจ้างทำความสะอาด/ใช่ครับ ก็ผมเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ นี่อย่าบอกนะว่าคุณไม่รู้จักผมอ่ะ" ฟางพูดพลางครุ่นคิดเล็กน้อยจากสิ่งที่ชายหนุ่มเล่า และเขาได้ถามเธอกลับเพราะเค้าคิดว่าไม่น่าจะมีใครที่ไม่รู้จักเขา
"เอ่อ พอดีฉันพึ่งกลับมาจากเมืองนอกนะค่ะเลยไม่ค่อยได้รู้เรื่องอะไรสักเท่าไหร่/อ๋อ งั้นผมจะแนะนำตัวให้คุณรู้จัก ผมเป็นนักร้องนะ ชื่อภาณุ จิระคุณ ชื่อเล่นผมชื่อป็อปปี้นะ เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ แล้วคุณล่ะชื่ออะไรหรอ/ห้ะ!! ว่าไงนะคะ!" ฟางบอกเหตุผลที่เธอไม่ค่อยรู้จักใครกับเขาก่อนที้เขาจะแนะนำตัวซึ่งมันทำให้เธอตกใจเป็นอย่างมาก
แง่มมมม เป็นยังไงบ้างงับ สปอยก่อนว่าหลังจากธามได้เป็นศิลปินแล้วจะเป็นจุดเปลี่ยนของตัวละครเลยทีเดียว ยังไงฝากติดตามด้วยนะฮ้าบบบ สนุกหรือไม่สนุกหรือมีไรติเตียนเม้นมาได้เลยนะงับ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
