แรงรักแรงปาฏิหารย์

 

 

 

 

 

 

     "ตอนนี้ก็ได้เวลาที่ทุกคนรอคอยแล้วนะคะขอเสียงปรบมือให้กับน้องร้องรับเชิญของเราในวันนี้ เป็นคนที่ทุกคนรอคอยคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคุณป็อปปี้ค่าาา" เสียงพิธีกรพูดจบก็เต็มไปด้วยเสียงกรี๊ดดของเหล่าแฟนเพลง

 

 

 

 

 

 

      "ไม่มีเธอก็ไม่อยากหายใจ ไม่มีแรงสั่งตัวเองเคลื่อนไหว ได้แต่ทรมาน ได้แต่ทรมาณ เอ้า ร้องไปพร้อมๆกันหน่อยเร็วว / กรี๊ดดดดด" ทั้งฮอลเต็มไปด้วยเสียงร้องเพลงและเสียงเชียร์จากแฟนคลับ ป็อปปี้แอบส่งสายตาให้กับแฟนสาวของตนที่นั่งเชียร์อยู่ด้านหน้าด้วยสายตาหวานแวว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

      "แม่นมครับ เมื่อไหร่วันนแบบนี้จะเป็นวันของธามบ้าง ทำไมพี่ป็อปเค้าได้แต่อะไรดีๆ ธามผิดมากหรอครับที่เป็นแค่ลูกคนใช้" ธามไทกำลังนั่งดูถ่ายทอดสดคอนเสิร์ตของป็อปแล้วพูดอย่างเศร้าๆ

 

 

 

 

 

      "อย่าคิดแบบนั้นนะคะคุณหนู คุณหนูของนมเก่งกว่าคุณป็อปทุกอย่างเลยนะคะ แค่ยังไม่มีโอกาสเท่านั้นเอง" แม่นมพูดปลอบใจธามด้วยความรักและสงสาร

 

 

 

 

 

       "แล้วเมื่อไหร่ธามจะมีโอกาสแบบนี้บ้างละครับ" ธามไทพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ

 

 

 

 

 

       "อีกไม่นานหรอกค่ะ แม่นมสัญญาจะทำให้คุณหนูได้ทุกสิ่งทุกอย่าง!" แม่นมพูดพลางกอดธามไทด้วยสีหน้าที่เคียดแค้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

        "ขอบคุณมากเลยนะคะน้องป็อปที่อุตส่ามางานพี่ในวันนี้แหม ทำเอาฮอลแทบแตกเลยนะคะ" เจ้าของงานที่ป็อปมาแสดงคอนเสิร์ตกล่าวขอบคุณหลังจบคอนเสิร์ต

 

 

 

 

 

 

      "ครับไม่เป็นครับผม" ป็อปปี้ยิ้มรับด้วยอัธยาศัยที่ดี

 

 

 

 

 

 

      "อุ้ย น่ารักจังถึงว่าแฟนคลับทั้งรักและชื่นชมน้องป็อป เดี๋ยวยังไงพี่ขอตัวก่อนนะคะไว้ร่วมงานกันใหม่ค่ะ/ได้ครับผม ขอบคุณนะครับ" 

 

 

 

 

 

 

      "เหนื่อยไหมคะป็อป"ใครบางคนเดินเข้ามาถามและกอดป็อปปี้จากทางข้างหลัง

 

 

 

 

 

      "ไม่เหนื่อยหรอกครับ แค่เห็นหน้าคุณผมก็หายเหนื่อยละ จุ้บ" พูดจบป็อปปี้ก็แอบขโมยหอมแฟนสาวตัวเอง

 

 

 

 

 

 

       "อุ้ย ป็อปอ้ะ ทำไรคะเนี่ย เดี๋ยวก็มีคนเห็นหรอก" โฟร์พูดด้วยความเขิน

 

 

 

 

 

 

       "เห็นแล้วจะเป็นไรละครับเราเป็นแฟนกันนะ" ป็อปปี้พูดแล้วแอบหอมแก้มแฟนสาวอีกที

 

 

 

 

 

 

       "ป็อปปอะ โฟร์เขินนะคะ เรากลับกันดีกว่าค่ะดึกแล้วเดี๋ยวคุณพ่อป็อปจะเป็นห่วงนะคะ" โฟร์พูดบอกชายหนุ่มด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

 

 

      "ปะ เดี๋ยวผมไปส่งนะ" 

 

 

 

 

  

       "โฟร์นัดแม่ไว้นะค่ะป็อป ยังไงป็อปกลับก่อนนะคะคุณแม่รออยุ่ด้านหน้านี่แหละค่ะ" 

 

 

 

 

 

 

       "อ่าวหรอ โอเคครับงั้นอย่ากลับดึกมากนะคะที่รัก จุ้บ" พูดจบป็อปปี้ก็จุ้บปากโฟร์เบาๆ

 

 

 

 

 

      "ค่ะ ขับรถดีๆนะคะถึงบ้านแล้วอย่าลืมโทรหาโฟร์นะ/ครับผม" พูดจบทั้งสองก็แยกกันไปคนละทาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

       "โอ๊ยยยย ยัยฟางงง เมื่อไหร่จะมาสักทีเนี่ยฉันรอนานแล้วนะ" ใครบางคนบ่นขึ้นหลังต้องมารอรับเพื่อนที่สนามบิน

 

 

 

 

 

 

      "ยัยแก้วววววว กรี๊ดดด" ร่างบางตะโกนเรียกเพื่อนด้วยความดีใจ

 

 

 

 

 

 

       "นี่ ยัยฟาง กว่าจะมาได้ฉันมารอแกนานละนะ" แก้วบ่นที่ฟางมาสาย

 

 

 

 

 

      "แหม่แก ฉันก็ต้องเตรียมความมั่นใจก่อนสิยะ สวยยังอะ" ฟางพูดพลางถามเพื่อนตัวเองด้วยอารมณ์ขัน

 

 

 

 

 

 

        "สวยแล้วยะ ไปกันได้ยังป่านนี้แม่แกรอกินข้าวแล่ว/ปะ ยังไงก็ขอบคุณแกนะที่อุตส่ามารับฉันที่สนามบินเนี่ย/ไม่เป็นไรแกกลับมาทั้งทีฉันก็ต้องมารับสิ" พูดจบทั้งสองก็พากันไปขึ้นรถเพื่อกลับบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

       "วันนี้ถนนโล่งดีแฮะ แอบแว๊นหน่อยดีไหมเนี่ย" ป็อปปี้พูดกับตัวเองขณะขับรถเมื่อเห็นถนนโล่ง

 

 

 

 

 

 

      "เอาสักหน่อยละกัน เหยียบไปเลยลูกพ่อ" พูดจบป็อปปี้ก็เหยียบเร่งความเร็วจนเกือบสุด ทว่าในขณะนั้นเค้ากำลังจะกดเปลี่ยนเพลงในรถเลยไม่ทันมองว่ามีรถบรรทุกกำลังเลี้ยวออกจากซอยด้านข้างถ้าเขาไม่เบรคละก็...

 

 

 

 

 

       "เห้ยยย มาจากไหนวะนั่น เอ้า เห้ยทำไมเบรคไม่อยู่ เห้ยยยยยยยยยยย!!"

 

 

 

 

 

                                  โคร้มมมมมมมม!!

 

 

 

 

 

 

 

     "ฮัลโหล งานเรียบร้อยดีใช่ไหม/เรียบร้อยครับรอเปิดทีวีดูได้เลย" พูดจบใครบางคนก็ยิ้มแสยะขึ้นด้วยความสะใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

       สวัสดีงับรีดทุกคน ฝากฟิคเค้าด้วยน้า แต่งตามความชอบง้ะอยากให้แก้ไขตรงไหนช่วยบอกด้วยน้าา เดี๋ยวมาอัพเพิ่มนะค้า