[Yaoi] BEFORE U GO - ก่อนเธอจะไป

​

6

‘มึงทำของอะไรใส่กูรึเปล่าเนี่ย’

ห๊ะ ทำของอะไร*?’*

วันหยุดสุดสัปดาห์มาถึง วันเสาร์อาทิตย์ที่แสนปกติของดิน ถ้าหากไม่มีงานหรือว่างจากการเตรียมแผนการสอนไว้สำหรับวันจันทร์ที่จะมาถึง ดินก็จะอยู่บ้านเฉยๆ เปิดหนังดูไปเรื่อยไม่ต่างจากทุกสัปดาห์ที่ผ่านมา แต่วันนี้พิเศษหน่อยดินออกไปซื้อของสดตั้งแต่เช้า เพราะในตู้เย็นไม่เหลืออะไรแล้วนอกจากน้ำเปล่าเพียงไม่กี่ขวด ดินใส่ใจอาหารการกินมากขึ้นเพราะใครอีกคนที่แวะเวียนมาบ่อยๆ  

เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วดินวางมือจากของสดซึ่งกำลังจัดเรียงเข้าตู้เย็นอยู่หลังจากออกไปซื้อมาที่ซูเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆเขาเปิดประตูออกไปเนื่องจากได้ยินเสียงออดดังขึ้น ที่หน้าประตูปรากฏร่างหนาของคนคุ้นเคยยืนทำหน้าหงุดหงิดอยู่

“เปิดช้าว่ะ” แบงค์เดินผ่านดินเข้ามาในห้อง ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาเขาเจอแบงค์เกือบจะทุกวันก็ว่าได้ เหตุผลในการเจอกันมันดูไม่ค่อยเข้าท่าสักเท่าไหร่ แต่ดินก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าชอบที่มันเป็นแบบนี้

“เก็บของอยู่ แล้วทำของอะไรของมึง?”  ดินตอบแล้วถามต่อในสิ่งที่แบงค์พูดค้างไว้ในตอนแรก

“เมื่อคืนฝันถึงมึงว่ามาบ้านกู นอนกับกู กินข้าวกับกู” แบงค์ตอบถึงสาเหตุที่ทำให้เขาตื่นมาคอนโดดินตั้งแต่เช้าแบบนี้ แบงค์รู้สึกข้องใจอะไรบางอย่าง และเพราะอะไรบางอย่างนั่นแหละมันเป็นตัวบอกให้เขามาเลยต้องมาให้หายข้องใจก็เท่านั้น

“จะบอกว่าคิดถึงกูจนเก็บเอาไปฝันว่างั้น?” ดินพูดแซว ขณะเดินตามอีกฝ่ายไปในครัวแล้วยักคิ้วกวนเมื่อร่างหนามองมา

ปฏิเสธไม่ได้ว่าหัวใจมันพองโตแปลกๆกับคำตอบเมื่อครู่ของแบงค์

“ไม่ต้องมาแซว กูว่ากูแขวนพระไว้ในบ้านแล้วนะ แม่งเฮี้ยนจริง” กวนประสาทคนอื่นแบบหน้าตายนี่งานถนัด ดินใช้เวลาประมวลผลคำพูดของแบงค์สักพักพอรู้ว่าโดนหลอกว่าก็เอาถุงผักที่วางไว้ฟาดคนขี้แกล้งทันที

“เล่นอะไรของมึง ถ้ามีหนอนทำไง” แบงค์จับข้อมือเล็กของดินไว้ไม่ให้ใช้อาวุธปัญญาอ่อนตีเขาได้อีก

“ไม่ต้องกลัวมันตัวเล็ก เล็กเหมือนของมึงแหละ” คิดจะหาทางว่าอีกฝ่ายกลับด้วยคำที่เจ็บแสบ แต่ดินก็ได้รู้ว่าตัวเองคิดผิดถนัดเพราะมันเป็นการจุดประเด็นให้แบงค์ได้มีเรื่องแกล้งเขาต่อ

“หืม? ตอนอยู่บนเตียงไม่เห็นพูดแบบนี้ อ๊ะ..อ๊า แบงค์..ใหญ่จัง..เจ็บจังเลยย” แบงค์รั้งเอวบางเข้ามาแนบชิดจนส่วนล่างรับรู้ถึงกันและกัน มีเพียงถุงผักที่กั้นกลางระกว่างอก มือหนาโอบเอวดินไว้แล้วแกล้งครางข้างหู 

“ไอ้ทะลึ่ง!” ดินใช้มือดันหน้าแบงค์ออก แบงค์ยอมปล่อยคนในอ้อมกอดแต่โดยดี ไม่ลืมหันมายิ้มล้อเลียนใบหน้าแดงๆของอีกฝ่ายด้วย ทางด้าน   ดินเมื่อเป็นอิสระก็หันหน้าหนีหยิบของเข้าตู้เย็นต่อกลบเกลื่อนทันที

“มึงเป็นคนโยงเข้าเรื่องใต้สะดือเอง ทำมาเป็นว่ากูทะลึ่ง” พูดแล้วก็ขอแกล้งต่อสักหน่อย มือหนาวางทาบสะโพกมน บีบแรงๆจนดินสะดุ้ง

“ไอ้!...”

“..หล่อ เติมให้ ไม่ต้องชมกูรู้ตัว” ยังไม่ทันได้ด่าอะไร แบงค์ก็เติมให้เสร็จสรรพ “ขี้เกียจเถียงกับมึงแล้ว พอๆ” จู่ๆก็ตัดบทไปซะดื้อๆ เล่นเอาคนจะด่าต่อตามไม่ทัน 

“กินไรมายัง” ดินถาม ของที่วางกองกันอยู่อันตรธานหายไปในตู้เย็นเรียบร้อย 

“ยัง แล้วมึง?”

“กำลังทำ กินด้วยกันมั้ย?” จู่ๆก็นึกถึงฝันที่แบงค์เล่าให้ฟัง อยู่ด้วยกัน   กินข้าวด้วยกัน ลองคิดเล่นๆว่าถ้าพวกเขาได้เดินด้วยกันเหมือนคู่รักจะเป็นยังไงนะ

“เออๆ ทำไป” ความคิดเมื่อครู่ถูกทำลายให้สลายไปด้วยใบหน้าเบื่อๆกับคำพูดตัดบทของอีกฝ่าย ดินเปิดตู้เย็นรื้อของมาทำอาหาร พลางถามหาเหตุผลแท้จริงที่อีกคนลงทุนมาหาตั้งแต่เช้า

“แล้วมีอะไรมาหากูแต่เช้า” ดินถาม

“ ใครบอกว่ากูมาหามึง” แบงค์ตอบออกมาหน้ากวน ไม่ต้องถามว่ามีสักวินาทีไหมที่แบงค์จะไม่กวน คำตอบก็อย่างที่เห็น

“อ้าว”

“ทำไม มีปัญหา?” เสียงเข้มว่าออกมา แบงค์ชอบที่จะพูดให้ดินจนมุมกับคำพูดของเขา ชอบตอนที่อีกคนเถียงไม่ออก

“เออ ไม่ได้มาหากูก็ไม่ได้มาหากู” น้ำเสียงไม่พอใจกับท่าทางกระฟัดกระเฟียดนั่นแหละที่แบงค์อยากเห็น คนชอบแกล้งขำเบาๆก่อนจะเดินออกมาจากส่วนเคาน์เตอร์ครัว

“ห้องน้ำอยู่ไหนวะ” แบงค์ถามขึ้น

“ในห้องกูเดินเข้าไปเลย” ดินบอกโดยไม่ได้หันไปมองเพราะสาละวนกับการเตรียมวัตถุดิบในการทำอาหารเช้า แบงค์เดินเข้าไปข้างในห้องตามที่    ดินบอก

‘ข้าวผัดปูกับปูผัดผงกะหรี่ มึงชอบอะไร’

แบงค์ถามในวันที่เขาทั้งสองกลับจากกินก๋วยเตี๋ยวตอนนั้น

‘ปูผัดผงกะหรี่’

‘กูก็เหมือนกัน’

“ทำปูผัดผงกะหรี่แล้วกัน” ดินพูดกับตัวเองก่อนจะเดินไปหยิบมือถือมาเปิดหาวิธีทำปูผัดผงกะหรี่

ทางด้านแบงค์เมื่อเดินเข้าไปในห้องของดิน สายตาคมก็สะดุดเข้ากับรูปถ่ายขนาด4x6มากมายที่แปะไม่เป็นระเบียบบนผนังห้องเหนือโต๊ะทำงาน

แบงค์เดินเข้าไปดูใกล้ๆ รูปถ่ายจากสถานที่ต่างๆน่าจะมาจากฝีมือของเจ้าของห้อง ใต้ภาพเขียนวันที่และคำบรรยายสั้นๆเอาไว้ แบงค์ยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

ห้องของดินส่วนมากตกแต่งไปด้วยข้าวของเครื่องใช้สีชมพู พูดถึงตรงนี้แบงค์ไม่ค่อยชอบใจสักเท่าไหร่ เพราะเขาไม่ชอบอะไรที่มันหวานเลี่ยน เตียงของดินปูด้วยผ้าปูที่นอนสีขาว หมอนสองใบกับหมอนข้างวางกองกันอยู่บนนั้น อีกคนคงตื่นได้ไม่นาน โต๊ะทำงานของดินเป็นไม้แผ่นหนายาวติดกับผนังมีคอมพิวเตอร์พีซีตั้งอยู่ สมุด หนังสือและอีกหลายอย่าง

เมื่อสำรวจจนทั่วแบงค์ก็เดินเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ กลับออกมาอีกทีก็ได้กลิ่นเครื่องเทศหอมๆคุ้นๆอาหารจานโปรด แบงค์เดินเข้าไปดูทันที

“ทำอะไรกิน” เสียงเข้มเอ่ยถามขึ้น

“ไก่ผัดผงกะหรี่” ดินตอบ พลางหันกลับมาดูมือถืออีกครั้งเพราะจำขั้นตอนไม่ได้

“มึงเปิดเน็ตดูเหรอ?” แบงค์ส่ายหน้าเอือมๆ

“เออดิ ปกติทำกินเองซะที่ไหน ทำไม่เป็นหรอก” ดินตอบพร้อมด้วยผัดต้นหอมกับไข่ให้เข้ากัน แล้วเทเนื้อไก่ที่เตรียมไว้ลงไปผัดรวมอีกที

“ทำไม่เป็นแต่ซื้อของมาเยอะขนาดนี้?” แบงค์เอ่ยถามขึ้นอีก เขาเห็น     ดินจัดของสดมากมายใส่ตู้เย็นตอนเข้ามา อีกคนคงจะไปซื้อเมื่อเช้า

“ก็..”จะบอกเหตุผลที่แท้จริงไปได้ยังไง คงต้องพูดอะไรที่มันตรงข้ามกับหัวใจไว้ก่อน ถ้าจะรักษาช่วงเวลานี้ให้ยาวนาน

“ก็อะไร?” แบงค์เร่งเอาคำตอบ

“เออน่า กูก็อยากหัดทำบ้าง” ดินเลี่ยงที่จะตอบความจริง ตักไก่ผัดผงกะหรี่ใส่จาน พร้อมกับข้าวสองจานแล้วเอาไปวางที่เคาน์เตอร์ เลื่อนเก้าอี้หมุนตัวเดิมมานั่ง

“ไก่มึงสุกรึเปล่าวะ แล้วทำไมใส่ไก่?” แบงค์นั่งลงที่เก้าอี้อีกตัวข้างกัน    ก็เพิ่งจะเห็นนี่แหละไก่ผัดผงกะหรี่ มือเรียวหนาใช้ช้อนเขี่ยดูน่องไก่ที่ดินใช้เป็นวัตถุดิบหลัก

“สุกดิ กูต้มแล้ว” ดินบอกพลางตักไก่มาใส่จานตัวเองแล้วลงมือกินอาหารเช้าที่แสนภูมิใจ

“แดกแล้วตายมั้ย?” ถามออกไปด้วยใบหน้านิ่งๆแต่ก็ยอมตักไก่มาชิม

“กลัวตายก็ไม่ต้องแดก” ดินว่าแล้วกินข้าวต่อทำทีเป็นไม่สนใจคนข้างๆแต่ก็แอบมองผลของคำแรกที่แบงค์ตักเข้าปาก เมื่อเห็นว่าอีกคนไม่พูดอะไรจึงถามออกไป

“เป็นไงบ้าง?”

“งั้นๆ” แบงค์ยักไหล่ แล้วคำที่สองสามสี่ก็ตามมา ทำให้คนทำกินไปยิ้มไป

หลังจากกินข้าวเสร็จแบงค์กับดินก็เดินมานั่งดูทีวีด้วยกันที่โซฟา   แบงค์หยิบรีโมทกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆเพื่อหาหนังที่อยากดู ดินได้รู้จากปากแบงค์ตอนที่กินข้าวว่า ที่มาบ่อยๆเพราะงานส่งแล้วอยู่บ้านไม่มีอะไรทำมันเบื่อ ทะเลาะกับเขาสนุกดีเลยมาที่นี่ ดินเพิ่งเห็นประโยชน์ของความขี้เบื่อก็วันนี้

“เอาสักช่องกูตาลาย ช่องนี้แหละช่องนี้ กูจะดู Begin Again” ดินคว้ามือแบงค์ไว้ทันเมื่อพบหนังที่อยากดูก่อนที่แบงค์จะกดเปลี่ยนไปช่องอื่น   บนหน้าจอทีวีปรากฏหนังเพลงรักชื่อดังที่ติดท็อปหนังเด่นน่าดู

“กูไม่ชอบหนังเลี่ยนๆ” แบงค์ว่าพร้อมทั้งปัดมือดินออกแล้วกดหาช่องอื่นต่อ

“ก็กูอยากดูนี่หว่า” ดินเถียง

“บ้านมึง มึงดูตอนไหนก็ได้ ให้กูดูก่อน รู้จักไหมเสียสละเพื่อส่วนรวม”   แบงค์หยิบยกเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นมาอ้าง

“เสียสละเพื่อมึงคนเดียวน่ะสิ” ถึงจะเถียงไปแต่ก็ต้องยอมเพราะรีโมทถูกครอบครองโดยอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ “แล้วมึงชอบหนังแนวไหน”

“กูดูหนังของค่ายมาร์เวล” แบงค์ตอบ

“พวกธอร์? จริงดิ กูก็ชอบแนวนี้” ดินพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“ใคร?” แบงค์พูดขึ้น

“กูไง นั่งอยู่กันสองคนจะมีใครอีก” ดินตอบคำถาม

“ใครถามมึง” แบงค์พูดพร้อมกับยักคิ้วกวนๆ แล้วหันกลับไปเลือกหาช่องที่ถูกใจต่อ

ไม่อยากจะด่าให้เยาวชนคนของชาติที่กำลังอ่านอยู่เห็น ถ้าทุกคนมาเป็นดินในตอนนี้จะรู้ว่าแบงค์นั้นกวนประสาทขนาดไหน ไม่มีสักวันที่จะไม่แกล้งไม่กวนโมโหเขา พูดแล้วก็หมั่นไส้อยากจะตะกุยหน้าหล่อๆนั่นสักครั้งสองครั้งให้สะใจเล่นๆ

“มึงชอบถ่ายรูปเหรอ?” แบงค์ถามขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ถึงรูปถ่ายมากมายที่ติดอยู่บนผนังในห้องของดิน มือหนาวางรีโมทลงเมื่อเจอหนังที่อยากดู

“อืม ถ่ายไม่สวยหรอกแต่ก็ชอบ” ดินตอบ เขาเริ่มถ่ายรูปสถานที่ต่างๆจริงจังตอนเข้ามหาลัย จากมือถือบ้าง จากกล้องที่ซื้อมาบ้าง แต่ละภาพบรรจุความทรงจำของเขาไว้ในนั้น

“กูก็ชอบ กูเคยเรียนตอนมัธยม” แบงค์บอก เขาชอบเที่ยว ชอบเดินทาง ชอบการถ่ายรูป มันให้ความรู้สึกอิสระและไม่น่าเบื่อ

“ขอดูหน่อยดิ” อยากเห็นภาพที่อีกคนถ่ายบ้าง ดินจึงเอ่ยปากขอดู

“กูต้องพกติดตัวมั้ยเมียเก่า อยู่ในคอมสิวะ” แบงค์เขกหัวดินไปทีด้วยความเคยชิน มือบางยกขึ้นลูบหัวตัวเองป้อยๆ

“งั้นสอนกูบ้างสิ นะๆ” ดินเขย่าแขนแบงค์ มองด้วยสายตาเว้าวอน

“ขี้เกียจ” สั้นๆง่ายๆได้ใจความ ร่างหนาเอนหลังพิงโซฟา ยกขาขึ้นพาดโต๊ะกระจกตรงหน้า ดูทีวีสบายอารมณ์

“ถือว่าเป็นค่าอาหารเช้า ค่าไข่ ค่าไฟบ้านกู” ดินยกเรื่องอาหารมาต่อรอง

“แค่นี้ทวงบุญคุณ ต่อไปกูไม่มาก็ได้นะ” แบงค์พูด ดินชะงักไป พอได้ยินว่าอีกคนจะไม่มาหัวใจมันก็กระตุกวูบแปลกๆ กลัวเหรอ? คงใช่ ความกลัวที่มันเคยเกิดขึ้นมาแล้วก่อนหน้านั้น

“เออๆ ถ้าว่างจะสอน ขี้ตื้อแล้วยังขี้นอยด์อีกมึงนี่” แบงค์ยกมือขึ้นยีหัวคนขี้น้อยใจ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าดินเก็บคำพูดเขาไปคิด ก็ไอ้ท่าทางเงียบๆกับใบหน้าคิดมากที่ดินชอบทำนั้นเป็นตัวบอกอย่างดี แต่พอพูดว่าจะทำอะไรที่ต้องการให้ก็ยิ้มออกมาจนอดขำไม่ได้ ร่างหนาส่ายหน้าน้อยๆก่อนจะหันไปดูหนังต่อ

“มึง..กูมีคำถามใหญ่ๆอยู่สามคำถาม” ดินเรียกคนที่กำลังให้ความสนใจกับทีวีตรงหน้า ร่างโปร่งเอนหลังลงโซฟาบ้างแล้วขยับหัวพิงไหล่หนาไว้

“อะไร” ขานรับแต่ไม่ได้มองหน้า ถึงจะพูดเหมือนรำคาญแต่ก็ยอมให้อีกฝ่ายซบอยู่แบบนั้น

“มึงเบื่อกูรึยัง” ถ้าถามว่าทำไมจู่ๆถึงถามคำถามนี้ออกมา ดินก็ตอบได้ว่าเขากำลังกลัว พอแบงค์พูดว่าจะหายไปมันก็เกิดความรู้สึกนั้นขึ้นมา ไม่รู้ว่ากี่ปีกี่เดือนที่จะได้พบกันอีก ไม่อยากรอคอยแบบไม่รู้จุดหมายอีกแล้ว

“ตอนนี้คิดว่ายัง” ตอบตามที่รู้สึก ตอนนี้เขายังไม่เบื่อดิน มีดินคอยทำอะไรติ๊งต๊องใส่มันก็สนุกสบายใจดี แต่ดินที่ได้รู้คำตอบคิดไปเองเสร็จสรรพ ตอนนี้ยังอีกไม่นานอาจจะเบื่อ ไม่มีอะไรแน่นอนเลยความรู้สึกของคนๆนี้

“แล้วตอนนี้เราสองคนอยู่ในสถานะไหน” รวบรวมความกล้าถามสิ่งที่อยากรู้ออกไป ก็ที่เป็นอยู่มันเกินกว่าคนเป็นเพื่อนกัน เกินกว่าคนรู้จัก และคงไม่มีแฟนเก่าคู่ไหนเขาทำแบบนี้

“ผัวเก่าเมียเก่าไง มึงไม่รู้เหรอ นี่กูมีเมียโง่?” แบงค์พูดขำๆ จับหัวคนที่ซบตัวเองอยู่โยกเล่นไปมา คนที่ถูกหลอกว่าจับมือหนาไว้ เด้งตัวขึ้นมองใบหน้าคมจริงจัง

“แล้วมึงคิดยังไงกับกู” รู้ว่าวันนี้ถามมากไป แต่สิ่งที่มันค้างคาใจก็เป็นฉนวนยุยงอย่างดี

“โอ้ว คำถามใหญ่นะเนี่ย” ถึงจะไม่ชอบที่ดินมานั่งคาดคั้นเอาคำตอบจากเขา แต่ใบหน้าจริงจังของคนชอบคิดมากก็ทำให้เขารู้สึกสนุก

“ตอบมาเถอะน่า” ดินเร่ง

“ก็รู้สึกดี” แบงค์ตอบออกไปตามที่รู้สึก เขารู้สึกดีกับตอนนี้ที่เป็น เหมือนว่าเขาทั้งสองโตขึ้น ดินเองก็เข้าใจอะไรง่ายกว่าเมื่อก่อนจึงทำให้เขารู้สึกสบายใจกับสถานะปัจจุบัน

ผัวเก่าเมียเก่า ที่รู้สึกดีต่อกัน  

อืม..นั่นแหละที่แบงค์รู้สึก

“แล้วกับคนอื่น มึงรู้สึกดีแบบนี้มั้ย?” ได้คืบจะเอาศอก คนเรามักเป็นแบบนั้น

“ถามมากว่ะ..”แบงค์หันมามองหน้าคนช่างถาม ก่อนจะพูดต่อจากที่ค้างเอาไว้

“ยังไม่มีนะช่วงนี้ นอกจากมึง...”

​

**********************************************