[ Fic : Assassination Classroom ] the sound (?xOC)

"เฮ้! พาส!"
 
"เฮ้! ลอบสังหาร!" คารุมะยิงสวนอาจาร์ยโคโระแต่เขาหลบได้
 
"เฮ้! พาส!"
 
"เฮ้! ลอบสังหาร!" โอคาโนะโดดเข้าไปฟันมีดคู่ใส่อาจาร์ยโคโระแต่เขาหลบได้
 
"เฮ้----"
 
     "อาจาร์ยโคโระคะ!!"
 
เกมที่เล่นด้วยกันทั้งห้องอยู่พลังหยุดชงัก เมื่อว่าที่อาจาร์ยคนใหม่วิ่งลงมายังสนามดุจนางงามจักรวาล ไปซบอกอาจาร์ยโคโระที่อยู่กลางวง
 
"ว่าไงครับอาจาร์ยอิริน่า"อาจาร์ยโคโระปล่อยลูกบอลที่ถืออยู่แทบทันที
 
 
'เป็นการอ่อยที่ไม่รู้เวลาเลยจริงจริ๊ง'
  เธอได้ยินเสียงความคิดของอาจาร์ยโคโระประชดแดกดันอีกฝ่ายเล็กน้อย.....นั่นหมายความว่าเขารู้ตัวอยู่แล้ว?
 
 
"ได้ยินมาว่าคุณวิ่งเร็วมาก จริงเหรอคะ?"
 
"แหม ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ"
 
"ขอร้องอะไรหน่อยสิคะ? ฉันอยากดื่มกาแฟเวียดนามซักครั้งน่ะค่ะ ระหว่างที่ฉันสอนเด็กๆช่วยไปซื้อให้หน่อยได้มั้ยคะ?" เธอยิ้มซื่อๆดูไร้เดียงสากับเบียดหน้าอกตัวเองให้ชิดกับอกเสื้ออาจาร์ยโคโระเข้าไปอีก
 
 
'..อา แต่หน้าอกหน้าใจ ทำดาเมจได้ดีจริงๆแหละ' คิดดังนั้น ใบหน้าของอาจาร์ยโคโระก็เปลี่ยนเป็นสีชมพูพาสเทล
 
"....."
 ยูเมะไม่รู้เลยว่าเธอควรคิดยังไงกับอาจาร์ยหมึกท่านนี้ดี
 
 
"แหม ง่ายดายเหลือเกินครับ ผมรู้จักร้านดีๆอยู่ร้านนึง"
 
ว่าแล้วอาจาร์ยโคโระก็รีบบินไปทันทีอย่างไม่กลัวความลับเรื่องเป็นสิ่งมีชีวิตความเร็ว20มัคแตกเลย...ก็เขารู้อยู่แล้วนี่ว่าทุกคนในที่นี้รู้อยู่แล้ว
 
 
 
 
"............"
 
"เอ่อ....อาจาร์ยอิริน่าครับ?" อิโซไกทักอาจาร์ยสาวที่เริ่มเงียบจนผิดสังเกตุ "คาบเรียนจะเริ่มแล้ว กลับไปที่ห้องเรียนด้วยกันเถอะครับ.."
 
"เรียน? ห้องเรียน?" มือเรียวยกมือจุดบุหรี่ "อ๋อ ไปติวกันเองละกัน"
 
"เอ๋...?" ทุกคนชงักกับท่าทีที่เปลี่ยนไป
 
 
"แล้วก็..อย่าเรียกชื่อต้นฉันแบบนั้นได้มั้ย?"
เธอกวาดตามองเด็กทุกคนด้วยสายตาของผู้ที่อยู่เหนือกว่า "ฉันไม่จำเป็นต้องเล่นละครตอนที่ไอ้หมึกนั่นไม่อยู่หรอกนะ  เรียกฉันว่าท่านพี่เจลาวิชซะด้วยล่ะ"
 
 
"............................................"
 
 
 ความคิดและทัศนคติเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ของแต่ล่ะคนหลั่งไหลเข้ามาในหัวของยูเมะ มันแตกต่างกันออกไปเพราะแต่ละคนในห้องล้วนคิดไม่เหมือนกัน
 
 แต่ถ้าถามว่าตัวยูเมะเองคิดยังไงกับเรื่องนี้...
 
          เธอคิดแค่ว่าคนๆนี้ทำ 'พลาด' อย่างร้ายแรงซะแล้วล่ะ
 
     เพราะเท่ากับว่าตอนนี้ไม่มีใครหลงเชื่อเล่ห์กลและหน้ากากของเธอเลย..
 
 
"แล้วเอาไงต่อดีอ่ะ เจ๊บิทซ์"
 
"อย่ามาย่อชื่อกันนะยะ!!!" คนที่พึ่งได้รับชื่อใหม่มาหมาดๆหันไปตวาดคนที่ตั้งชื่อใหม่ให้...คารุมะ
 
"เจ๊เป็นนักฆ่าสินะ"
แต่ถึงโดนตวาดไป คารุมะก็ไม่สะทกสะท้าน "พวกเราทั้งห้องยังรุมฆ่าสัตวประหลาดนั่นไม่ได้เลย เจ๊ว่าแค่เจ๊คนเดียวจะทำได้เร๊อ"
 
"โถ เด็กน้อย" เจ๊บิทซ์ยิ้มเยาะ "ผู้ใหญ่เขาก็มีวิธีแบบผู้ใหญ่จ๊ะ"
 
 
'ไอวิธียั่วไม่ค่อยเนียนนั่นอ่ะนะ..' คารุมะ
 
 
เธอเบนเข็มไปยังนางิสะ "เธอคือ ชิโอตะ นางิสะ สินะ?"
 
"?"
นางิสะงุนงงเล็กน้อย และเขาก็โดนอีกฝ่ายประกบจูบแทบทันที "!!"
 
10HIT
.
.
20HIT
.
.
30HIT
 
นางิสะ ติดสถานะ เกือบสลบ
 
"มาหาฉันที่ห้องพักครู ฉันอยากรู้ว่าเธอรู้อะไรเกี่ยวกับไอ้หมึกนั่นบ้าง"
 
 
'เจ๊!!! ทำอะไรนางิสะของเค้า!!!' คายาโนะ
 
'เล่นงี้ ใจกล้าไม่เบานี่หว่า สมกับที่เรียกเจ๊บิทซ์' คารุมะ 
 
 
"ใครที่รู้ข้อมูลดีๆก็บอกได้เลยนะ แล้วจะให้รางวัลอย่างงาม ถ้าเป็นผู้หญิงฉันมีผู้ชายให้" เจ๊บิทซ์หันมาพูดกับทุกคน
 
 
   แวบนึงยูเมะเหมือนเห็นคนอื่นนอกจากครูกับนักเรียนอยู่ไม่ไกล เธอเพ่งมองตรงนั้นและเธอก็เห็นผู้ชายสามคนกำลังเดินเข้าไปในห้องเก็บของ
 
  ....สามคนเมื่อเช้านี่
 
 
"ถ้าหากขัดขวางล่ะก็ ฉันฆ่าทิ้งแน่"
 
"......................................."
 
 
'ทักษะการจูบที่ชำนานพอจนทำให้สลบได้ ความหนักแน่นเมื่อพูดคำว่าฆ่า บรรยากาศอันตราย ชัดเจนเลยว่าเธอคนนี้เป็นนักฆ่ามืออาชีพของจริง
      แต่..ตอนนี้เกือบทั้งห้องคงกำลังคิดเหมือนกันว่า..'
เธอได้ยินเสียงความคิดของนางิสะอีกครั้ง
 
'เรา..เกลียดอาจาร์ยคนนี้'
 
และเธอ..ก็ได้ยินเสียงทุกคน ดังขึ้นมาในหัวอย่างพร้อมเพรียง
 
 
. . .
 
 
"เฮ้ยๆ ล้อกันเล่นรึไงเนี่ย"
เสียงมิมูระดังขึ้นเรียกทุกคนให้หันไปมอง "อาจาร์ยโคโระกับเจ๊บิทซ์กำลังเดินไปห้องเก็บของด้วยกัน"
 
"น่าผิดหวัง" สุกายะบ่น "อาจาร์ยโคโระหลงลูกไม้ตื้นๆนั่นได้ไงว้า"
 
"อาจาร์ยคาราสุมะคะ...ยังไงพวกเราก็ทำใจชอบอาจาร์ยคนนั้นไม่ลงจริงๆค่ะ" คาตาโอกะเป็นตัวแทนห้อง พูดกับอาจาร์ยคาราสุมะ
 
"โทษทีนะ" อาจาร์ยคาราสุมะตอบกลับ "ก็รัฐบาลมอบหมายให้เธอทำนี่นา.."
 
"....."
 
'ถึงแม้ว่าเป็นคนดูน่ารำคาญคนนึงก็เถอะ...' คาราสุมะ
'แต่การที่เตรียมการเสร็จในวันเดียวนั้น ก็บ่งบอกอยู่แล้วว่าเธอคนนี้เป็นนักฆ่าที่มีความสามารถสูงคนนึงเลย'
 
 
"ช่างเถอะ มาเรียนกันต่อได้แล้---"
 
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
 
เสียงปืนโหมกระหน่ำใหญ่ ทำเอาทุกคนไม่มีสมาธิเรียนต่อหันไปมองห้องเก็บของนั่นใหม่
 
 
'.....เสียงปืนเงียบลงแล้ว' โอคาโนะ
 
'หรือว่า...' นากามุระ
 
'จบแล้วเหรอ...อาจาร์ยโคโระ ไปแล้ว' โอคุดะ
 
 
"ไม่อ๊าวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว!!"
 
"!!"
 
 หนืดๆๆ
 
'ยังไม่จบนี่หว่า! เกิดอะไรขึ้นในนั้นน่ะ?!' โอคาจิมะ
 
"....ไม่..น้า..า..า.."
 
 หนืดๆๆ
 
"...มะเอา...อ๊..า..อ๊างง...ง...."
 
 หนืดๆๆ
 
'ชิบ...ยังหนืดๆอยู่เลย' โอคาจิมะ
 
"ไปดูกันเถอะ!!" มาเอฮาระพูด และตัวเขา นางิสะ ยาดะ โอคาจิมะ มิมูระ รวมถึงยูเมะรีบวิ่งไปดูที่เกิดเหตุ
  ณ ที่เกิดเหตุ อาจาร์ยโคโระเดินออกมาพอดีพร้อมตัวสีชมพูพาสเทล
 
"อาจาร์ยโคโระ...แล้วหน้าอกล่ะ?" โอคาจิมะเป็นคนถาม
 
"ย้าาา อาจาร์ยก็แค่สนุกนิดหน่อยน่ะครับ" แล้วตัวของอาจาร์ยโคโระก็กลับมาสีเหลืองดั่งเดิม "แต่การเรียนของพวกคุณก็สนุกเหมือนกันนะครับ เตรียมใจไว้ยัง สอบคาบหกยากนะครับ"
 
"ฮะฮะฮะ ครับ"
 
 
'แล้วท่านพี่บิทซ์ล่ะ?' ยาดะ
 
ตอนนั้นเอง เจ๊บิทซ์ที่นึกถึงก็เดินออกมา...ในสภาพชุดพละโบราณ
 
"ไม่อยากเชื่อเลยว่าหนวดนั่นจะทำเสร็จในนาทีเดียว.." เธอพูดด้วยสีหน้าเลื่อนลอย "นวดไหล่และหลัง..นวดน้ำมัน..เปลี่ยนเสื้อ..."
 และเจ๊บิทซ์ก็ฟุบลงกับพื้น "แล้วก็ทำเรื่องพรรคนั้นด้วยหนวดเหนียวหนืดนั่นอีก"
 
'เรื่องพรรคนั้น!? เรื่องไหนฟะ!!?' เด็กทุกคนที่วิ่งมา
 
"อาจาร์ยโคโระ ไอที่ว่านั้นคือ?" นางิสะหันไปถามคนที่น่าจะเป็นต้นเหตุ
 
"......ไม่รู้สิครับ ผู้ใหญ่ก็มีวิธีรับมือแบบผู้ใหญ่น่ะครับ" อาจาร์ยโคโระว่าพลางทำหน้าแบบผู้ใหญ่ ( ._. )
 
"เป็นหน้าผู้ใหญ่ที่ชั่วร้ายมากครับ!!"