[ Fic : Assassination Classroom ] the sound (?xOC)

 
-14:20-
-เจดีย์ห้าชั้น-
-กลุ่ม3-
 
 
"มาสายนะคะอาจาร์ยโคโระ" เป็นคุณฮาระนั่นเองที่ทักทายอาจารย์ก่อน
 
 
"ขอโทษครับ ผมเพลิดเพลินกับละครไปหน่อย"
 
 
'ห๊ะ...หมายความว่าไงอ่ะ?' ฮาระ
 
 
"มาช้าโครตๆเลย เพราะแกมาช้าพวกเราเลยไปดูวัดคิโยมิสุแล้วเว้ย" เทราซากะโวยวายแกมประชดประชัน
 
 
"งั้นเราไปที่นิเนนซากะเพื่อไปดูของฝากกันเถอะครับ"
 
 
"ในหัวแกมีแต่ของหวานรึไง?"
 
 
"อาจาร์ยคะ หน้ามันหมดแล้วนะคะ" ฮาระหยิบกระดาษซับมันออกมา ซึ่งเป็นตามแผนที่วางไว้ "มาๆ เดี๋ยวหนูซับมันให้"
 
 
"แต่หน้าอาจาร์ยมีเมือกเต็มไปหมดเลยนะครับ"
 
 
"ไม่เป็นไรๆ"
 
 
ปุบ!!!
 
  ตอนนั้นเอง กระสุนจากเจดีย์ห้าชั้นพุ่งเข้ามาหาอาจาร์ยโคโระ
 
     ....ถูกหยุดด้วย...กระดาษซับมันบนหน้าอาจาร์ยโคโระ!?!
 
 
"เห็นมั้ยครับ? อาจาร์ยบอกแล้วไงว่าหน้าอาจาร์ยมีแต่เมือง" อาจาร์ยโคโระหันไปจ้องหน้าเทราซากะเป็นพิเศษ "มีเยอะจนหยุดกระสุนได้เลยล่ะ"
 
 
"ฮึ่ยย" เทราซากะส่งเสียงในลำคออย่างขัดใจ หันหน้าหนีแทบทันที
 
'ตายยากจริงนะเอ็ง' เทราซากะเอง
 
 
   จู่ๆเสียงริงโทนโทรศัทพ์ก็ดังขึ้น
 
 
"ของอาจาร์ยเองครับ" อาจาร์ยโคโระรับโทรศัทท์ "..ฮัลโหล?"
 
 
...
 
 
พวกนางิสะถูกหาเรื่องจากเด็กม.ปลาย ร้ายแรงขนาดผู้หญิงสองในสามถูกจับตัวไป อาจาร์ยโคโระต้องรีบไปช่วยพวกนั้น
 
 
"แล้วพวกเราเอาไงต่อดี?"
 
คุณฮาระถามหลังจากที่เป้าหมายไปช่วยอีกกลุ่มแล้วเรียบร้อย
 
 
"กลับไปรอที่โรงแรมดีมั้ย?" ทาเคบายาชิเสนอ
 
 
"ก็เป็นความคิดที่ดีนะ งั้น--"
 
 
"ไม่กลับ"
 
ทุกสายตาหันไปจับจ้องเทราซากะที่โพล่งขึ้นมา
 
"เราจะไปนิเนนซากะกัน"
 
 
"ห๊ะ?"
 
 
"เดี๋ยวนะ เมื่อกี้เอ็งพึ่งด่าไอ้หมึกว่าหัวมีแต่ของหวานนะ?" มุรามัตสึ
 
 
"หนวกหูเฟ้ย" เทราซากะโวยวาย "ไปนิเนนซากะไม่ได้แปลว่าไปหาของหวานเฟ้ย!!!"
 
 
.
 
 
.
 
 
'หัวเอ็งมีแต่ของหวานจริงสินะ...'
 
โยชิดะและมุรามัตสึ ได้แต่ยืนมองเทราซากะที่ยืนซื้อไอศกรีมชาเขียวด้วยสายตาแปลกๆ
 
 
'ว้าว นี่มันแรร์ไอเทม!?'
 
  ทาเคบายาชิหยุดมองที่ร้านขายตุ๊กตา เสียงความคิดของเขาดังและดูตื่นเต้นกว่าปกติทำให้ยูเมะหันไปมอง
 
'โมโมะจังชุดยูกาตะ!! อว้าก#%%#@* นั่นคาซึมิจังชุดบันนี่เกิร์ล กริ๊ดวิ๊ดว้ายยย  แล้วนั่นโครตซุปเปอร์แรร์ เคียวโกะในชุดเจ้าสาว เลอค่ามักๆ  ไม่คิดว่าจะมีตุ๊กตาเซตอุซางิ(กระต่าย)ขายด้วย ผมจะเปย์ ผมจะเปยยยยยยย์'
 
 
  อ่า...เขาเป็นเอามากเลยนะนั่น
 
 
   ตุ๊กตาเซตอุซางิ(กระต่าย)ที่กำลังดังอยู่ในหมู่สาวก2Dและก็ดังอยู่ในหมู่สาวน้อยธรรมดาๆ  ตอนแรกเป็นแค่ตุ๊กตาโปรโมทหนังอนิเมชั่น2Dเรื่องอุซางิ(กระต่าย)  ปรากฎว่าดังเปรี้ยงทั้งหนังทั้งตุ๊กตา  ขณะนี้ตุ๊กเซตตาอุซางิ(กระต่าย)ออกรุ่นใหม่มาเรื่อยๆตามแฟชั่นตามฤดูกาล  แต่ไม่ว่าจะออกใหม่มากี่รุ่นก็ยังแทบขาดตลาดทุกรุ่นแฮะ
 
 
"เกะกะขวางทาง"
 
 
"!?!"
 
ยูเมะสะดุ้งเฮือกหันไปมองเทราซากะที่ยืนจังก้าอยู่ข้างหลัง
 
   เธอคงนึกถึงตุ๊กตาเซตอุซางิ(กระต่าย)ไปหน่อยจนไม่ทันฟังความคิดคนข้างหลังมั้ง
 
 
"จ้องอะไรเล่ายัยซากุระโกะ หลีกเซ่!!"
 
 
"อะ..อื้ม" ยูเมะจำต้องรีบหลีกทางอย่างไว
 
 
 
'ทางมีเยอะแยะทำไมไม่เดินหว่า? ไปขู่เข็นซากุระโกะทำไม..' มุรามัตสึที่มองเทราซากะอยู่ไกล๊ไกล
 
 
 
"........"
 
  ยูเมะว่ายูเมะเหมือนจะเข้าใจนะ แต่ยูเมะก็ไม่เข้าใจ
 
 
. . .
 
 
หลังจากที่เที่ยวเล่นเสร็จ พวกกลุ่มสามกลับโรงแรมและพบว่าพวกกลุ่มสี่ยังปลอดภัยดี  ซึ่งเรื่องนี้เห็นนางิสะบอกว่าคงต้องยกความดีความชอบให้พจนานุกรมของอาจาร์ยโคโระเลย
 
  
   และแล้ว ทัศนศึกษาก็ผ่านพ้นไป..
 
 
 
"สวัสดีค่ะทุกคน"
 
 
"อ๊ะคุณซากุระดะ"
 
"ไง"
 
"อรุณสวัสดิคุณซากุระดะ"
 
 
  ยูเมะทักทายและเดินเข้าไปรวมกลุ่มกับนางิสะ ซูกิโนะ และอิโซไก
 
 
"จะว่าไป..คุณซากุระดะรู้เรื่องนักเรียนใหม่รึยังครับ?" และตอนนั้นอิโซไกก็ถามขึ้นมา
 
 
'เมลล์ที่คุณคาราสุมะส่งมาเมื่อวานบอกว่า...จะมีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามานะถึงแม้จะดูแปลกๆไปบ้างแต่อยากให้ทุกคนดีกับเขา...สินะ'
 
 
"รู้แล้วค่ะ" ยูเมะพยักหน้าตาม..ขอบใจความคิดนางิสะคุงมากนะจ๊ะ "ดูท่า..คนๆนั้นมีแววว่าจะเป็นนักฆ่าสินะคะ?"
 
 
"ก็ถ้าดูจากเมลล์ที่อาจาร์ยคาราสุมะส่งมาอ่ะนะ"
 
 
"อยากรู้จังเลยนะว่าจะเป็นคนแบบไหน" ซูกิโนะ
 
 
"เรื่องนั้นน่ะ!!"
 
ทันใดนั้นโอคาจิมะก็โผล่มาตรงหน้าทั้งสี่คนจนสะดุ้งเป็นแถบๆ "ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันเลยไปขอรูปจากอาจาร์ยคาราสุมะมาแล้วน่ะ"
 
  ...รูปที่โอคาจิมะเปิดให้ดูเป็นรูปของเด็กสาวที่น่าตาน่ารักมากๆคนนึงเลยล่ะ
 
 
"เป็นผู้หญิงเหมือนกับฉันเลยค่ะ" ยูเมะ
 
 
"หน้าตาน่ารักจริงๆด้วย" ซูกิโนะ
 
'แต่เอ็งเล่นตั้งเป็นวอลเปเปอร์เลยเหรอไอ้โอคาจิมะ'
 
 
.
 
 
.
 
 
"ตอนนี้นักเรียนใหม่คนนั้นจะมารึยังน้า?" ซูกิโนะพูดอย่างร่าเริงเปิดประตูเข้าไปคนแรก ก่อนจะชงักค้างไปมาก
 
 
"...ซูกิโนะคุง?" นางิสะถามเพื่อนที่นิ่งไป ทั้งสี่คนชโงกหน้าเข้าไปมั่ง
 
 
  ก็พบกับคุณคาตาโอกะและคุณคุราฮาชิกำลังยืนมองกล่องสี่เหลี่ยมขนาดยักษ์ตั้งเด่นหราแทนโต๊ะตัวหลังสุดริมหน้าต่าง
 
 
  'นั่นมันอะไรฟระ..?'
 
 
ตื๊ด ตื๊ด
 
 นักเรียนใหม่ที่เคยเห็นก่อนหน้านี้ในโทรศัพท์ปรากฎตัว...ในจอภาพของกล่องสี่เหลี่ยม
 
 
[อรุณสวัสดิค่ะ ดิฉันคือปืนใหญ่อัจฉริยะอัตโนมัติที่จะมาเรียนกับพวกคุณค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ]
 
 
ตื๊ด
 
 และคุณนักเรียนใหม่ก็ดับไปดื้อๆเฉย
 
 
"............"
 
 
'เอาแบบนี้เลยเรอะ?!'