คุณท.หที่รัก
เขียนโดย 
หญิงเขียดผู้น่ารัก
วันที่ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2560 เวลา 15.09 น.
แก้ไขเมื่อ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2560 15.55 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
4)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
4
“อย่าทำอะไรฉันเลยนะขอร้อง ฮึกกก”
“เดี๋ยวฉันออกไปข้างนอกก่อนนะได้ยินเสียงอะไรแปลกๆ” กั้งพูดจบก็เดินออกไป ปล่อยให้กวินไซร้คอฟางไปอย่างนั้น
“ไอ้กั้ง” ป๊อปปี้เข้าไปต่อยหน้ากั้งจนเขาเซล้มลงไป ก่อนจะดึงคอเสื้อกั้งขึ้นมา
“แกจับน้องฟางไปไว้ที่ไหน!”
“แกพูดอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง”
“ไม่ต้องมาทำเป็นไขสือ คิดว่าทำลายคลิปในกล้องวงจรปิดแล้วฉันจะไม่รู้หรอว่าเป็นฝีมือพวกแก”
“ฉลาดดีนี่ สมกับเป็นผู้กอง แต่ว่านะ”
“แต่อะไร แกบอกฉันมาเดี๋ยวนี้ว่าน้องฟางอยู่ที่ไหน”
“อ๋อ ที่แท้นังคนสวยนั่นเป็นคนของแกสินะ หึ แล้วทำไมฉันต้องบอกแก ป่านนี้นังนั่นเสร็จกวินไปแล้วล่ะ” กั้งกระตุกยิ้มสะใจ
“ไอ้ชั่ว แกบอกฉันมาเดี๋ยวนี้!!” ป๊อปปี้ตะคอกใส่กั้งไปอีกที หมอนั่นทำหน้าตากวนประสาทใส่เขาก่อนที่โทโมะจะยื่นปืนไปจ่อหัวกั้ง “ถ้าแกไม่พูดฉันจะให้โทโมะยิงแก”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!”
“น้องฟาง” ป๊อปปี้ผลักกั้งให้ล้มไปกองกับพื้นและปล่อยให้เป็นหน้าที่ของโทโมะเป็นคนจัดการจับกั้ง
“แกออกไปเดี๋ยวนี้ อย่ามาแตะต้องตัวฉัน ฮึก ออกไป!!” ฟางกรีดร้องก่อนจะดิ้นไปมา
“อยู่เฉยๆน่า”
“ไอ้กวิน ไอ้ชั่ว!!”
“พี่ป๊อปช่วยฟางด้วย ฮึก” ฟางที่เห็นป๊อปปี้เข้ามาในห้องก็ตะโกนขอความช่วยเหลือ
“ไอ้ป๊อป” กวินผละออกจากฟางก่อนจะหันไปมองป๊อปปี้
“ไอ้ชั่ว ใครใช้ให้แกมาแตะต้องผู้หญิงของฉัน” ป๊อปปี้ต่อยหน้ากวินซ้ำๆหลายที กวินโต้ตอบด้วยการถีบเขาออก ทั้งสองสู้กันอย่างไม่มีใครยอมใครก่อนที่ป๊อปปี้จะเป็นฝ่ายกระโดดถีบกวินอย่างแรงจนเขาจุกและล้มลงไปกองกับพื้น
“ฮึก ฮื่ออออออออออ”
“น้องฟาง!!” ป๊อปปี้มองสภาพฟางที่ถูกมัดมืออยู่และเหลือแค่บราตัวเดียวก็ตกใจ
“อย่ามองค่ะ ฉันขอร้อง” ฟางที่รู้สึกอายก็หลบหน้าป๊อปปี้ น้ำตาเจ้ากรรมไหลพรากด้วยความกลัว ป๊อปปี้สงสารคนตัวเล็กจับใจจึงถอดเสื้อทหารของตัวเองมาให้ฟางใส่ พร้อมแกะเชือกที่มัดมือเธออยู่
“พี่ขอโทษที่พี่มาช้า มันทำอะไรน้องฟางไหมครับ” ป๊อปปี้เข้าไปกอดฟางแน่นไม่ต่างจากฟางที่โผเข้ากอดเขาเหมือนกัน “เจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ”
“....” ฟางเงยหน้ามองคนตัวสูงพร้อมส่ายหน้า ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างหนักด้วยความกลัวและตกใจเป็นอย่างมาก
“ไม่เป็นไรแล้วนะครับ พี่อยู่นี่แล้ว อย่าร้องเลยนะ” ป๊อปปี้ใช้มือของเขาปาดน้ำตาร่างบาง แล้วไล้ลงมาที่มุมปากซึ่งมีรอยช้ำอยู่ “มันทำกับน้องฟางขนาดนี้เลยหรอ”
“พาฟางออกไปจากที่นี่ทีค่ะ” ฟางขอร้องป๊อปปี้ก่อนที่เขาจะพยุงฟางออกไป แล้วปล่อยลูกน้องของเขาจัดการต่อ
“น้องฟางไหวไหมครับ” ป๊อปปี้พยุงฟางขึ้นมาถึงบนห้อง
“ไหวค่ะ แล้วคุณเป็นอะไรรึเปล่า”
“พี่ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับแค่ฟกช้ำนิดหน่อย ห่วงตัวเองเถอะ แล้วทำไมน้องฟางถึงอยู่ในสภาพนั้นล่ะครับ”
“มันฉีกเสื้อของฉันออก พวกมันบอกว่าจะจัดการกับฉันก่อนจะเอาฉันไปขาย”
“นี่ยังดีนะครับที่พี่ไปช่วยไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นพี่จะไม่ให้อภัยตัวเองเลย” ป๊อปปี้พูดพร้อมกุมมือฟางเอาไว้แน่น ก่อนที่ทั้งสองจะขึ้นมายังห้องพักของฟาง
“ยัยฟาง!! ทำไมกลับมาสภาพนี้เป็นอะไรมากไหม ฮือ คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองนะ” ขนมจีนรีบเข้ามากอดฟางแน่น ทันทีที่เปิดประตูแล้วเจอฟาง
“พวกฉันต้องขอบคุณผู้กองมากเลยนะคะที่ช่วยยัยฟางได้” แก้วรีบเอ่ยขอบคุณคนตรงหน้า
“ผมไม่มีทางให้น้องฟางเป็นอะไรแน่ๆครับ ยังไงมีอะไรก็เรียกได้ตลอดนะครับ ผมขอตัว” ป๊อปปี้พูดจบก็เดินออกไป แต่..
“เอ่อ คุณคะ” ฟางเอ่ยท้วงป๊อปปี้
“ครับ”
“ขอบคุณมากนะคะ” ฟางยิ้มให้ป๊อปปี้ด้วยความขอบคุณจากใจจริงก่อนจะปิดประตู ป๊อปปี้มองตามก่อนจะยิ้มเล็กน้อยแล้วเดินออกไป
“คุณนัดพวกฉันมามีอะไรหรอคะ” ฟางที่เดินลงมาพร้อมกับเพื่อนรักอีกสองคนถามด้วยความสงสัยที่จู่ๆววันนี้ป๊อปปี้ก็นัดพวกเธอมา
“พี่อยากให้พวกเราย้ายไปอยู่บ้านพักแถวค่ายทหารน่ะครับ ที่นั่นปลอดภัยกว่าที่นี่แน่ๆพี่รับรอง”
“ก็ดีเหมือนกันนะคะ พวกเราจะได้ทำงานได้ง่ายขึ้นด้วยค่ะ” แก้วพูดพร้อมพยักหน้าอย่างรีบร้อน
“ใช่ค่ะ ฉันฟังที่ฟางเล่าพวกนั้นมีนโรคจิตมากๆ นึกเเล้วก็กลัวมากเลย” ขนมจีนลูบแขนตัวเองด้วยความกลัวแล้วรีบพยักหน้าตามแก้ว
“ถ้ายัยเจ๊กับแก้วว่าไง ฉันก็ว่างั้นแหละค่ะ” ฟางพยักหน้าตามทั้งสองคน
“ถ้าอย่างนั้นก็ขึ้นเฮลิคอปเตอร์ที่พวกผมจัดไว้ให้เลยครับ ส่วนสัมภาระของพวกคุณผมจะให้คนของผมขับรถขนไปให้นะครับ อาจจะตามไปทีหลัง”
“หูย ขอบคุณมากเลยค่ะผู้กอง งั้นพวกฉันไปเก็บของก่อนนะคะ” แก้วดีใจก่อนจะรีบดันทุกคนให้รีบขึ้นไปเก็บของบนห้อง ฟางได้แต่หันหลังกลับไปมองป๊อปปี้แทนการขอโทษที่แก้วร้อนรนจนเกินเหตุ
“โห วิวสวยมากๆเลยอ่ะ” แก้วมองผ่านหน้าต่างของเฮลิคอปเตอร์อย่างตื่นเต้น
“แกทำเหมือนไม่เคยขึ้นเครื่องบินงั้นแหละ” ขนมจีนที่นั่งตรงข้ามแซวแก้วซึ่งนางทำท่าตื่นเต้นโอเวอร์มากๆ
“นี่เจ๊ฟีลมันต่างกันเหวย บนนี้มีแต่พี่ๆทหารสุดหล่ออยู่เต็มไปหมด”
“หราจ๊ะ”
“ใช่แล้ว เนี่ยๆใช่ไหมคะ” แก้วเหล่ตามองโทโมะที่นั่งอยู่ข้างๆเธอก่อนจะยิ้มปลื้มใจ แค่ได้นั่งใกล้ๆหัวใจก็แทบจะติดกันอยู่ละอ่ะ..
“เบะปากแรง เออแล้วทำไมฟางเงียบจังเลยอ่ะ ไม่พูดไม่จาเลยนะคะ” ขนมจีนเบะปากมองบนใส่แก้ว ก่อนจะชะเง้อหน้ามองฟางที่นั่งข้างหลังแก้วและข้างเธอคือป๊อปปี้
“โอ้ย แม่นางกำลังสวีทวี๊ดวิ้วกับผู้กองนู่น จะมาคุยกับพวกเราทำไมกัน” แก้วพูดแซวฟางพร้อมพยักหน้ายิ้มๆรู้กันกับขนมจีนสองคน
“อะไรล่ะ คุยกันอยู่ดีๆโยงมาถึงฉันทำไม” ฟางรีบแย้งก่อนจะหันไปมองป๊อปปี้ที่ยิ้มขำอยู่ “ยิ้มอะไรของคุณคะ”
“พี่ยิ้มพี่ก็ผิดหรอครับ” ป๊อปปี้พูดจากวนประสาทใส่ฟาง เธอจิ๊ปากขัดใจก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น
“ฉันไม่คุยกับคุณล่ะ”
“เอ้าผิดเฉยเลย” ป๊อปปี้ส่ายหน้ายิ้มๆให้ฟางที่หันไปแล้ว
“สวัสดีครับผู้กอง” ชายหนุ่มวัยรุ่นทำท่าวันทยาหัตถ์เคารพป๊อปปี้ทันทีที่เห็นเขาเดินมา
“หวัดดีธามไท”
“เอ่อ ผู้กองพาใครมาด้วยครับเนี่ย แนะนำผมบ้างสิครับ” ธามไทชะเง้อมองสามสาวที่กำลังเดินมา
“นี่คุณแก้ว คุณขนมจีน แล้วก็คุณฟาง เอ่อ ทุกคนครับนี่ จ่าธามไท เรียกจ่าธามเฉยๆก็ได้ครับ” ป๊อปปี้แนะนำทุกคนให้ได้รู้จักกัน
“มีอะไรให้ผมรับใช้เรียกได้ตลอดเลยนะครับผม” ธามไทพูดพร้อมทำท่าวันทยาหัตถ์ให้ทุกคน
“สวัสดีค่ะจ่าธาม” ขนมจีนยิ้มให้ธามไท
“เอ่อผู้กองคะ แล้วคุณท.หสุดหล่อคนนี้ชื่ออะไรหรอคะ เจอกันก็หลายวันแล้วฉันก็ยังไม่รู้จักชื่อเขาเลยค่ะ” แก้วชี้ไปที่โทโมะก่อนจะยิ้มหน้าบานให้เขา
“อ๋อ นี่หมวดโทโมะครับ เป็นคนสนิทคู่ใจของผมเลย” ป๊อปปี้กอดคอโทโมะเพื่อบอกว่าเขาสนิทกันมาก
“หูย คุณท.หเขาหล่อกันทุกคนเลยรึเปล่าคะเนี่ย” แก้วพูดแซวทุกคนอย่างเขินๆ แต่ตาก็ยังไม่เลิกจ้องโทโมะ
“นี่จะคุยกันอีกนานไหมคะ ไปที่พักสักทีเถอะคะ ฉันอยากพัก” ฟางพูดจบก็เดินนำหน้าไปทำให้ทุกคนต้องหยุดคุยกันแล้วเดินตามเธอไป
“เอ่อ อย่าถือสานางเลยนะคะ สงสัยนางร้อน” ขนมจีนพูดยิ้มๆให้ทุกคน แล้วเดินต่อไป ป๊อปปี้มองฟางที่เดินนำหน้าเขาเหมือนรู้ทางดีจึงรีบเดินไปประกบคู่กับเธอ
“เดินนำหน้ามานี่รู้ทางหรอครับน้องฟาง” ป๊อปปี้ทำหน้าทะเล้นใส่ฟางที่เดินอย่างไม่หยุดหย่อน
“ไม่รู้หรอกค่ะ แต่คิดว่าเดินมาเรื่อยๆเดี๋ยวก็เจอ” ฟางพูดพร้อมมองไปรอบๆอย่างไม่สนใจคนข้างๆ
“งั้นต้องจับมือกันแล้วล่ะ เดี๋ยวน้องฟางหลง” ไม่ว่าเปล่าป๊อปปี้จับมือฟางแล้วจูงไปตามทาง
“นี่คุณจับทำไม บ้ารึเปล่า” ฟางหยุดเดินพร้อมตีเข้าที่มือป๊อปปี้
“น้องฟางจะได้ไม่หลงไง เผื่อเดินดุ่มๆมา เข้าป่าไปทำไงล่ะครับ จับเถอะเชื่อพี่จะได้ไม่หลง” ป๊อปปี้ยักคิ้วใส่ฟางอย่างกวนประสาท
“โอ้ยๆ นี่ค่ายทหารหรือค่ายรักกันแน่คะเนี่ย รู้รึเปล่าว่าไม่ได้อยู่กันสองคนเนี่ย” แก้วยิ้มแซวฟางกับป๊อปปี้ที่เดินนำหน้าจับมือกันไป
“ใช่ๆมดเต็มค่ายแล้วค่ะพวกคุณๆทั้งหลายคะ” ขนมจีนพูดเสริมแก้วก่อนที่ทั้งสองจะยิ้มพอใจที่ได้แซวฟาง
“คุณปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ไม่ปล่อย” ป๊อปปี้ยิ้มพอใจพร้อมจับมือฟางแน่นแล้วเดินไปด้วยกัน
“ถึงแล้วครับ พวกคุณก็พักที่นี่กันตามสบายเลยนะครับ ขาดเหลืออะไรก็แจ้งพวกผมได้ พวกผมยินดีรับใช้ครับ”
“ขอบคุณอีกครั้งนะคะผู้กอง แค่นี้ก็พอใจแล้วล่ะค่ะ” ขนมจีนพูดขอบคุณพร้อมโค้งหัวให้ป๊อปปี้
“ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ พี่ไปก่อนนะครับน้องฟาง” ป๊อปปี้เอ่ยลาแต่ก็ไม่ลืมที่จะหันไปบอกฟาง
“บอกฉันทำไมล่ะคะ จะไปก็ไปสิ” ฟางพูดจบก็รีบเข้าไปในบ้านพักทันที สองสาวได้แต่ยิ้มแห้งๆให้ป๊อปปี้ เบื่อจริงๆผู้ร้ายปากแข็งอย่างฟางเนี่ย!
TBC
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
