ไฟแค้นซ่อนรัก

 

 

 

 

 

                               ฟางหยุดชะงักที่ได้ยินป๊อบปี้พูดคำว่าขอโทษ แต่ยังไงฟางก็ยังต้องเดินต่อไป ฟางรีบเดินไปแต่ป๊อบปี้ก็ยังไม่ยอมแพ้ เดินมาดักฟางด้านหน้า 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เธอจะให้ชั้นทำอะไรก็ได้เพื่อชดใช้ให้เธอ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ชั้นไม่ต้องการให้นายมาชดใช้อะไรให้ั้นทั้งนั้น ชั้นแค่อยากให้นายออกไปจากชีวิตชั้นแค่นี้นายทำได้มั้ย

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ชั้นทำไม่ได้ ชั้นไม่อยากทิ้งเธอกับลูก 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ถ้ามันมีปัญหามากนัก ชั้นก็จะไปเอาออกจริงๆ และถ้านายยังตามชั้นอีก นายได้เจอชั้นที่โรงพยาบาลแน่ 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ชั้นไม่เชื่อหรอกนะว่าเธอจะกล้าทำ เพราะเธอไม่ได้เป็นคนแบบนั้นชั้นรู้

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: คนบางคนก็เคยเป็นคนดีนะแต่เพราะมันมีแรงจูงใจบางอย่างที่ทำให้เค้าต้องกลายเป็นคนเลว ก็เหมือนนายไงชั้นเองก็เชื่อนะว่านายเป็นคนดี แต่เพราะความแค้นเลยทำให้นายกลายเป็นคนเลว และชั้นก็จะไม่มีวันเชื่อว่าคนอย่างนายจะเลิกเลวได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ชั้นขอร้องล่ะ เธอจะด่า จะว่าชั้นยังไงก็ได้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                    ฟางเลือกที่จะไม่พูดกับป๊อบปี้ต่อ และรีบเดินไปทันทีเฟย์ก็รีบวิ่งตามไป ป๊อบปี้กำลังจะตามไปแต่เขื่อนรีบห้ามไว้ก่อน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: ผมว่ารอให้เค้าใจเย็นก่อนเถอะ แล้วเราค่อยตามไป

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ถ้าไม่ตามจะรู้ได้ไงว่าเค้าอยู่ไหน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: งั้นก็แอบตามไปห่างๆล่ะกัน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                     ฟางกับเฟย์เดินทางกลับมายังที่พัก ฟางรีบขึ้นไปเก็บตัวอยู่ในห้องคนเดียว ส่วนเฟย์ก็ตามขึ้นแล้วเรียกฟางให้ออกมาคุย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: พี่ฟาง เฟย์ว่า

 

 

 

 

 

 

ฟาง: เฟย์ถ้าจะพูดเรื่องเมื่อกี้ หยุดเลยนะ พี่ไม่อยากฟัง

 

 

 

 

 

 

เฟย์: แต่ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: พี่อยากอยู่คนเดียว ขอพี่อยู่คนเดียวนะ 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: ก็ได้ เดี๋ยวเฟย์ทำอะไรไว้ให้กินนะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: อืม 

 

 

 

 

 

 

                               ป๊อบปี้กับเขื่อนก็ยืนอยู่ที่หน้าทาวเฮ้าส์ของฟางและเฟย์ ท่ามกลางอากาศที่หนาว แต่ป๊อบปี้ก็ยังไม่ยอมแพ้ เขื่อนเลยตัดสินใจเคาะประตูเรียก เฟย์เปิดประตูตกใจเล็กน้อยที่สภาพของทั้งคู่ดูจะทนกับอากาศหนาวไม่ไหว เฟย์เลยให้ทั้งคู่เข้ามา 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ขอบคุณมากนะที่ยอมให้พวกเราเข้ามาอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: ที่ชั้นยอมเพราะน้องชายคุณหรอกนะ เค้าดีกับชั้นกับพี่ฟางมากคอยช่วยเราตอนงานศพของพ่อ ส่วนคุณชั้นยังไม่ให้อภัยหรอกนะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ผมอยากขอโทษคุณนะ ขอโทษจริงๆ ผมยอมรับผิดทุกอย่าง 

 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: ถ้าจะให้พูดชั้นเองก็ไม่ได้คิดมากแล้วนะกับเรื่องที่ผ่านมา แต่จะให้ชั้นลืมชั้นก็คงลืมมันได้ยากเหมือนพี่ฟางนั้นแหละ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ผมรู้ตัวดีว่าที่ผมทำ มันไม่น่าให้อภัย แต่ตอนนี้ผมอยากขอโอกาส ผมอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ อยากสร้างครอบครัว ผมไม่อยากให้ลูกขาดพ่อหรือขาดแม่ เพราะผมรู้ว่ามันทรมานแค่ไหน ผมไม่อยากให้ลูกต้องมาเจอสถานการณ์เดียวกันกับผม 

 

 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: มันพอจะเป็นไปได้มั้ยที่คุณจะช่วย

 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: ชั้นเองก็ไม่อยากหลานโตมาโดยขาดพ่อหรือขาดแม่หรอกนะ แต่ชั้นไม่รู้จะช่วยยังไง ปกติพี่ฟางเป็นไม่โกรธ ไม่คิดแค้นใคร เป็นคนใจเย็น มีเหตุผลเสมอ แต่ตอนนี้พี่ฟางกลับไม่ใช่คนเดิมแล้ว พี่ฟางเข้มแข็ง แกร่งกว่าเดิม แถมยังสู้ไม่ยอมแพ้อีกตังหาก 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: มันต้องมีทางดิ ที่จะทำให้เค้ายอมใจอ่อน

 

 

 

 

 

 

 

 

                                 ฟางยืนมองออกไปนอกหน้าต่างและนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา เค้าเองก็อยากลืมมันไปแต่เค้าทำมันไม่ได้ ฟางเจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องที่เค้าทำ ยิ่งตอนที่พ่อต้องตาย ฟางยิ่งนึกแค้นเค้า 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: เราต้องทำอะไรซักอย่างเค้าจะได้เลิกยุ่งกับเราซักที 

 

 

 

 

 

 

 

                               ฟางรีบโทรหาปีเตอร์และให้ปีเตอร์หาที่อยู่ใหม่ให้ แถวชานเมือง ปีเตอร์ก็รับปากว่าจะจัดการให้ไม่เกิน 2 วัน ฟางเดินลงมาด้านล่างก็เหมือนได้ยินเสียงผู้ชาย ปรากฎว่าเป็นป๊อบปี้กับเขื่อน ฟางเลยหันหลังกลับ แต่ป๊อบปี้ดันหันมาเห็น เลยรีบเดินมาหา 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เดี๋ยว 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: นายเข้ามาทำไม ออกไปเลยนะ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ชั้นไม่ไป ชั้นจะอยู่ที่นี่ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ชั้นไม่ให้นายอยู่ นี่มันบ้านชั้น 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เมื่อก่อนตอนที่เธออยู่เชียงใหม่เธอก็อยู่บ้านชั้น ชั้นยังไม่ไล่เธอเลยนะ 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: นี่นาย ! มันเหมือนกันตรงไหน นายจับตัวชั้นไป ไม่ยอมปล่อยชั้นเองนะ มันไม่เหมือนกันเลยซักนิดเดียว ! 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ชั้นขอร้องนะ เธอจะให้ชั้นทำอะไรก็ได้อ่ะ ชั้นผิดไปแล้วจริงๆ 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ชั้นอยากให้นาย ออกไป จากชีวิตของชั้น 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ชั้นทำไม่ได้ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ถ้าอย่างนั้นชั้นก็ไม่มีอะไรจะพูดกับนาย 

 

 

 

 

 

 

 

                           ฟางเดินหนีป๊อบปี้ขึ้นไปข้างบน แต่ป๊อบปี้ก็รีบตามขึ้นไป ฟางกำลังจะปิดประตูแต่ป๊อบปี้ดันตัวเองเข้าไป แล้วล้มตัวนอนที่เตียง

 

 

 

 

 

 

ฟาง: นาย !!! ออกไปเดี๋ยวนี้นะ ออกไป !!! 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่ ชั้นไม่ออก ชั้นจะนอนที่นี่ ไม่ไปไหนล่ะ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: นายทำแบบนี้ใช่มั้ย ชั้นจะแจ้งความแล้วให้ตำรวจที่นี่ส่งนายกลับเมืองไทยไปเลย จะออกไปดีมั้ย 

 

 

 

 

 

 

 

 

                          ฟางเห็นป๊อบปี้ไม่ยอมลุกก็เดินไปหยิบโทรศัพท์ แต่ป๊อบปี้มาแย่งไป ฟางพยายามจะแย่งคืน แต่ก็เอื้อมไม่ถึง เลยทำให้ล้มไปทับป๊อบปี้บนที่นอน หน้าของฟางกับป๊อบปี้ใกล้กันมาก ทั้งคู่มองตากันอยู่นาน ป๊อบปี้ใช้จังหวะที่ฟางนิ่ง ดึงหน้าฟางลงมาจูบ 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้มั้ย 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่ ! ชั้นจะไม่เริ่มต้นใหม่กับนาย ! 

 

 

 

 

 

 

 

                      ฟางรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องทันที ป๊อบปี้ได้แต่นิ่งและไม่ได้ตามไป ฟางเดินออกไปนอกบ้าน แล้วเดินไปนั่งที่สวนสาธารณะใกล้ๆบ้าน และนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนที่ป๊อบปี้จูบ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: มันไม่มีทางเป็นไปได้