แค่เธอรักฉัน

 
 
 
 
                                 ฟางยืนอุ้มลูกอยู่ข้างๆป๊อบปี้ ป๊อบปี้ก็มองไปยิ้มไป แต่ป๊อบปี้ยังไม่ค่อยมีแรงมากพอที่จะอุ้มลูก 
 
 
 
 
ป๊อบ: พี่ขอโทษนะ ที่ไม่ได้เข้าไปในห้องคลอดกับฟาง 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่เป็นไรหรอก 
 
 
 
 
ป๊อบ: ฟางยังเจ็บอยู่รึเปล่า 
 
 
 
 
 
ฟาง: ฟางไม่เป็นอะไรแล้ว...เอมิหลับแล้ว ฟางพาลูกกลับบ้านก่อนนะค่ะ 
 
 
 
 
 
                      ทุกคนในห้องต่างพากันงง ที่อยู่ๆฟางก็ทำตัวแปลกๆ และจะรีบกลับบ้านทั้งๆที่ฟางอยากอยู่กับป๊อบปี้ตลอด
 
 
 
 
โทโมะ: เดี๋ยวพวกเราพาเอมิกลับบ้านเอง ฟางอยู่เฝ้าป๊อบเถอะ
 
 
 
 
 
ฟาง: แต่ว่า... 
 
 
 
 
โทโมะ: จะมาตงมาแต่อะไรห้ะ ตอนมันไม่ฟื้นคิดถึงมันมากไม่ใช่รึไง 
 
 
 
 
 
ฟาง: เปล่าซะหน่อย 
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: หนูฟาง อยู่เป็นเพื่อนพี่เค้าหน่อยนะลูก พวกเรามีธุระกันทั้งหมดเลย นะลูก นะจ้ะ 
 
 
 
 
 
ฟาง: คือว่า 
 
 
 
 
 
แม่ฟาง: พอถึงเวลาให้นม เดี๋ยวแม่รีบพาเอมิมาหาฟางเลย 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ก็ได้ค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
                     เมื่อทุกคนออกไปจากห้อง ฟางก็แยกไปนั่งที่โซฟา ส่วนป๊อบปี้ก็นอนมองฟาง อยู่ตลอด ป๊อบปี้ค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นจะเดินไปเข้าห้องน้ำ ฟางเห็นเลยรีบเดินเข้ามาหา 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: จะไปไหน ! 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: พี่จะไปเข้าห้องน้ำ ฟางไปนั่งเถอะ พี่เดินไปเอง
 
 
 
 
 
ฟาง: แน่ใจเหรอว่าเดินไหว 
 
 
 
 
ป๊อบ: แน่ใจ ฟางเพิ่งคลอดลูกนะ ยังเจ็บแผลอยู่รึเปล่าก็ไม่รู้ จริงๆ ฟางไม่ต้องมาอยู่กับพี่ก็ได้นะ ฟางคงอึดอัดที่ต้องมาทนอยู่ในห้องกับพี่สองคน 
 
 
 
 
ฟาง: คนอุตสาห์เป็นห่วง มาไล่กันแบบนี้ใช่มั้ย ก็ดีจะได้ไป 
 
 
 
 
 
                   ฟางกำลังจะเดินไปแต่ป๊อบปี้กำลังจะคว้ามือฟาง แต่สดุดขาทำให้ล้มลง สายน้ำเกลือขาด ฟางตกใจรีบก้มลงไปช่วย
 
 
 
 
 
 
ฟาง: เจ็บมากมั้ย เลือดออกด้วยอ่ะ เดี๋ยวฟางไปตามพยาบาลมาให้ 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ไม่ต้องหรอกฟาง 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่ต้องได้ไง เลือดออกขนาดนี้ ต้องเจาะใหม่นะ 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ฟาง จริงรึเปล่า ที่โทโมะพูด ว่าฟางคิดถึงพี่ ฟางมาเฝ้าพี่ตลอดตอนที่พี่ไม่ฟื้น 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่รู้ ลุกขึ้นก่อนเถอะ ฟางจะรีบไปตามพยาบาล 
 
 
 
 
 
 
                 เมื่อพยาบาลมาทำแผลและเจาะสายน้ำเกลือให้ป๊อบปี้ ฟางก็เดินมาดูแผลที่มือของป๊อบปี้
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ฟางเป็นหวงพี่เหรอ 
 
 
 
 
ฟาง: ก็....เปล่า เจ็บรึเปล่า 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: แค่นี้เอง...เจ็บกว่าคือการที่ฟางยังไม่ให้อภัยพี่ 
 
 
 
 
 
ฟาง: ..... 
 
 
 
 
ป๊อบ: พี่คงไม่มีหวังแล้วใช่มั้ย ที่ฟางจะให้หัวใจกับคนอย่างพี่อีกสักครั้งนึง ทุกสิ่งที่พี่ทำ มันออกมาจากความรู้สึกทั้งหมดของพี่จริงๆนะ พี่ไม่ทำ เพราะต้องการแค่ลูก ไม่ได้ทำแค่ในฐานะความเป็น แต่พี่ทำมันในฐานะ คนรัก เมื่อก่อน พี่ยอมรับนะว่าพี่คงคิดกับฟาง แค่น้องสาวจริงๆ แต่ตอนนี้ ความรู้สึกของพี่มันเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ (ดึงมือฟางมาทาบที่อก) พี่ป๊อบรักน้องฟาง
 
 
 
 
 
                    ฟางยืนนิ่งและมีน้ำตาคลอ ป๊อบปี้ใช้มืออีกข้าง เช็ดน้ำตาให้ฟาง แล้วดึงฟางมากอดไว้ ทำให้ฟางยิ่งร้องไห้หนักขึ้น 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: อย่าร้องไห้เพราะคนอย่างพี่อีกเลยนะฟาง 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ฟางขอโทษ อื้อออ ฟางขอโทษนะ 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ฟางไม่ได้ทำอะไรผิด ฟางจะมาขอโทษพี่ทำไม พี่ตังหากที่ต้องขอโทษฟาง ในทุกๆสิ่ง ทุกๆอย่าง ที่ผ่านมา 
 
 
 
 
 
               ฟางผละออกจากอ้อมกอดของป๊อบปี้ แล้วนั่งลงข้างๆเตียง 
 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่เคยมีวันไหน ที่ฟาง...ไม่รักพี่เลยนะพี่ป๊อบ ฟางขอบคุณนะสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา พี่ดูแลฟางกับลูก จนวินาทีสุดท้ายก่อนคลอด ปกป้องฟางกับลูก จนเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด ฮื้ออ ฟางขอบคุณนะที่พี่รักฟาง มันเป็นสิ่งที่ฟางหวังมาตลอด และฟางคิดมาตลอดว่าฟางจะได้รับมันจากพี่รึเปล่า ฟางรัก....
 
 
 
                   ป๊อบปี้ดึงฟางเข้ามาจูบ 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: พี่ก็รักฟาง
 
 
 
 
 
                  ฟางทำท่าจะร้องไห้ป๊อบปี้ก็ดึงตัวฟางมานั่งกอดบนเตียง
 
 
 
 
ป๊อบ: เลิกร้องได้แล้ว...ฟางเป็นแม่คนแล้วนะ จะขี้แยได้ไง เดี๋ยวลูกเห็นก็เอาอย่างหรอก
 
 
 
 
ฟาง: ไม่ร้องแล้ว...ปล่อยฟางได้แล้ว 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ไม่ปล่อยหรอก ตั้งแต่ตอนที่เราแต่งงานกัน พี่ไม่เคยกอดฟางด้วยความรู้สึกแบบนี้เลย ขอบคุณนะฟาง ที่ยอมให้หัวใจกับคนอย่างพี่อีกครั้ง ยอมให้อภัยคนอย่างพี่ พี่สัญญานะว่าพี่จะดูแลรักษา ทะนุถนอม ความรักและหัวใจของฟางตลอดไป 
 
 
 
 
 
ฟาง: สัญญาแล้วนะ ถ้าผิดสัญญา ฟางไม่เอาไว้แน่ คอยดู 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: คร้าบบ สัญญาคร้าบ