(Inuyasha Fanfiction) Forever Love Sesshomaru&Rin

ณ หมู่บ้านของท่านคาเอเดะ
“ริน”
 
“...คะ”
 
“เจ้าอยู่ที่นี่ได้ใช่ไหม?”
 
“ค่ะ รินอยู่ได้”
 
“ไว้ข้า กับจาเค็น จะมาเยี่ยมเจ้าบ่อยๆ ก็แล้วกัน”
 
“...” รินยืนนิ่งไป ราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ จนเสียงของอสูรหนุ่มดังขึ้น ทำให้เธอออกจากภวังค์
 
“ริน…”
 
“ท่าน...ได้โปรดอย่าลืมรินนะคะ” รินรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีพูดให้อสูรหนุ่มรับรู้เรื่องที่เธอคิดอยู่เนินนาน
 
“แน่นอน...ข้าสัญญา” อสูรหนุ่มตอบด้วยเสียงที่อ่อนโยนแต่หนักแน่นไปด้วยความจริงใจที่มีให้กับเด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้าของเขา แล้วก็เหาะจากไปพร้อมกับจาเค็นที่เกาะอยู่บนขนอันฟูฟ่องของเขา
 
“...ข้าจะไม่ลืมเจ้าหรอกนะริน ไว้เจ้าโตพอที่จะเลือกทางของเจ้าเองได้เมื่อไหร่ เมื่อนั้นข้าจะกลับมา กลับมาฟังคำตอบของเจ้า ขอแค่เจ้าบอกว่าต้องการข้า ไม่ว่ามนุษย์หรือปีศาจหน้าไหน ข้าก็ไม่ให้มันได้เจ้าไปทั้งนั้น...” อสูรหนุ่มคิดขณะที่กำลังเหาะกลับไปยังปราสาทจิ้งจอกเงิน
 
         นับจากเรื่องของลูกแก้วสี่วิณญาณและการไล่ล่านาราคุจบลงแล้ว เส็ตโชมารูได้ตัดสินใจฝากรินไว้ที่หมู่บ้านของคาเอเดะ เพื่อให้รินเรียนรู้การใช้ชีวิตแบบมนุษย์ธรรมดา อยู่ร่วมกับผู้อื่นได้
         ส่วนเส็ตโชมารูเอง ก็ยังต้องแบกรับหน้าที่ของทายาทเผ่าพันธุ์จิ้งจอกเงินต่อจากท่านพ่อของเขาอยู่ ดังนั้นการจะดูแลรินที่ยังเป็นเด็กอายุ 7 ปี อาจจะยากกว่าเมื่อก่อนหลายเท่า เพราะการรวบรวมอาณาจักรนั้นยุ่งยาก และมีอันตรายแฝงอยู่มากมาย การให้รินอยู่ในที่ของมนุษย์ น่าจะเป็นหนทางที่ทำให้รินปลอดภัยและมีความสุข
-------------------------------------------------
13 ปีต่อมา
ทางด้านของริน
“กรรรร…” เสียงของอะอุนร้องเรียกรินอยู่หน้ากระท่อมของคาเอเดะ
รินตอนนี้โตเป็นสาวสะพรั่ง นัยตาสีน้ำตาลรับกับดวงตาและคิ้วที่โก่งได้รูป พวงแก้มและริมฝีปากมีสีชมพูระเรื่อบางๆ ราวกับสีของดอกซากุระ ผมสีนิลที่ยาวคลุมหลังถูกมัดไว้ด้านหลังด้วยผ้าสีขาวสะอาด ชุดมิโกะที่สวมใส่นั้นบ่งบอกได้ดีว่าตอนนี้เธอทำหน้าที่อะไรในหมู่บ้านแห่งนี้ เธอเดินไปหาอะอุนพร้อมกับลูบหัวทั้งสองของมันอย่างเบามือ
 
“อะอุน คิดถึงจังเลย”
 
“กรรรร…” อะอุนร้องราวกับตอบรับคำกล่าวของริน
 
“วันนี้เจ้ามีอะไรมาฝากข้ารึ?” รินพูดพลางเดินสำรวจของที่วางอยู่บนหลังอะอุน เป็นห่อกระดาษที่รูปลักษณ์คุ้นตา เพราะเป็นของที่เธอนั้นได้แทบจะทุกครั้งที่อะอุนมาหาเธอ “คงจะเป็นกิโมโนสินะ” เธอหยิบห่อกระดาษเข้าไปวางไว้ในกระท่อม ก่อนจะจูงอะอุนไปลำธารหลังหมู่บ้านเหมือนกับทุกครั้ง เพื่ออาบน้ำให้มัน
 
“อ้าว รินจัง”
 
“อรุณสวัสดิ์ค่ะท่านคาโงเมะ ท่านซังโกะ” รินกล่าวทักทายทั้งสองที่นั่งอยู่บนโขดหินข้างลำธารด้วยน้ำเสียงที่สดใส
 
“อรุณสวัสดิ์จ้า” คาโงเมะและซังโกะพูดพร้อมกัน
 
“เด็กๆ ไปไหนกันหมดรึค่ะ” รินถามเพราะปกติจะเห็นพวกเธอมากับลูกๆ เพื่อจับปลาไปทำอาหารในตอนกลางวันกัน แต่วันนี้กลับเห็นแค่ผู้เป็นแม่เท่านั้น
 
“ข้าน่ะให้เด็กๆ ไปฝึกล่าปีศาจของจริงกันน่ะสิจ๊ะ ข้าก็เลยปล่อยให้ไปกับพวกพ่อๆ เขาน่ะ” ซังโกะพูด
 
“แล้วท่านคาเอเดะล่ะจ๊ะ วันนี้พี่ยังไม่เห็นท่านเลย” คาโงเมะถามขึ้น เพราะช่วงหลังๆ มาไม่ค่อยจะเห็นท่านคาเอเดะออกไปไหนมาไหนซักเท่าไหร่
 
“ท่านคาเอเดะเห็นว่าปวดเขาน่ะค่ะ รินก็เลยให้นอนพักผ่อน”
 
“ก็นะ ท่านเองอายุก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้วหนินะ อีกไม่กี่ปีก็ 80 แล้ว ท่านเนี่ยก็อายุยืนไม่ใช่เล่นเลย” ซังโกะพูด
 
“นั่นสินะ จะปวดนู้น เจ็บนี่ ก็เป็นปกติแหละพี่ว่า” คาโงเมะเสริม
 
“ไว้กลับไปในหมู่บ้าน พวกท่านเข้าไปเยี่ยมได้นะคะ ท่านคาเอเดะอยู่ในกระท่อมนั่นแหละค่ะ” รินพูดพลางจูงอะอุนลงไปในน้ำ แต่แล้วคำพูดที่ไม่ค่อยถูกใช้ถามกับเธอบ่อยนักก็ดังขึ้นมา ใช่..เพราะมันเป็นคำถามที่ทุกคนรู้ว่าเธอเองก็คงยากที่จะตอบ แล้วคำถามนั้นก็ทำให้รินหยุดชะงัก
 
“เส็ตโชมารู...ไม่ได้มาด้วยหรือจ๊ะ?” คาโงเมะถามขึ้น เพราะ 7-8 ปี หลังมานี่ เห็นรินจูงอะอุนมาอาบน้ำอยู่บ่อยครั้ง แต่ไม่เคยเห็นวี่แววของเจ้าของของมันเลยแม้แต่ครั้งเดียว ขนาดอินุยาฉะเองก็ยังสงสัย ทั้งที่เมื่อก่อนมักจะได้กลิ่นของเส็ตโชมารูอยู่แถวหมู่บ้านอยู่บ่อยๆ แต่พักหลังมาราวกับหายสาบสูญไปจนไม่เหลือกลิ่นเลย
 
“...” รินคิดถึงคำถามนั้น ครั้งสุดท้ายที่เจอกับเส็ตโชมารูก็เมื่อ 8 ปีก่อน คำสุดท้ายที่เขาบอกกับเธอไว้
 
“ข้าอาจจะไม่ได้มาพบเจ้าซักพักนะ...ริน จาเค็นก็ด้วย…”
 
         ถึงจะบอกว่าซักพัก แต่มันก็ล่วงเลยมาตั้ง 8 ปีแล้ว เธอเองก็ลืมที่จะหาคำตอบไปแล้ว เพราะยังไงซะ ก็คงมีภาระมากมายที่มนุษย์อย่างเธอเองก็คงไม่อาจจะเข้าใจได้หมด แต่อย่างน้อยก็ยังส่งอะอุนมาเป็นเพื่อนเล่นและส่งของต่างๆ มาให้เธออยู่เสมอๆ นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับมนุษย์ธรรมดาๆ ที่ไม่ได้มีค่ามากมายอะไร
 
“เอ่อ...รินจังจ๊ะ…” คาโงเมะทักขึ้นเพราะเห็นรินเงียบไป
 
“อ..อ่อ..ท่านเส็ตโชมารูไม่ค่อยว่างน่ะค่ะ พักหลังๆ ก็เลยไม่ได้มาด้วย” รินตอบพร้อมยิ้มแห้งๆ ให้ทั้งสองคน
 
“งั้นหรอจ๊ะ รินจังไม่เป็นอะไรนะ พวกพี่เป็นห่วง”
 
“รินสบายมากค่ะ แค่มีอะอุนมาก็ยังดีกว่าไม่ติดต่อมาเลย” รินยิ้มออกมาบางๆ แต่นั่นไม่ได้ทำให้คนที่เห็นเบาใจขึ้นเลยแม้แต่น้อย
 
“งั้นพวกข้าไปก่อนนะ อยากไปเยี่ยมท่านคาเอเดะน่ะ” ซังโกะพูดพลางตีไหล่คาโงเมะเบาๆ เพื่อเป็นสัญญาณว่ากลับได้แล้ว
 
“นั่นสิ ยังไงรินจังก็ระวังตัวหน่อยแล้วกัน ช่วงนี้พวกปีศาจมันผ่านแถวนี้บ่อยๆ ด้วย”
 
“คาโงเมะ เธอห่วงผิดคนรึเปล่า รินจังน่ะ พลังวิณญาณพอๆ กับคิเคียวเลยนะ เก่งกว่าเธอซะอีก ฮะๆ” ซังโกะพูดแล้วหัวเราะเบาๆ
 
“มันก็จริงแหะ งั้นพี่ไปล่ะจ๊ะรินจัง”
 
“ค่า ท่านซังโกะ ท่านคาโงเมะ”
 
-------------------------------------------------
จบตอนที่ 1