แค่เธอรักฉัน

 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: เกิดอะไรขึ้น !! ป๊อบปี้ทำไม !! 
 
 
 
 
 
โทโมะ: มึงทำเหมือนน้องกูไม่มีค่า มึง โธ่เว้ย !! 
 
 
 
 
 
พ่อป๊อบ: มันเกิดอะไรขึ้น !! ตอบพ่อมาเดี๋ยวนี้นะ ป๊อบปี้ !! 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ผม 
 
 
 
 
 
            จู่ๆฟางก็รู้สึกหน้ามืดและเป็นลมล้มลงไป โทโมะรีบประคองฟางป๊อบปี้จะเข้าไปช่วย แต่โทโมะตวาดกลับมาว่าไม่ต้อง โทโมะอุ้มฟางเข้าไปในบ้าน ทุกคนตามเข้าไปดูฟางในบ้าน ทิ้งให้ป๊อบปี้ยืนอยู่คนเดียว 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมไปต่อยพี่ป๊อบแบบนั้น 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: พี่ไม่อยากพูดถึงมัน ยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห 
 
 
 
 
 
แก้ว: แก้วอยากรู้ ว่ามีเรื่องอะไรกัน ทำไมมันต้องรุนแรงขนาดนี้ด้วย
 
 
 
 
 
โทโมะ: ไอป๊อบมันให้ฟางกินยาคุม 
 
 
 
 
 
แก้ว: ก็แค่กินยาคุม ห้ะ!!! อะไรนะ ยาคุม !!! 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ถ้ามันไม่รักฟาง พี่ยังพอเข้าใจนะ แต่ถ้าไม่รัก ก็ไม่ควรทำแบบนั้นลงไป แล้วมันยังให้ฟางกินยาคุมอีก มันแต่งงานกับฟางแล้ว แต่มันคงไม่อยากให้มีภาระ หรือมีพันธะตามมาทีหลัง พี่โครตผิดหวังในตัวมันเลย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                  ฟางค่อยๆลืมตาขึ้นมา
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: หนูฟางเป็นยังไงบ้างลูก ไปหาหมอมั้ย 
 
 
 
 
 
ฟาง:  ฟางไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ 
 
 
 
 
 
 
                เมื่อทุกคนเห็นฟางดีขึ้นก็กลับมาที่บ้าน เห็นป๊อบปี้นั่งรออยู่หน้าบ้าน 
 
 
 
 
พ่อป๊อบ: ทำไมไม่ไปดูเมียแกเลย หนีมานั่งอยู่ตรงนี้ทำไม
 
 
 
 
 
ป๊อบ: โทโมะมันคงไม่ให้ผมเข้าไปหรอกครับ 
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: แม่รู้ทุกอย่างแล้วนะ แม่ไม่เข้าใจแกเลยจริงๆ 
 
 
 
 
 
แก้ว: แก้วไม่คิดเลยนะ ว่าพี่จะทำถึงขนาดนี้ ถ้าเกิดฟางเค้าท้อง พี่ก็คงจะให้ฟางไปเอาเด็กออกใช่มั้ย แก้วผิดหวังจริงๆ 
 
 
 
 
 
พ่อป๊อบ: คงคิดได้นะ ว่าทำผิดรึเปล่า 
 
 
 
 
 
 
                 เมื่อทุกคนเดินเข้าไปในบ้านแล้วฟางก็เดินเข้ามาหาป๊อบปี้ 
 
 
 
 
 
ฟาง: ฟังฟางนะ มันไม่ใช่ความผิดของพี่ป๊อบเลย ที่พี่ทำมันถูกแล้ว คนเราไม่อยากมีลูก ไม่ได้รักกัน มันก็ต้องป้องกัน 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เป็นไงบ้าง 
 
 
 
 
 
ฟาง: ฟางไม่เป็นไร ฟางกินยาเรียบร้อยแล้วนะ พี่ป๊อบ ฮึก พี่ป๊อบ สบายใจได้ 
 
 
 
 
 
                    ป๊อบปี้เห็นฟางร้องไห้ออกมา ป๊อบปี้ดึงฟางเข้ามากอด 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: พี่ขอโทษ
 
 
 
 
 
 
ฟาง: อย่าโทษตัวเองเลย ลืมทุกอย่างเถอะ ฟางจะมาบอกแค่นี้แหละ ฟางกลับบ้านก่อนนะ