[ Fic : Assassination Classroom ] the sound (?xOC)

    หลังจากพักเที่ยงอันหน่วงใจ คาบถัดไปก็ได้เริ่มต้น

 

"งั้นเรามาเขียนกลอนทันกะที่เข้ากับธีมกันนะครับ และต้องมีคำว่าหนวดในเจ็ดพยางสุดท้ายด้วยนะครับ ผมจะดูที่ไวย์กรณ์ที่ถูกต้องและดูว่าคุณลำเลียงความสวยงามของหนวดได้มากแค่ไหน"

 

 'มีความสวยงามกับเขาด้วยเรอะ หนวดน่ะ'

 

"ตัวอย่างครับ พายุมิได้พัดพาสวนดอกไม้ บุบผาร่วงโรย แต่เป็นหนวดที่แตกหน่อมานานนม ทำเสร็จกลับบ้านได้เลยครับ"

 

'นม-นาน-มา-หน่อ-แตก-ที่-หนวด เจ็ดพยางค์จริงๆด้วย'ยาดะ

 

'หนวดตามฤดูกาล?'ฮายามิ

 

'ตูอยากจิบ้า ทำไงดีฟะ'อิโซไก

 

'ของกล้วยๆ'อืม...อันนี้เป็นความคิดของคุณคันซากิ

 

 ยูเมะมองกระดาษตรงหน้านิ่งๆ บอกตามตรงจิตใจแทบไม่อยู่กับตัวเลย

 

"นุรุฟุฟุฟุ เคร่งเครียดกันน่าดูเลยนะครับ ไถลไหลลื่น ไถลไหลลื่น ไถลไหลลื่น"

 

"หยุดไถลไหลลื่นได้แล้วโว้ยครับ!!"มาเอฮาระ

 

"คำถามค่ะอาจาร์ย"คายาโนะยกมือขึ้น

 

"......ครับ? คุณคายาโนะ"

 

"อาจจะช้าไปหน่อย...แต่อาจาร์ยชื่ออะไรเหรอคะ?"

 

'จริงด้วย..ยังไม่เคยบอกเลยนี่เนอะ'คิมูระ

 

"ชื่อของผม...ผมยังไม่มีชื่อเลยแฮะ ถ้าคุณไม่รังเกียจก็ลองเสนอมาซักชื่อสิ"หลังจากอาจาร์ยตัวเหลือพูดประโยคนั้นจบ มาเอฮาระก็โพล่งว่าเอาจริงเรอะขึ้นมาทันที"แต่ตอนนี้คุณควรมีสมาธิอยู่กับงานนะครับ"

 

"ค่า~~"

 

"หลังจากนี้ผมเองก็จะพักซักหน่อยล่ะกัน.."

   และจู่ๆผิวเหลืองก็กลายเป็นชมพูออกส้ม

 

'.....ตอนนี้ล่ะ'

 

กึก!

 

"โฮ่ เสร็จแล้วเหรอครับนางิสะคุง?"

 

'หึหึหึหึหึ...'

 

  หลังกระดาษนั่น มีดพิเศษสำหรับฆ่าอาจาร์ยถูกซ่อนไว้

'หลังจากพักกลางวันอาจาร์ยมักจะง่วงนอน ณ จุดนั้นอาจาร์ยบางครั้งก็เปลี่ยนเป็นสีชมพูออกส้ม.  ปฎิกิริยาในการตอบคำถามของคายาโนะก็ช้าลงไปด้วยแสดงว่านี่คงเป็นช่วงเวลาที่อาจาร์ยประมาทที่สุด..'

 

'นางิสะ...จะทำงั้นสิ!' คนอื่นๆเองก็เริ่มสังเกตุเห็นแล้ว

 

'จุดด่างพร้อยของโรงเรียนอย่างเรามักคิดเสมอว่า. [ต้องกลับไปให้ได้]

          [ ถ้ า พ ย า ย า ม ก็ ท ำ ไ ด้ ]

  พ่อแม่ ครอบครัว และเพื่อนๆ พูดกับเราไว้แบบนั้น

                    ถ้า - ฉัน - ฆ่า - เขา - ได้  '

 

ฟึบ!!

 

 'ทุกคนก็จะยอมรับฉัน'

 

ปึก!!

  ถูกหยุดไว้อย่างง่ายดาย...

 

"บอกแล้วไงครับ ยังต้องสร้างสรรค์---"

 

หมับ!

 

'เราต้องพิสูจน์ตัวเรา ไม่ว่ายังไงก็ตาม.....ฮะฮะ'

 

ตู๊มมมมมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

 แรงดีดกระสุนBBกระเจิงไปทั่วห้อง รวดเร็วและรุนแรงจนต้องยกมือป้องกัน. กลุ่มหัวโจกที่เป็นเบื้องหลังร้องชัยโยกันยกใหญ่  ยูเมะเบิกตากว้างด้วยความช็อก

 

"ไม่คิดว่าจะมีคนระเบิดพลีชีพสินะไอ้สัตว์ประหลาด. ฮ่าๆๆๆ"

 

   เธอด้วย....

 

      เธอไม่ห้ามนางิสะที่จะฆ่าอาจาร์ยเหลืองก็จริงแต่..

เธอไม่คิดว่าจะออกมาในรูปนี้!!!!

 

"พวกคุณส่งอะไรให้เขาน่ะ!!"

 

'โอ๊ะ จนได้นะยัยเด็กใหม่ แต่ช่างเถอะแผนก็สำเร็จแล้ว' ตัวหัวโจกแหงะหน้ามองเธอ ก่อนแสยะยิ้มเหี้ยม "ก็แค่ระเบิดของเล่นเอง..แค่อัดดินปืนลงไป เพราะงั้นมันจะยิงกระสุนBB 300นัดในความเร็วไม่น่าเชื่อไงล่ะ"

 

'ไอ้เทราซากะแม่ง...'ซูกิโนะ

 

'ไอ้*** เมิงไม่สนใจนางิสะเลยสินะ' นากามูระ

 

ยูเมะเม้มปากเป็นเส้นตรง...บางที

     บางที...ถ้าเธอใส่ใจมากขึ้นกว่านี้ซักนิด เรื่องแบบนี้อาจไม่เกิดขึ้นก็ได้

 

เทราซากะ มองสายตาของคนทั้งห้องก่อนแค่นยิ้มเยาะ

   "แต่มันไม่แรงพอที่จะฆ่าคนหรอกนะ เดี๋ยวแบ่งเงินรางวัลส่วนหนึ่งจ่ายค่าหมอให้---"

'...ไม่บาดเจ็บ? แล้วเยื่อหุ้มนี่มันอะไรน่ะ?!'

 

"ก็อย่างที่เห็นแหล่ะครับ"

 

ทุกคนรวมถึงนางิสะที่พึ่งรู้สึกตัวเงยหน้ามองขึ้นไปพร้อมเพรียง

             ที่นั่น........อาจาร์อยู่ตรงนั้น...

ด้วยใบหน้าที่ดำสนิท

 

"ผมลอกคราบทุกเดือนและผมปกป้องนางิสะด้วยเยื่ออันเก่า... เทราซากะ โยชิดะ มุรามัตสึ แผนของพวกแกสินะ?"

 

"ม ไม่ใช่ครับ!  นางิ---ซ..ซากุระโกะเป็นคนคิดครับ!"

   เทราซากะไม่ยอมรับผิดพูดโกหกต่อไป. อาจาร์ยส่งเสียงหัวเราะ'หึ'ในลำคอก่อนหายวับไปจากสายตา

 

ฟึบ!!

ฟึบ!!

 

เคร้ง!

 

และอาจาร์ยกลับมาพร้อมบางอย่างหล่นตรงหน้าพวกเขา

 

'เฮ้ย! ป้ายชื่อหน้าบ้านของพวกเรา!?' และของใครอีกหลายคนที่อาจาร์ยอุ้มอยู่

 

"ข้อตกลงของผมกับรัฐบาลคือจะไม่มีการทำร้ายพวกคุณเด็ดขาด แต่ถ้าพวกคุณใช้วิธีแบบนั้นอีกล่ะก็..."

 

เคร้ง!

ป้ายชื่อหน้าบ้านของคนอื่นๆปล่อยทิ้งอย่างไม่ใยดี "ผมจะทำร้ายคนอื่นแทน ครอบครัวของคุณ เพื่อนของคุณ หรือกวาดล้างมนุษย์ทุกคนยกเว้นพวกคุณก็ยังได้เลย"

 

"..."

 ยูเมะกลัว ทุกคนเองก็กลัว แค่เวลาไม่ถึงวินาทีทุกคนมีความคิดแบบเดียวกันหมด

 

     'ต่อให้พวกเรารอดมาได้ แต่ไม่ว่าที่ไหนในโลกนี้พวกเราก็หนีเขาไม่พ้น

ถ้าเราอยากรอด    เราต้องฆ่าเขาให้ได้!!! '

 

"บ..บ้าไปแล้ว!"

เทราซากะกรีดร้องย่างสิ้นสติ"จู่ๆก็โผล่มาบอกว่าเป็นตัวการระเบิดดวงจันทร์บ้างล่ะ จะระเบิดโลกมั่งล่ะ ตัวประหลาดแบบแกใช้แผนน่ารำคาญกับตัวน่ารำคาญผิดตรงไหนฟระ!!?"

 

"น่ารำคาญ...?"

 

ปิ้งป่อง~

 

"ถูกต้องนะครับ ไอเดียคุณนี่บรรเจิดจริงๆ"

 

"......................"

 

'...ห...ห๊ะ'

 

'เล่นซะปรับฟิลลิ่งไม่ทันเลย..'จิบะ

 

"โดยเฉพาะนางิสะคุง"หนวดของอาจาร์ยลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ"คุณได้คะแนนเต็มร้อยสำหรับการเคลื่อนไหวเป็นธรรมชาติ เป็นการลอบสังหารทึ่วิเศษเลยครับ"

 

"อา..."

 

"แต่ว่า!"หนวดชี้ไปที่แก๊งค์หัวโจก"พวกคุณไม่คำนึงถึงตัวนางิสะคุงเลยซักนิด แถมยังโยนความผิดให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องอย่างซากุระดะอีก นักเรียนแบบนั้นไม่มีทางฆ่าใครได้หรอกครับ!"

 

"..."หัวโจกหงอแล้ว

 

"เราต้องการ การลอบสังหาร ที่มีค่าพอที่จะยืดอกรับอย่างภาคูมิ ทุกคนเองก็มีความถัดและวิธีการเป็นของตนเองครับ......นี่คือคำแนะนำของอาจาร์ย"

 

'โกรธจนใช้ความเร็วมัค20 แล้วก็ชมโดยขยับหนวดไปมา การสอนที่ไม่เหมือนใครนี้ทำผมดีใจที่อาจาร์ยเห็นค่านักเรียนทุกคน'

 

"คำถามครับ!"หลังจากไล่หัวโจกไปนั่งที่แล้วอาจาร์ยก็หันไปหานางิสะ"ผมไม่เจตนาให้ถูกฆ่า และผมจะอยู่กับพวกคุณจนมีนาปีหน้าที่โลกระเบิด...ถ้าไม่พอใจจะทำยังไงเหรอครับ?"

 

'เราไม่เคยฆ่าใครมาก่อน รวมถึงคนอื่นๆในนีัด้วย..อาจยกเว้นคุณซากุระดะไว้คนนึง..มั้ง อาจจะแค่คนธรรมดาก็ได้แต่...เอ่อ..  ช่างเถอะ ไม่เคยฆ่าใครมาก่อนแต่ถ้าเป็นอาจาร์ยคนนี้ล่ะก็...'

 

"ก่อนที่โลกจะถูกทำลาย ผมจะฆ่าอาจาร์ยครับ"

 

"นุรุฟุฟุฟุ  ใครฆ่าอาจาร์ยได้กลับได้เลยครับ!!"

 

"เอ๋!!!!?"

 

'ใครจะฆ่าอาจาร์ยได้ล่ะครับ!!'มาเอฮาระ

 

'อยากกลับบ้าน...'โอคุดะ

 

ยูเมะมองบรรยากาศอบอุ่นตรงหน้า พลันยิ้มจางๆ...

 

 

"อาจาร์ยที่ฆ่าไม่ได้.."

คายาโนะโพล่งขึ้นมา"โคโระเซย์ไน..โคโระ...โคโระเซนเซ(อาจาร์ยโคโระ)เป็นไงคะ?"

 

"เนี้ยะ?"

 

 'และเรื่องราวของพวกเราห้อง3-Eกับอาจาร์ยโคโระก็ได้เริ่มต้นขึ้น'

 

 

 

++++++++++++

 

 :: แถม ::

เทราซากะ : ซากุระโกะเป็นคนทำครับ!

ยูเมะ : จะโบ้ยความผิด แต่ยังเรียกชื่อผิดอยู่เลยนะคะ

ฮานามิ : ไรท์ไม่ได้พิมท์ผิดนะคะ อิ_อิ