Hades And Persephone : ตำนานรักของเฮดีส

     ณ โรงพยาบาลเซ็นฟอร์ค

      ฉันตื่นมาพร้อมชุดใหม่ ชุดสีขาวห้องสีขาว พร้อมใกล้ๆคือแจ็ค ที่กำลังมองฉันอยู่

 "เห้! หวัดดี เป็นไงบ้าง"

 "ฉันอยู่ไหนเนื้ย เวียนหัวจัง" ฉันจับหัวตัวเองพร้อมพยายามจะลุกจากเตียง

 "เห้ๆ อย่าเลยๆ เดียวอาการจะหนัก" แจ็คห้ามฉันไว้ก่อนที่ฉันจะวูบลงอีกที่

 "แล้วฉันเป็นอะไร?"

 "เธอเป็นไปสลบหน้าร้านกาแฟแล้วพนักงานช่วยเอาไว้ได้แล้วเอาตัวเธอเข้าโรงพยาบาลแล้วเขาก็โทรตามฉันมาหาเนื้ย"

 "แล้วแม่ละ? แจ็ค!"

 "เดียวแม่ก็มา ฉันโทรไปหาแม่เธอแล้วละ" ฉันมองไปรอบตัวฉันภาพหลอนของผู้ชายคนนั้นที่มองฉันที่ถนน ฉันหลับตาจนแจ็คทัก

 "เป็นอะไรมากไม? ฉันเรียกหมอให้นะ" แจ็คกำลังลุกไปหน้าประตูแต่ฉันห้ามไว้ทัน

 "ไม่ต้องๆ ฉันโอเคร แล้วเธอไม่ได้เรียนเหรอ?"

 "ก็แน่ละซิ ก็เธอดันเป็นก่อนฉันจะเข้าโรงเรียน แล้วเลยไม่ได้เรียนเลยวันนี้ แล้ววันนี้เรียนไปถึงเทพเฮดีสแล้วด้วยซิ"

 "แย่จัง ฉันขอโทษแล้วกันนะที่ต้องทำให้เสียเวลา"

 "เห้ย ไม่เป็นไรเว้ย เพื่อนกันก็ต้องช่วยกันนั้นและ" แจ็คตบไหล่ฉันเบาๆพร้อมยิ้มให้แบบเพื่อน ฉันยิ้มตอบเป็นมารยาท จนแม่ฉันเดินเข้ามา แจ็คหันไปพร้อมลุกขึ้นแล้วให้แม่นั่ง

 "เพอร์เซฯ ลูกแม่" แม่เข้ามากอดฉันโดนไม่ห่วงสายน้ำเกลือที่กำลังพันตัวฉันอยู่ "เป็นไงบ้างลูก"

 "โอเครค่ะแม่ หนูสบายดี"

 "แม่เป็นห่วงแทบแย่"

 "แล้วแม่ไม่ทำงานหรอค่ะ? หรือแม่ลางานมาเพื่อหนู" แม่ถอดกอดออกแล้วเจ็บมือฉันแทน

 "แม่มีงานแค่นิดเดียวไม่ต้องคิดมาก แม่เป็นห่วงลูกมากกว่า แค่ลูกไม่เป็นอะไรแม่ก็อุ่นใจ"

 "งั้นผมขอตัวนะครับ เดียวต้องไปหาอะไรกินก่อน" แจ็คพูดขึ้น แม่หันไปมองแจ็คด้วยสายตาแปลกๆ 

 "มาเร็วๆละเดียวจะเป็นอีกคน" แล้วแม่ก็ยิ้มทันที แจ็คก็ยิ้มกว้างแล้วเดินออกจากห้องโดยทันที 

 "แม่แล้วแจ็คจะรู้ไหม?" แม่ฉันยิ้มพร้อมหยิบกระเป๋าตังแจ็กขึ้นมาเราทั้งสองยิ้ม "ว่าเขาลืม"

      เราทั้งสามออกมาจากโรงพยาบาลเพื่อแยกย้ายกลับบ้าน แม่เลยไปส่งแจ็คก่อนพร้อมเอาของให้แม่ของแจ็คด้วยคืออะไรสักอย่าง แล้วฉันก็อยู่ในรถคนเดียว ฉันนั่งเล่นโทรศัพท์เพื่อฆ่าเวลาจนฉันไปอ่านข่าวที่เต็มโซเชียล 'เฮดีส ขึ้นมาบนโลกได้อย่างไร!?' หัวข้อข่าวแปลกๆ ฉันเลยกดเข้าไปอ่าน 

    ' ชายปริศนาได้แสดงตนว่าเขาเป็นเฮดีส เทพเจ้าแห่งยมโลก ทุกคนต่างเชื่อว่าเขาคือคนบ้าแถวนั้น เขาได้เข้าไปอยู่ในสถานที่จิตเวชเพื่อทราบให้แน่ชัดว่าเขาเป็นคนบ้าจริงหรือไม่? ต้องติดตามครับผมม '

 ปึ๊ง!   แม่เข้ามาในรถแม่ไม่สุมไม่เสียง จนฉันตกใจสดุ๊ง ฉันมองแม่เห็นแม่มองบนหน้าจอโทรศัพท์แล้วหันไปขับรถต่อ

 "อ่านข่าวหรอลูก แม่อ่านแล้วนะ"

 "ค่ะแม่ หนูว่ามันแปลกๆเหมือนกันนะผู้ชายคนนี้"

 "ฮ่าๆ เขาคงไปอ่านกรีกจนเป็นบ้าว่าเขาคือเทพ อย่าไปคิดมากเลยลูก แล้วลูกเป็นอะไรถึงสลบหน้าร้านกาแฟ"

 "คือ.. หนูไม่แน่ใจนะค่ะแม่" แม่มองหน้าฉัน

 "เล่ามาสิ แม่อยากรู้"

 "หนูได้ยินเสียงผู้ชายขอร้อง ขอความช่วยเหลือในร้านกาแฟ" ฉันมองหน้าแม่ แม่เริ่มหน้าเสีย "เสียงมันดังมาก หนูปวดหูมากจนทนไม่ไหว....แม่คิดว่าหนูเป็นอะไร? โรคจิตหรอ"

 "บ้าเถอะ ลูกแม่ไม่มีทางเป็นแบบนั้นหรอก" ฉันเห็นหน้าแม่ฝืนๆยิ้มท่าทางไม่ดีนัก จนถึงบ้านพวกเราแยกกันเข้าห้องนอน เพราะเราเหนื่อยมามากแล้ว 

  ฉันรู้สึกว่าตัวเองอยู่ในสถานที่หนึ่ง ในห้องสีขาว ฉันมองรอบๆตัว 

 'เพอร์เซโฟนี' ฉันสดุ๊ง! 

 "นั่นใคร!" 

 'นี่เจ้ายังไม่รู้จักพ่อของเจ้าอีกหรือ' เสียงประหลาดเริ่มเข้ามาอยู่ใกล้ๆ

 "พ่อ? พ่อฉันตายไปนานแล้ว!"

 'หึหึ เจ้าคงคิดว่าพ่อของเจ้านั้นตายไปแล้วสินะ'

     แสงสีขาวข้างหน้าเริ่มกลายเป็นเมฆสีครามพร้อมสายฟ้าลงมาๆ ฉันปิดหน้าตัวเองเพื่อไม่ให้สายฟ้าเข้าตา ร่างสูงเริ่มปรากฏขึ้น ผมหยิกตัวสูงโปร่งยืนสง่า มีสายฟ้าในกำมือของเขาแน่นอนเลยว่า เขาคือ...

 "เทพซูส?" ฉันนั่งคุกเข่าลง 

 'แน่นอน มันถึงเวลาแล้วที่ต้องเปิดเผยความจริง เจ้าคือลูกของข้า'

 "ไม่จริง ดิฉันเป็นมนุษย์ธรรมดาไม่มีเวทมนต์ ท่านอย่ามามั่วเลย"

 'ฮ่าๆ เหมาะเป็นลูกข้าจริงๆ ผิวสวยเหมือนนมโค ผมสง่าเหมือนมารดาของเจ้า'

 "แม่ของดิฉันผมสีดำ ไม่ได้ผมสีเหมือนกับดิฉัน"

     ภาพใหม่เริ่มปรากฏขึ้น กลายเป็นร่างแม่ของฉันที่ถือธัญญาพืชต่างๆ แล้วมองมาที่ฉัน ทุกๆอย่างฉันเหมือนเธอ นั้นแม่ฉันเหรอ? ไม่จริงใช่ไม

 "แม่...นั้นแม่หรอ?"

 'แม่เอง แม่คือดิมีเทอร์ หรือเทพีแห่งความอุดมสมบูรณ์ เกษตรกรรม และอารยธรรม'

 "แม่... แม่อย่ามาโกหกหนู"

 'จงเชื่อเถอะลูกข้า ทุกๆอย่างคือความจริง!' 

 "ไม่จริง ไม่!!!!!!!" 

 "อ๊ากกกกก!!!!!!" ฉันสดุ๊งตื่นขึ้นมาด้วยท่าทางเหงื่อท่วมตัว ฉันไม่เข้าใจกับความฝันแบบนี้ ฉันไม่เข้าใจ 

        ตอนเช้า 

   วันนี้ ไม่มีเรียนฉันเลยคิดว่าจะไปเที่ยวที่สวนสาธารณะริมแม่น้ำโซล จะได้สงบกับความฝันเมื่อคืนนี้ ฉันลงไปข้างล่างพร้อมเห็นแม่กำลังเตรียมเอกสารอะไรสักอย่างเพื่อจะไปไหนสักแห่ง 

 "แม่ค่ะ จะไปไหนหรอ?" แม่ฉันหันมาพร้อมยิ้มให้

 "แม่จะไปทำธุระหน่อยวันนี้จะไปไหนหรือป่าว?" แม่ฉันถาม ทั้งๆที่แม่ไม่เคยถามฉันแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ทำไมรู้สึกแปลกๆ

 "วันนี้ลูกจะไปสวนโซลละแม่ ไปดูอะไรนู้นนี้หนูฝันไม่ค่อยจะดีหน่อย" แม่หน้าเสียไปสักแปบหนึ่งแล้วฝืนยิ้ม 

 "งั้นแม่ไปก่อนนะ แม่รีบ" แม่ฉันหยิบเอกสารไปทั้งหมดแล้วเปิดประตูเพื่อจะไปขึ้นรถ ฉันวิ่งไปปิดประตูให้ 

 "เดินทางปลอดภัยค่ะแม่"

 "จ้า" แม่ตะโกนออกมาจากรถ แล้วยิ้มให้แล้วเดินทาง 

  ฉันเดินไปหยิบหนังสือเพื่อจะมาอ่านฆ่าเวลา หนังสือที่ชื่อว่า 'เพอร์ซี แจ็คสัน 5' ฉันชอบมากอ่านหลายรอบมาก ฉันหยิบออกมาจากชั้นหนังสือดึงออกมาพร้อมซองจดหมายเก่าๆซองหนึ่ง ฉันดึงออกมาแบบไม่รู้สึกอะไร ฉันเดินไปที่โซฟาแล้ววางหนังสือลง แล้วมามองจดหมายว่านี้คืออะไร?

  ฉันพลิกไปมาหน้าซองเขียนตัวอักษรกรีกที่แปลว่า 'เทพีแห่งความอุดมสมบูรณ์' ฉันแปลได้เพราะได้ A จากวิชาภาษากรีก ฉันเห็นหลังซองติดตราประทับด้วยตราสายฟ้าที่แดงเหมือนตราประทับสมัยโบราณ ซองมันโดนแกะออกมาก่อนหน้านี้แล้ว ฉันเลยคิดว่าจะเปิดดีหรือไม? คิดสิ!ว่ามันสมควรหรือป่าว? แต่ช่างมันเถอะเปิดก็เปิด!! ฉันเปิดซองจดหมายออกมา แสงสีทองเริ่มสว่างอยู่ในซองจดหมายทันที มันกระจายเต็มบ้านของฉัน ตัวอักษรกรีกเต็มไปหมด เสียงของใครสักคนก็พูดขึ้น

 'ถึง ดิมีเทอร์ เจ้าจงบอกกับลูกได้เสียแล้ว ว่านางคือลูกของเรา ไม่อย่างงั้นเฮดีสจะเอาตัวนางไปในอีกไม่ช้า วันเวลาเริ่มใกล้เข้ามาแล้ว เจ้าจงบอกกับนางให้เร็วที่สุด ก่อนที่จะสายไป...'

 ทุกๆอย่างเริ่มสงบลง แสงสีทองจางหายไป ฉันอึ่งกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้ ตกลงฉันเป็นใคร? เป็นอะไรกันแน่ มนุษย์? หรือเทพ?