Fic naruto ภาค พายุโลหิต

ทางด้านบ้านชิอินะทางใต้

หญิงสาวในชุดว่ายน้ำทูพีชสีดำขับผิว เผยหน้าท้องที่เรียบไร้ไขมันแต่มีกล้ามเนื้อนิดๆ ดูเซ็กซี่ ยืนอยู่บนเชิงผา เธอกระโดดลงทะเลไป แล้วว่ายน้ำ เธอว่ายน้ำอยู่นาน…ถึงได้ขึ้นฝั่ง ดูแล้วไม่สะทกสะท้านกับอากาศที่หนาวเท่าไหร่นัก

เธอนำผ้าขนหนูมาซับผมที่เปียกชื้น แล้วมานั่งที่เก้าอี้ชายหาด ก่อนจะนำน้ำส้มที่คนรับใช้ทำเตรียมไว้ให้มาดื่ม “ได้พักบ้างก็ดี…”

ซากุระค่อยๆเอนหลังหลับตาลง ที่นี่ไม่หนาวซักเท่าไหร่ เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะติดทะเลใช่ไหม นั่นก็ส่วนหนึ่ง แต่จริงๆแล้ว เพราะพลังของคนในตระกูลนี้ต่างหาก ทำให้ในเขตนี้ไม่ร้อนหรือหนาว

“หวังว่า พวกนั้น คงจะมีความสุขนะ”เพราะการได้คุยกับคนที่ได้จากไปแล้วนั้น นับว่า เป็นความสุขที่หาได้ยากยิ่ง

…

ซาสึเกะมองภาพงานวิวาห์ของอินทรากับฮานะ

‘อาชูร่าน้องข้าได้มาร่วมงาน เค้าริษยาข้าที่ข้าได้วิวาห์กับคนที่รัก ข้ากับเค้าจึงตัดขาดกัน แต่ข้ากับฮานะไม่สนใจเราสองคนมีความสุขมาก จนกระทั่ง ข้ากับนางมีลูกคนแรก…’

อินทราเดินวนไปวนมานอกห้องคลอด เลือดเนื้อเชื้อไขกำลังลืมตาดูโลกแล้ว

“คลอดแล้วเจ้าค่า คลอดแล้ว”หญิงรับใช้ที่เหงื่อท่วมออกมา

“ชายหรือหญิง”

“หญิงเจ้าค่ะ นางช่างเหมือนท่านนัก”

‘ใจของข้าคาดหวังไว้ว่าจะได้ลูกชายมาก แต่ข้าก็ยังรักนาง…’

อินทราเข้าไปหาภรรยา ที่ตอนนี้นางมีแววสลดเพราะรู้ว่าสามีคงผิดหวังในตัวของนางมาก”ท่านอินทราข้าขออะ…”

“จะชายหรือหญิง ข้าก็รักได้หมด เพราะนางคือเลือดเนื้อเชื้อไขเรา ตัวแทนความรักของเรานะ ตอนนี้เจ้าพักผ่อนเถิด”

“ค่ะ”

อินทรามองลูกสาวในอ้อมแขนด้วยความรักแม้จะแอบผิดหวังอยู่ลึกๆก็ตาม

‘ต่อมา…ข้าก็แต่งอนุเข้ามาตามคำแนะนำของท่านพ่อ ที่ต้องการให้ข้ามีบุตรชาย ข้าก็มีจริงๆ ฮานะเสียใจมากแต่ บุตรชายที่เกิดจากเหล่าอนุนั้น หาได้เก่งกาจได้ถึงครึ่งของบุตรีข้ากับนางเลยแม้แต่น้อย’

ภาพที่ซาสึเกะเห็นคือ เด็กหญิงวัยสี่ปี หน้าตาถอดบิดามาทุกอย่าง ยังดีที่มีเค้าความงามของแม่ติดมาบ้าง เด็กน้อยในชุดกิโมโนขาวแดงที่กำลังอ่านตำราอย่างตั้งใจ เมื่ออินทราเข้ามา เด็กหญิงสะดุ้งนิดๆ ก่อนจะหันมาโค้งศีรษะขออภัย

“ลูกไม่ได้ตั้งใจเข้ามา”

“อ่านออกรึ?”อินทราถามบุตรีด้วยความเอ็นดู

“เจ้าค่ะ”

“ฮานะสอนสินะ”

“เจ้าค่ะ”

อินทรามองตำราที่เจ้าตัวเล็กอ่าน ก่อนจะไปที่ชั้นหนังสือและหยิบตำรามาสองสามเล่ม”เอากลับไปอ่านสิ ถ้าอ่านหมด พ่อว่าจะสอนวิชานินจาให้เจ้า”

ตาสีดำเป็นประกาย”ขอบคุณเจ้าคะ”เด็กน้อยรับตำรามาแนบอกก่อนจะวิ่งไปอย่างดีใจ

‘ต่อมาฮานะก็มีลูกชายให้ข้า เค้าไม่ทำให้ข้าผิดหวังเลย…เค้าเบิกเนตรได้ ตั้งแต่อายุยังน้อยๆ อายุแค่สิบสี่ก็สามารถออกรบปราบแคว้นอื่นที่บุกมาได้ ข้าภูมิใจในตัวเค้ามาก’

อินทรามองเด็กหนุ่มร่างผอมแต่กำยำกำลังฝึกดาบอย่างตั้งใจ

“เจ้าไม่ต้องฝืนก็ได้ ฮานะรอกินข้าวพร้อมเจ้าอยู่นะ”

เด็กหนุ่มผมน้ำตาลรวบต่ำตาสีเขียวหันมาตอบ”ท่านไปกินข้าวกับท่านแม่เถิดขอรับ ข้าว่าจะฝึกต่อ”

“เจ้านี่ ทำให้ข้านึกถึงตัวเองสมัยก่อนเลยนะ”

สองหนุ่มต่างวัยหัวเราะพร้อมกัน

‘ลูกสาวและลูกชายของข้านั้นเก่งกาจมากความสามารถ มากกว่าลูกของอาชูร่านัก เหล่าคนรอบข้างต่างยุยงข้าให้ชิงอำนาจคืนจากน้องชาย เพราะแคว้นอื่นต่างรุกรานเราบ่อยเหลือเกิน เหตุมาจากการปกครองที่ไม่ได้ความของอาชูร่า เหล่าผู้ที่สูญเสียคนสำคัญเพราะสงครามจึงโทษว่าหากไม่เพราะอาชูร่า สงครามคงไม่เกิด แรกๆข้าไม่สนแต่นานวันเข้า ข้าก็เชื่อตามคำยุยง เป็นจังหวะเดียวกับที่ฮานะมีลูกแฝดให้ข้า สองแฝดนั้นมีร่างกายที่อ่อนแอ แต่ข้าไม่สนใจตรงไปกระชากลูกชายที่นอนซมด้วยพิษไข้จากอ้อมอกของฮานะ ทำร้ายจิตใจของลูกสาวตัวน้อยของข้า ตอนนี้หากข้าย้อนเวลากลับไปได้ ข้าอยากจะย้อนเวลากลับไปแก้ไขมัน ไม่ทำแบบนั้นกับลูกเมียที่รักของข้า’

อินทราเข้าไปในห้องของฮานะ ก่อนจะตรงเข้าไปกระชากตัวเด็กชายที่นอนซม ใบหน้านั้นแดงเรื่อๆเพราะพิษไข้

ฮานะยื้อลูกไว้ทั้งน้ำตา”อินทราปล่อยลูกเราก่อน…ลูกเรากุมศาสตราไม่ได้ ได้โปรด ท่านมีนักรบสองคนแล้ว”

อินทรายังคงกระชากแขนเล็กที่สิ้นแรง“ไม่ได้ เค้าเป็นชาย ผู้ชายทุกคนย่อมสามารถกุมศาตราได้”

“เว้นลูกเราสักคนนึงเถิด ยอดรัก”

เด็กหญิงตัวน้อยที่ถอดแบบมารดาเข้ามากอดขาบิดาด้วยความรัก”ท่านพ่อ ท่านมาหาข้าแล้ว ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน…”

แต่อินทราไม่สนใจ กลับสะบัดขาใส่บุตรีตัวน้อย จนหัวกระแทกร้องไห้จ้า

ฮานะรีบเข้าไปหาลูกสาว”ลูกแม่!!”

อินทรากระชากตัวบุตรชายที่มีไข้ไป แต่ฮานะเข้ามาจับขาสามีไว้”อินทราได้โปรด…”

แต่บุตรชายคนโตและบุตรสาวคนแรกก็เข้ามาขวางไว้

หญิงสาวเข้ามาคว้าตัวน้องชายมาไว้ในอ้อมแขน”ท่านพ่อ พอเถิด น้องไม่สบายท่านก็เห็นอยู่”

บุตรชายเอ่ยเสียงแข็ง”ท่านพ่อ ข้าออกรบเพื่อให้ทุกคนในครอบครัวและคนในแคว้นมีความสุข ท่านจะส่งข้าไปเสี่ยงตายที่ไหนก็ได้ ขอได้โปรด อย่าทำร้ายน้องชายน้องสาวข้าเลย ข้ากับพี่เป็นกองกำลังให้ท่าน แค่นี้ก็เพียงพอขอรับ ได้โปรด”

‘ความสัมพันธ์ของข้าและฮานะกับลูกๆไม่ดีนัก แต่ข้าก็ยังไปหาฮานะอยู่เรื่อยๆ ลูกชายแฝดของข้าได้กลายเป็นแพทย์ผู้ชาญฉลาด เป็นที่รักของทุกคน เค้าไม่ชอบการต่อสู้ นั่นทำให้ข้าไม่ชอบเค้านัก แต่มีวันหนึ่งที่บุตรคนอื่นๆของเหล่าอนุมาแจ้งข้าว่า บุตรชายแฝดแอบไปเป็นเพื่อนกับบุตรของอาชูร่า พวกเค้าเลยสังหาร นั่นทำให้ลูกสาวฝาแฝดข้าใจสลายกลั้นใจตายตามไปอีกคน และที่ช้ำไม่แพ้กันคือ บุตรของข้ากับนางถูกลอบสังหารจนหมดสิ้น’

บุตรชายแฝดของอินทราอยู่ในสภาพบางตาย ขณะที่กำลังจะสิ้นลม เด็กสาวที่เป็นฝาแฝดวิ่งฝ่าคนเข้าไปประคองร่างที่เจ็บช้ำกำลังจะตาย น้ำตาไหลอาบแก้ม

“ท่านพี่ ท่านอย่าตายนะ ถ้าท่านตาย ใครจะซับน้ำตาท่านแม่ล่ะ…”

แต่เด็กหนุ่มที่บอบช้ำมองหน้าบิดาก่อนจะอ้อนวอน”ท่านพ่อ…ช่วยฟังคำขอร้องของลูกที่ไม่รักดีได้รึไม่…ได้โปรด…อย่าเกลียดหรือสร้างความช้ำใจแก่ท่านแม่เลยขอรับ เพราะข้ารู้ตัวดี ข้าคง..ไม่อาจอยู่ซับน้ำตาให้ท่านแม่ได้อีกแล้ว..”สิ้นเสียงเด็กหนุ่มก็สิ้นลมหายใจในอ้อมแขนของฝาแฝด เธอปล่อยโฮ ร้องไห้ปริ่มใจจะขาด

เด็กสาวมองหน้าบิดา น้ำตาได้ไหลอาบแก้ม”ท่านช่างใจร้ายเหลือเกิน ท่านแม่คงใจสลาย ข้าขอลาก่อน…”แฝดหญิงก็สิ้นลมไปอีกคน อินทราช็อคมือที่เคยถือดาบกลับร่วงลงพื้น ขาแทบไร้เรี่ยวแรง

ฮานะวิ่งมา ก็ต้องกรีดร้องเมื่อเห็นศพของลูกรักทั้งสอง นางเขย่าตัวร่างอันไร้วิญญาณ”ลูกแม่ ไม่จริง ไม่จริง”หญิงสาวมองหน้าสามีด้วยความชิงชัง”ท่านฆ่าพวกเค้า”

“ข้าไม่”

“ท่านไม่เหลือลูกให้ข้าเชยชมสักคนเลยรึ ตอนนี้ลูกสาวคนโต ลูกคนแรกของท่านสิ้นแล้ว ถูกวางยา วางยาตายในชุดเจ้าสาว! ส่วนลูกชายที่ท่านเคยภูมิใจ ก็ถูกลอบสังหาร และท่าน ท่านยังมาพรากลูกแฝดของเราไปจากข้าอีก!ท่านยังเป็นคนอยู่ไหม!!!ท่านเคยมีหัวใจบ้างรึเปล่า!!ตอนนี้ข้า สิ้นเหตุผลที่จะมีชีวิตอยู่แล้ว!!!”

หญิงสาวเอามีดสั้นมาหมายจะแทงตัวเอง อินทราพยายามเข้าไปห้าม แต่สายไป

หญิงสาวแทงหัวใจตัวเองแล้ว นางกำลังสิ้นลมหายใจในอ้อมแขนของเค้า

“อย่าได้แตะต้องข้า…”

“ข้ารักเจ้า ยอดรัก อย่าทำแบบนี้ ลูกเรามีอีกก็ได้”

“ลูก…ยังไงก็คือลูก…เราอย่าได้เจอกันอีกเลย…ทุกชาติ…”

ชายผู้ไม่เคยหลั่งน้ำตาแต่บัดนี้น้ำตาต้องไหลรินอาบแก้ม“แต่ข้าจะขอให้ได้เจอกับเจ้า ได้ครองคูกับเจ้าทุกชาติไป แม้เจ้าจะชิงชังข้าก็ตาม…ฮานะ ข้าเท่านั้นที่คู่ควรกับเจ้า…”

“ท่านช่างเอาแต่ใจเหลือเกิน…”สิ้นคำนางก็สิ้นใจ

อินทราร้องอย่างเจ็บปวด

‘เพราะสิ่งที่เรียกว่าอำนาจ ทำให้ข้าสูญเสียลูกเมียผู้เป็นที่รักไป และข้าก็ได้รู้ภายหลังว่าฮานะตายทั้งๆที่กำลังตั้งครรภ์แฝด…ข้าไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไป และสิ่งที่สะเทือนใจข้าที่สุดคือ บุตรชายคนโตของข้ามีบุตรกับบุตรีของอาชูร่า พอนางทราบว่าสามีตายในสนามรบ นางก็ตรอมใจตายพร้อมหลานในท้อง ข้าเสียใจ เสียใจที่สุด อาชูร่าเองก็เสียใจไม่ต่างกัน คำสาปนั่นเล่นงานข้า แต่มันคือส่วนหนึ่งแต่ทุกสิ่งล้วนเป็นผลมาจากการกระทำของข้า หากย้อนเวลากลับไปได้ ข้าจะไม่ทำเช่นนั้น จะไม่ทำเด็ดขาด…ข้าไม่เคยรู้เลย ว่านางเจ็บช้ำแค่ไหน ยามที่ข้ามีอนุ ยามที่ข้าไปมีความสุขกับคนอื่น นางเจ็บช้ำแค่ไหนที่ลูกของนางโดนทำร้าย ข้าไม่เคยรู้เลย ข้ามัวแต่นึกถึงแต่เรื่องของตัวเอง ไม่เคยเลย หากย้อนไปได้ ข้าอยากจะขอโทษ ขอโทษนางสำหรับทุกสิ่ง’

เสียงของอินทราเจือด้วยความเจ็บปวด…อำนาจของตายช่างมากมาย ไม่สิ การสูญเสียและความรักต่างหาก

‘อย่าทำผิดพลาดเช่นข้าเด็ดขาด หากเจ้าได้เจอกับคนที่รัก อย่าทำให้นางช้ำใจ จงรักและปกป้องนางให้ดี…’

ร่างของซาสึเกะค่อยๆลอยออกมาจากบ่อน้ำ

“เพราะยังงี้ เพราะยังงี้หรอกเหรอ”

ซาสึเกะรู้สึกตัวก็เมื่อโดนแตะไหล่

ริวเซย์มองชายหนุ่มที่ยังช็อค”นี่ๆสติกลับมาก่อน นายอยู่ในยุคของนายเว้ย!”

ซาสึเกะนั่งสงบสติตัวเองอยู่ครู่ ก่อนจะหันไปบอกริวเซย์”บอกนารูโตะด้วย ห้มาที่บ้านชิอินะทางใต้ให้ได้นะครับ”

“ทำไม”

“ผมกับเค้าต้องไปขอขมาใครบางคนครับ ถึงแม้ว่าจะคนๆนั้นจะไม่ให้อภัยก็ตาม แต่ต้องทำ”

“ก็ได้ ไปบ้านชิอินะถูกนะ นายน่ะ”

“บอกทางหน่อย”

ริวเซยได้บอกทางแล้ว ซาสึเกะก็ขอตัวทันที

บ้านชิอินะทางใต้

ซาสึเกะได้มาเจอเหล่าภูติผีในบ้าน"ต้องการพบใครขอรับ"

"ซากุระ เธออยู่ที่ไหน"

"ว่ายน้ำอยู่ขอรับ"

ชายหนุ่มเดินเข้าไปในบ้านทันที

ซากุระต้องแปลกใจที่ซาสึเกะมาหาถึงตอนนี้ สายตาของเค้าดูเศร้าและเจ็บปวด...เกิดอะไร.."อ๊ะ"

ร่างสูงสาวกอดร่างบางไว้ในอ้อมแขนแน่น ซากุระจึงกอดตอบ

"ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ"

หญิงสาวไม่เอ่ยอะไรออกมา ปล่อยให้ชายหนุ่มพูดขอโทษซ้ำไปซ้ำมาอยู่นาน เธอเห็นว่าน้ำเสียงของเค้าดูเจ็บปวดนัก จนเงียบไป

ทั้งสองก็ผะออกจากกัน ซากุระเอียงเล็กน้อย"นายร้องไห้ เกิดอะไรขึ้น"

"ไม่มีอะไร แต่.."เลือดกำเดาพุ่งเพราะทูพีชและซีพลัสของเธอ 

'ผลัวะ'หนึ่งหมัดเข้าที่เบ้าหน้า

"ช่วยหยุดหื่นทีเถอะ"

ซาสึเกะจ้องเขม็งที่หน้าท้องของเธอ มันมีรอยแผลเป็น"เธอได้มันมายังไง"

"แผลนี่น่ะเหรอ สี่ปีก่อน ตอนปะทะกับแสงอุสาน่ะ ชั้นไปว่ายน้ำต่อนะ จะค้างที่นี่ใช่ไหม จะได้เตรียมที่พักไว้ให้"

"ใจดีนะเนี่ย"

"พอดีอยากได้คนมาซ้อมด้วยน่ะ ท่านปู่อายุมากแล้ว ซ้อมให้ชั้นไม่ค่อยไหว"

พอหญิงสาวหันหลังเท่านั้นแหละ ซาสึเกะเบิกตากว้างเพราะแผ่นหลังขาวเนียนมีรอยแผลถูกฟันจางๆ

"ถ้าชั้นมาเร็วกว่านี้...เธอคงไม่โดนฟันกลางหลังแบบนี้หรอก"

"หึ ไม่หรอก จะเร็วหรือช้า ถ้าคนมันจะต้องโดน ก็ต้องโดนอยู่ดี" หญิงสาวก็วิ่งไปที่ทะเลก่อนจะกระโดดลงน้ำไป

ซาสึเกะมองหญิงสาว ชาตินี้กับชาติที่แล้ว ต่างกันมาก 

ชาติก่อน...เธออ่อนหวาน อ่อนแอ เข้มแข็งแต่น่าสงสารยิ่งนัก

ส่วนชาตินี้ เธอแข็งแกร่ง เข้มแข็ง สง่างามแต่มีภาระมากมายนัก...

ย้อนกลับไปช่วงเวลาที่ซาสึเกะกำลังย้อนอดีตกับอินทรา เหล่าโคโนฮะได้มาขอห้ตระกูลคามิโนะทำพิธีเรียกวิญญาณ หลังจากที่จ่ายเงินแล้ว ต่างคนต่างแยกห้อง

โดยเริ่มจากอิโนะก่อน...

คนที่ซาอิต้องการพบคือ ยามานากะ อิโนะอิจิ เมื่อวิญญาณเข้าหุ่นฟางก็กลายเป็นร่างของอิโนะอิจิ อิโนะผู้เป็นบุตรสาวน้ำตานองหน้า เธอดีใจเหลือเกินที่ได้พบกับพ่อที่จากไปแบบนี้ นับว่าเงินที่เสียไปช่างคุ้มค่า ถึงแม้จะได้พบแค่ครั้งเดียวก็ตาม แต่เวลาสามชั่วโมงถือว่าคุ้มแล้ว

วิญญาณในหุ่นฟางยิ้ม"โตขึ้นเยอะนะอิโนะ.."

"คุณพ่อ..."

"แม่สบายดีนะ"

"ค่ะ...แม่ทำใจเรื่องพ่อได้แล้วค่ะ"

ซาอิโค้งศีรษะให้ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง"ผมมีเรื่องอยากจะบอกครับคุณพ่อ"

"อะไรรึ"

"ผมกับอิโนะจะแต่งงานกัน"

อิโนะอิจิน้ำตาคลอ"น่าเสียดายนะ พ่อไม่มีโอกาสได้เห็นลูกในชุดเจ้าสาว พ่อคงจะพูดอะไรไม่มาก นอกจากขอให้มีความสุขและขอฝากอิโนะด้วยนะ ซาอิคุง หนักเบาต้องอภัยกัน ไม่ต้องห่วงนะอิโนะ ถึงพ่อจะไม่อยู่แล้ว แต่พ่อก็จะเฝ้ามองลูกเสมอ..."

อิโนะน้ำตาไหลพราก เธอปล่อยโฮออกมาจากอดกลั้น ถึงในพิธีศพ เธอจะไม่หลั่งน้ำตาเพื่อที่แม่จะได้ไม่เสียใจไม่มากกว่านี้แต่ลับหลังทุกคนเธอร้องไห้ปริ่มใจจะขาด มีเพียงซาอิที่รับฟังเสียงร้องไห้ของเธอ

สองพ่อลูกคุยต่อกันนาน...

...

ชิกามารุกับเทมารินั้น ได้บอกข่าวดีเรื่องการแต่งงานของพวกเค้ากับวิญญาณของพ่อ ซึ่งพ่อของชิกามารุยิ้มดีใจที่ลูกชายจะเป็นฝั่งเป็นฝาเสียทีพร้อมฝากฝั่งลูกชายกับเทมาริ

...

ส่วนโจจิได้ร้องไห้กอดวิญญาณพ่อนร่างหุ่นฟางพร้อมบอกว่าตอนนี้ไม่ต้องห่วง คนมีคนที่รู้ใจแล้ว ส่วนแม่ตนจะดูแลเอง

...

มาถึงฝั่งพวกนารูโตะที่ต้องการคุยกับเนจิ

เมื่อวิญญาณได้เข้าหุ่นฟาง

เท็นเท็นเข้าสวมกอดชายคนรักของเธอทันที

"อึดอัดนะเท็นเท็น"

"ชั้นเกือบจะ จะลืมเสียงของนายแล้วนะ..."

เนจิหันไปหาน้องสาวกับน้องเขย"ทั้งสองคนมีความสุขสินะ"

"อื้ม/ค่ะ"

ลีน้ำตาไหลพราก"เนจิคุง ทำไมไม่บอกคุณซากุระล่ะครับ"

"ชั้นขอเค้าเองแหละ ไม่ให้บอกพวกนายว่าวิญญาณของชั้นอยู่กับใคร และเค้าเองก็มีความลับที่บอกใครไม่ได้ ถึงความลับจะเผยแต่ชั้นไม่อยากเผยตัว แต่ได้มีโอกาสเจอทุกคนแบบนี้ ชั้นดีใจมากๆเลยนะ ครูไกคงสบายดี ชั้นเห็นเค้าต้องนั่งรถเข็น คงไม่ลำบากใช่ไหม"

ลีพยักหน้า"อาจารย์ไกเค้าปรับตัวได้แล้วครับ"ด้วยผลจากการต่อสู้ในสงครามทำให้ไมโตะ ไกต้องกลายเป็นคนพิการนั่งรถเข็นไป ตลอดเวลาที่เค้ากลายเป็นวิญญาณ ก็อดห่วงอาจารย์ไม่ได้

"เท็นเท็น สบายดีนะ"

"อืม..."

"ชั้นว่า ชั้นไม่อยากให้เธออยู่คนเดียว..."

"หมายความว่ายังไง"

"ชั้นรักเธอนะ รักมาก...แต่ตอนนี้ชั้นไม่อาจดูแลเธอได้ ชั้นเชื่อว่าเธอคงต้องหาคนดูแลได้ เธอคงได้เจอเค้าแล้ว"

สาวหมวยคิด...คุณริวโอเหรอ...

"ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้เราได้เจอกัน ได้มีชีวิตอยู่และรักกัน แต่งงานกัน มีลูกด้วยกันนะ...."

หญิงสาวร้องไห้ปริ่มใจจะขาด วิญญาณของเนจิเข้าสวมกอดร่างบางแน่น

นารูโตะ ฮินาตะและลีมองเหตุการณ์นั้นด้วยน้ำตานอง นารูโตะนั้นรู้สึกผิดที่สุดเนจิตายเพราะเค้า หากเนจิไม่ตาย เค้าคงจะได้รักกับเท็นเท็นแล้ว...

...

กาอาระนั่งอยู่ห้องรับรอง เค้าไม่ได้อยากคุยอะไรกับคนที่จากไปเหมือนคนอื่นเพราะเค้าได้คุยแล้ว ในสงครามและตอนนี้ยัยตัวแสบกำลังทำอะไรอยู่นะ

 

มาอัพแล้วโปรดเม้นบ้าง อย่าทำตัวเป็นนักอ่านเงาเลย พลีซ!!!!!!ใครสะดวกเม้นในเว็บนี้ก็เม้น จะเม้นในเว็บเด็กดีก็ได้ค่าาาา