คุณท.หที่รัก

 

 

 

 

 

3

 

 

 

 

 

 

'น้องฟางรู้รึเปล่าว่าพี่คิดถึง แล้วน้องฟางล่ะคิดถึงพี่บ้างไหมครับ’

 

 

 

"คนบ้าเอ้ย" ฟางนึกถึงคำพูดของป๊อปปี้ก็อดยิ้มไม่ได้ก่อนจะส่ายหัวสะบัดความคิดนั้นออก "จะมานึกถึงคำพูดของเขาทำไมกันนะ เขาก็บอกแบบนี้กับทุกคนนั่นแหละ"

 

 

 

"นี่ๆๆ ฉันไปเจอทีเด็ดมาเล่าด้วยแหละแก" ขนมจีนและแก้วรีบวิ่งมาหาฟางที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารของโรงแรม

 

 

 

"อะไรอ่ะ"

 

 

 

"นี่ไง ฉันไปแอบฟังผู้กองกับพี่ทหารหล่อคนนั้นที่ฉันไม่รู้ว่าชื่ออะไร เขาคุยกันเครียดมากๆ" แก้วพูดอย่างจริงจัง

 

 

 

"แล้วไงต่อ"

 

 

 

"ที่พวกเขามาที่โรงแรมบ่อยๆเพราะพวกเขากำลังสงสัยว่าที่นี่เป็นที่ที่หัวหน้าแก๊งค้ามนุษย์กลบดารอยู่ไง" ขนมจีนพูดต่อจากแก้ว

 

 

 

"งั้นที่นี่ก็ไม่ปลอดภัยน่ะสิ"

 

 

 

"แต่ทหารชุกชุมขนาดนี้ไม่น่าจะมีอะไรหรอกมั้ง" แก้วว่า

 

 

 

"ไม่แน่หรอกแก ยังไงก็ระวังตัวกันด้วย" ฟางรีบเตือนเพื่อนๆด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ยังไงซะ สักวันพวกมันต้องได้รับโทษ ในฐานะที่ผมเป็นทหารผมไม่มีทางปล่อยให้มันลอยนวลแน่นอนครับ” ป๊อปปี้พูดจบก็นั่งมองฟางที่กำลังเขียนสิ่งที่เขาพูดอยู่อย่างตั้งใจจนเจ้าตัวเอะใจที่อยู่ๆอีกคนก็เงียบไปจึงเงยหน้าขึ้นมามอง

 

 

 

“มองอะไรไม่ทราบคะ”

 

 

 

“ก็มองน้องฟางไงครับ” ป๊อปปี้ยิ้มทะเล้นให้ฟาง ก่อนที่ฟางจะทำหน้าสงสัยอะไรบางอย่าง “น้องฟางมีอะไรหรอครับ”

 

 

 

“คุณอย่าหาว่าฉันเผือกหรืออะไรเลยนะคะ ฉันทำไปตามหน้าที่ คือว่าฉันได้ยินมาว่าที่นี่เป็นที่กลบดารของหัวหน้าแก๊งค้ามนุษย์จริงๆหรอคะ” ป๊อปปี้ได้ยินสิ่งที่ฟางพูดก็ชะงักไป

 

 

 

“ครับ พี่แค่สงสัยน่ะ”

 

 

 

“แล้วคุณพอจะรู้ไหมว่าพวกมันชื่ออะไร”

 

 

 

“มันชื่อเฮียโชคเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่ใหญ่ที่สุดในแถบนี้ มีลูกน้องคนสนิทสองคนคือ นายกวินและนายกั้ง”

 

 

 

“แล้วคุณรู้ได้ไงว่าพวกมันอยู่ที่นี่”

 

 

 

“พี่ก็แค่สงสัยน่ะครับ ไม่ต้องห่วงหรอก”

 

 

 

“แล้วถ้ามันมีจริงๆล่ะคุณ”

 

 

 

“อย่ากลัวไปเลยนะครับ พี่จะไม่ให้ใครมาทำอะไรน้องฟางเด็ดขาด เชื่อพี่สิครับ” ป๊อปปี้เอื้อมมือมาลูบหัวฟางอย่างเอ็นดู

 

 

 

“นี่คุณเอามือออกไปเลยนะ” ฟางจ้องเขม้นไปหาป๊อปปี้ เขาสะดุ้งก่อนจะรีบปล่อย

 

 

 

“ขอโทษครับ ใจมันสั่งมา”

 

 

 

“แหวะ จะอ้วก วันนี้ฉันพอแค่นี้ดีกว่า ขืนอยู่นานคุณได้แต๊ะอั๋งฉันไม่เลิกแน่ๆ” ฟางเก็บสัมภาระของเธอก่อนจะรีบเดินออกไป ป๊อปปี้ได้แต่ยอมให้เธอเดินไปพร้อมยิ้มพอใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อือๆ เคๆ เดี๋ยวฉันจะทำเป็นไฟล์ส่งไปให้ แค่นี้แหละ” ฟางที่คุยโทรศัพท์เสร็จก็กดวางก่อนจะเดินกลับห้อง แต่แล้วจู่ๆ..

 

 

 

“อื้อออออออ” ฟางดิ้นไปมาอย่างแรงเพราะมีชายฉกรรจ์สองคนใส่โม่งเอาผ้าเช็ดหน้ามาปิดปากเธอ ก่อนที่ฟางจะสลบไป

 

 

 

“แบบนี้ได้ราคาดีแน่” ชายคนหนึ่งในสองคนพูด ก่อนจะหัวเราะแบบสะใจ ทั้งสองลากฟางไปยังที่ไหนสักแห่งในโรงแรมนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ๊ะ ยัยฟางหายไปไหนของมันนะ” ขนมจีนพูดพร้อมชะเง้อหาฟางอยู่ด้านล่างของโรงเเรม เพราะฟางชอบออกมาเดินเล่นแถวๆนี้

 

 

 

“ไปหาอะไรกินรึเปล่า ลองไปดูก่อน” แก้วพูดพร้อมลากขนมจีนไปที่ห้องอาหารของโรงแรม

 

 

 

“เอ่อ ผู้กองคะ ผู้กอง” ขนมจีนโบกมือเรียกชายหนุ่มที่เจอกันพอดี เขาเดินมาทางเธออย่างสงสัย

 

 

 

“คุณขนมจีน คุณแก้ว มีอะไรหรอครับ”

 

 

 

“เอ่อ ผู้กองเห็นยัยฟางไหมคะ วันนี้หายไปทั้งวันเลย พวกฉันเดินตามหาทั่วแล้วนะคะก็ยังไม่เจอ”

 

 

 

“เอ แต่ว่าเมื่อตอนบ่ายน้องฟางยังมาสัมภาษณ์ผมอยู่เลยนะครับ จะหายไปไหนได้” ป๊อปปี้พูดพร้อมนึกคิด

 

 

 

“พี่ป๊อปครับ” ทุกคนหันไปตามเสียงเรียกนั้น

 

 

 

“ว่าไง มีอะไรโทโมะ”

 

 

 

“ผมเจอนี่ตกอยู่บริเวณด้านหลังโรงแรมครับ” โทโมะยื่นโทรศัพท์เครื่องหนึ่งให้ป๊อปปี้

 

 

 

“นั่นมันโทรศัพท์ยัยฟางนี่คะ” แก้วชี้ไปที่โทรศัพท์เพื่อนรัก

 

 

 

“หรือว่า” ป๊อปปี้พูดก่อนจะกำมืออีกข้างแน่นแล้วรีบเดินออกไปจากตรงนั้นทันที

 

 

 

“อย่าบอกนะคะว่ายัยฟางถูกลักพาตัว” แก้วตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

 

 

 

“ใจเย็นๆก่อนนะครับ ยังไงคุณฟางก็ต้องไม่เป็นอะไรแน่ๆ หัวหน้ากำลังเตรียมคนไปช่วย คุณฟางต้องปลอดภัยครับ” โทโมะเข้ามาพูดปลอบใจแก้ว เธอพยักหน้าเชื่อใจเขา

 

 

 

“ค่ะ ฉันจะเชื่อพวกคุณ” แก้วพยักหน้ารับ

 

 

 

“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ พวกคุณกลับห้องพักไปก่อนเถอะ อย่าลืมล็อคประตูนะครับ” โทโมะพูดจบก็รีบเดินออกไปจากตรงนั้น

 

 

 

“ขอให้แกอย่าเป็นอะไรเลยนะยัยฟาง” ขนมจีนไหว้พระขอพร ก่อนทั้งสองจะรีบกลับที่พักตามที่โทโมะบอก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อืมมม” เสียงร้องในลำคอของหญิงสาวดังขึ้น ก่อนที่เธอจะค่อยๆลืมตามองไปยังรอบๆ

 

 

 

“ฟื้นแล้วหรอคนสวย” ชายคนหนึ่งพูดพร้อมมองร่างบางที่ตาโตตกใจทันทีที่เห็นเขา

 

 

 

“พวกแก พวกแกเป็นใคร ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ” ฟางพยายามแกะเชือกที่มัดมือเธออยู่ ชายคนนั้นมองก่อนจะกระตุกยิ้ม

 

 

 

“พูดง่ายจังเลยนะ ยังไงฉันก็ไม่ปล่อยเธอไปแน่ๆ ไม่ต้องมาร้องขอซะให้ยาก” ชายคนนั้นยื่นหน้าเข้ามาใกล้พร้อมสูดดมกลิ่นกายของฟาง

 

 

 

“ไอ้ทะลึ่ง!!” ฟางถีบชายคนนั้นออกไป เขาหันมามองด้วยความโกรธ

 

 

 

“แก!!” เขาเข้าไปบีบปากฟาง พร้อมง้างมือจะตบ

 

 

 

“เฮ้ย กวิน อย่าทำมันเลย เสียราคาเปล่าๆ” ชายอีกคนเดินเข้ามาตบไหล่กวิน

 

 

 

“มันปากดีใส่ฉัน” กวินชี้หน้าฟาง

 

 

 

“พวกแกมันชั่ว พวกแกก็จะต้องถูกรับโทษ” ฟางพูดพร้อมจ้องหน้าทั้งสองด้วยความโกรธ

 

 

 

“น่าตลกสิ้นดี อีกไม่กี่ชั่วโมงเธอก็จะถูกขายละ พอเธอถูกขายก็จะไม่มีใครสงสัยพวกฉัน เพราะพวกเขาไม่มีหลักฐานน่ะสิ หึ” กั้งกระตุกยิ้มสะใจ

 

 

 

“แต่ว่ากว่าเธอจะถูกขายเนี่ยก็อีกหลายชั่วโมง เพราะงั้นก็มาเป็นของพวกฉันก่อนละกัน” กวินพูดก่อนจะหันไปพยักหน้ากับกั้ง

 

 

 

“แกทำก่อนก็ได้ เดี๋ยวฉันจะถ่ายคลิปไว้” กั้งพยักหน้าแล้วหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา

 

 

 

“พวกแกอย่าทำอะไรฉันนะ!! ออกไปเดี๋ยวนี้” ฟางพยายามดิ้นสุดตัว “ข้างนอกมีใครอยู่บ้าง ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย ช่วยด้วย!!!”

 

 

 

เพี้ยะ!!

 

 

 

“เงียบเดี๋ยวนี้เลยนะ เธออยากโดนดีใช่ไหมห้ะ” กวินตบหน้าฟางอย่างแรงจนเลือดกลบปากเธอ

 

 

 

“ไอ้คนชั่ว คนเลว” ฟางถุยน้ำลายใส่หน้ากวิน นั่นยิ่งเพิ่มความโกรธทวีคูณเข้าไปอีก

 

 

 

“มันจะมากเกินไปแล้วนะ ได้ ถ้าเธอชอบความท้าทายล่ะก็ ฉันจะสนองให้” กวินพูดจบก็ฉีกเสื้อเชิ้ตของฟางออกอย่างไม่มีชิ้นดีจนเธอเหลือเพียงแค่บราตัวเดียวกับกางเกงยีนส์

 

 

 

“ฮึก อย่านะ พวกแกห้ามทำอะไรฉันนะ”

 

 

 

“หึๆ” กวินถอดเสื้อตัวเองออก ก่อนจะเข้าไปไซร้คอฟางอย่างหื่นกระหาย

 

 

 

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

TBC

ฉับบบบบบบบบบ! คัทฮะ โอ้ยยยยยยย บาดตาบาดใจ เมื่อไหร่ผู้กองจะมาช่วยสักทีนะ ฟางจะโดนไหม ต้องติดตามซะแล้วววววววววว แง ไม่ชอบแนวนี้กันหยอ ยังไงเม้นโหวตเป็นกำลังใจให้เค้าด้วยน้าตัวเองงงงง //กราบสวัสดี