[ Fic : Assassination Classroom ] the sound (?xOC)

 
นักเรียนคนอื่นๆลุกขึ้นมาดูผลสอบของคารุมะบ้าง
 
"โห"
 
 
"สุดยอด"
 
 
"ทำข้อสอบเลขได้ร้อยเต็ม!"
 
 
"แค่เปลี่ยนข้อสอบน่ะทำอะไรผมไม่ได้หรอกน่า แต่ผมไม่กลับไปหรอก อยู่ลอบสังหารที่นี่สนุกกว่ากลับห้องเดิมตั้งเยอะ" คารุมะยิ้ม "แล้วไงต่อ? จะใช้ข้ออ้างท็อป50แล้วหนีหางจุกไปมั้ยล่ะ?"
 
ไม่วายเจ้าตัวก็กวนประสาทอาจาร์ยเขาอีก "นี่ๆ สรุปอาจาร์ยแค่กลัวพวกเราฆ่าสินะ"
 
 
"...................."
 
   'ไอ้เด็กบ้านี่....'
 
 
'อ๊ะ!'
 
นักเรียนคนอื่นเมื่อเห็นอาจาร์ยเริ่มยั๊วะก็ร่วมผสมโรงด้วย
 
 
"อ้อเรอะ? กลัวที่จะถูกฆ่านี่เอง" มาเอฮาระ
 
 
"เรื่องแค่นี้บอกพวกเรามาก็ได้นี่นา" คาตาโอกะ
 
 
"เนี้ยะย่า!! ใครจะไปหนีกันครับ!! ในตอนสอบปลายภาคพวกเราต้องเอาคืนเป็นสองเท่าต่างหากครับ!!!"
 
 
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า"
 
 
'เพราะข้อสอบกลางภาคทำให้เจอกับกำแพงสูงใหญ่ที่รายล้อมห้องE แต่ลึกๆนั่นก็ทำให้พวกเราภูมิใจนะ..ที่ได้อยู่ห้องนี้'
 
 
. . .
 
 
"คุณซากุระดะ"
 
 
"คะ?"
 
เธอหันไปมองฮาระที่เดินเข้ามาทัก
 
 
"มีกลุ่มรึยังคะ?"
 
 
"ยังค่ะ"
 
 
หลังการสอบกลางภาคก็มีทัศนศึกษาที่โตเกียวก่อนเลย แต่ก็ยังมีภารกิจเล็กๆจากอาจาร์ณคาราสุมะให้ลอบสังหารโดยใช้ประโยนช์จากความซับซ้อนของแผนเมือง กับนักซุ่มยิงมืออาชีพ  ซึ่งต้องจับกลุ่ม6-7คน
 
 
"มาอยู่กลุ่มเดียวกันมั้ยคะ?"
 
 
ยูเมะครุ่นคิดเล็กน้อย "....ก็ได้นะคะ"
 
 
'ได้สมาชิกอีกคนแล้ว' โยชิดะ
 
'ยัยซากุระดะ...ไม่สิๆ เรียกซากุระโกะแหล่ะดีแล้ว' มุรามัตสึ
 
'ดีที่ไม่ใช่ตัวใช้ความรุนแรงอีก' ทาเคบายาชิ...เหลือบมองสามหน่อเทราซากะ โยชิดะ มุรามัตสึ
 
 
โชคร้ายสำหรับทาเคบายาชิ เทราซากะเห็นท่าทางเขาเมื่อครู่ "สายตาแบบนั้นหมายความว่าไงฟระ!!!"
 
 
'เหอๆ สาวปากฉีก..สาวปากฉีก..' ฮาซามะที่อ่านหนังสือผีแบบไม่สนใจ
 
 
"เอ่อ...แฮะๆ"
 
'จะไปรอดมั้ยฟะเนี่ย...' ฮาระ
 
ฮาระกับยูเมะได้แต่มองเทราซากะวิวาทแล้วหัวเราะแห้งๆ
 
 
 ครืด..
 
 
"หยิบไปคนละเล่มนะครับ"
 
ถึงจะบอกว่าหยิบคนละเล่ม แต่หนังสือที่หนักมหาหนักถูกยัดใส่มือทุกคนเรียบร้อยแล้ว
 
 
"หนัก!" คุราฮาชิ
 
 
"นี่มันพจนานุกรมไม่ใช่รึไง?" มาเอฮาระถาม
 
 
"จุดชมวิวทุกซอกทุกมุม สุดยอดร้านของฝากกว่า100แห่ง คู่มือป้องกันตัวตั้งแต่ทฤษฏียันปฎิบัติจริง ผมใช้เวลาทั้งคืนเพื่อสิ่งนี้เลยนะครับ!..แล้วก็รุ่นแรกแถมโมเดลกระดาษคินคาคุจิด้วยครับ!"
 
อาจาร์ยโคโระร่ายสรรพคุณยาวเหยียด จนโดนเด็กแซะว่า "อะไรจะขนาดนั้น"
 
 
'โครตหนักขนาดนี้ ไม่เอาไปดีกว่า' คารุมะ
 
'อยากรู้จริงๆว่าใครจะบ้าขนไอ้หนังสือปาหัวหมาแตกนี่ไป' โยชิดะ
 
'บางทีอาจจะมีประโยนช์ก็ได้นะ ใครจะไปรู้' โอคุดะ
 
 
ยูเมะเห็นด้วยกับความคิดโอคุดะ ลองเปิดอ่านดูหน่อยก็ไม่เสียหาย...
 
Q : จะทำอย่างไรเมื่อเห็นคู่รักจู๋จี๋กันที่แม่น้ำคาโนะ
A : ให้คิดว่าตัวเองเป็นขุนนางแห่งฮิเอนที่เก็บซ่อนความรักไว้ในตัวเท่านี้ก็ไม่ต้องคิดมากเรื่องไม่มีคู่แล้ว
 
"........"
 
 
 
-วันเดินทาง-
 
 
เนื่องจากที่นั่งเป็นกลุ่มมีไม่พอสำหรับเจ็ดคน ยูเมะจึงต้องลี้ไปนั่งกับสุกายะ มิมูระ จิบะ ฮายามิ ที่กำลังพูดเรื่องกล้องอย่างออกรส...
 
"ฉันไปปรับแต่งมาล่ะ"
 
"โห สุดยอด"
 
 
ยูเมะนั่งฟังพวกเขาคุยกันไปเรื่อยๆ พลางลอบมองกลุ่มนั้นกลุ่มนี้..
 
   บ้างก็วางแผนจัดการอาจาร์ยโคโระ  บ้างก็เล่นเกมสนุกเฮฮา ส่วนฝั่งกลุ่มทัศนศึกษาเดียวกับยูเมะดูเหมือนจะเงียบที่สุดแล้ว....ถ้าไม่อ่านหนังสือก็นั่งเฉยๆ
 
 
"แว้กกกกกกกก"
 
"อาจาร์ยไปทำอะไรอยู่ข้างนอก!!!!"
 
 
ห๊ะ?
 
 
.
 
 
.
 
 
ถึงสถานีถัดไป อาจาร์ยโคโระที่ไม่เห็นตั้งแต่ขบวนออกก็เข้ามานั่งข้างใน
 
(เพื่อน)ถามไปถามมาซักพักก็จับใจความได้ว่า อาจาร์ยโคโระซื้อขนมเพลินจนไม่ทันรถออก  ก็เลยเกาะกระจกรถไฟฟ้าฝั่งกลุ่มนางิสะตามมา
 
 
ครืดๆ
 
 
'สุกายะ..กำลังทำอะไรน่ะ?' ฮายามิ
 
 
"อาจาร์ยโคโระคร้าบ!" เมื่อสุกายะทำอะไรบางอย่างที่ว่าเสร็จ ก็โยนไปให้อีกฝ่าย "เอ้านี่"
 
 
"นานิ?" อาจาร์ยโคโระก็รับแบบงงๆ แต่พอเห็นของที่ว่านั่นก็เข้าใจ "น..นี่มัน!?"
 
 
"ผมแก้จมูกย้วยๆให้แล้ว" สุกายะพูดอย่างภูมิใจ "แกะสลักให้เข้ากับหน้าอาจาร์ยด้วยล่ะ เรื่องพรรตนี้นี่ของถนัดผมเลย"
 
 
"ว้าว ขอบคุณครับ"
 
 
"สุดยอดเลยสุกายะ" อิโซไก
 
"พอจมูกเล็กลงนี่ดูธรรมชาติขึ้นเยอะเลย" ยาดะ
 
"นั่นสิเนอะ" ฟูวะ
 
 
.
 
 
.
 
 
"เวลาไปไหนมาไหนเราก็จะได้เห็นอีกด้านนึงของทุกคนเนอะ" คายาโนะพูดกับคนในกลุ่ม
 
 
"อื้อ" นางิสะพยักหน้ารับ "ก็ขึ้นอยู่กับว่าใครจะเป็นคนเผยธาตุแท้ออกมาก่อนอ่ะนะ"
 
 
.
 
 
.
 
 
"............"
 
 
'อ่า..มองมุมไหนก็สวยเนอะ คุณคันซากิ'
 
 
"นี่"
 
 
'! ร..รึว่ารู้ตัวแล้ว!?'
 
 
"ฉันจะไปเอาเครื่องดื่มมาให้ มีใครอยากได้อะไรมั้ย?"
 
 
'ตกใจหมดเลย...'
 
 
.
 
 
.
 
 
-ถึงที่พัก-
 
 
พอลงจากรถไฟและรถบัส อาจาร์ยโคโระดันเมารถมีสภาพกึ่งสลบบนโซฟา
 
   แต่นอนให้เด็กหาจังหวะลอบสังหารได้ไม่นาน เจ้าตัวก็ต้องบินกลับโดยให้เหตุผลว่า...ลืมเอาหมอนมา
 
จุดอ่อนข้อที่8 : เมารถง่ายมาก
 
จุดอ่อนข้อที่9 : ไม่มีหมอนจะนอนไม่หลับ
 
 
.
 
 
.
 
 
'แปลกจัง...ก็ว่าหยิบใส่กระเป๋ามาแล้วนะ'
 
 
ที่กองสำภาระของเหล่านักเรียน  คุณคันซากิค้นกระเป๋าตนเองด้วยสีหน้าเป็นกังวล...เหมือนลืมหยิบของสำคัญชิ้นหนึ่งมา