รักได้ไหม ถ้าหัวใจไม่เพี้ยน

 
“ขอโทษครับ! พี่พงศ์ พอดีว่าผม..........” เมื่อรู้ว่าบุคคลที่สามที่เข้ามาเป็นใครผมอึ้งไปทันที พี่เปรม
 
เปรมเองก็หยุดชะงักไปเช่นเดียวกันเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใคร? วาด
 
“อ้าว! เปรม มาแล้วเหรอ มาๆนั่งก่อน” พี่พงษ์เหมือนเป็นสัญญาณเรียกให้ผมตื่นจากภวังค์ ผมจึงละสายตาจากคนข้างหน้าแล้วเดินไปนั่งข้างๆแทน ตามทีพี่พงษ์เรียก ผมรู้สึกตกใจเมื่อรู้ว่าคนที่เข้ามาใหม่เป็นใคร ตอนนี้ผมเองเหมือนตกอยู่ในภวังค์สายตาขอผมไม่ได้ละจากคนที่เดินเข้ามาเลย ผมอยากดูให้แน่ใจว่าใช่คนคนเดียวกันหรือปล่าว คนที่ผมไม่เจอมาตลอดสองปีที่ผ่าน นี่ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม (หนูไม่ได้ฝันไปจ้า วาด ^^)
 
“เอ้า! ตกลงเราชื่ออะไรนะ” พี่พงษ์ย้ำคำถามที่ทำให้ผมสะดุ้งโหยงเลยทีเดียว
 
“อ้อ เอ่อ ผมชื่อวาดครับ” ผมตอบกลับพี่พงษ์ไปอย่างเกร็งๆ ชื่อ วาด อย่างนั้นเหรอแสดงว่าคนตกตรงหน้าคือ วาด หรือ ไอ้เด็กปีนเกรียวตอนนั้นนิ มันหันควั๊บกลับไปมองหน้ามันอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าเป็นคนคนเดียวกันไม่มีผิดเพี้ยน ใช่ไม่มีผิดเพี้ยน แต่ใจผมนี่สิเริ่มเพี้ยนแล้ว ทำไมใจมันสั่นๆบอกไม่ถูกความรู้สึกเหมือนสิ่งที่เรารอคอยมาตลอดได้กลับมาหาเราอีกครั้ง เฮ๊ยยย บ้าไปแล้วไอ้เปรมมม
 
“เปรม เปรม ไอ้เปรม!!!” ผมสะดุ้งโหยงเมื่อพี่พงษ์เรียกชื่อผมเสียงดัง
 
“ห๊ะ! เอ่อ ครับพี่พงษ์ พี่จะตะโกนเสียงดังทำไมอยู่ใกล้กันแค่นี่เอง” เปรม
 
“กูเรียกมึงหลายรอบละ มึงไม่ยักจะตอบกู เล่นจ้องหน้าน้องเค้าอย่างกะจะกินไปทั้งตัวอย่างนั้นแล้วนะมึง ไอ้เปรม ” สรรพนามที่เปลี่ยนไปของพี่พงษ์ทำให้ผมยิ้มออกไปในทันที ไม่ต้องแปลกใจครับผมกับพี่พงษ์เราสนิทกัน ตอนแรกผมก็เกร็งๆอยู่หรอกแต่พอไปๆมาๆ มันก็ชิน ก็อย่างที่บอกแผนกเราอยู่กันแบบพี่น้องคอยช่วยเหลือกันตลอด
 
“พี่พงษ์ก็พูดไป” เปรม
 
“เออ แล้วแต่ก็แล้วกัน เอาะ! พี่เรียกนายขึ้นมากะทันหันเพราะเดี๋ยวพี่ต้องไปประชุม เลยให้นายขึ้นมารับน้องเอง” พี่พงษ์พูดพร้อมกับชำเลืองดูผมสองคน
 
“อืม ผมลืมแนะนำไป นี่เปรมจะเป็นพี่เลี้ยงฝึกงานให้กับเราตลอดสามเดือนนะ มีปัญหาอะไรก็บอกพี่เค้าได้ เอาะ! อีกอย่างถ้าไม่ถนัดเรียกพี่ เรียกไอ้เปรมก็ได้นะ มันไม่ถือหรอก 555”
 
“ผมเรียกพี่เปรมดีกว่าครับ” วาดพูดขึ้นในขณะที่พี่พงษ์กำลังหัวเราะอย่างชอบใจ จนทำให้คนข้างๆหันมามองหน้าผม
 
“ดีแล้วละ เอาะ!เดี๋ยวก่อนนะ!” พี่พงษ์
 
“ครับ!!/ครับ” วาดกับเปรมตอบรับพร้อมกัน
 
“ตกลงเราสองคนรู้จักกันหรือปล่าว” พงศกรพูดด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไป
ดูจริงจังขึ้น และเป็นเปรมเองที่รีบตอบปฏิเสธขึ้นทันที
 
“ไม่รู้จักครับ!” เงียบ เงียบ บรรยากาศภายในห้องดูเงียบลงทันที ผมจึงลอบสายตามองดูคนข้างๆ น้องมันเองก็หันมามองผมเช่นกัน ทำไมสายตาคู่นั้นมันทำให้ผมรู้สึกผิดยังไงไม่รู้
 
“ใช่ครับ ไม่รู้จัก” ผมมองหน้าพี่มันนิดนึงแล้วตอบออกไป ในเมื่อพี่ไม่รู้จักผม ผมก็ไม่รู้จักพี่เหมือนกัน!
 
“เอ้า! ไม่รู้จักกันก็ไม่เป็นไร พอทำงานด้วยกันไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็รู้จักกันเอง นะ เพราะฉะนั้น เปรม แกต้องดูแลน้อง สอนงานน้อง เข้าใจไหม” พงศกรพูดขึ้นพร้อมกับฝากให้เปรมดูแลวาด (พี่พงษ์ไม่ต้องฝากหรอกค๊า พี่เปรมรู้หน้าที่อยู่ 555+)
 
“ส่วนเรา วาด ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องเกรงใจ ทำตัวตามสบายนะ แผนกเราอยู่กันแบบพี่น้อง” ประโยคคำว่าพี่น้องมันทำให้ผมหวนกลับไปตอนพิธีบายศรีเลยทีเดียว ก็เราพี่น้องกัน นิเนาะ ใช่ มันเป็นประโยคที่ผมลืมไม่ลงจริงๆตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ วันที่ผมได้กลับมาเจอกับเจ้าของประโยคนั้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เค้ากลับไม่รู้จักผมด้วยซ้ำ ทำไมผมรู้สึกเสียใจจังว่ะ
 
“งั้นพี่ต้องไปประชุมก่อนนะ” พงศกรพูดพร้อมกับเดินออกไปข้างนอกทันที