แค่เธอรักฉัน

 
 
 
 
 
 
                        เมื่อกลับมาถึงบ้าน ฟางก็กลับไปอยู่บนห้องคนเดียว ฟางนั่งเหม่อมือก็เอาแต่ลูบท้องไปมา ฟางนั่งนึกถึงคำพูดของพิมกับป๊อบปี้ที่โรงพยาบาล มันทำให้ฟางเจ็บมาก
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ในเมื่อเค้าไม่ได้ต้องการเราตั้งแต่แรก เราก็ไม่มีความจำเป็นอะไรต้องฝืนมันอีกต่อไป
 
 
 
 
 
 
 
 
                   
 
 
                           ในช่วงที่ทานข้าวอยู่โทโมะก็สงสัยที่แม่เอาแต่ตักปลากับผักให้ฟาง โทโมะเลยถามขึ้น
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: วันนี้ไปโรงพยาบาลกับแม่ ได้ไปหาหมอรึเปล่า
 
 
 
 
 
                ฟางมองหน้าแม่ก่อนจะตอบโทโมะ
 
 
 
 
ฟาง: หา
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: หมอบอกว่าเป็นอะไร
 
 
 
 
 
ฟาง: หมอบอกว่าฟาง...ฟาง...ฟางท้อง
 
 
 
 
 
โทโมะ: ห้ะ !!! ท้อง !!!
 
 
 
 
 
 
แม่ฟาง: ตกใจอะไร น้องแต่งงานมีครอบครัวแล้ว มันก็ไม่เห็นแปลก ที่น้องจะมีลูก
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ครับ ฟางมาคุยกับพี่หน่อย  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: มีอะไรรึเปล่า 
 
 
 
 
 
โทโมะ: มีซิ มีแน่ 
 
 
 
 
 
ฟาง: ...
 
 
 
 
 
โทโมะ: ป๊อบปี้รู้รึยัง 
 
 
 
 
 
ฟาง: ฟางก็อยากคุยกับพี่เรื่องนี้เหมือนกัน...ฟางขอร้องนะอย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับเค้า 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ทำไมล่ะฟาง มันเป็นพ่อนะ มันก็ควรจะต้องรู้ 
 
 
 
 
 
ฟาง: ฟางรู้ ว่ายังไงซะวันหนึ่งเค้าก็ต้องรู้ แต่ขอฟางจัดการบางอย่างให้เรียบร้อยก่อน แล้วฟางจะเป็นคนบอกเค้าเอง อีกอย่าง พี่ก็น่าจะรู้ว่าเค้า อยากมีลูกกับฟางรึเปล่า 
 
 
 
 
 
 
                โทโมะนึกถึงเรื่องยาคุม 
 
 
 
 
โทโมะ: แต่ฟางก็กินยาคุม ทำไม 
 
 
 
 
 
ฟาง: วันนั้นที่พี่เห็นฟางกำลังจะกิน ฟางไม่ได้กิน มันหล่นลงพื้น ฟางก็เลยไม่ได้กินเม็ดที่สอง จากเรื่องยาคุม พี่โทโมะก็คงรู้แล้วนะ ว่าทำไมฟางถึงไม่อยากให้เค้ารู้ 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: แต่พี่ว่า บางทีมันอาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้นะ 
 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่เปลี่ยนหรอก เค้ายังเหมือนเดิมทุกอย่าง หัวใจเค้าก็ยังเหมือนเดิม เค้ารักพิมประภา ไม่ใช่ฟาง อีกอย่างถ้าฟางไม่อยากเอาลูกไปยึดติดเค้าไว้ ฟางไม่อยากให้เค้าลำบากใจ ไม่อยากให้เค้าต้องมาทรมานอยู่กับคนที่ไม่ได้รัก มาทนอยู่รับผิดชอบกับสิ่งที่เค้าไม่ได้ตั้งให้เกิดมา 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: แต่ฟาง 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ถ้าพี่โทโมะรักฟาง เห็นแก่หลานที่จะเกิดมา เชื่อในสิ่งที่ฟางตัดสินใจนะ 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ฟางจะทำอะไร...จะทำแท้งเหรอ 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: จะบ้าเหรอ ฟางไม่ฆ่าลูกตัวเองหรอกนะ 
 
 
 
 
 
โทโมะ: แล้วฟางจะทำอะไร 
 
 
 
 
ฟาง: เดี๋ยวพี่ก็รู้เอง ฟางไปกินข้าวต่อนะ 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ฟางมันคิดจะทำอะไรนะ