[ Fic : Assassination Classroom ] the sound (?xOC)

 

"มาเอฮาระ นายน่ะเอาแต่สร้างข่าวไม่ดี จนในที่สุดนายก็ถูกเขี่ยไปอยู่กับพวกต่ำๆห้องE"

 

 

    มาเอฮาระเลิกคิ้วเล็กน้อย

 

 

"ห้องEน่ะยังไงก็ไม่มีทางผ่านเข้าไปในแผนกม.ปลายของคุนุกิงาโอกะอยู่แล้ว อีกไม่นานฉันกับนายก็จะอยู่กันคนละชนชั้นแล้ว ตัดขาดอย่างสมบูรณ์"

 

     คาโฮะเหยียดยิ้มสมเพช "นายคงช็อกเรื่องที่ตัวเองตกไปอยู่ห้องEสินะถึงยังไม่เข้าใจว่าเราเลิกกันไปแล้ว ฉันคิดว่าหน้าอย่างนายจะเข้าใจโดยที่ฉันไม่ต้องพูดออกไปซะอีก"

 

 

"หมอนั่นไม่เข้าใจหรอก ก็ระดับห้องEนี่นาฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า" เซโอะที่ไม่ควรไปเชื่อก็ดันเชื่อเฉย

 

 

"....นี่ ใครกันแน่ที่ไม่เข้าใจ"

 

   มาเอฮาระเดินเข้าหาทั้งสองคน แต่โดนเซโอะเตะล้ม

 

 

"แกต่างหากที่ไม่เข้าใจอะไรเลยไอ้เด็กห้องE!! ขอโทษคาโฮะเดี๋ยวนี้ที่บังอาจเอาร่มทุเรศๆมากางเหนือหัวคาโฮะ!!!"

 

 

   "ไอ้เวรเอ๊ย ทนไม่ไหวแล้วเว้ย!!!" ซูกิโนะที่กำลังโกรธแทนเพื่อนพร้อมจะวิ่งออกไปต่อยหน้าเซโอะ แต่

 

 

           "หยุดเถอะครับ"

 

   เพียงประโยคเดียวหยุดนิ่งทุกการเคลื่อนไหว ทุกคนหันไปจับตามองผู้อำนวยการโรงเรียนคุนุดกินาโอวะเป็นตาเดียว

 

"ความรุนแรงไม่ได้นำมาซึ่งคำตอบนะครับ พวกเธอจะยอมปล่อยให้หัวใจป่าเถื่อนเหมือนสภาพอากาศวันนี้ได้ยังไงกัน"

 

 

"ผู้อำนวยการ......"

    

 

 ผู้อำนวกการคุกเข่าบนพื้นเปียกแล้วยื่นผ้าเช็ดหน้าให้มาเอฮาระ พูดอะไรบางอย่างที่ได้ยินแค่สองคนก่อนจะลุกขึ้น "ผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับ ดูแลตัวเองดีๆล่ะ"

 

 

   ' "อย่าพึ่งมีเรื่องสิครับ ยังไงเธอก็ใกล้จะออกจากโรงเรียนนี้อยู่แล้ว" ..เหอะ'

 

 

"เห็นแก่ผู้อำนวยการจะหยุดไว้แค่นี้ล่ะกัน สำนึกบุญคุณไว้ให้ดีล่ะ" เซโอะ

 

 

"นายมันน่าสมเพชมาเอฮาระ" คาโฮะพูดราวกับว่าไม่เคยมีความรู้สึกดีๆด้วยกันมาก่อน "ฉันไม่เคยเห็นใจพวกอัปลักษณ์หรอกนะ อย่าโผล่หัวมาให้ฉันเห็นอีกล่ะ"

 

 

     แล้วพวกเขาก็เดินจากไป ทิ้งมาเอฮาระผู้เปียกปอนไว้เบื้องหลัง

 

 

"มาเอฮาระ!! นายโอเคมั้ย!!"

 

 

"พวกนายเห็นหมดแล้วใช่มั้ย?" เขาหันไปมองเพื่อนร่วมห้องที่กรูกันเข้ามา "ผู้อำนวยการนั่นเจ๋งแฮะ ทำเรื่องคลี่คลายได้โดยมีท่าทีแบ่งแยกเหมือนเดิม"

 

 

"หนอย ยัยคาโฮะนั่นโครตบิทซ์เลยว่ะ" ซูกิโนะโวยวาย ก่อนจะนึกอะไรได้ "แต่ในห้องเราก็มีบิทซ์เหมือนหันนี่หว่า"

 

 

"นั่นต่างกันนะ" นางิสะแย้ง "อาจาร์ยเขาทำจนเป็นมืออาชีพ พวกเราต่างรู้ถึงเหตุผลและจุดมุ่งหมายของเธอ แต่คาโฮะไม่ได้ขนาดนั้น"

 

 

"ก็นะ ฉันไม่สนใจว่าคาโฮะจะบิทซ์ไม่บิทซ์หรอก" มาเอฮาระลุกขึ้น ปัดเสื้อผ้าตัวเองนิดๆหน่อยๆ "คนที่เราเคยชอบมันเปลี่ยนกันได้ทั้งนั้นแหล่ะ ถ้าความรู้สึกมันเปลี่ยนไปก็ไปหาคนใหม่ซะ ฉันก็จะทำแบบนั้นเหมือนกัน"

 

 

"เนี่ยเรอะปรัชญาชีวิตเด็มม.3" โอคาโนะว่าพลางยื่นผ้าขนหนูให้

 

 

"แต่ว่าพวกนายก็เห็นใช่มั้ยล่ะ เพราะงั้นเธอจึงโยนเรื่องทุกอย่างมาที่ฉันซึ่งด้อยกว่าโดยไม่ลังเล แถมยังโหดร้ายรุนแรงด้วย"

 

 

".........."

 

 

"นี่มันน่าเศร้าและน่ากลัวนะ บางทีคนเราอาจจะเป็นแบบนั้นทุกคนก็ได้นะ แม้แต่ฉันเองยังไม่รู้เลยว่าเมื่อจนมุมจะไปลงกับคนอื่นที่ด้อยกว่ามั้ย"

 

 

"........."

 

 

  'ฉันก็เหมือนกัน ถ้าได้อยู่ที่ห้องอื่นฉันจะปฎิบัติกับเพื่อนห้องEยังไงนะ.....อ๊ะ?'

 

"ว๊าก!!!!!!!!!!! อาจาร์ยโคโระทำไมหน้าบวมขนาดนั้นล่ะครับ!!" นางิสะกรีดร้อง

 

 

       อาจาร์ยโคโระที่หัวบวมขนาดทะลุเพดานได้เลยถ้าอยู่ในห้องเรียน "การดูถูกแบบไร้เหตุผลนั่นถ้าเป็นพวกอ่อนแอทั่วไปจะยอมจำนนโดยง่าย แต่นักเรียนของผมไม่ใช่คนแบบนั้นครับ"

 

 

"เอ๋?"

 

 

"นักเรียนของผมล้วนมีความสามารถในการลอบสังหารที่กำจัดเป้าหมายโดยไม่ให้ถูกสังเกตุและไม่หลงเหลือหลักฐานใดๆนะครับ"

 

 

'รึว่า......'

 

 

'....นั่นสินะ'

 

 

   ทุกคนเข้าใจความนัยของอาจาร์ยแล้ว เว้นแต่มาเอฮาระที่ยังสับสน  "ฮะฮะ อาจาร์ยโคโระวางแผนอะไรอยู่เหรอครับ"

 

 

 

. . .

 

 

 

  ร้านคาเฟ่แห่งหนึ่ง ฝั่งโซนด้านนอกมีสองโต๊ะถูกจับจอง หนึ่งคือสองคู่รักน่าตบเมื่อวานนี้ สองคือคู่ชายหญิงชรา

 

 

 

"สุดยอด ไม่อยากเชื่อเลยว่านั่นนางิสะกับคายาโนะ"

 

 

"หน้ากากสำหรับใส่ในงานปาร์ตี้น่ะ ฉันเอามาดัดแปลงนิดหน่อยสองคนนั้นจะได้ใส่ง่ายๆ" สุกายะอธิบายที่มาพลางควงอุปกรณ์ที่อยู่ในมือ

 

 

"....ฉันคิดถูกแล้วแฮะที่เรียกนายมาช่วยเรื่องนี้"

 

 

"โอคุดะซัง ของที่ผมสั่งเรียบร้อยแล้วใช่มั้ยครับ?" อาจาร์ยโคโระหันไปทางโอคุดะที่วิ่งเข้ามา

 

 

"ค่ะ หนูรีบทำแบบเร่งด่วนเลยนะคะอาจาร์ยโคโระ" โอคุดะหยิบหลอดทดลองที่บรรจุลูกกลมๆสีดำหลายเม็ดไว้ "มันยากตรงขั้นตอนเปลี่ยนรูปทรงมันให้เข้ากับกระสุนBBเนี่ยแหล่ะค่ะ"

 

 

  รอจนฮายามิกับจิบะใส่กระสุนเรียบร้อย ยูเมะจึงส่งข้อความไปหานางิสะ

 

 

 

      หญิงชราลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเดินไปข้างใน  ซักพักศอกของชายชราเผลอไปปัดชามสลัดตกพื้น

 

 

   ปัง!

 

 ขณะที่เซโอะกับคาโฮะลุกไปต่อว่าชายชรา กระสุนถูกยิงลงแก้วกาแฟโดยเป้าหมายไม่รู้ตัว

 

   ทั้งสองกลับมานั่งดื่มกาแฟต่อ แต่จู่ๆร่างกายทั้งสองคนก็เกิดอาการแปลกๆ

 

 

"กระสุนพวกนี้ฉันใส่แม็กนิเซียมมากลงไปเป็นพิเศษ ทำให้เกิดการระคายเคื่องต่อลำไส้มากกว่ายาถ่ายอื่นๆ" โอคุดะบรรยายสรรพคุณของกระสุนนั่นอย่างภาคภูมิใจ "มันจะกลายเป็นยาถ่ายชนิดรุนแรง ฉันตั้งชื่อให้มันว่าVictoria Falls"

 

 

'โอคุดะเอ๋ย กลายเป็นนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องไปแล้วสิ' ซูกิโนะ

 

 

 

  สองหนุ่มสาวรีบวิ่งเข้าไปในร้าน แต่ก็วิ่งถือร่มออกมาเพราะห้องน้ำมีหญิงชราใช้อยู่

 

 

 

"นุรุฟุฟุฟุฟุ เป็นไปตามแผน ทุกคนตามไปดูผลลัพท์กันเถอครับ"

 

 

    ยูเมะส่งข้อความไปหาเหล่ามือมีดให้เตรียมตัว และส่งข้อความให้นางิสะกับคายาโนะให้ตามมาสมทบ

 

 

 

. . .

 

 

 

 โครม!!!

 

กิ่งไม้จำนวนมากหล่นทับสองหนุ่มสาวที่กำลังวิ่งไปเข้าห้องน้ำเต็มๆ

 

 

"ยี้ ฉันตัวเละทั้งตัวเลย" คาโฮะมองสภาพตัวเองอย่างขยักแขยง

 

 

"ต้องมีคนวางแผนเอาไว้...อุก!" เซโอะจะมองหาตัวคนทำ แต่ข้าศึกที่กำลังพังประตูอยู่ร่อมร่อไม่ปล่อยให้ทำแบบนั้น "อ๊าก!!! จะเล็ดแล้ว!!!"

 

 

"เดี๋ยวสิยะ!!"

 

 

.

 

 

 

.

 

 

 

"ฮะฮะ พวกนั้นไม่มีเวลาแม้แต่จะหาตัวคนทำด้วยซ้ำ" โอคาโนะหัวเราะเล็กน้อยหลังจากมองคู่นั้นวิ่งตามกันไป

 

 

"นุรุฟุฟุฟุ สนุกกันใหญ่เลยสินะครับทุกคน แค่ทำให้สองคนนั้นแย่งกันเข้าห้องน้ำแถมยังตัวเลอะไปหมด พวกเขาก็ขายขี้หน้าสุดๆแล้วล่ะครับ" อาจาร์ยโคโระกล่าว

 

 

"อืม คงต้องบอกว่า" มาเอฮาระเกาแก้มแก้เขิน "ขอบคุณสำหรับทุกอย่างครับ"

 

 

"....เป็นอะไรครับมาเอฮาระคุง เธอคิดว่าการกระทำแบบนี้เป็นการรังแกคนที่อ่อนแอกว่าเหรอครับ?"

 

 

"เปล่าครับ แค่ตกใจนิดหน่อยที่คนตรงหน้าผม....ภายนอกดูเป็นคนธรรมดาไร้พิษสง แต่ทุกคนล้วนซ่อนอาวุธร้ายไว้ภายใน สารพัดอาวุธที่ผมไม่มี"

 

 

"ทุกอย่างก็เป็นแบบนี้แหล่ะครับ" อาจาร์ยโคโระตบบ่าเบาๆ "ไม่สามารถตัดสินว่าใครอ่อนแอกว่าใครแข็งแกร่งกว่าจากภายนอก เพราะงั้นเธอจึงต้องพยายามเรียนรู้การลอบสังหารในห้องนี้ เพื่อที่จะได้ค้นพบจุดอ่อนที่ยากจะเจอในอนาคต"

 

 

"ครับ ผมคิดว่าอาจาร์ยโคโระพูดถูกนะครับ...งั้นผมขอตัวไปเดทกับสาวต่างโรงเรียนก่อนนะครับ แล้วเจอกันพรุ่งนี้ บาย"

 

 

"........................................"

 

                    'พอได้แล้วมั้งนายน่ะ'

 

 

 

++++++++++

 

 ::แถม::

 

ซูกิโนะ : เข้าใจโดยไม่ต้องพูด....กับผีสิ ถ้าไม่พูดใครจะไปรู้ฟะยัยคาโฮะ!!

 

มาเอฮาระ : นายไม่เคยฟังเพลงนี้เหรอ ความเฉยชาคือการบอกลาโดยไม่ต้องออกเสียงใด

 

ยูเมะ : //เปิดเพลง ความเฉยชาคือการบอกลาฯ

 

มาเอฮาระ : สิ่งที่เธอทำลงไปปปปปป มันช่างเลือดเย็นนนนน

 

ซูกิโนะ : .............