ไฟแค้นซ่อนรัก

 

 

 

 

                  ฟางกับเขื่อนรีบนั่งแท็กซี่มาที่โรงพยาบาลทันทีที่มาถึง เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ฟางเห็นป๊อบปี้ที่ยืนอยู่ห่างจากห้องฉุกเฉิน ฟางเดินตรงไปตบหน้าป๊อบปี้ และทุบตีป๊อบปี้พร้อมกับร้องไห้ออกมา 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ทำไม !! ทำไมอ่ะ นายทำแบบนี้ทำไม เพราะนายอีกแล้วใช่มั้ย ฝีมือนายอีกแล้วใช่มั้ย ใช่มั้ย !!!!

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เธอ เธอหยุดเดี๋ยวนี้นะ หยุด !!!

 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: ผมว่าพี่หยุดนั้นแหละที่ควรจะหยุด หยุดทุกอย่างซะที 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เขื่อน แกพาหนีออกมาอีกแล้วใช่มั้ย 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: นายมัน !!! 

 

 

 

 

 

 

                 ฟางเหมือนจะเป็นลม แต่ดีที่เขื่อนรับไว้ทัน ฟางตั้งสติก่อนจะรีบเข้าไปหาเฟย์ 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: เฟย์ !

 

 

 

 

 

เฟย์: อื้ออออ พี่ฟาง พี่ฟาง !!! พ่อ !!! 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: เฟย์ไม่ต้องร้องนะ พ่อต้องไม่เป็นอะไร อึกอึก พ่อต้องปลอดภัยเชื่อพี่นะเฟย์ อื้ออออ

 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: อื้อออพี่ฟาง เฟย์ เฟย์

 

 

 

 

 

 

ฟาง: เฟย์มันเกิดอะไรขึ้นเล่าให้พี่ฟังได้มั้ย 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: พ่อช็อคที่เค้าพา อึก อึก พาตำรวจมาที่บ้าน แล้วบอกว่า พ่อมีคดี อึก ฉ้อโกง จ้างวานฆ่า อื้อออพี่ฟาง พ่อไม่ได้ทำใช่มั้ยอื้ออออ 

 

 

 

 

 

        

 

 

 

 

 

                            เฟย์กอดฟางแล้วร้องไห้ไม่หยุด ไม่นานหมอก็ออกมาแล้วบอกว่าต้องพาไปห้อง CCU ทันที เวลาผ่านไปราวสองสามชั่วโมง หมอก็ออกมาจากห้อง CCU 

 

 

 

 

 

 

 

หมอ: หมออยากให้ญาติทำใจนะครับ เพราะคนไข้อาจจะไปคืนนี้ หรือเร็วกว่านั้น 

 

 

 

 

 

                      เฟย์ทรุดลงนั่งแล้วร้องไห้ ส่วนฟางก็ยืนช็อคกับสิ่งที่ได้ยิน เมื่อหมอออกไป ฟางกับเฟย์ก็เข้ามาในห้อง CCU ฟางกับเฟย์ใส่เสื้อคลุมพร้อมกับหมวกเพื่อป้องกันเชื้อโรค สภาพของพ่อฟางตอนนี้คือหายใจเองไม่ได้ และมีเครื่องมือช่วยเต็มสองข้าง 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: อึก พ่อค่ะ อึก พ่อ พ่อต้องสู้นะ พ่อต้องอยู่กับฟางกับเฟย์นะ 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: พ่อได้ยินเฟย์มั้ย อื้อออ เฟย์รักพ่อนะพ่ออยู่กับเฟย์อย่าทิ้งเฟย์ไปนะ อื้อออ 

 

 

 

 

 

 

พ่อฟาง: อื้ออออ อื้อออ 

 

 

 

 

 

             พ่อฟางส่งเสียงตอบเป็นเสียงหายใจและค่อยๆยกมือขึ้นมาเพื่อให้ลูกทั้งสองคนจับ 

 

 

 

 

 

ฟาง: พ่อ พ่อต้องสู้นะค่ะ เราจะสู้ไปด้วยกันนะ ฟางจะไม่ทิ้งพ่อ พ่อก็จะไม่ทิ้งฟางใช่มั้ย 

 

 

 

 

 

 

พ่อฟาง: อื้อออ ฟะ..ฟาง เฟย์ พะ พ่อ พ่อ ระระ รัก พ่อ ขะ ขอ ขอโทษ ที่ ที่ อื้ออออ ดู ดูแล ตะ ตัวเอง ดู แลตัวเอง อื้ออออ ดะ ดะ ด้วยยย 

 

 

 

 

 

 

 

                        ตี๊ดด ตี๊ดดดด ตี๊ดดดดด 

 

 

 

 

 

ฟาง: พ่อ !!!! !!!! 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: !!!!!

 

 

 

 

 

 

 

                       ป๊อบปี้ยืนมองธนาอยู่ที่กระจกกั้นด้านนอก สิ่งที่เค้าต้องการมาตลอดวันนี้ก็มาถึงแล้ว ธนาได้ชดใช้ทุกสิ่งที่เค้าทำกับพ่อแม่ของป๊อบปี้และเขื่อนแล้ว ป๊อบปี้เดินออกมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: ??

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เฮ้ย จะเศร้าทำไม มันไม่ใช่ญาติเราซะหน่อย 

 

 

 

 

พยาบาล: คุณตำรวจค่ะ คนไข้เสียชีวิตเวลา 14:10 นาทีค่ะ

 

 

 

 

 

เขื่อน: คุณธนา ตายแล้ว ! 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: มันสาสมแล้วกับสิ่งที่มันทำกับพ่อแม่เรา 

 

 

 

 

 

 

                        ป๊อบปี้พูดจบก็รีบเดินออกไปทัน และรีบขับรถพุ่งไปที่วัดเพื่อไปบอกข่าวดีกับพ่อและแม่ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: พ่อครับ แม่ครับ มันได้ชดใช้ในสิ่งที่มันทำแล้วนะครับ มันชดใช้แล้ว พ่อกับแม่ไม่ต้องตายฟรีแล้วนะครับ ผมเห็นมันทรมานต่อหน้าต่อตา ผมสะใจจริงๆ ในที่สุด มันก็ได้รับกรรมซะที 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                     ด้านฟางกับเฟย์ก็จัดการเรื่องศพของพ่อโดยมีเขื่อนควรช่วยเหลืออยู่รถโรงพยาบาลนำศพพ่อฟาง มาที่วัดเดียวกันกับที่แม่เค้าอยู่ ป๊อบปี้เห็นรถพยาบาลยกศพของธนาออกมาแล้วนำไปวางไว้เพื่อให้ญาติมารดน้ำศพ

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: พ่อค่ะ อื้อออ หลับให้สบายนะค่ะ ไม่ต้อง อึก ไม่ต้องห่วงอะไรอีกแล้วนะค่ะ 

 

 

 

 

 

เฟย์: เฟย์ขอให้พ่อไปสู่สุขคตินะค่ะ อึก เกิดชาติหน้า เฟย์ขอเกิดมาเป็นลุกพ่ออีกนะค่ะ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ผมขอ อโหสิกรรมทั้งตัวผมและตัวของเพื่อนผมด้วยนะครับ 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: อโหสิกรรมให้กันและกันนะครับ อโหสิกรรมให้พี่ชายผมด้วย 

 

 

 

 

 

 

 

                                  หลังจากเอาศพใส่ไว้ในโลง เฟย์ก็อาสากลับบ้านไปเอารูปกับของใช้ของพ่อและบอกข่าวคนในบ้านโดยที่เขื่อนกับโทโมะไปเป็นเพื่อน ส่วนฟางก็นั่งมองโลงทั้งน้ำตา ป๊อบปี้ยืนมองอยู่ล่างศาลา เห็นฟางนั่งอยู่คนเดียว เค้าอยากจะเดินเข้าไปแต่รู้ว่าถ้าเข้าไปต้องทะเลาะกับฟางอีกแน่ๆ ป๊อบปี้คิดใหม่และตัดสินใจเดินขึ้นไปบนศาลา ฟางรู้สึกเหมือนมีคนอยู่ด้าหลังฟางหันไปมองแล้วลุกขึ้นเดินไปหา หน้าของฟางเต็มใบด้วยคราบน้ำตาและรอยแดงที่จมูกแลบริรอบดวงตา ฟางยืนมองหน้าป๊อบปี้ แต่ไม่พูดอะไร ป๊อบปี้เลยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ผิดไปจากปกติ

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ทีนี้เธอคงเข้าใจความรู้สึกของชั้นที่ต้องสูญเสียทั้งพ่อและแม่แล้วนะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ต่อไปนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างระหว่างนายกับพ่อของชั้น และระหว่างนายกับชั้น ก็ต้องจบลงจริงๆซะที ในเมื่อนายอยากให้ทุกอย่างจบลงแบบนี้ ตอนนี้นายทำมันสำเร็จแล้ว ชั้นดีใจด้วยนะกับสิ่งที่นายเฝ้ารอคอยมาตลอดมันเป็นจริงซะที และเรื่องระหว่างชั้นกับนาย ชั้นอโหสิกรรมให้ จะได้ไม่มีอะไรติดค้างกันอีก

 

 

 

 

 

 

              คำพูดแสนเย็นชาของฟาง มันทำให้ป๊อบปี้รู้สึกผิดมาก ทั้งๆที่ควรจะดีใจ แต่เพียงแค่เห็นใบหน้าและน้ำตาของคนตรงหน้า มันกลับทำให้เค้าเจ็บปวด ฟางพูดจบก็กลับมานั่งที่เดิม ป๊อบปี้ เดินมาที่หน้าโลงจากนั้นก็หยิบธูปขึ้นมาแล้วยกขึ้นไหว้ "ชั้นอโหสิกรรมให้" จากนั้นก็ปักธูปแล้วเดินออกไป ฟางมองธูปที่ป๊อบปี้ปักแล้วร้องไห้ออกมา