แค่เธอรักฉัน

 

 

 

                 เมื่อป๊อบปี้กลับมาถึงบ้านก็ไม่เห็นฟาง

 

 

 

 

ป๊อบ: แก้วฟางยังไม่กลับมาอีกเหรอ

 

 

 

 

 

แก้ว: อ่อน้องฟางขอไปนอนบ้านเค้านะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เป็นอะไรรึเปล่าทำไมดูซึมๆอ่ะ 

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: นั่นซิลูก แล้วทำไมคืนนี้ถึงมานอนที่บ้านล่ะลูก 

 

 

 

 

 

ฟาง: คือฟางว่าจะมาเก็บของด้วยอ่ะค่ะ คงจะดึกแน่ๆเลย นอนที่บ้านดีกว่า เดี๋ยวฟางขึ้นไปบนห้องก่อนนะค่ะ

 

 

 

 

 

 

 

          เมื่อขึ้นมาบนห้องป๊อบปี้ก็โทรหาฟาง

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฮโหล 

 

 

 

 

ฟาง: มีอะไรค่ะ 

 

 

 

 

ป๊อบ: อย่าลืมกินยานะ พี่นับให้แล้ว 12 ชั่วโมง ตอนที่ฟางกินมันบ่ายโมง ก็ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ตี 1 ฟางรู้ แค่นี้นะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

                   ป๊อบปี้ยืนมองไปที่ห้องฟาง

 

 

 

 

 

ป๊อบ: พี่ขอโทษนะ ที่ต้องทำแบบนี้ 

 

 

 

 

 

 

                 ฟางทิ้งตัวลงนอนบนเตียงค่อยๆยกมือขึ้นมาลูบท้อง จู่ๆน้ำตาก็ค่อยๆไหลออกมาอย่างเจ็บปวด  

 

 

 

 

 

ฟาง: เราคงไม่ได้เป็นแม่ใคร เลิกหวังเถอะฟาง ฮื้อออออ 

 

 

 

 

 

 

                  ฟางเผลอหลับไปจนถึงตี 1 นาฬิกาก็ปลุกฟางตื่นขึ้นมาแล้วหยิบยาคุมออกจากกระเป๋า แล้วลงไปด้านล่างเพื่อจะกินน้ำ โทโมะที่นั่งทำงานอยู่ได้ยินเหมือนเสียงคนอยู่ด้านล่างเลยลงไปดู เห็นฟางยืนอยู่เลยเดินเข้าไปหา 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ฟาง 

 

 

 

 

 

              ฟางกำลังแกะยาก็ตกใจเสียงโทโมะทำให้ยาหล่นลงพื้นแล้วหายไป

 

 

 

 

โทโมะ: ลงมาทำอะไรป่านี้ 

 

 

 

 

ฟาง: คือว่าฟาง !! 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แล้วนี่แผงยาอะไร (หยิบขึ้นมาดู) 

 

 

 

 

 

ฟาง: !!! 

 

 

 

 

 

โทโมะ: นี่มัน !! แผงยาคุมฉุกเฉินรึเปล่า 

 

 

 

 

ฟาง: !!! 

 

 

 

 

 

โทโมะ: พี่ถามว่าใช่รึเปล่า ! 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: คือ คือว่า ไม่ใช่ ยาแก้ปวดอ่ะ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แก้ปวดอะไร มันมีแค่ 2 เม็ด พี่จำได้ตอนเรียนสุขศึกษา แล้วพี่ก็จำได้ ว่าฟางเองก็เคยนั่งเขียนรายงานเรื่อง เพศศึกษา พวกคุมอะไรเนี้ยพี่เคยอ่าน 

 

 

 

 

 

ฟาง: คิอ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ทำไมฟางต้องกินมันด้วย 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฟาง ฟางเป็นสิว อ่ะ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ฟาง พูดความจริงมาเดี๋ยวนี้ !!! (โทโมะขึ้นเสียงใส่ฟาง) 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่มีอะไรทั้งนั้นอ่ะ ฟางไปนอนก่อนนะ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: หยุด !! 

 

 

 

 

 

               ป๊อบปี้โทรหาฟางแต่ฟางไม่รับ ป๊อบปี้กลัวว่าฟางจะหลับแล้วลืมกินยา ป๊อบปี้เลยลงมาด้านล่างแล้วไปหาฟางที่บ้านนู้น ป๊อบปี้เข้ามาบ้านฟางทางประตูที่เชื่อมระหว่างบ้านของฟางกับป๊อบปี้ที่แม่ป๊อบปี้เพิ่งสร้างขึ้นมาใหม่ตั้งแต่ตอนที่เค้ากับฟางแต่งงานกัน 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: บอกพี่มาว่ามันเกิดอะไรขึ้น ! 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางไม่มีอะไรจะบอกทั้งนั้นอ่ะ ปล่อยฟางเถอะพี่โทโมะ 

 

 

 

 

โทโมะ: ฟางรู้มั้ย ว่ายาพวกนี้มันไม่ดีต่อร่างกาย แล้วยิ่งฟางเป็นผู้หญิงด้วยอ่ะ จะกินทำไม ฟางแต่งงานแล้วนะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฮื้อออออ ฮื้ออออ ก็เพราะฟางแต่งงานแล้วไง ฮื้อออ ฟางถึงต้องกินมัน ฮื้อออ

 

 

 

 

                ฟางทรุดลงไปกับพื้นโทโมะก็ทรุดตามลงไปกอดฟางที่ร้องไห้อย่างหนัก ป๊อบปี้เห็นฟางนั่งร้องไห้กับพื้นโดยมีโทโมะกอดปลอบอยู่ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ฟางมีอะไรกับป๊อบปี้แล้วใช่มั้ย 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฮื้อออออ ฮื้อออออออ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ฟางบอกพี่ดิว่าทำไมต้องกินยาคุมด้วย

 

 

 

 

ฟาง: ฮึก ฮึก ฮื้ออออ ฮึก ฮึก 

 

 

 

 

โทโมะ: พี่จะถามมันเอง 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฮึก พี่โทโมะ อย่า ฮึก 

 

 

 

 

 

               โทโมะลุกขึ้นแล้วหันไปเห็นป๊อบปี้ยืนอยู่หน้าประตู โทโมะรีบเดินไปเปิดประตู ป๊อบปี้กำลังจะพูดแต่โทโมะก็ต่อยหน้าป๊อบปี้ไปทีนึง 

 

 

 

 

 

โทโมะ: มึงทำอะไร ฟางห้ะ !!!! 

 

 

 

 

ป๊อบ: คือกู 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ทำไมว่ะ ทำไม ในเมื่อมึงไม่ได้รักฟาง มึงไปมีอะไรกับฟางทำไม ทำไมว่ะ มึงก็รู้ใช่มั้ย ว่าอะไรมันจะตามมา แล้วมึงทำไปทำไม 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ก็เพราะกูรู้ไง ว่าอะไรมันจะเกิดตามมา กูถึงต้องทำแบบนี้ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: โธ่เว้ยไอป๊อบ 

 

 

 

 

         ผวัะ ผวัะ ผวัะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: พอได้แล้ว หยุดสักที !!! พี่โทโมะพอได้แล้ว 

 

 

 

 

 

                    แม่ฟางได้ยินเสียงก็รีบลงมา พ่อแม่ป๊อบปี้และแก้วก็ได้ยินเสียงเหมือนกัน เลยรีบตามมาดู 

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: มันเกิดอะไรขึ้น หนุดนะโทโมะ !!! แม่บอกให้หยุด !!