ไฟแค้นซ่อนรัก

 

 

 

 

 

 

                           ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ หมอก็อนุญาตให้พ่อฟางก็กลับมาพักที่บ้าน ฟางเลือกที่จะไม่ถามพ่อเรื่องของพ่อแม่ป๊อบปี้ ด้านเฟย์ก็ออกไปไหนมาไหนกับป๊อบปี้บ่อยขึ้น ความสัมพันธ์ของฟางกับเฟย์นานวันก็ไม่ค่อยจะดีนักเพราะไม่ว่าฟางจะเตือนหรือ ห้ามเฟย์ยังไง เฟย์ก็ไม่เคยฟัง 

 

 

 

 

 

 

 

พ่อฟาง: เดี๋ยวพรุ่งนี้พ่อว่าจะเข้าบริษัทนะ 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: ก็ดีเหมือนกันนะค่ะ ที่พ่อเข้าบริษัทตอนนี้พนักงานทุกคนต่างก็พากันคิดถึงพ่อทุกคนเลยค่ะ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: แต่ฟางว่า พ่อน่าจะพักก่อนนะค่ะ 

 

 

 

 

 

เฟย์: แต่ตอนนี้พ่อก็แข็งแรงดีแล้ว 

 

 

 

 

 

พ่อฟาง: เอาล่ะๆ พ่อจะไปบริษัทพรุ่งนี้ ฟางไม่ต้องห่วงนะ พ่อไหว 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                  เขื่อนขึ้นมาหาป๊อบปี้ที่กรุงเทพ แต่ก็ไม่ได้บอกป๊อบปี้ก่อนว่าจะมา เขื่อนแวะเอาของฝากจากไร่มาฝากโทโมะที่บ้าน และพูดคุยกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไม่เจอกันนาน โตขึ้นนะเรา 

 

 

 

 

 

เขื่อน: ก็คนทำงานนะพี่ เออแล้วพี่สบายดีนะ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: พี่สบายดี ว่าแต่ นึกไงถึงขึ้นมากรุงเทพอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: พอดีผม เห็นว่าพี่ป๊อบขึ้นมานานเลยจะมาดูซะหน่อย 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ดูอะไร พี่ชายเรามันโตแล้วนะ 

 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: พี่โทโมะ ผมถามจริงๆนะ พี่ป๊อบกำลังจะทำอะไรเหรอ

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เฮ้ย พี่จะไปรู้ได้ไงล่ะ ช่วงนี้ไอป๊อบก็ไปซื้อคอนโดอยู่คนเดียวล่ะ พี่ไม่รู้หรอก แต่ที่พี่รู้ๆก็คือ เรื่องเดิมๆในอดีตที่มันไม่มีวันลืม 

 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: ผมบอกตรงๆนะ ผมไม่อยากให้พี่ป๊อบ แก้แค้นหรือทำอะไรพวกเค้าเลย 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ทำไมล่ะ ทั้งๆที่ พวกมัน 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: ตอนที่พี่ป๊อบพาผู้หญิงคนหนึ่งไปขังไว้ที่ไร่ ผมเป็นคนไปช่วยเค้าออกมา ผมสงสารเธอ ผมคิดว่าเธอไม่น่าจะรู้เรื่อง อะไรด้วย แต่เธอก็ต้องมาเจอเรื่องพวกนี้ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แสดงว่า เขื่อนช่วยฟางออกมาเหรอ 

 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: ใช่พี่ ผมเป็นคนช่วยเธอออกมาเอง 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ถึงว่า ว่าอยู่ๆทำไมยัยนั้นถึงมาอยู่ที่กรุงเทพ !!

 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: พี่ป๊อบ!!! 

 

 

 

 

 

 

 

                 ป๊อบปี้พุ่งเข้ามากระชากคอเสื้อเขื่อน 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เขื่อน แกทำแบบนี้ทำไม ช่วยผู้หญิงคนนั้นออกมาทำไม 

 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: เค้าไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลยนะ พี่จะขังเค้าให้ตายที่ไร่เลยรึไง 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: แต่ถึงยังไง มันก็เป็นลูกของไอชั่วที่ฆ่าพ่อแม่เรานะ 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: เรื่องมันผ่านมาหลายปีแล้วนะพี่ ลืมมันไปเถอะ 

 

 

 

 

 

 

                ป๊อบปี้ปล่อยเขื่อน 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ลืมเหรอ ไม่มีทาง คนเลวที่อยู่อย่างสุขสบาย ไม่เคยได้รับโทษที่มันทำ แต่คนบริสุทธิ์ คนที่ต้องตกเป็นเหยื่อของมัน กลับต้องมาตาย เรื่องนี้จะจบก็ต่อเมื่อมันได้รับกรรมที่มันก่อ ต่อเมื่อมันได้ชดใช้ 

 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: พี่ป๊อบ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เขื่อนแกลืมแกให้อภัยพวกมันได้ แต่พี่ทำไม่ได้ จำไว้นะ เรื่องนี้พี่จะจัดการเอง แกห้ามยุ่งอีกเด็ดขาด...โทโมะ ไหนของที่กูขอ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อ่ะ เอกสารทั้งหมดอยู่ในนี้ล่ะ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ขอบใจนะ 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: พี่ก็ช่วยพี่ป๊อบเหรอพี่โทโมะ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เอ่อเขื่อน ฟังพี่ก่อนดิ 

 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: ผมไม่อยากเชื่อเลย ผมขอตัวนะ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เขื่อนๆๆ

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ปล่อยเขื่อนมันไปเถอะ ดีแล้วที่มันไม่ยุ่งกับเรื่องพวกนี้ กูไปก่อนนะ ขอบใจมึงมากนะที่ช่วยกูทุกครั้ง อีกไม่นานหรอก ไอธนามันต้องได้รับกรรมได้ชดใช้กรรมซักที 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ถ้าเรื่องนี้จบ มึงสัญญากับกูนะ ว่ามึงจะจบทุกอย่าง และจะหยุดยุ่งเกี่ยวกับทุกคนในครอบครัวนั้น 

 

 

 

 

 

 

 

 

                           ป๊อบปี้มองหน้าโทโมะแล้วนึกถึงฟางขึ้นมา