รักได้ไหม ถ้าหัวใจไม่เพี้ยน

“เปรมณัฐน์!!”เสียงคุ้นหูตะโกนเรียกชื่อผมอย่างเต็มยศขณะที่ผมกำลังจะเดินลงไปที่ไลน์ผลิต ผมหยุดเดินแล้วหันหน้าไปทางเสียงนั้นทันที
 
“ครับ! สวัสดีครับพี่พงศ์ แหม๋เรียกผมซะเต็มยศเลยนะครับ แบบนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ” ผมหันไปสวัสดีพี่พงศ์แล้วพูดดักคออย่างรู้ทัน เอาะ! พี่พงศ์แกเป็นหัวหน้าแผนกควบคุมการผลิตที่ผมทำงานอยู่ แกเป็นคนนิสัยดี น่ารัก ขี้เล่น(แต่ไม่เล่นขี้นะคร๊าบบ ฮาๆ) ใจดี ลูกน้องรักแกทุ๊กกกคน ^^
 
“แม๊ะ! เราก็รู้ทันพี่อีกล่ะ” พงศกร พูดยิ้มๆให้กับความรู้ทันของลูกน้องตัวเอง
 
“แล้วพี่พงศ์มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่าครับ” ผมยิ้มตอบแล้วก็ถามความประสงค์ทันที
 
“อือ เข้าเรื่องเลยนะ วันนี้จะมีนักศึกษาเข้ามาฝึกงานในแผนกของเราพี่เลยอยากให้เปรมช่วยเป็นพี่เลี้ยงให้หน่อย จะได้ไหม” ผมอยากจะขัดพี่แกนะ 
 
แต่.....
 
“ได้ครับ แต่ผมพึ่งทำงานมาได้แค่สองปีเอง ผมกลัวว่าน้องจะได้รับความรู้จากผมไม่เต็มที่อ่ะดิครับ” ผมยิ้มแหยๆ ให้กับพี่พงศ์ 
“เฮ๊ย! ไม่ต้องคิดมากพี่เชื่อในฝีมือเรา ดีซะอีก! เพราะอย่างน้อยก็เป็นรุ่นน้องที่มหาลัยเรานะ อือ.....” พี่พงศ์ทำท่าคิดอะไรบางอย่าง
 
“พี่พงศ์คิดอะไรเหรอครับ” ผมอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น
 
“อ๋อ ได้ข่าวว่าเป็นรุ่นน้องคณะเดียวกันกับเราอีกด้วยนิ น่าจะเข้ากันได้ แล้วน่าจะอยู่ภาควิชาเคมีนะ ถ้าพี่จำไม่ผิด” พี่พงศ์
 
“อ๋อ อือ ห๊ะ!! เดี๋ยวก่อนนะครับพี่พงศ์ ภาควิชาเคมี! แล้วมาฝึกที่แผนกเราได้ยังไงเหรอครับ”
ผมตกใจและรีบชิงถามพี่พงศ์ขึ้นมาทันทีเพราะลำพังแค่คณะเดียวกันยังพอว่า แต่นี่ภาควิชาเคมีอีก ทำไมผมเริ่มสังหรณ์ใจแปลกๆนะ
 
“ตกใจอะไรขนาดนั้นเปรมหรือเจอคู่อริเก่า” พี่พงศ์พูดพร้อมกับช้อนตามองผม
 
“ปล่าวครับ ผมแค่ตกใจเฉยๆ” ผมยิ้มแห้งๆตอบกลับออกไป
 
“อืม เรารับปากกับพี่แล้วนะ ส่วนเรื่องที่ว่าน้องเค้ามาฝึกที่แผนกเราได้ยังไง ก็รอถามน้องดูเองก็แล้วกัน เอาะ! ถ้าน้องเค้ามารายงานตัวเดี๋ยวพี่จะพาไปหาก็แล้วกันนะ” พี่พงศ์พูดพร้อมกับเดินมาตบบ่าผมเหมือนกับให้กำลังใจเบาๆ แล้วก็เดินจากไป พี่พงศ์คร๊าบพี่จะรู้ไหมว่าพี่ทิ้งลูกระเบิดก้อนใหญ่ไว้ให้ผมเลยนะคร๊าบบ เฮ๊ยยย
 
 
 
หน้าบริษัท
ขณะนี้เป็นเวลา 08.00 น. ผมก็ได้มายืนอยู่ที่หน้าบริษัทที่ผมจะต้องใช้ชีวิตเป็นนักศึกษาฝึกงานอยู่ที่นี่ตลอดสามเดือนเต็ม ผมยืนมองสักพักก็เริ่มเห็นพนักงานทยอยพากันเดินเข้าบริษัทไป ผมจึงเดินเข้าไปข้างในบ้าง ผมสังเกตได้ว่ามันมีพื้นที่ขนาดกว้างขว้างมากแงเป็นโซนต่างๆชัดเจน สมแล้วที่เป็นถึงบริษัทผลิตและส่งออกแนวหน้าของประเทศ ไม่ดิ! เป้าหมายของเราคือแผนกควบคุมการผลิต ว่าแต่! มันอยู่ตรงไหนหว่า ผมเดินไปเรื่อยๆจนถึงหน้าห้องประชาสัมพันธ์
 
“สวัสดีครับ ขอโทษนะครับ แผนกควบคุมการผลิตไปทางไหนครับ” ผมยกมือขึ้นสวัสดีพี่ประชาสัมพันธ์คนสวยพร้อมกับยิ้มหวานให้ ^__^
 
“น้องมาติดเรื่องฝึกงานใช่ไหมค่ะ ^_^” พี่ประชาสัมพันธ์
 
“ใช่ครับ ^_^” ผม
 
“เอาะ งั้นน้องนั่งรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวพี่พงศ์ลงมารับ ^__^” พี่ประชาสัมพันธ์คนสวยบอกพร้อมกับยิ้มหวานให้ผม
 
“ครับ ได้ครับ ขอบคุณครับ” ผมยิ้มตอบพร้อมกับยกมือไหว้ขอบคุณ ผมนั่งรอซักพัก
 
“มาแล้วเหรอเรา” ผมสะดุ้งโหยงเมื่อมีคนมาตบบ่าผมเบาๆพร้อมกับคำทักทายที่ดูเป็นกันเองสุดๆ ผมเหมือนมีสปริงรีบลุกขึ้นยืนทันที
 
“เออ ครับ สวัสดีครับ เออ...”
 
“พงศกร เรียกพี่พงศ์เฉยๆก็ได้ ทำตัวสบายๆไม่ต้องเครียด ตามพี่มา” พี่พงศ์คงเห็นผมออกอาการประหม่าเลยบอกให้ผมทำตัวตามสบายแล้วนำผมไปยังห้องของหัวหน้าแผนก
 
“นั่งสิ พี่บอกแล้วไงทำใจให้สบายไม่ต้องคิดมาก เราต้องอยู่เจอหน้ากันไปอีกนาน ^_^”
 
“ครับ ขอบคุณครับ” พี่พงศ์แกคงยังเห็นผมออกอากาศเกร็งๆอยู่เลยพูดติดตลกขึ้นมา
 
“เอาะ! ว่าแต่เราชื่ออะไรนะ”
 
“ผมชื่อ นาวาสิทธิ์....”
 
“เฮ๊ยย ชื่อเรียกยากว่ะ เอาชื่อเล่นได้ไหม” ผมมองหน้าพี่พงศ์ยิ้มๆ
 
“ได้ครับ ผมชื่อ ว......” ผมยังไม่ทันได้บอกชื่อตัวเองให้กับพี่พงศ์ เหมือนมีคนเปิดประตูเข้ามาผมจึงหันไปดูบุคคลที่สามที่กำลังเข้ามา
 
“ขอโทษครับ! พี่พงศ์ พอดีว่าผม..........” เมื่อรู้ว่าบุคคลที่สามที่เข้ามาเป็นใครผมอึ้งไปทันที
พี่เปรม
 
เปรมเองก็หยุดชะงักไปเช่นเดียวกันเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใคร? วาด