[ Fic : Assassination Classroom ] the sound (?xOC)

    หลังจากพักเที่ยงอันหน่วงใจ คาบถัดไปก็ได้เริ่มต้น
 
"งั้นเรามาเขียนกลอนทันกะที่เข้ากับธีมกันนะครับ และต้องมีคำว่าหนวดในเจ็ดพยางสุดท้ายด้วยนะครับ ผมจะดูที่ไวย์กรณ์ที่ถูกต้องและดูว่าคุณลำเลียงความสวยงามของหนวดได้มากแค่ไหน"
 
 'มีความสวยงามกับเขาด้วยเรอะ หนวดน่ะ'
 
"ตัวอย่างครับ พายุมิได้พัดพาสวนดอกไม้ บุบผาร่วงโรย แต่เป็นหนวดที่แตกหน่อมานานนม ทำเสร็จกลับบ้านได้เลยครับ"
 
'นม-นาน-มา-หน่อ-แตก-ที่-หนวด เจ็ดพยางค์จริงๆด้วย'ยาดะ
 
'หนวดตามฤดูกาล?'ฮายามิ
 
'ตูอยากจิบ้า ทำไงดีฟะ'อิโซไก
 
'ของกล้วยๆ'อืม...อันนี้เป็นความคิดของคุณคันซากิ
 
 ยูเมะมองกระดาษตรงหน้านิ่งๆ บอกตามตรงจิตใจแทบไม่อยู่กับตัวเลย
 
"นุรุฟุฟุฟุ เคร่งเครียดกันน่าดูเลยนะครับ ไถลไหลลื่น ไถลไหลลื่น ไถลไหลลื่น"
 
"หยุดไถลไหลลื่นได้แล้วโว้ยครับ!!"มาเอฮาระ
 
"คำถามค่ะอาจาร์ย"คายาโนะยกมือขึ้น
 
"......ครับ? คุณคายาโนะ"
 
"อาจจะช้าไปหน่อย...แต่อาจาร์ยชื่ออะไรเหรอคะ?"
 
'จริงด้วย..ยังไม่เคยบอกเลยนี่เนอะ'คิมูระ
 
"ชื่อของผม...ผมยังไม่มีชื่อเลยแฮะ ถ้าคุณไม่รังเกียจก็ลองเสนอมาซักชื่อสิ"หลังจากอาจาร์ยตัวเหลือพูดประโยคนั้นจบ มาเอฮาระก็โพล่งว่าเอาจริงเรอะขึ้นมาทันที"แต่ตอนนี้คุณควรมีสมาธิอยู่กับงานนะครับ"
 
"ค่า~~"
 
"หลังจากนี้ผมเองก็จะพักซักหน่อยล่ะกัน.."
   และจู่ๆผิวเหลืองก็กลายเป็นชมพูออกส้ม
 
'.....ตอนนี้ล่ะ'
 
กึก!
 
"โฮ่ เสร็จแล้วเหรอครับนางิสะคุง?"
 
'หึหึหึหึหึ...'
 
  หลังกระดาษนั่น มีดพิเศษสำหรับฆ่าอาจาร์ยถูกซ่อนไว้
'หลังจากพักกลางวันอาจาร์ยมักจะง่วงนอน ณ จุดนั้นอาจาร์ยบางครั้งก็เปลี่ยนเป็นสีชมพูออกส้ม.  ปฎิกิริยาในการตอบคำถามของคายาโนะก็ช้าลงไปด้วยแสดงว่านี่คงเป็นช่วงเวลาที่อาจาร์ยประมาทที่สุด..'
 
'นางิสะ...จะทำงั้นสิ!' คนอื่นๆเองก็เริ่มสังเกตุเห็นแล้ว
 
'จุดด่างพร้อยของโรงเรียนอย่างเรามักคิดเสมอว่า. [ต้องกลับไปให้ได้]
          [ ถ้ า พ ย า ย า ม ก็ ท ำ ไ ด้ ]
  พ่อแม่ ครอบครัว และเพื่อนๆ พูดกับเราไว้แบบนั้น
                    ถ้า - ฉัน - ฆ่า - เขา - ได้  '
 
ฟึบ!!
 
 'ทุกคนก็จะยอมรับฉัน'
 
ปึก!!
  ถูกหยุดไว้อย่างง่ายดาย...
 
"บอกแล้วไงครับ ยังต้องสร้างสรรค์---"
 
หมับ!
 
'เราต้องพิสูจน์ตัวเรา ไม่ว่ายังไงก็ตาม.....ฮะฮะ'
 
ตู๊มมมมมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!!!!!!
 
 แรงดีดกระสุนBBกระเจิงไปทั่วห้อง รวดเร็วและรุนแรงจนต้องยกมือป้องกัน. กลุ่มหัวโจกที่เป็นเบื้องหลังร้องชัยโยกันยกใหญ่  ยูเมะเบิกตากว้างด้วยความช็อก
 
"ไม่คิดว่าจะมีคนระเบิดพลีชีพสินะไอ้สัตว์ประหลาด. ฮ่าๆๆๆ"
 
   เธอด้วย....
 
      เธอไม่ห้ามนางิสะที่จะฆ่าอาจาร์ยเหลืองก็จริงแต่..
เธอไม่คิดว่าจะออกมาในรูปนี้!!!!
 
"พวกคุณส่งอะไรให้เขาน่ะ!!"
 
'โอ๊ะ จนได้นะยัยเด็กใหม่ แต่ช่างเถอะแผนก็สำเร็จแล้ว' ตัวหัวโจกแหงะหน้ามองเธอ ก่อนแสยะยิ้มเหี้ยม "ก็แค่ระเบิดของเล่นเอง..แค่อัดดินปืนลงไป เพราะงั้นมันจะยิงกระสุนBB 300นัดในความเร็วไม่น่าเชื่อไงล่ะ"
 
'ไอ้เทราซากะแม่ง...'ซูกิโนะ
 
'ไอ้*** เมิงไม่สนใจนางิสะเลยสินะ' นากามูระ
 
ยูเมะเม้มปากเป็นเส้นตรง...บางที
     บางที...ถ้าเธอใส่ใจมากขึ้นกว่านี้ซักนิด เรื่องแบบนี้อาจไม่เกิดขึ้นก็ได้
 
เทราซากะ มองสายตาของคนทั้งห้องก่อนแค่นยิ้มเยาะ
   "แต่มันไม่แรงพอที่จะฆ่าคนหรอกนะ เดี๋ยวแบ่งเงินรางวัลส่วนหนึ่งจ่ายค่าหมอให้---"
'...ไม่บาดเจ็บ? แล้วเยื่อหุ้มนี่มันอะไรน่ะ?!'
 
"ก็อย่างที่เห็นแหล่ะครับ"
 
ทุกคนรวมถึงนางิสะที่พึ่งรู้สึกตัวเงยหน้ามองขึ้นไปพร้อมเพรียง
             ที่นั่น........อาจาร์อยู่ตรงนั้น...
ด้วยใบหน้าที่ดำสนิท
 
"ผมลอกคราบทุกเดือนและผมปกป้องนางิสะด้วยเยื่ออันเก่า... เทราซากะ โยชิดะ มุรามัตสึ แผนของพวกแกสินะ?"
 
"ม ไม่ใช่ครับ!  นางิ---ซ..ซากุระโกะเป็นคนคิดครับ!"
   เทราซากะไม่ยอมรับผิดพูดโกหกต่อไป. อาจาร์ยส่งเสียงหัวเราะ'หึ'ในลำคอก่อนหายวับไปจากสายตา
 
ฟึบ!!
ฟึบ!!
 
เคร้ง!
 
และอาจาร์ยกลับมาพร้อมบางอย่างหล่นตรงหน้าพวกเขา
 
'เฮ้ย! ป้ายชื่อหน้าบ้านของพวกเรา!?' และของใครอีกหลายคนที่อาจาร์ยอุ้มอยู่
 
"ข้อตกลงของผมกับรัฐบาลคือจะไม่มีการทำร้ายพวกคุณเด็ดขาด แต่ถ้าพวกคุณใช้วิธีแบบนั้นอีกล่ะก็..."
 
เคร้ง!
ป้ายชื่อหน้าบ้านของคนอื่นๆปล่อยทิ้งอย่างไม่ใยดี "ผมจะทำร้ายคนอื่นแทน ครอบครัวของคุณ เพื่อนของคุณ หรือกวาดล้างมนุษย์ทุกคนยกเว้นพวกคุณก็ยังได้เลย"
 
"..."
 ยูเมะกลัว ทุกคนเองก็กลัว แค่เวลาไม่ถึงวินาทีทุกคนมีความคิดแบบเดียวกันหมด
 
     'ต่อให้พวกเรารอดมาได้ แต่ไม่ว่าที่ไหนในโลกนี้พวกเราก็หนีเขาไม่พ้น
ถ้าเราอยากรอด    เราต้องฆ่าเขาให้ได้!!! '
 
"บ..บ้าไปแล้ว!"
เทราซากะกรีดร้องย่างสิ้นสติ"จู่ๆก็โผล่มาบอกว่าเป็นตัวการระเบิดดวงจันทร์บ้างล่ะ จะระเบิดโลกมั่งล่ะ ตัวประหลาดแบบแกใช้แผนน่ารำคาญกับตัวน่ารำคาญผิดตรงไหนฟระ!!?"
 
"น่ารำคาญ...?"
 
ปิ้งป่อง~
 
"ถูกต้องนะครับ ไอเดียคุณนี่บรรเจิดจริงๆ"
 
"......................"
 
'...ห...ห๊ะ'
 
'เล่นซะปรับฟิลลิ่งไม่ทันเลย..'จิบะ
 
"โดยเฉพาะนางิสะคุง"หนวดของอาจาร์ยลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ"คุณได้คะแนนเต็มร้อยสำหรับการเคลื่อนไหวเป็นธรรมชาติ เป็นการลอบสังหารทึ่วิเศษเลยครับ"
 
"อา..."
 
"แต่ว่า!"หนวดชี้ไปที่แก๊งค์หัวโจก"พวกคุณไม่คำนึงถึงตัวนางิสะคุงเลยซักนิด แถมยังโยนความผิดให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องอย่างซากุระดะอีก นักเรียนแบบนั้นไม่มีทางฆ่าใครได้หรอกครับ!"
 
"..."หัวโจกหงอแล้ว
 
"เราต้องการ การลอบสังหาร ที่มีค่าพอที่จะยืดอกรับอย่างภาคูมิ ทุกคนเองก็มีความถัดและวิธีการเป็นของตนเองครับ......นี่คือคำแนะนำของอาจาร์ย"
 
'โกรธจนใช้ความเร็วมัค20 แล้วก็ชมโดยขยับหนวดไปมา การสอนที่ไม่เหมือนใครนี้ทำผมดีใจที่อาจาร์ยเห็นค่านักเรียนทุกคน'
 
"คำถามครับ!"หลังจากไล่หัวโจกไปนั่งที่แล้วอาจาร์ยก็หันไปหานางิสะ"ผมไม่เจตนาให้ถูกฆ่า และผมจะอยู่กับพวกคุณจนมีนาปีหน้าที่โลกระเบิด...ถ้าไม่พอใจจะทำยังไงเหรอครับ?"
 
'เราไม่เคยฆ่าใครมาก่อน รวมถึงคนอื่นๆในนีัด้วย..อาจยกเว้นคุณซากุระดะไว้คนนึง..มั้ง อาจจะแค่คนธรรมดาก็ได้แต่...เอ่อ..  ช่างเถอะ ไม่เคยฆ่าใครมาก่อนแต่ถ้าเป็นอาจาร์ยคนนี้ล่ะก็...'
 
"ก่อนที่โลกจะถูกทำลาย ผมจะฆ่าอาจาร์ยครับ"
 
"นุรุฟุฟุฟุ  ใครฆ่าอาจาร์ยได้กลับได้เลยครับ!!"
 
"เอ๋!!!!?"
 
'ใครจะฆ่าอาจาร์ยได้ล่ะครับ!!'มาเอฮาระ
 
'อยากกลับบ้าน...'โอคุดะ
 
ยูเมะมองบรรยากาศอบอุ่นตรงหน้า พลันยิ้มจางๆ...
 
 
"อาจาร์ยที่ฆ่าไม่ได้.."
คายาโนะโพล่งขึ้นมา"โคโระเซย์ไน..โคโระ...โคโระเซนเซ(อาจาร์ยโคโระ)เป็นไงคะ?"
 
"เนี้ยะ?"
 
 'และเรื่องราวของพวกเราห้อง3-Eกับอาจาร์ยโคโระก็ได้เริ่มต้นขึ้น'
 
 
 
++++++++++++
 
 :: แถม ::
เทราซากะ : ซากุระโกะเป็นคนทำครับ!
ยูเมะ : จะโบ้ยความผิด แต่ยังเรียกชื่อผิดอยู่เลยนะคะ
ฮานามิ : ไรท์ไม่ได้พิมท์ผิดนะคะ อิ_อิ