ไฟแค้นซ่อนรัก

 

 

 

 

                       ค่ำคืนที่สุดแสนจะเจ็บปวดสำหรับการที่เค้าต้องพบกับความสูญเสียอีกครั้งป๊อบปี้ให้โทโมะมาส่งที่คอนโด เมื่อป๊อบปี้เข้ามาในห้องก็มุ่งหน้าไปที่ห้องนอนและเดินไปนั่งข้างๆหน้าต่างทั้งความมืด ภายในมือก็มีภาพที่คอยตอกย้ำความเจ็บปวดที่ฟางได้ทิ้งเอาไว้ให้เค้า เค้าใช้มือลูบภาพแล้วร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด 

 

 

 

 

 

 

 

 

                       

 

เขื่อน: พี่โทโมะ เป็นไงบ้างพี่ผมโทรหาพี่ป๊อบไม่รับสายผมเลย 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: มันคงยังเสียใจอยู่อ่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: เสียใจ เสียใจอะไรพี่ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: คือคุณฟางเค้าไปแล้วอ่ะ แล้วก็

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: แล้วก็อะไรพี่โทโมะ

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: เค้าเอาเด็กออกอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: ห้ะ !!! เห้ย ผมไม่เชื่ออ่ะ คุณฟางจะเอาเด็ก เป็นไปไม่ได้หรอก ผมว่าเค้าไม่ใช่คนโหดร้ายขนาดนั้นนะ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: พี่เองก็ไม่อยากจะเชื่อ ถ้าเรื่องนี้มันไม่มีหลักฐาน 

 

 

 

 

เขื่อน: หลักฐาน หลักฐานอะไร

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ก็เป็นเอกสารรับรองการทำแท้งกับภาพที่เค้าอยู่บนเตียงเตรียมจะทำแท้งอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: แล้วพี่ป๊อบ

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไม่โอเคเลยว่ะ ตอนที่พี่เจอมัน มันก็ร้องไห้หนักมาก แล้วยิ่งตอนที่พี่ขับรถไปส่งมันที่คอนโด มันเอาแต่นั่งซึม พี่บอกจะอยู่เป็นเพื่อน มันก็ไม่ให้อยู่ 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะขับรถขึ้นกรุงเทพไปหานะ

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: โอเค เดินทางปลอดภัยนะ 

 

 

 

 

 

เขื่อน: ครับพี่ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                    ในขณะที่ฟางอยู่บนเครื่องฟางก็นึกถึงหน้าป๊อบปี้ตอนที่เค้าร้องไห้ที่สนามบินเค้าคงเสียใจมาก ฟางไล่ความคิดเรื่องของป๊อบปี้ให้ออกไปและหลับตาลงนอน   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                  

 

 

                                 เมื่อเขื่อนขับรถมาถึงก็รีบไปหาโทโมะจากนั้นก็รีบไปหาป๊อบปี้ทันที เมื่อมาถึงเขื่อนกับโทโมะก็พยายามโทรหาแต่ป๊อบปี้ก็ไม่รับ เขื่อนขึ้นไปบนห้องกดเรียกอยู่นานก็ไม่ได้ผล เลยลงไปขอให้ทางคอนโดเปิดให้ เมื่อเข้ามาก็ไม่เจอป๊อบปี้ และเมื่อโทโมะเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนก็เห็นป๊อบปี้นั่งอยู่ข้างหน้าต่างและมองออกไปข้างนอกหน้าต่างภายในมือของป๊อบปี้ก็ยังคงถือรูปของฟางอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไอป๊อบ !! 

 

 

 

 

 

เขื่อน: พี่ป๊อบ !! 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: มึงได้นอนรึยังว่ะ ทำไมตาบวมขนาดนี้อ่ะ แล้วแอร์ก็ไม่เปิด มึงอย่าบอกนะว่าอยู่แบบนี้ทั้งคืนอ่ะ !! 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ... 

 

 

 

 

 

เขื่อน: ไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะพี่ป๊อบ จะบ่าย3แล้วนะ ไปหาไรกินหน่อยเถอะ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไปกันเถอะ พี่ไม่หิว (สายตายังคงมองไปนอกหน้าต่าง) 

 

 

 

 

 

โทโมะ: กูรู้นะว่ามึงเสียใจ แต่มึงอย่าเป็นแบบนี้ได้มั้ยว่ะ มึงเป็นแบบนี้มึงไม่คิดถึงคนที่เป็นห่วงมึงบ้างเหรอว่ะ กูกับเขื่อนเป็นห่วงมึงนะ 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: พี่ฟังผมนะ ผมไม่เชื่อว่าคุณฟางจะทำแบบนั้น 

 

 

 

 

 

              เขื่อนดึงรูปในมือป๊อบปี้มาดูก่อนจะพูดและทำให้ป๊อบปี้หันมามอง 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: เรื่องนี้มันพิสูจน์ได้ไม่ยากหรอกเชื่อผมดิ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: จะพิสูจน์ยังไงว่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: ผมให้เวลาพี่ 20 นาที จัดการตัวเองให้กลับมาเป็นปกติ แล้วเราจะไปหาความจริงกัน แต่ถ้าพี่เชื่อว่าแม่ของลูกพี่เป็นคนที่ใจร้ายฆ่าเด็กในท้องได้ลง พี่ก็นั่งอยู่อย่างงี้แหละกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                   เขื่อนพูดจบก็ลงไปรอข้างล่าง ส่วนโทโมะก็เดินตามออกไป ป๊อบปี้คิดถึงสิ่งที่เขื่อนพูดและนึกได้ว่าฟางไม่น่าจะเป็นคนแบบนั้น ป๊อบปี้รีบลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวทันที 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: จะหาความจริงยังไงว่ะเขื่อน 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: ผมคิดระหว่างที่ขับรถมาตลอดเลยนะ ว่ามันจริงเหรอที่คุณฟางจะทำแบบนั้น ให้ตายผมก็ไม่เชื่อหรอกนะ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แต่หลักฐานมัน

 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: โห้ พี่โทโมะ ของแบบนี้ มันต้องพิสูจน์ดิว่าจริงรึเปล่า เราต้องไปหาความจริงไง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: พร้อมแล้ว 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: นึกว่าจะไม่ลงมาซะแล้ว 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: จะทำยังไง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                           เขื่อนขับรถไปตามที่อยู่ในใบรับรองและไม่นานก็เจอคลีนิคที่ฟางมาทำแท้ง ทั้งสามคนเดินลงไปแต่ปรากฎว่าคลีนิคปิด 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ทำไงล่ะที่นี้ 

 

 

 

 

 

เขิ่อน: เดี๋ยวนะ นี่ไงมันเปิดสี่โมงเย็น 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: งั้นก็รอจนกว่าจะเปิดล่ะกัน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                  ผ่านไปจนกระทั่งถึงเวลาที่คลีนิคเปิดป๊อบปี้ก็รีบเดินนำไปทันที เมื่อเข้ามาในคลีนิค ป๊อบปี้ก็รีบถามพยาบาลทันที 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ผู้หญิงในภาพมาทำแท้งจริงรึเปล่าครับ

 

 

 

 

 

 

 

พยายาล: เฮ้อ คุณมีอะไรรึเปล่าค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ผมถามว่าเค้ามาทำแท้งจริงรึเปล่า !! แล้วไอใบรับรองมันของจริงมั้ย !!!

 

 

 

 

 

 

 

 

พยาบาล: ขอโทษนะค่ะ เราคงบอกคุณไม่ได้มันเป็นเรื่องส่วนตัวของคนไข้ค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: บอกเถอะนะครับ คือผู้หญิงในภาพเป็นภรรยาของพี่ชายผมครับ 

 

 

 

 

 

 

 

พยาบาล: เอ่อ คือ 

 

 

 

 

 

 

หมอ: มีอะไรรึเปล่าค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: หมอ หมอเป็นคนในรูปในภาพใช่มั้ย

 

 

 

 

 

 

 

หมอ: เอ่อ ใช่ค่ะ ผู้หญิงในภาพเป็นคนไข้ของหมอเอง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: หมายความว่าเค้ามาทำแท้งจริงๆเหรอครับ 

 

 

 

 

 

 

หมอ: แล้วพวกคุณเป็นอะไรกับเธอค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ผมเป็นสามีเธอ แล้วเด็กในท้องก็ลูกของผม 

 

 

 

 

 

 

หมอ: อ่อ คืออย่างนี้นะค่ะ คุณคนนี้เธอไม่ได้ทำแท้งค่ะ เธอจ้างทางคลีนิคให้ช่วยถ่ายภาพให้บอกว่า เธอจำเป็นจะต้องเอาภาพไปยืนยันกับครอบครัวว่าเธอได้ทำจริงๆ แต่เธอไม่ได้ทำนะค่ะ แล้วเธอก็ให้หมอเขียนใบรับรองให้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: หมายความว่า เธอ เธอไม่ทำใช่มั้ยครับ 

 

 

 

 

 

 

 

หมอ: ใช่ค่ะ เธอไม่ได้ทำ ตอนที่มา ท่าทางของเธอก็ดูกล้าๆกลัวๆนะค่ะ เหมือนเธอเองก็ไม่ได้อยากจะทำแบบนี้ซักเท่าไหร่ 

 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: เห็นมั้ย ผมว่าแล้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                 เมื่อออกมาจากคลีนิคทั้งสามคนก็ไปหาอะไรทานกัน ป๊อบปี้ก็รู้สึกโล่งที่ฟางไม่ได้ แต่ก็ต้อง กลุ้มใจอีกเพราะตอนนี้ฟางไปต่างประเทศแล้ว ซึ่งป๊อบปี้เองก็ไม่รู้ว่าฟางไปอยู่ที่ไหน