[ Fic : Assassination Classroom ] the sound (?xOC)

"เฮ้! พาส!"

 

"เฮ้! ลอบสังหาร!" คารุมะยิงสวนอาจาร์ยโคโระแต่เขาหลบได้

 

"เฮ้! พาส!"

 

"เฮ้! ลอบสังหาร!" โอคาโนะโดดเข้าไปฟันมีดคู่ใส่อาจาร์ยโคโระแต่เขาหลบได้

 

"เฮ้----"

 

     "อาจาร์ยโคโระคะ!!"

 

เกมที่เล่นด้วยกันทั้งห้องอยู่พลังหยุดชงัก เมื่อว่าที่อาจาร์ยคนใหม่วิ่งลงมายังสนามดุจนางงามจักรวาล ไปซบอกอาจาร์ยโคโระที่อยู่กลางวง

 

"ว่าไงครับอาจาร์ยอิริน่า"อาจาร์ยโคโระปล่อยลูกบอลที่ถืออยู่แทบทันที

 

 

'เป็นการอ่อยที่ไม่รู้เวลาเลยจริงจริ๊ง'

  เธอได้ยินเสียงความคิดของอาจาร์ยโคโระประชดแดกดันอีกฝ่ายเล็กน้อย.....นั่นหมายความว่าเขารู้ตัวอยู่แล้ว?

 

 

"ได้ยินมาว่าคุณวิ่งเร็วมาก จริงเหรอคะ?"

 

"แหม ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ"

 

"ขอร้องอะไรหน่อยสิคะ? ฉันอยากดื่มกาแฟเวียดนามซักครั้งน่ะค่ะ ระหว่างที่ฉันสอนเด็กๆช่วยไปซื้อให้หน่อยได้มั้ยคะ?" เธอยิ้มซื่อๆดูไร้เดียงสากับเบียดหน้าอกตัวเองให้ชิดกับอกเสื้ออาจาร์ยโคโระเข้าไปอีก

 

 

'..อา แต่หน้าอกหน้าใจ ทำดาเมจได้ดีจริงๆแหละ' คิดดังนั้น ใบหน้าของอาจาร์ยโคโระก็เปลี่ยนเป็นสีชมพูพาสเทล

 

"....."

 ยูเมะไม่รู้เลยว่าเธอควรคิดยังไงกับอาจาร์ยหมึกท่านนี้ดี

 

 

"แหม ง่ายดายเหลือเกินครับ ผมรู้จักร้านดีๆอยู่ร้านนึง"

 

ว่าแล้วอาจาร์ยโคโระก็รีบบินไปทันทีอย่างไม่กลัวความลับเรื่องเป็นสิ่งมีชีวิตความเร็ว20มัคแตกเลย...ก็เขารู้อยู่แล้วนี่ว่าทุกคนในที่นี้รู้อยู่แล้ว

 

 

 

 

"............"

 

"เอ่อ....อาจาร์ยอิริน่าครับ?" อิโซไกทักอาจาร์ยสาวที่เริ่มเงียบจนผิดสังเกตุ "คาบเรียนจะเริ่มแล้ว กลับไปที่ห้องเรียนด้วยกันเถอะครับ.."

 

"เรียน? ห้องเรียน?" มือเรียวยกมือจุดบุหรี่ "อ๋อ ไปติวกันเองละกัน"

 

"เอ๋...?" ทุกคนชงักกับท่าทีที่เปลี่ยนไป

 

 

"แล้วก็..อย่าเรียกชื่อต้นฉันแบบนั้นได้มั้ย?"

เธอกวาดตามองเด็กทุกคนด้วยสายตาของผู้ที่อยู่เหนือกว่า "ฉันไม่จำเป็นต้องเล่นละครตอนที่ไอ้หมึกนั่นไม่อยู่หรอกนะ  เรียกฉันว่าท่านพี่เจลาวิชซะด้วยล่ะ"

 

 

"............................................"

 

 

 ความคิดและทัศนคติเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ของแต่ล่ะคนหลั่งไหลเข้ามาในหัวของยูเมะ มันแตกต่างกันออกไปเพราะแต่ละคนในห้องล้วนคิดไม่เหมือนกัน

 

 แต่ถ้าถามว่าตัวยูเมะเองคิดยังไงกับเรื่องนี้...

 

          เธอคิดแค่ว่าคนๆนี้ทำ 'พลาด' อย่างร้ายแรงซะแล้วล่ะ

 

     เพราะเท่ากับว่าตอนนี้ไม่มีใครหลงเชื่อเล่ห์กลและหน้ากากของเธอเลย..

 

 

"แล้วเอาไงต่อดีอ่ะ เจ๊บิทซ์"

 

"อย่ามาย่อชื่อกันนะยะ!!!" คนที่พึ่งได้รับชื่อใหม่มาหมาดๆหันไปตวาดคนที่ตั้งชื่อใหม่ให้...คารุมะ

 

"เจ๊เป็นนักฆ่าสินะ"

แต่ถึงโดนตวาดไป คารุมะก็ไม่สะทกสะท้าน "พวกเราทั้งห้องยังรุมฆ่าสัตวประหลาดนั่นไม่ได้เลย เจ๊ว่าแค่เจ๊คนเดียวจะทำได้เร๊อ"

 

"โถ เด็กน้อย" เจ๊บิทซ์ยิ้มเยาะ "ผู้ใหญ่เขาก็มีวิธีแบบผู้ใหญ่จ๊ะ"

 

 

'ไอวิธียั่วไม่ค่อยเนียนนั่นอ่ะนะ..' คารุมะ

 

 

เธอเบนเข็มไปยังนางิสะ "เธอคือ ชิโอตะ นางิสะ สินะ?"

 

"?"

นางิสะงุนงงเล็กน้อย และเขาก็โดนอีกฝ่ายประกบจูบแทบทันที "!!"

 

10HIT

.

.

20HIT

.

.

30HIT

 

นางิสะ ติดสถานะ เกือบสลบ

 

"มาหาฉันที่ห้องพักครู ฉันอยากรู้ว่าเธอรู้อะไรเกี่ยวกับไอ้หมึกนั่นบ้าง"

 

 

'เจ๊!!! ทำอะไรนางิสะของเค้า!!!' คายาโนะ

 

'เล่นงี้ ใจกล้าไม่เบานี่หว่า สมกับที่เรียกเจ๊บิทซ์' คารุมะ 

 

 

"ใครที่รู้ข้อมูลดีๆก็บอกได้เลยนะ แล้วจะให้รางวัลอย่างงาม ถ้าเป็นผู้หญิงฉันมีผู้ชายให้" เจ๊บิทซ์หันมาพูดกับทุกคน

 

 

   แวบนึงยูเมะเหมือนเห็นคนอื่นนอกจากครูกับนักเรียนอยู่ไม่ไกล เธอเพ่งมองตรงนั้นและเธอก็เห็นผู้ชายสามคนกำลังเดินเข้าไปในห้องเก็บของ

 

  ....สามคนเมื่อเช้านี่

 

 

"ถ้าหากขัดขวางล่ะก็ ฉันฆ่าทิ้งแน่"

 

"......................................."

 

 

'ทักษะการจูบที่ชำนานพอจนทำให้สลบได้ ความหนักแน่นเมื่อพูดคำว่าฆ่า บรรยากาศอันตราย ชัดเจนเลยว่าเธอคนนี้เป็นนักฆ่ามืออาชีพของจริง

      แต่..ตอนนี้เกือบทั้งห้องคงกำลังคิดเหมือนกันว่า..'

เธอได้ยินเสียงความคิดของนางิสะอีกครั้ง

 

'เรา..เกลียดอาจาร์ยคนนี้'

 

และเธอ..ก็ได้ยินเสียงทุกคน ดังขึ้นมาในหัวอย่างพร้อมเพรียง

 

 

. . .

 

 

"เฮ้ยๆ ล้อกันเล่นรึไงเนี่ย"

เสียงมิมูระดังขึ้นเรียกทุกคนให้หันไปมอง "อาจาร์ยโคโระกับเจ๊บิทซ์กำลังเดินไปห้องเก็บของด้วยกัน"

 

"น่าผิดหวัง" สุกายะบ่น "อาจาร์ยโคโระหลงลูกไม้ตื้นๆนั่นได้ไงว้า"

 

"อาจาร์ยคาราสุมะคะ...ยังไงพวกเราก็ทำใจชอบอาจาร์ยคนนั้นไม่ลงจริงๆค่ะ" คาตาโอกะเป็นตัวแทนห้อง พูดกับอาจาร์ยคาราสุมะ

 

"โทษทีนะ" อาจาร์ยคาราสุมะตอบกลับ "ก็รัฐบาลมอบหมายให้เธอทำนี่นา.."

 

"....."

 

'ถึงแม้ว่าเป็นคนดูน่ารำคาญคนนึงก็เถอะ...' คาราสุมะ

'แต่การที่เตรียมการเสร็จในวันเดียวนั้น ก็บ่งบอกอยู่แล้วว่าเธอคนนี้เป็นนักฆ่าที่มีความสามารถสูงคนนึงเลย'

 

 

"ช่างเถอะ มาเรียนกันต่อได้แล้---"

 

ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

เสียงปืนโหมกระหน่ำใหญ่ ทำเอาทุกคนไม่มีสมาธิเรียนต่อหันไปมองห้องเก็บของนั่นใหม่

 

 

'.....เสียงปืนเงียบลงแล้ว' โอคาโนะ

 

'หรือว่า...' นากามุระ

 

'จบแล้วเหรอ...อาจาร์ยโคโระ ไปแล้ว' โอคุดะ

 

 

"ไม่อ๊าวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว!!"

 

"!!"

 

 หนืดๆๆ

 

'ยังไม่จบนี่หว่า! เกิดอะไรขึ้นในนั้นน่ะ?!' โอคาจิมะ

 

"....ไม่..น้า..า..า.."

 

 หนืดๆๆ

 

"...มะเอา...อ๊..า..อ๊างง...ง...."

 

 หนืดๆๆ

 

'ชิบ...ยังหนืดๆอยู่เลย' โอคาจิมะ

 

"ไปดูกันเถอะ!!" มาเอฮาระพูด และตัวเขา นางิสะ ยาดะ โอคาจิมะ มิมูระ รวมถึงยูเมะรีบวิ่งไปดูที่เกิดเหตุ

  ณ ที่เกิดเหตุ อาจาร์ยโคโระเดินออกมาพอดีพร้อมตัวสีชมพูพาสเทล

 

"อาจาร์ยโคโระ...แล้วหน้าอกล่ะ?" โอคาจิมะเป็นคนถาม

 

"ย้าาา อาจาร์ยก็แค่สนุกนิดหน่อยน่ะครับ" แล้วตัวของอาจาร์ยโคโระก็กลับมาสีเหลืองดั่งเดิม "แต่การเรียนของพวกคุณก็สนุกเหมือนกันนะครับ เตรียมใจไว้ยัง สอบคาบหกยากนะครับ"

 

"ฮะฮะฮะ ครับ"

 

 

'แล้วท่านพี่บิทซ์ล่ะ?' ยาดะ

 

ตอนนั้นเอง เจ๊บิทซ์ที่นึกถึงก็เดินออกมา...ในสภาพชุดพละโบราณ

 

"ไม่อยากเชื่อเลยว่าหนวดนั่นจะทำเสร็จในนาทีเดียว.." เธอพูดด้วยสีหน้าเลื่อนลอย "นวดไหล่และหลัง..นวดน้ำมัน..เปลี่ยนเสื้อ..."

 และเจ๊บิทซ์ก็ฟุบลงกับพื้น "แล้วก็ทำเรื่องพรรคนั้นด้วยหนวดเหนียวหนืดนั่นอีก"

 

'เรื่องพรรคนั้น!? เรื่องไหนฟะ!!?' เด็กทุกคนที่วิ่งมา

 

"อาจาร์ยโคโระ ไอที่ว่านั้นคือ?" นางิสะหันไปถามคนที่น่าจะเป็นต้นเหตุ

 

"......ไม่รู้สิครับ ผู้ใหญ่ก็มีวิธีรับมือแบบผู้ใหญ่น่ะครับ" อาจาร์ยโคโระว่าพลางทำหน้าแบบผู้ใหญ่ ( ._. )

 

"เป็นหน้าผู้ใหญ่ที่ชั่วร้ายมากครับ!!"