ผู้ติดตามที่รัก

   ป๊อปปี้เปิดประตูเข้ามาในห้องของฟางแล้วมองดูร่างบางที่กำลังนอนอยู่บนเตียงก่อนจะนั่งลงบนโซฟาด้วยความเหนื่อยอ่อนพลางคิดว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ป๊อปปี้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาค้นหาประวัติเมืองซานญ่า

    ''แต่แล้วเกิดเหตุการณ์สลดเมื่อมีการก่อกบฎขึ้นภายในวังหลวงจนทำให้พระราชธิดาองค์เล็กและพระราชินีสวรรคต.. อ๋อ เคยเห็นในข่าวอยู่นี่หว่า''ป๊อปปี้พูดเสียงเบาๆแล้วอ่านต่อ
    ''หากเจ้าหญิงธนันต์ธรญ์ครบสิริวายุที่จะต้องขึ้นครองราชย์เมื่อไหร่ จะต้องจัดหาคู่ครองตามอณาจักรต่างๆ..''ป๊อปปี้อ่านถึงตรงนี้ก็ชะงักเหล่ไปมองฟางที่นอนไม่ได้สติอยู่ที่เตียง แล้วเก็บโทรศัพท์ทันที ก่อนที่จะพูดกับตัวเอง
    ''หาคู่ครองเหรอ''ป๊อปปี้พูดออกมาด้วยเสียงเศร้า ก่อนจะรีบดึงสติตัวเองกลับมา
    ''บ้าไปละกู''ป๊อปปี้ทึ้งหัวตัวเองก่อนจะเดินตรวจตรารอบห้อง
    ''ขยันดีนะป๊อป''เสียงหวานๆของฟางดังขึ้น ป๊อปปี้รีบหันกลับไปมองฟางที่นั่งอยู่บนเตียงแล้วเดินไปข้างๆ
    ''รู้สึกตัวแล้วเหรอฟาง เดี๋ยวป๊อปเรียกหมอก่อน''ก่อนที่ป๊อปปี้จะคว้าปุ่มกดเพื่อเรียกหมอ ฟางก็ดึงแขนป๊อปปี้ไว้
    ''ไม่ต้องเรียกหรอก มานี่สิ มานั่งบนเตียงกับเรา''ฟางพูดพร้อมดึงป๊อปปี้มานั่งบนเตียง
    ''จะไม่เป็นไรเหรอแบบนี้''ป๊อปปี้หันหน้าไปถามฟาง ก่อนที่ฟางจะทันได้ตอบเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น
    ''นี่แบงค์แล้วเรื่องที่ว่าเจอผี..อ้าว เจ้าหญิงทรงฟื้นแล้วเหรอเพคะ''จินนี่กับแบงค์เดินเข้ามา ป๊อปปี้รีบลุกขึ้นยืนกลัวทั้งสองคนจะเห็น
    ''เราบอกว่ายังไงจินนี่''ฟางดุใส่จินนี่
    ''จินนี่ขอโทษค่ะคุณฟาง''จินนี่ตอบเสียงเบา

    แบงค์ที่เห็นเฟย์ยืนอยู่ตรงมุมห้องก็ตกใจเล็กน้อย เฟย์ส่งสายตามาหาแบงค์ให้แบงค์กับจินนี่ออกไปข้างนอก

    ''คุณฟางครับ''แบงค์เรียกฟาง
    ''ไม่เป็นไรจินนี่ ว่าไงแบงค์''ฟางยิ้มให้จินนี่ก่อนหันไปหาแบงค์
    ''เดี๋ยวผมกับจินนี่จะกลับไปเอาของใช้ส่วนตัวให้คุณฟางนะครับ''แบงค์พูดกับฟางแล้วหันไปบอกป๊อปปี้
    ''เดี๋ยวเอามาให้คุณด้วยนะครับ ซื้อของกินมาให้แล้วนะ คุณป๊อปดูแลคุณฟางด้วย ลาครับ''แบงค์พูดเสร็จรีบใส่เกียร์หมาลากจินนี่ออกไปทันที
    ''เอ่อ มาไวไปไวแหะ''ป๊อปปี้งงกับท่าทีของแบงค์ก่อนจะเดินไปหยิบจานแกะกับข้าวใส่
    ''ฟางทานได้เหรอ ให้ป๊อปไปซื้อให้ใหม่มั้ย''ป๊อปปี้ถามพลางมองฟางที่กำลังนั่งนิ่ง
    ''ได้สิ เราเป็นคนง่ายๆอยู่แล้ว''ฟางหันมาตอบป๊อปปี้แล้วยิ้มหวานใส่ ป๊อปปี้ที่กำลังเตรียมกับข้าวอยู่นั่นก็ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มตอบแล้วยกกับข้าวไปให้
    ''ละเธอทานไรบ้างยัง''ฟางถามป๊อปปี้ที่ยกกับข้าวมาวางตรงหน้าเธอ
    ''รอฟางทานเสร็จก่อนป๊อปกะว่าจะไปหาอะไรกินเหมือนกัน''ป๊อปปี้ตอบแล้วลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง
    ''มากินกับเราสิ เดี๋ยวเราป้อน''ฟางที่กำลังจะตักข้าวเข้าปากได้ยินคำตอบว่าป๊อปปี้ยังไม่ได้กินก็เปลี่ยนจากปากของเธอไปยื่นใส่ปากป๊อปปี้
    
    ป๊อปปี้ทำหน้าอึดอัดใจอยู่สักพัก ก่อนจะอ้าปากทานข้าวที่ฟางป้อน

    ''หารู้ไม่ว่าเธอโชคดีมากเลยนะ มีเจ้าหญิงแสนสวยป้อนข้าวแบบนี้''ฟางรีบแซวให้ป๊อปปี้หายอึดอัดหลังจากเห็นสีหน้า
    ''แล้วป๊อปโชคดีคนเดียวรึเปล่าฟาง''ป๊อปปี้ถามฟางด้วยสีหน้าจริงจัง ก่อนที่จะรีบดึงสติตัวเองกลับมาอีกครั้ง
    ''เป็นอะไรอีกแล้ววะเนี่ย''ป๊อปปี้คิดในใจ

    ฟางที่โดนป๊อปปี้ถามคำถามนั้นทำเอาหน้าแดงไปเล็กน้อยก่อนจะตอบ

    ''คนเดียวและคนเดียวตลอดไป''ฟางพูดขึ้นมา ป๊อปปี้ชะงักเล็กน้อยกับคำตอบของฟาง
    ''มาสิ มาทานข้าวด้วยกัน กินเป็นเพื่อนเราไปตลอดนะ''ฟางยิ้มแล้วตักข้าวป้อนเข้าปากป๊อปปี้
    ''ครับ''ป๊อปปี้ยิ้มตอบฟางแล้วทานข้าวที่ฟางป้อน ทั้งสองคนคุยเล่นสนุกสนาน ก่อนที่ความรู้สึกดีๆจะเริ่มก่อตัวขึ้นมาทีละนิดโดยไม่รู้ตัว
    
    ทางด้านเคโอติคที่รู้ข่าวว่าป๊อปปี้และฟางเข้าโรงพยาบาลก็รีบเดินทางมาเยี่ยมโดยที่ทุกคนไม่ลืมใส่ผ้าปิดหน้าเพื่อไม่ให้คนสังเกต

    ''นี่ไง ธนันต์ธรญ์''โทโมะพูดหลังจากเห็นห้องที่แปะชื่อฟางไว้
    ''ทำไมเขาไม่เขียนเจ้าหญิงวะ''เคนตะถามก่อนจะโดนเขื่อนตบหัวไปที
    ''คุณฟางเขาไม่อยากให้ใครรู้ไง''เขื่อนตอบเคนตะพลางส่ายหน้า
    ''เออว่ะ ป่ะเข้าไปเถอะ''เคนตะพูด ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย
    ''จงเบว่าเราเปิดประตูเสียงเบาๆดีกว่านะ เผื่อคุณฟางหลับอยู่''จงเบค่อยๆเปิดประตูก่อนที่ทั้งสามคนจะเดินตามเข้ามาเงียบๆแต่ก็ต้องสะดุดกับภาพตรงหน้า
ที่เห็นฟางและป๊อปปี้คุยเล่นป้อนข้าวกันสนุกสนาน
    ''ชิบหายแล้วไง''เขื่อนสบถออกมาเบาๆ
    ''กลับก่อนดีกว่าวะ เริ่มแปลกๆละ''โทโมะรีบเดินออกมาเงียบๆจงเบเดินปิดท้ายก่อนจะปิดประตูเสียงเบาๆ ทั้งสี่คนมองหน้ากันแล้วถอนหายใจ
    ''โธ่ไอ้ป๊อป เล่นของสูงละไง''เขื่อนพูดพร้อมส่ายหัวแรงๆก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับเคนตะและโทโมะ จงเบที่กำลังจะเดินตามไปแต่เหมือนมีอะไรดลใจให้แง้มประตูห้องดูอีกครั้ง จงเบสอดสายตาเข้าไปในห้องแลเห็นเฟย์ที่ลอยอยู่นอกหน้าต่างกำลังจ้องมาทางเขา จงเบตกใจมากก่อนจะรีบวิ่งออกไป

-------------------------------------------

ถึงคนเม้นไม่ค่อยมีคนอ่านไม่ค่อยเยอะก็จะอัพต่อไป แฮ่