(Inuyasha Fanfiction) Forever Love Sesshomaru&Rin

ทางด้านคาโงเมะและซังโกะ

“เฮ้อออ ข้าล่ะสงสารรินจังจริงๆ เลย ข้าคิดว่าเส็ตโชมารูจะรักรินจังซะอีกนะเนี่ย อุตสาห์กันโคฮาคุให้ซะดิบดี เพราะกลัวจะโดนฆ่าโทษฐานไปรักกับเด็กของเส็ตโชมารู เจ้าจำเหตุการณ์นั้นได้รึเปล่าคาโงเมะจัง”

 

“อืม จำได้สิ วันนั้นฉันก็กลัวโคฮาคุจะไม่รอดเหมือนกัน” ทั้งสองคนพูดพลางนึกถึงเหตุการณ์ดังกล่าว

V

V

8 ปีก่อน

ปัก!!! เสียงลูกธนูที่ถูกยิงออกจากคันธนูของริน

 

“แบบนี้ถูกรึเปล่าคะท่านคาโงเมะ”

 

“ใช่จ่ะ อันนี้เรียกว่าศรปราบมารนะ ส่วนศรผนึกมารเราจะใช้พลังวิณญาณกับพลังจิตและสมาธิในการยิงออกไปด้วยจิตตั้งมั่นให้มากที่สุดนะจ๊ะ จะยากกว่าศรปราบมารซะหน่อย ลองฝึกดูสิ”

 

“ค่า” รินฟังพร้อมกับตั้งธนูและยิงออกไปแต่ทว่า..

 

ปัก!!! โอ๊ยย

 

“อ้าว โคฮาคุ!!!” ซังโกะที่นั่งดูรินซ้อมธนูอยู่ตะโกนขึ้นด้วยความตกใจที่เห็นไหล่ซ้ายของน้องชายตนมีเลือดออก

 

“โคฮาคุ ข้า..าา.ขอโทษ.ข้าขอโทษจริงๆ” รินพูดด้วยอาการรู้สึกผิดอย่างมาก ที่เห็นคนตรงหน้าบาดเจ็บเพราะเธอ

 

“ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้ขอรับทุกคน ข้าแค่โดนเฉียดๆ เท่านั้น ไม่ได้เจ็บอะไรมากมายเลย ข้าเองที่มาเดินผิดที่เอาแบบนี้ ไม่มีใครผิดหรอกขอรับ” โคฮาคุพูดพลางใช้มือขวาจับบาดแผลเอาไว้

 

“งั้นพี่กับซังโกะจังจะไปเอายากับสมุนไพรมาก็แล้วกันนะ เพราะจะแบกไปกันหมดนี่คิราร่าคงไม่ไหวแน่ เดี๋ยวมานะจ๊ะ” คาโงเมะพูดแล้วกระโดดขี่คิราร่ากลับไปทางหมู่บ้านพร้อมกับซังโกะทันที เหลือไว้เพียงแค่รินและโคฮาคุที่บาดเจ็บอยู่ในป่าเพียงสองคนเท่านั้น

 

“โคฮาคุ...ข้าขอโทษ ถ้าข้ามีสมาธิมากกว่านี้ล่ะก็.. ฮือๆ” รินสะอึกสะอื้นขึ้นเรื่อยๆ เพราะแผลที่ว่าเฉียดนั้นดูจะเป็นแผลลึกกว่าที่คิดซะอีก

 

“ริน ข้าไม่เป็นไรจริงๆ เจ้าไม่ต้องร้อง ข้าไม่ตายหรอกน่า 55” โคฮาคุหัวเราะออกมาเบาๆ

 

“งั้น ให้ข้าช่วยได้ไหม ถึงพลังจะยังไม่มากแต่ข้าอยากจะช่วย”

 

“พลังเยียวยางั้นรึ แต่วันนี้เจ้าใช้พลังไปมากแล้วนะ ข้าว่า..” โคฮาคุพูดยังไม่จบดี รินก็แทรกขึ้นมา

 

“ไม่เป็นไรๆ ให้ข้าช่วยเถอะนะ โคฮาคุ” รินพูดด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มสดใสจนคนฟังที่เห็นใบหน้านั้นก็ไม่กล้าปฏิเสธ

 

“ตามใจเจ้าแล้วกันริน”

รินเพ่งพลังเยียวยาไปที่มือก่อนจะนำมันไปวางไว้บนแผลของโคฮาคุ แต่จากนั้นไม่นานนัก รินก็สลบไปจนคนข้างหน้าเธอเองก็แทบจะรับไว้ไม่ทัน

 

“ริน! ริน!” โคฮาคุพยายามเรียกรินให้ตื่นแต่ไม่เป็นผล โคฮาคุรูดีว่าเป็นเพราะเธอใช้พลังในการฝึกธนูมาทั้งวันแล้ว แล้วการใช้พลังเยียวยาของพวกมิโกะนั้น ก็ใช้พลังวิณญาณค่อนข้างมากเสียด้วย รินในตอนนี้เพิ่งจะอายุ 12 พลังที่ใช้อาจจะยังไม่แข็งแกร่งพอ ถึงจะมีคนบอกว่าพลังวิณญาณของเธอนั้นพอๆ กับท่านคิเคียว หรืออาจจะมากกว่านั้นก็เถอะ

 

         โคฮาคุมองเด็กน้อยตรงหน้าด้วยใบหน้าแดงก่ำ เขาไม่ได้อยู่ใกล้กับรินขนาดนี้ก็นานมากพอดู และเขาก็รู้ตัวเองดีว่าเขารู้สึกชอบเธอมานานแล้วด้วย แต่ติดที่เธอเป็นคนของเส็ตโชมารู คนที่เคยมีบุญคุณต่อเขาและพี่สาว ตัวเขาเองจึงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ แค่เฝ้ามอง... เพียงเท่านั้น…

แต่ทว่า..ความรู้สึกของโคฮาคุที่เก็บมานานนั้น ตอนนี้มันกำลังทำให้โคฮาคุก้มหน้าลงไปแนบชิดกับเด็กสาวที่อยู่บนตักของเขา โคฮาคุค่อยจุตพิตเบาๆ ลงบนหน้าผากมนนั้นอย่างอ่อนโยน โดยที่เขาไม่ทันสังเกตเลยว่า ถ้าเขาเงยหน้าขึ้นมาแล้วจะเจอกับอะไรต่อจากนี้…

 

ฟุบ!

 

“ท่า..ท่าน..เส็ตโช...มารู!!” โคฮาคุหน้าซีดเผือด มองอสูรหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้าอย่างกล้าๆ กลัว

 

“...” เส็ตโชมารูเงียบมองเพียงภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้า

 

“คือ..ว่าข้า…” โคฮาคุพยายามจะอธิบายให้เส็ตโชมารูฟัง แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาจะฟังที่ตนพูดหรือไม่

 

“เส็ตโชมารู!!!” คาโงเมะและซังโกะที่เพิ่งขี่คิราร่ามาถึงพูดเป็นเสียงเดียวกัน

 

“ท่านพี่ ท่านคาโงเมะ!”

 

“เจ้า..มากับข้าสิ!!” เส็ตโชมารูพูดเสียงเย็นชาให้กับโคฮาคุแล้วเดินออกไปจากตรงนั้นทันที

 

“ขอรับ ท่านเส็ตโชมารู ท่านพี่ ท่านคาโงเมะ ข้าฝากรินด้วยนะขอรับ” หลังพูดจบเขาก็ตามหลังเส็ตโชมารูเข้าไปในป่าลึกทันที

 

         เส็ตโชมารู เดินเข้ามาในป่าลึก แล้วยืนหยุดนิ่ง พร้อมกับถามบางอย่างกับโคฮาคุที่เดินตามหลังเขามา

 

“เจ้า...รักรินงั้นรึ” เส็ตโชมารูพูดโดยยืนหันหลังให้โคฮาคุ

 

“คือ..ข้า...เอ่ออ..”

 

“ตอบข้ามาสิ!!!” เส็ตโชมารูถามด้วยเสียงที่ดุดันพอจะทำให้คนที่ฟังรู้สึกขนลุกได้ในทันที

 

“ข..ขอรับ ข้ารักรินขอรับ”

 

“หึ! งั้นรึ!” เส็ตโชมารูพูดด้วยเสียงเรียบ

 

“ท่านเส็ตโชมารู…”

 

“...” เส็ตโชมารูไม่ตอบอะไรกลับไป แต่ความรู้สึกตอนนี้ของเขาคือ...ข้างใน..หัวใจของข้า...ทำไมมันถึง...ได้เจ็บ!!!...ถึงเพียงนี้...นี่ข้าจะเสียเจ้าไปจริงๆ งั้นรึ ริน!! เขาพยายามตั้งสติอีกครั้ง แล้วพูดประโยคที่แท้จริงแล้วเขาก็ไม่ได้อยากจะพูดมันซักเท่าไหร่เลย

 

“เมื่อถึงวันที่รินพร้อมจะออกเรือนแล้ว เมื่อนั้นข้าจะให้รินเลือก ถ้าเมื่อนั้นนางต้องการเจ้า ข้า..ก็.จะปล่อยนางไป!” เส็ตโชมารูพูดเสียงเรียบ ทั้งที่ในใจนั้นร้อนรน ไม่ได้อยากจะเป็นพระเอกแบบนี้เสียด้วยซ้ำ แต่ทุกอย่างมันขึ้นอยู่ที่รินเท่านั้น เพราะเขาเองก็ไม่อยากจะบังคับจิตใจริน เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็เหาะจากไปจากตรงนั้น ปล่อยให้คนฟังยืนคิดบางอย่างอยู่เพียงลำพัง

 

“หมายความว่าข้า..ยังพอมีหวัง..อย่างนั้นสินะ…” โคฮาคุคิดในใจ พลางดีใจที่ตนไม่ได้ถูกอสูรหนุ่มลากมาฆ่าดังที่ตนคิดไว้ตอนต้น หลังจากนั้นเขาก็เดินกลับไปยังที่ที่เดิมที่จากมา…

^

^

“ตอนที่โคฮาคุเล่าว่าเขาจูบรินเนี่ยฉันล่ะตกใจมากเลยล่ะ”

 

“นั่นสิคาโงเมะจัง ไอ้ที่ตกใจกว่านั้นคือเส็ตโชมารูเห็นตอนจูบด้วยนี่น่ะสิ ข้าเนี่ยคิดว่าโคฮาคุคงจะตายจริงๆ ถึงจะแค่หน้าผากก็เถอะนะ”

 

“ฉันคิดว่า..เรื่องในวันนั้น อาจจะเป็นสาเหตุที่เส็ตโชมารูไม่มาหารินอีกก็ได้นะ”

 

“ข้าก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน” ซังโกะพูดอย่างเห็นด้วย

 

“เส็ตโชมารูเปลี่ยนไปมากจริงๆ นะ ฉันว่า” คาโงเมะว่าพลางนึกสงสัย “ยังไงซะ ฉันก็ยังนึกว่าเขาคงยังรักรินเหมือนเดิมแหละนะ”

 

“ถ้าเป็นจริงแบบที่โคฮาคุพูด ข้าว่าเขาคงจะรอ รอให้รินจังเป็นคนเลือกเองจริงๆ ไม่ใช่เลือกเพราะความผูกพัน แต่เพราะ..” ซังโกะที่ยังไม่ทันพูดจบก็ถูกแทรกขึ้นมา

 

“ความเชื่อใจ..สินะ” คาโงเมะพูดแล้วยิ้มออกมาบางๆ

-------------------------------------------------

ทางด้านของริน

         ขณะที่รินเดินจูงอะอุนหลังจากอาบน้ำให้เสร็จแล้ว รินพลางมองไปบนท้องฟ้า ก็เห็นว่าเวลาใกล้ล่วงเลยเข้าสู่เที่ยงวันเสียแล้ว รินจึงรีบจูงอะอุนกลับมาที่กระท่อมโดยเร็ว เพราะปราสาทจิ้งจอกเงินนั้นอยู่ห่างไกลจากที่นี่มาก ถ้าชักช้าอะอุนอาจจะเดินทางกลับได้ลำบาก

 

“อะอุน รอข้าซักแปปนะ” เธอจูงอะอุนมาหยุดที่หน้ากระท่อมที่เป็นที่อยู่ของเธอ แล้วเดินเข้าไปในกระท่อม เพื่อหยิบอะไรบางอย่างที่มีลักษณะเป็นห่อผ้าขนาดไม่ใหญ่มาก และมีน้ำหนักเบา ก่อนจะเอาห่อผ้านั้นผูกไว้กับคอของอะอุน

 

“ข้าฝากให้ท่านเส็ตโชมารูเหมือนเดิมนะ”

 

“กรรรร…” อะอุนร้องเพื่อเป็นการบอกลาก่อนที่จะทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า และหายลับไป

 

         หลังจากอะอุนไปได้ไม่นาน เบื้องหน้าของรินก็ปรากฎชายหนุ่มที่คุ้นเคย

 

“ริน!!!”

 

“โคฮาคุ มีอะไรหรอ?”

 

“ข้าได้ยินข่าวว่าเมืองข้างๆ จะมีงานรื่นเริงน่ะ เห็นเขาว่าท่านเจ้าเมืองนั้นเป็นคนจัดงาน แถมดูจะยิ่งใหญ่เสียด้วย” โคฮาคุพูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น

 

“อ้อ..งานนั้นข้าก็ได้ยินมาเหมือนกันนะ ข้าคิดว่าคงจะเป็นงานที่น่าสนุกไม่น้อย” เธอพูดแล้วยิ้มบางๆ

 

“เจ้ารู้แล้วงั้นรึ?”

 

“อืม..ข้ารู้จากหมู่บ้านข้างๆ ตอนไปช่วยรักษาลูกผู้ใหญ่บ้านน่ะ”

 

“แล้ว...เจ้าอยากไปรึเปล่า?...” โคฮาคุถาม

 

“ข้าก็อยากไปดูอยู่เหมือนกันนะ เพราะข้าไม่ได้ไปงานอะไรแบบนี้มาก็ตั้งหลายปีแล้ว”

 

“งั้น….ให้ข้าพาเจ้าไปไหม?” เขาพูดออกมาอย่างอายๆ ถึงมันจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามาชวนรินก็ตาม “ครั้งนี้...ข้าน่ะ….อยากจะเป็นคนพาเจ้าไปนะ!”

 

“เอ๊ะ?!” รินตกใจเล็กน้อยที่ได้ยินประโยคหลัง ถึงแม้โคฮาคุเองจะมาชวนเธอไปงานแบบนี้อยู่หลายครั้งก็ตาม แต่ก็ไม่มีครั้งไหนเลยที่เธอจะไปกับเขา ประโยคหลังนั้นยิ่งทำให้รู้ว่าเขาคงอยากให้เธอไปกับเขาจริงๆ

 

“..โคฮาคุ…ข้าน่ะ...” รินพูดแล้วหันหลังให้ชายหนุ่ม ราวกับไม่อยากให้เห็นความรู้สึกของเธอที่อยู่ภายใน

 

“เจ้า...รออยู่สินะ..รอท่านเส็ตโชมารูอยู่สินะ…” เขาพูดเสียงที่เบาราวกับมันจะหายไปพร้อมกับสายลมที่พัดมาเบาๆ

 

“เจ้ารู้?....”

 

“่ใช่..ข้ารู้ รู้ว่าเจ้ารอท่านผู้นั้นมาตลอด ถึงแม้ท่านจะไม่เคยมาเหลียวแลเจ้า…”

 

“...ท่านก็ไม่ได้ทิ้งข้าหนิ” รินยิ้มบางๆ ถึงแม้คำพูดมันจะขัดกับใจของเธอก็ตาม ไม่ทิ้งก็เหมือนจะทิ้ง เพราะตลอดแปดปีสิ่งที่อยู่ข้างเธอไม่ใช่เส็ตโชมารู แต่เป็นอะอุนต่างหาก แต่เธอก็คิดเสมอว่าเส็ตโชมารูต้องมีเหตุผลบางอย่างที่ไม่มาหาเธอ ไม่แม้แต่จะให้เธอเห็นหน้า แต่เธอก็ไม่รู้ว่าเหตุผลนั้นคืออะไร

 

“ถ้าเจ้าพูดขนาดนั้น...เจ้าคงรักท่านมากสินะ” เขาพูดด้วยเสียงสั่นเครือ

 

“รักรึ?...ข้า...ก็ไม่รู้…” เธอก้มหน้าลงเล็กน้อย เสียงที่แทบจะหายไปในลำคอนั้นเริ่มฉายแววสับสน

 

“ข้าก็อยากได้นะ..หัวใจที่มีเพียงดวงเดียวของเจ้า” คำพูดนั้นดังเพียงพอที่จะให้รินได้ยิน จนรินหันกลับมาหาเขา เขายิ้มบางๆ ให้ริน ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปทางเดิมที่จากมาอย่างช้าๆ

 

“ข้าขอโทษนะโคฮาคุ ยังไง...ข้าก็คงให้ไม่ได้…” เสียงนุ่มนวลของหญิงสาว ทำให้ชายหนุ่มที่เดินอยู่หยุดชะงัก ถึงมันจะฟังนุ่มนวลซักแค่ไหน แต่ความรู้สึกที่ได้รับมันไม่นุ่มนวลเลยซักนิด ความรู้สึกเจ็บแปรบภายในจิตใจแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของชายหนุ่ม คำพูดที่ถึงแม้จะคิดไว้แล้วว่าคำตอบจะเป็นเช่นนั้น แต่พอได้ฟังแล้วนั้น เขาเองก็แทบอยากจะทรุดลงไปกองกับพื้น เขาพยายามเก็บอาการที่รู้สึกเจ็บปวดทุกอย่าง รวบรวมประโยคสุดท้ายของเขาออกมาให้หญิงสาวได้ฟัง ด้วยเสียงที่แผ่วเบา และยังสั่นเครืออยู่

 

“...ข้าเข้าใจ ข้าแค่อยากจะบอกเจ้าว่า...ข้ารักเจ้านะริน รักมานานแล้ว...ก็แค่นั้นเอง ข้า...ขอตัวก่อนนะ ไว้เจอกัน…” ประโยคสุดท้ายจบลง โคฮาคุก็เข้าสู้ห้วงความคิดไป…

 

“เมื่อแปดปีนั้น ที่ท่านทิ้งประโยคนั้นไว้ ทั้งๆ ที่เปิดโอกาสข้าให้แล้วแท้ๆ ข้าก็ยังไม่สามารถจะครอบครองหัวใจของรินได้เลยแม้แต่น้อย ท่านผู้แสนโชคดีคนนั้น ท่านควรรีบกลับมาหารินเสียเถิด ข้าไม่อยากเห็นรินต้องทรมานที่ต้องมารอท่านแบบนี้...อีกต่อไปแล้ว”

 

         รินที่ยืนมองโคฮาคุเดินจากไปอย่างช้าๆ และสุดท้ายก็เลือนหายไปในที่สุด คำพูดของเขาทำให้เธอตกอยู่ในความสับสนภายในจิตใจ เกิดเป็นคำถามที่ขึ้นว่า...ทำไม...มากมายเต็มไปหมด

 

“ถ้าเจ้าพูดขนาดนั้น...เจ้าคงรักท่านมากสินะ”

 

“ทำไม...ข้าถึงเหงา...ทั้งที่คนรอบกายข้าดีกับข้าถึงเพียงนี้

ทำไม...ข้าถึงหวัง...กับสิ่งที่ไม่รู้ว่าจะเป็นจริงเมื่อไหร่

ทำไม...ข้าถึงยังรอ...รอแต่ท่าน เพราะอะไร?

 

ความรู้สึกที่เรียกกันว่า...รัก...อีกนานแค่ไหนข้าถึงจะได้สัมผัสสิ่งนั้น...จากท่าน...ท่านเส็ตโชมารู…”