แค่เธอรักฉัน

7.3

เขียนโดย Kzlovepf

วันที่ 29 สิงหาคม พ.ศ. 2560 เวลา 13.25 น.

  53 ตอน
  76 วิจารณ์
  55.73K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 11 พฤศจิกายน พ.ศ. 2560 09.51 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

19) คงไม่ได้เป็นแม่ใคร

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

                 เมื่อป๊อบปี้กลับมาถึงบ้านก็ไม่เห็นฟาง

 

 

 

 

ป๊อบ: แก้วฟางยังไม่กลับมาอีกเหรอ

 

 

 

 

 

แก้ว: อ่อน้องฟางขอไปนอนบ้านเค้านะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เป็นอะไรรึเปล่าทำไมดูซึมๆอ่ะ 

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: นั่นซิลูก แล้วทำไมคืนนี้ถึงมานอนที่บ้านล่ะลูก 

 

 

 

 

 

ฟาง: คือฟางว่าจะมาเก็บของด้วยอ่ะค่ะ คงจะดึกแน่ๆเลย นอนที่บ้านดีกว่า เดี๋ยวฟางขึ้นไปบนห้องก่อนนะค่ะ

 

 

 

 

 

 

 

          เมื่อขึ้นมาบนห้องป๊อบปี้ก็โทรหาฟาง

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฮโหล 

 

 

 

 

ฟาง: มีอะไรค่ะ 

 

 

 

 

ป๊อบ: อย่าลืมกินยานะ พี่นับให้แล้ว 12 ชั่วโมง ตอนที่ฟางกินมันบ่ายโมง ก็ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ตี 1 ฟางรู้ แค่นี้นะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

                   ป๊อบปี้ยืนมองไปที่ห้องฟาง

 

 

 

 

 

ป๊อบ: พี่ขอโทษนะ ที่ต้องทำแบบนี้ 

 

 

 

 

 

 

                 ฟางทิ้งตัวลงนอนบนเตียงค่อยๆยกมือขึ้นมาลูบท้อง จู่ๆน้ำตาก็ค่อยๆไหลออกมาอย่างเจ็บปวด  

 

 

 

 

 

ฟาง: เราคงไม่ได้เป็นแม่ใคร เลิกหวังเถอะฟาง ฮื้อออออ 

 

 

 

 

 

 

                  ฟางเผลอหลับไปจนถึงตี 1 นาฬิกาก็ปลุกฟางตื่นขึ้นมาแล้วหยิบยาคุมออกจากกระเป๋า แล้วลงไปด้านล่างเพื่อจะกินน้ำ โทโมะที่นั่งทำงานอยู่ได้ยินเหมือนเสียงคนอยู่ด้านล่างเลยลงไปดู เห็นฟางยืนอยู่เลยเดินเข้าไปหา 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ฟาง 

 

 

 

 

 

              ฟางกำลังแกะยาก็ตกใจเสียงโทโมะทำให้ยาหล่นลงพื้นแล้วหายไป

 

 

 

 

โทโมะ: ลงมาทำอะไรป่านี้ 

 

 

 

 

ฟาง: คือว่าฟาง !! 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แล้วนี่แผงยาอะไร (หยิบขึ้นมาดู) 

 

 

 

 

 

ฟาง: !!! 

 

 

 

 

 

โทโมะ: นี่มัน !! แผงยาคุมฉุกเฉินรึเปล่า 

 

 

 

 

ฟาง: !!! 

 

 

 

 

 

โทโมะ: พี่ถามว่าใช่รึเปล่า ! 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: คือ คือว่า ไม่ใช่ ยาแก้ปวดอ่ะ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แก้ปวดอะไร มันมีแค่ 2 เม็ด พี่จำได้ตอนเรียนสุขศึกษา แล้วพี่ก็จำได้ ว่าฟางเองก็เคยนั่งเขียนรายงานเรื่อง เพศศึกษา พวกคุมอะไรเนี้ยพี่เคยอ่าน 

 

 

 

 

 

ฟาง: คิอ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ทำไมฟางต้องกินมันด้วย 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฟาง ฟางเป็นสิว อ่ะ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ฟาง พูดความจริงมาเดี๋ยวนี้ !!! (โทโมะขึ้นเสียงใส่ฟาง) 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่มีอะไรทั้งนั้นอ่ะ ฟางไปนอนก่อนนะ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: หยุด !! 

 

 

 

 

 

               ป๊อบปี้โทรหาฟางแต่ฟางไม่รับ ป๊อบปี้กลัวว่าฟางจะหลับแล้วลืมกินยา ป๊อบปี้เลยลงมาด้านล่างแล้วไปหาฟางที่บ้านนู้น ป๊อบปี้เข้ามาบ้านฟางทางประตูที่เชื่อมระหว่างบ้านของฟางกับป๊อบปี้ที่แม่ป๊อบปี้เพิ่งสร้างขึ้นมาใหม่ตั้งแต่ตอนที่เค้ากับฟางแต่งงานกัน 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: บอกพี่มาว่ามันเกิดอะไรขึ้น ! 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางไม่มีอะไรจะบอกทั้งนั้นอ่ะ ปล่อยฟางเถอะพี่โทโมะ 

 

 

 

 

โทโมะ: ฟางรู้มั้ย ว่ายาพวกนี้มันไม่ดีต่อร่างกาย แล้วยิ่งฟางเป็นผู้หญิงด้วยอ่ะ จะกินทำไม ฟางแต่งงานแล้วนะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฮื้อออออ ฮื้ออออ ก็เพราะฟางแต่งงานแล้วไง ฮื้อออ ฟางถึงต้องกินมัน ฮื้อออ

 

 

 

 

                ฟางทรุดลงไปกับพื้นโทโมะก็ทรุดตามลงไปกอดฟางที่ร้องไห้อย่างหนัก ป๊อบปี้เห็นฟางนั่งร้องไห้กับพื้นโดยมีโทโมะกอดปลอบอยู่ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ฟางมีอะไรกับป๊อบปี้แล้วใช่มั้ย 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฮื้อออออ ฮื้อออออออ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ฟางบอกพี่ดิว่าทำไมต้องกินยาคุมด้วย

 

 

 

 

ฟาง: ฮึก ฮึก ฮื้ออออ ฮึก ฮึก 

 

 

 

 

โทโมะ: พี่จะถามมันเอง 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฮึก พี่โทโมะ อย่า ฮึก 

 

 

 

 

 

               โทโมะลุกขึ้นแล้วหันไปเห็นป๊อบปี้ยืนอยู่หน้าประตู โทโมะรีบเดินไปเปิดประตู ป๊อบปี้กำลังจะพูดแต่โทโมะก็ต่อยหน้าป๊อบปี้ไปทีนึง 

 

 

 

 

 

โทโมะ: มึงทำอะไร ฟางห้ะ !!!! 

 

 

 

 

ป๊อบ: คือกู 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ทำไมว่ะ ทำไม ในเมื่อมึงไม่ได้รักฟาง มึงไปมีอะไรกับฟางทำไม ทำไมว่ะ มึงก็รู้ใช่มั้ย ว่าอะไรมันจะตามมา แล้วมึงทำไปทำไม 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ก็เพราะกูรู้ไง ว่าอะไรมันจะเกิดตามมา กูถึงต้องทำแบบนี้ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: โธ่เว้ยไอป๊อบ 

 

 

 

 

         ผวัะ ผวัะ ผวัะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: พอได้แล้ว หยุดสักที !!! พี่โทโมะพอได้แล้ว 

 

 

 

 

 

                    แม่ฟางได้ยินเสียงก็รีบลงมา พ่อแม่ป๊อบปี้และแก้วก็ได้ยินเสียงเหมือนกัน เลยรีบตามมาดู 

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: มันเกิดอะไรขึ้น หนุดนะโทโมะ !!! แม่บอกให้หยุด !!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

             

 

                

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา