รักได้ไหม ถ้าหัวใจไม่เพี้ยน

7.0

เขียนโดย NidNoii

วันที่ 7 กันยายน พ.ศ. 2560 เวลา 21.31 น.

4 ตอน

3 วิจารณ์

6,923 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 7 กันยายน พ.ศ. 2560 21.51 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

1) รักได้ไหม ถ้าหัวใจไม่เพี้ยน 1

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

“เปรมณัฐน์!!”เสียงคุ้นหูตะโกนเรียกชื่อผมอย่างเต็มยศขณะที่ผมกำลังจะเดินลงไปที่ไลน์ผลิต ผมหยุดเดินแล้วหันหน้าไปทางเสียงนั้นทันที

“ครับ! สวัสดีครับพี่พงศ์ แหม๋เรียกผมซะเต็มยศเลยนะครับ แบบนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ” ผมหันไปสวัสดีพี่พงศ์แล้วพูดดักคออย่างรู้ทัน เอาะ! พี่พงศ์แกเป็นหัวหน้าแผนกควบคุมการผลิตที่ผมทำงานอยู่ แกเป็นคนนิสัยดี น่ารัก ขี้เล่น(แต่ไม่เล่นขี้นะคร๊าบบ ฮาๆ) ใจดี ลูกน้องรักแกทุ๊กกกคน ^^

“แม๊ะ! เราก็รู้ทันพี่อีกล่ะ” พงศกร พูดยิ้มๆให้กับความรู้ทันของลูกน้องตัวเอง

“แล้วพี่พงศ์มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่าครับ” ผมยิ้มตอบแล้วก็ถามความประสงค์ทันที

“อือ เข้าเรื่องเลยนะ วันนี้จะมีนักศึกษาเข้ามาฝึกงานในแผนกของเราพี่เลยอยากให้เปรมช่วยเป็นพี่เลี้ยงให้หน่อย จะได้ไหม” ผมอยากจะขัดพี่แกนะ

แต่.....

“ได้ครับ แต่ผมพึ่งทำงานมาได้แค่สองปีเอง ผมกลัวว่าน้องจะได้รับความรู้จากผมไม่เต็มที่อ่ะดิครับ” ผมยิ้มแหยๆ ให้กับพี่พงศ์

“เฮ๊ย! ไม่ต้องคิดมากพี่เชื่อในฝีมือเรา ดีซะอีก! เพราะอย่างน้อยก็เป็นรุ่นน้องที่มหาลัยเรานะ อือ.....” พี่พงศ์ทำท่าคิดอะไรบางอย่าง

“พี่พงศ์คิดอะไรเหรอครับ” ผมอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น

“อ๋อ ได้ข่าวว่าเป็นรุ่นน้องคณะเดียวกันกับเราอีกด้วยนิ น่าจะเข้ากันได้ แล้วน่าจะอยู่ภาควิชาเคมีนะ ถ้าพี่จำไม่ผิด” พี่พงศ์

“อ๋อ อือ ห๊ะ!! เดี๋ยวก่อนนะครับพี่พงศ์ ภาควิชาเคมี! แล้วมาฝึกที่แผนกเราได้ยังไงเหรอครับ”

ผมตกใจและรีบชิงถามพี่พงศ์ขึ้นมาทันทีเพราะลำพังแค่คณะเดียวกันยังพอว่า แต่นี่ภาควิชาเคมีอีก ทำไมผมเริ่มสังหรณ์ใจแปลกๆนะ

“ตกใจอะไรขนาดนั้นเปรมหรือเจอคู่อริเก่า” พี่พงศ์พูดพร้อมกับช้อนตามองผม

“ปล่าวครับ ผมแค่ตกใจเฉยๆ” ผมยิ้มแห้งๆตอบกลับออกไป

“อืม เรารับปากกับพี่แล้วนะ ส่วนเรื่องที่ว่าน้องเค้ามาฝึกที่แผนกเราได้ยังไง ก็รอถามน้องดูเองก็แล้วกัน เอาะ! ถ้าน้องเค้ามารายงานตัวเดี๋ยวพี่จะพาไปหาก็แล้วกันนะ” พี่พงศ์พูดพร้อมกับเดินมาตบบ่าผมเหมือนกับให้กำลังใจเบาๆ แล้วก็เดินจากไป พี่พงศ์คร๊าบพี่จะรู้ไหมว่าพี่ทิ้งลูกระเบิดก้อนใหญ่ไว้ให้ผมเลยนะคร๊าบบ เฮ๊ยยย

หน้าบริษัท

ขณะนี้เป็นเวลา 08.00 น. ผมก็ได้มายืนอยู่ที่หน้าบริษัทที่ผมจะต้องใช้ชีวิตเป็นนักศึกษาฝึกงานอยู่ที่นี่ตลอดสามเดือนเต็ม ผมยืนมองสักพักก็เริ่มเห็นพนักงานทยอยพากันเดินเข้าบริษัทไป ผมจึงเดินเข้าไปข้างในบ้าง ผมสังเกตได้ว่ามันมีพื้นที่ขนาดกว้างขว้างมากแงเป็นโซนต่างๆชัดเจน สมแล้วที่เป็นถึงบริษัทผลิตและส่งออกแนวหน้าของประเทศ ไม่ดิ! เป้าหมายของเราคือแผนกควบคุมการผลิต ว่าแต่! มันอยู่ตรงไหนหว่า ผมเดินไปเรื่อยๆจนถึงหน้าห้องประชาสัมพันธ์

“สวัสดีครับ ขอโทษนะครับ แผนกควบคุมการผลิตไปทางไหนครับ” ผมยกมือขึ้นสวัสดีพี่ประชาสัมพันธ์คนสวยพร้อมกับยิ้มหวานให้ ^__^

“น้องมาติดเรื่องฝึกงานใช่ไหมค่ะ ^_^” พี่ประชาสัมพันธ์

“ใช่ครับ ^_^” ผม

“เอาะ งั้นน้องนั่งรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวพี่พงศ์ลงมารับ ^__^” พี่ประชาสัมพันธ์คนสวยบอกพร้อมกับยิ้มหวานให้ผม

“ครับ ได้ครับ ขอบคุณครับ” ผมยิ้มตอบพร้อมกับยกมือไหว้ขอบคุณ ผมนั่งรอซักพัก

“มาแล้วเหรอเรา” ผมสะดุ้งโหยงเมื่อมีคนมาตบบ่าผมเบาๆพร้อมกับคำทักทายที่ดูเป็นกันเองสุดๆ ผมเหมือนมีสปริงรีบลุกขึ้นยืนทันที

“เออ ครับ สวัสดีครับ เออ...”

“พงศกร เรียกพี่พงศ์เฉยๆก็ได้ ทำตัวสบายๆไม่ต้องเครียด ตามพี่มา” พี่พงศ์คงเห็นผมออกอาการประหม่าเลยบอกให้ผมทำตัวตามสบายแล้วนำผมไปยังห้องของหัวหน้าแผนก

“นั่งสิ พี่บอกแล้วไงทำใจให้สบายไม่ต้องคิดมาก เราต้องอยู่เจอหน้ากันไปอีกนาน ^_^”

“ครับ ขอบคุณครับ” พี่พงศ์แกคงยังเห็นผมออกอากาศเกร็งๆอยู่เลยพูดติดตลกขึ้นมา

“เอาะ! ว่าแต่เราชื่ออะไรนะ”

“ผมชื่อ นาวาสิทธิ์....”