คุณท.หที่รัก
เขียนโดย 
หญิงเขียดผู้น่ารัก
วันที่ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2560 เวลา 15.09 น.
แก้ไขเมื่อ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2560 15.55 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
2)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
2
"นี่ฟาง ฉันว่าแกไปคุยเรื่องทำข่าวกับผู้กองหน่อยสิ ไหนๆก็รู้จักกันละ" แก้วพูดขึ้น นับว่าเป็นเรื่องดีที่ฟางรู้จักกับผู้กอง ทำให้งานสะดวกมากขึ้นไปอีก
"ฉัน? ทำไมต้องเป็นฉัน"
"เอ้า ก็แกรู้จักกับผู้กองนี่ อีกอย่างนะฉันเห็นผู้กองมาที่โรงแรมเมื่อวานนี้ มันต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างแน่ๆเลย" แก้วพูดอย่างสงสัยไม่ต่างจากฟางที่นั่งคิดอะไรบางอย่างอยู่
"เร็วๆฟาง แกเป็นอะไรกับผู้กองนักหนาห้ะ ไม่เข้าใจแกเลยจริงๆ ไม่น่าล่ะทำไมถึงไม่อยากมาทำงานที่นี่เพราะงี้ใช่ไหม" แก้วชี้หน้าฟางพร้อมหรี่ตามอง
"เออๆ ก็ได้ๆ ฉันจะไปคุยกับเขาให้เอง พอใจพวกแกรึยัง" ฟางหน้างอมองสองสาวที่พยักหน้า ก่อนที่เธอจะเดินออกไป
"ทำไมต้องให้ฉันมาด้วยนะ คนยิ่งไม่อยากเจออยู่" ฟางเดินตรงมาก่อนจะชนกับใครคนหนึ่งเข้า
ปึ้ก!!
"เดินไม่ดูตา..ม" ฟางที่ล้มลงไปก็บ่นอุบก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามอง ร่างบางชะงักทันทีที่พบคนตรงหน้า
"พี่ต้องพูดคำนี้มากกว่านะครับน้องฟาง" ป๊อปปี้อมยิ้มก่อนจะยื่นมือให้ฟางจับเพื่อลุกขึ้นมา
"ขอบคุณค่ะ แต่ไม่ต้อง" ฟางยิ้มนิดๆก่อนจะหุบยิ้มพร้อมปัดมือป๊อปปี้ออก แล้วลุกขึ้นมาเอง
"เป็นอะไรไหมครับ"
"ไม่ค่ะ ฉันขอตัว"
"เอ่อ เดี๋ยวก่อนสิครับน้องฟาง"
"คุณมีอะไรอีกคะ"
“สบายดีไหมครับ”
“ฉันสบายดี จะดียิ่งกว่านี้ด้วยถ้าไม่เจอคุณ”
“บางทีพี่ก็อยากรู้นะครับ ยิ่งน้องฟางดูมีความสุขมากเท่าไหร่มันก็ทำให้พี่อดสงสัยไม่ได้ว่าน้องฟางลืมเรื่องของเราไปแล้วหรอครับ” ฟางชะงักไปทันทีที่ป๊อปปี้พูดจบ เพราะตั้งแต่ฟางมาถึงที่นี่เขายังไม่เห็นฟางทักเขาเลยสักคำแถมยังผลักไสไล่ส่งเขาอย่างกับอะไร
"แล้วทำไมฉันจะต้องจำล่ะคะ ในเมื่อมันไม่มีอะไรน่าจดจำ" ฟางเงียบไปสักพักก่อนจะพูดขึ้น
"แต่พี่ไม่เคยลืมเรื่องระหว่างเราได้เลยนะครับ" ป๊อปปี้พูดพร้อมนึกถึงวันเวลาเก่าๆที่เขาเคยทำร่วมกันกับฟาง รวมไปถึงตอนที่เขาชอบเปิดไอจีและโทรทัศน์เพื่อดูความเคลื่อนไหวของฟาง
"พอเถอะค่ะ สำหรับฉันเรื่องที่มันผ่านมาแล้วฉันไม่เคยจำ ฉันขอตัวนะคะ" ฟางเดินหนีไปทันที ป๊อปปี้ได้แต่มองฟางที่เดินออกไปแล้ว
"พี่จะทำให้น้องฟางจำเรื่องของเราให้ได้"
"อะไรนะ!! นี่แกไม่ได้คุยเรื่องทำข่าวกับผู้กองเลยหรอ ตายๆๆ" ขนมจีนพูดจบก็กุมขมับตัวเอง
"แล้วแกลงไปทำอะไรห้ะ" แก้วพูดใส่ฟาง
"พวกแกไปคุยกับเขาเองเถอะ ฉันไม่อยากเจอหน้าเขาเลย" ฟางกอดหมอนพร้อมก้มหน้ารับผิด
"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าแกมีเรื่องอะไรกับผู้กอง แต่ช่วยแยกแยะนิดนึง งานก็คืองาน เรื่องส่วนตัวก็เรื่องส่วนตัวอย่าเอามันมาปนกัน"
"ใช่ ถูกอย่างที่ยัยแก้วว่า แกไม่ควรเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงาน"
"ฮือ พวกแกอย่าว่าฉันสิ" ฟางงอแงใส่เพื่อนสาวทั้งสอง
"ถ้าแกยังเอาแต่ใจตัวเองอยู่แบบนี้ฉันจะเลิกยุ่งเลิกทำงานกับแก" แก้วยื่นคำขาด
"อย่านะ ฉันไปก็ได้ แต่ขอพรุ่งนี้นะวันนี้เหนื่อย"
"ก็ได้ คราวนี้ต้องดีๆนะแก" ขนมจีนชี้หน้าคาดโทษให้ฟางนั่งทำหน้างออยู่
"น้องฟางนัดพี่มาวันนี้มีอะไรหรอครับ"
"ฉันสั่งคาปูชิโน่มาให้คุณ ไม่รู้ว่าคุณจะชอบรึเปล่านะคะ"
"พี่ไม่กินกาแฟครับ" ป๊อปปี้พูดจบก็ยิ้มหน้าตายให้ฟางที่จ้องหน้าเขาอยู่ "แต่ในเมื่อน้องฟางสั่งมาให้พี่ พี่ก็จะกินให้หมดแก้วเลยครับ"
"ก็ดีค่ะ ฉันเริ่มเลยนะคะ ที่ฉันนัดคุณมาก็เพราะว่าฉันจะมาทำข่าวเกี่ยวกับการค้ามนุษย์และการค้าแรงงานเถื่อน ฉันอยากให้พวกคุณให้ความร่วมมือกับพวกฉัน พวกฉันก็จะให้ความร่วมมือกับพวกคุณด้วยตกลงนะคะ"
"มันอันตรายนะครับน้องฟาง มันเสี่ยงมากๆด้วย"
"ฉันเป็นนักข่าวนะคะ ฉันก็ต้องให้ข้อมูลและก็เสนอข่าวให้ประชาชนได้รับรู้"
"แต่ถ้าน้องฟางเป็นอะไรขึ้นมาล่ะครับ"
"ฉันดูแลตัวเองได้ค่ะ เอาเป็นว่าคุณตกลงแล้วนะคะ งั้นฉันขอตัว" ฟางกำลังจะลุกขึ้นแต่ป๊อปปี้จับมือเธอเอาไว้เพื่อไม่ให้เธอไป "นี่คุณปล่อยนะคะ"
"อย่าพึ่งไปสิครับ"
"มีอะไรคะ"
"พี่แค่ไม่อยากให้น้องฟางไปไหน ช่วยอยู่กับพี่ก่อนนะครับ" ป๊อปปี้มองหน้าฟางอย่างจริงจังมือที่จับเธออยู่ก็ยังคงจับอยู่แบบนั้น ฟางเงยหน้าสบตากับป๊อปปี้ “อีกอย่างพี่เคยชินน่ะครับ เพราะเมื่อก่อนเวลาที่พี่ไปไหนกับน้องฟางพี่ก็จะจับมือน้องฟางแบบนี้ตลอด”
“...”
"พี่ป๊อป!! นี่แกเป็นใคร ใครใช้ให้แกมาจับมือพี่ป๊อปของฉัน ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ" เสียงแหลมของหญิงสาวทำให้ทั้งสองสะดุ้งทันทีที่ได้ยิน
"ก่อนจะว่าคนอื่น คุณช่วยดูก่อนนะคะว่าใครกันแน่ที่เป็นคนจับ" หญิงสาวมองไปที่มือของฟางพบว่าป๊อปปี้เป็นคนจับอยู่จึงดึงป๊อปปี้ออกมาจากตรงนั้น
"ป๊อปปี้ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ"
"นี่จินนี่เลิกโวยวายสักทีได้ไหมครับ"
"ไว้ฉันจะนัดคุณมาอีกทีละกันนะคะผู้กอง คุณไปจัดการคนของคุณเถอะค่ะ" ฟางกำลังจะเดินออกจากตรงนั้น แต่จินนี่เข้าไปขวาง
"แกยังจะนัดเจอป๊อปปี้อีกหรอ นังหน้าด้าน" จินนี่ว่าก่อนจะตบหน้าของฟางจนเป็นรอยแดง
"จินนี่อย่าทำแบบนี้ครับ" ป๊อปปี้รีบเข้ามาหยุดจินนี่ทันที ฟางมองเขาด้วยความหงุดหงิด
"ช่วยดูแลคนของคุณหน่อยนะคะอย่าให้มารังแกคนอื่นแบบนี้" ฟางรีบเดินออกไปจากตรงนั้นด้วยสีหน้าหงุดหงิด ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีป๊อปปี้ก็ยังคงเป็นป๊อปปี้
"จินนี่คุณทำแบบนี้ทำไมครับ" ป๊อปปี้พูดใส่จินนี่ด้วยความโกรธ
"ก็มันมายุ่งกับป๊อปปี้ทำไมล่ะคะ"
"นั่นคือคุณฟางเป็นนักข่าวมาขอทำข่าวกับผม ผมกับคุณฟางเราไม่ได้เป็นอะไรกัน ทำไมคุณไม่ให้เกียรติผมเลยล่ะครับ" ป๊อปปี้รีบเดินไปแต่จินนี่เข้าไปกอดแขนเขา
"เดี๋ยวก่อนสิคะป๊อปปี้ จะไปไหนคะจินนี่ไปด้วย"
"ไม่ต้องตามผมมาเลยนะครับ" ป๊อปปี้แกะมือจินนี่ออกด้วยความหงุดหงิด แล้วรีบเดินตามฟางไปปล่อยให้จินนี่มองเขาด้วยความโกรธเคืองที่เขาปกป้องฟาง
"ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี อีตานี่ก็ยังเจ้าชู้ไม่เลิก" ฟางที่เดินหนีออกมาก็ลูบหน้าตัวเองป้อยๆด้วยความแสบ
"น้องฟาง" เสียงชายหนุ่มตะโกนเรียกฟาง ฟางหันไปมองก่อนจะรีบเดินหนี "น้องฟาง เดี๋ยวก่อนสิครับ อย่าพึ่งไป"
"อย่ามายุ่งกับฉัน เราไม่มีอะไรจะต้องคุยกันอีก" ฟางรีบเดินไปอีก แต่ป๊อปปี้รั้งแขนเธอเอาไว้
"นี่น้องฟางอย่าหนีพี่ไปเลยนะ" ป๊อปปี้จับแขนฟางแน่นไม่ยอมปล่อย
"นี่คุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ"
"พี่ไม่ปล่อย" ป๊อปปี้พูดจบก็รีบรวบตัวฟางมากอดไว้แน่นพร้อมยิ้มพอใจที่ได้แกล้งร่างบางตรงหน้า
"ฮึ้ย นี่คุณทำอะไรของคุณ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ" ฟางดิ้นไปมาในอ้อมกอดป๊อปปี้
"พี่ไม่ปล่อย น้องฟางอย่าหนีพี่ไปอีกเลยนะครับ"
"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะคุณ"
"น้องฟางรู้รึเปล่าว่าพี่คิดถึง แล้วน้องฟางล่ะคิดถึงพี่บ้างไหมครับ" ป๊อปปี้จ้องหน้าฟางพลางยิ้มให้เธอ เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นใจ ฟางได้แต่จ้องหน้าป๊อปปี้ทันทีที่เขาพูดจบ "จ้องหน้าพี่แบบนี้แสดงว่าคิดถึงพี่ใช่ไหม”
"พูดบ้าอะไรของคุณ ปล่อยนะ" ฟางตีเข้าที่แขนป๊อปปี้
"โอ้ยๆ ปล่อยก็ได้ครับ" ป๊อปปี้รีบปล่อยฟาง พร้อมลูบแขนตัวเอง "มือหนักเหมือนเดิมเลยนะ"
"ดี คุณจะได้เลิกยุ่งกับฉันสักที" ฟางทำท่าจะเดินออกไปแต่ป๊อปปี้เอาตัวมาขวางไว้พร้อมทำหน้าตากวนประสาท
"นี่คุณ" พอฟางจะเดินทางซ้ายป๊อปปี้ก็เอาตัวมาขวาง พอขยับไปทางขวาป๊อปปี้ก็ขยับตามอย่างนั้น "เลิกกวนประสาทฉันสักที"
" :) " ป๊อปปี้ยิ้มโดยที่ไม่พูดอะไร ฟางจึงตีเข้าที่ไหล่เขาอย่างแรง "โอ้ยๆ ทำไมรุนแรงจังเลยล่ะครับน้องฟาง"
ตื้ดดดดดดดด ตื้ดดดดดดดด
"ฮัลโหลว่าไงยัยเจ๊ เคๆ จะรีบขึ้นไปเดี๋ยวนี้แหละ" ฟางกดวางสายก่อนจะมองจ้องเขม้นไปที่ป๊อปปี้ "คุณทำฉันเสียเวลามากๆ ว่างมากก็ไปทำงานนะคะ"
" :) "
"คุณนี่มันน่าหงุดหงิดจริงๆเลย" ฟางรีบเดินหนีทันทีที่ป๊อปปี้ไม่พูดอะไรแต่ยิ้มให้เธออย่างเดียว น่าหงุดหงิดชะมัด ให้ตาย..
“ยัยหนูเอ้ย” ป๊อปปี้ยิ้มให้กับความน่ารักของฟางที่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี เธอก็ยังน่ารักเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน..
TBC
ตัด ฉับ!! ติดตามต่อตอนหน้าค่า ป๊อปปี้นี่ทะเล้นอ่ะ ชอบแกล้งฟาง หลายคนคงจะสงสัยว่าพวกเขาเคยรู้จักกันด้วยหรอ ใช่ไหมล้าาา อย่างนี้ต้องติดตามๆๆๆๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
