แค่เธอรักฉัน

 
 
 
 
แม่ฟาง: ใครมาส่งลูก
 
 
 
 
ฟาง: พี่ป๊อบค่ะ 
 
 
 
 
โทโมะ: ทำไมต้องให้ป๊อบมาส่งด้วย แล้วทำไมต้องให้เฟย์เอารถมาคืน 
 
 
 
ฟาง: ก็ ฟาง ฟาง ไปนอนก่อนนะ 
 
 
 
 
 
 
 
แม่ฟาง: ไปนอนเถอะลูก อย่างน้อยคนที่มาส่งน้องก็เป็นป๊อบปี้ 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ครับแม่ 
 
 
 
 
 
 
 
 
                       เมื่อขึ้นมาบนห้องฟางก็ล้มตัวนอนลงบนเตียง แล้วหยิบรูปถ่ายสมัยเรียนที่ถ่ายกับป๊อบปี้ขึ้นมาดู ฟางในชุดนักเรียนส่วนป๊อบปี้ในชุดนักเรียนชายโรงเรียนเดียวกัน
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ฟางรักพี่ป๊อบนะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
             
                         เมื่อมาถึงบ้านป๊อบปี้ก็เดินไปนั่งที่สระว่ายน้ำแล้วโทรหาพิมทันที
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: พิม นอนรึยัง
 
 
 
 
 
พิม: นอนแล้ว
 
 
 
 
 
ป๊อบ: อย่ามาหลอกป๊อบเลย นอนแล้วจะคุยได้ไง 
 
 
 
 
 
พิม: มีอะไร ดึกแล้วนะ 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เรื่องเมื่อกี้ ป๊อบขอโทษนะพิม คือ 
 
 
 
 
 
พิม: ชั่งเถอะ พิมมว่า พิมชินแล้วละ น้องฟางไม่ชอบพิม พิมรู้ 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: แต่ถึงยังไง ฟางก็ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้นกับเรา 
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: มีสิทธิ์ หนูฟางสิทธิ์ทุกอย่าง (แย่งโทรศัพท์มาพูดก่อนจะตัดสายทิ้ง) 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: แม่ ทำไมแม่ทำแบบนี้ครับ 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: ทำไมพูดถึงหนูฟางแบบนั้น 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ก็วันนี้ฟางเค้าทำตัวไม่ดี อ่อ ไม่ใช่ซิ ทำตัวไม่ดีจนติดเป็นนิสัย 
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: ตบปากตัวเองเดี๋ยวนี้เลยนะ 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ผมไม่เข้าใจแม่จริงๆเลย ทำไมต้องปกป้องฟางทุกครั้งด้วย ให้ท้ายฟางตลอด ผมไม่เข้าใจแม่เลยจริงๆ
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ:  ฟังนะ ไม่ว่ายังไง แม่ก็ยืนยันคำเดิม ว่าคนที่จะมาเป็นลูกสะใภ้แม่ มีแค่หนูฟางคนเดียวเท่านั้น ผู้หญิงในโทรศัพพท์ ที่แกคุยด้วย ไม่มีวันได้มาเป็นลูกสะใภ้แม่แน่
 
 
 
 
 
 
                       เมื่อแม่ป๊อบปี้เดินออกไป แก้วที่ยืนดูอยู่ก็เดินเข้ามาหาพี่ชาย
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ทะเลาะกับแม่อีกแล้วเหรอ 
 
 
 
 
ป๊อบ: เปล่าหรอก ทำไมยังไม่นอนละ 
 
 
 
 
 
แก้ว: แก้วยังไม่ง่วง 
 
 
 
 
ป๊อบ: ไม่ใช่ว่าเพิ่งวางสายจากโทโมะเหรอ 
 
 
 
 
แก้ว: ทำมาเป็นรู้ดี 
 
 
 
 
ป๊อบ: ไปนอนเถอะ พี่ง่วงแล้ว 
 
 
 
 
 
แก้ว: อืม