ไฟแค้นซ่อนรัก

 

 

 

 

 

              ในช่วงเวลาใกล้ค่ำฟางก็เดินกลับมาที่บ้านพัก เมื่อเข้ามาในบ้าน ฟางก็ไม่เห็นใครอยู่ ฟางกลับเข้าไปในห้อง ก็เห็นโทรศัพท์วางอยู่บนเตียง ฟางเดินไปนั่งปลายเตียง แล้วคิดถึงป๊อบปี้ขึ้นมา เฟย์เดินออกมาจากห้อง ก็เห็นประตูห้องฟางยังปิดไม่สนิท เลยเดินเข้ามาหา

 

 

 

 

 

 

เฟย์: พี่ฟาง 

 

 

 

 

ฟาง: ว่าไง

 

 

 

 

 

เฟย์: ไปไหนมา 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไปนั่งเล่นแถวๆนี้มาอ่ะ 

 

 

 

 

เฟย์: วันนี้เค้ากลับไปแล้วนะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ก็ดีแล้ว 

 

 

 

 

 

เฟย์: แต่เค้าจะกลับมาใหม่อีกแน่

 

 

 

 

 

ฟาง: พี่ปวดหัวอ่ะ พี่อยากนอนแล้วด้วย เฟย์เองก็ไปนอนได้แล้วนะ 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: แต่พี่ฟาง เฟย์อยากให้พี่คุยกับเค้านะ

 

 

 

 

 

 

ฟาง: พี่ไม่มีอะไรจะคุยกับเค้า เฟย์ปิดไฟกับประตูให้พี่ด้วยนะ พี่จะนอนแล้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

                           ฟางรีบตัดบทสนทนาแล้วรีบดึงผ้ามาห่ม เฟย์เลยเดินออกไป เมื่อเฟย์ออกไปฟางก็ลืมตาขึ้น และคิดถึงสิ่งที่ป๊อบปี้พูด

 

 

 

 

 

 

                             เช้าวันรุ่งขึ้นป๊อบปี้กับเขื่อนรีบออกไปซื้อของมาเพื่อจะทำอาหารให้ฟาง เมื่อมาถึงบ้านพักของฟางกับเฟย์ เฟย์ก็ลงมาเปิดประตูให้ ป๊อบปี้เลยขออาสาเป็นคนทำอาหารให้ 

 

 

 

 

เฟย์: พี่ฟางคงยังไม่ตื่นนะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่เป็นไร เดี๋ยวเอาขึ้นไปให้เค้าข้างบนก็ได้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                     ป๊อบปี้ยกอาหารขึ้นไปให้ฟางบนห้อง ป๊อบปี้เดินไปดูฟางใกล้ๆเห็นฟางยังหลับอยู่เลยนั่งมองฟางอยู่เงียบๆ ผ่านไปประมาณ 10 นาทีฟางก็เริ่มรู้สึกตัวเพราะได้กลิ่นอาหารและก็ต้องตกใจที่เห็นป๊อบปี้ 

 

 

 

 

 

ฟาง: นาย !!! 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ตื่นมาก็ดีแล้ว โจ๊กยังร้อนๆอยู่เลย

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ออกไป แล้วเอาของๆนายออกไปซะ ชั้นไม่กิน 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ยังไงก็ต้องกิน 

 

 

 

 

 

 

                           ฟางกำลังจะเถียงต่อแต่ก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นมา ป๊อบปี้เห็นอาการฟางแปลกๆเลยรีบวางชามไว้บนโต๊ะ แล้วรีบมาดูฟางทันที

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เป็นอะไรรึเปล่า !! 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: เป็น เพราะนายนั่นแหละ นายมันตัวปัญหา สร้างแต่เรื่องวุ่นวายให้ชีวิตชั้น ทำลายชีวิตชั้น ทุกอย่าง นายมัน !! 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไปหาหมอก่อนดีกว่า 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ชั้นไม่ไป ออกไปซะทีได้มั้ย ชั้นไม่อยากเห็นหน้านาย ออกไปได้แล้ว 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: แต่ชั้นเป็นห่วงเธอกับลูกนะ 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่ต้องมาเป็นห่วงชั้นกับลูก คนอย่างนายไม่เคยเป็นห่วงใครจริงหรอก ออกไปซะที ชั้นเกลียดขี้หน้านาย เกลียดนาย เกลียดๆที่สุดเลย ออกไปซะที 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ต่อให้เธอจะเกลียดชั้นยังไง เธอก็หนีชั้นไม่พ้นหรอก

 

 

 

 

 

 

ฟาง: นายท้าชั้นใช่มั้ย ได้แล้วชั้นจะทำให้ดูว่าชั้นหนีคนอย่างนายได้แน่ 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: ทะเลาะอะไรกันอีก

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ช่วยพาพี่ชายของคุณออกไปด้วยนะค่ะ ชั้นต้องการพักผ่อน 

 

 

 

 

 

 

                            ฟางรีบหันหลังแล้วนอนโดยไม่สนใจป๊อบปี้ เขื่อนหรือเฟย์เลย ป๊อบปี้เป็นห่วงและเห็นว่าฟางหลับจริงๆ เลยเดินออกมา ทั้งสามคนกำลังจะลงไป แต่จู่ๆฟางก็เปิดประตูออกมาแล้ว วางโจ๊กที่ป๊อบปี้ทำให้ไว้หน้าห้อง ก่อนจะรีบปิดประตูและล็อคทันที 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ชั้นจะไม่ใจอ่อนให้คนอย่างนายเด็ดขาด 

 

 

 

 

 

 

 

 

                              ป๊อบปี้เดินกลับมาเก็บชามแล้วมองมันด้วยแววตาที่ดูเศร้าและเสียใจ เขื่อนกับเฟย์เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้ 

 

 

 

 

 

เฟย์: เค้าว่าอารมณ์คนท้องก็เป็นอย่างงี้ อย่าถือสาพี่ฟางเลยนะ

 

 

 

 

 

เขื่อน: เค้าอาจจะอยากกินอย่างอื่นก็ได้นะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เค้าคงไม่อยากกินอะไรที่พี่ทำหรอก แม้แต่หน้าพี่เค้ายังไม่อยากเห็นเลย