DIARY OF TONGTANG [SUPANUTxME]

          SUPANUT: ก็พี่จะได้เจอแกซักทีไง :)
 
…..
 
ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก
 
SUPANUT: เฮ้ยย.. แกเงียบงี้พี่ก็ไปไม่เป็นนะ .__.
 
กว่าจะรวบรวมเล่นอะไรแบบนี้ก็ใช้เวลานานนะเว้ย ./////. อย่าเงียบสิไอเด็กบ้าาาาา
 
TONGTANG: เล่นไรของพี่เนี่ยย .////.
 
เธอส่งอิโมจิเขินมานี่คือไรกันเนี่ยย .__.?
 
SUPANUT: ไม่ได้เล่น นี่จริงจัง ..
TONGTANG: ….
 
TONGTANG: วันนี้เดินทางนะ น่าจะถึงช่วงเย็นๆน่ะ .__.
 
คุณคิดว่าผมบ้ามั้ย?.. เรื่องอะไรน่ะหรอ? ไม่รู้สิ ผมยอมรับเลยว่าการที่ได้คุยกันกับเธอ ยิ่งนานวันเข้าๆ ผมก็มีความสุขมากขึ้น และการที่เธอส่งข้อความมาบอกตั้งแต่ดึกๆแล้วว่าจะเดินทางมาผมก็นอนไม่หลับ
 
ตึ๊ง!
TONGTANG: ถึงละนะ ตอนนี้กำลังเข้าที่พัก ที่ xxxx
 
เธอส่งข้อความบอกผมเป็นอันเข้าใจว่า ตอนนี้เธออยู่กรุงเทพแล้ว.. และผมก็เป็นบ้าไรก็ไม่รู้เนี่ยย ถึงได้บ้าจี้มายืนอยู่ข้างโรงแรมที่เธอพักอยู่ และผมก็ชะโงกหน้าไปมาเพื่อมาส่องเธอเนี่ยนะ ไม่นะ! ผมว่าผมชักจะบ้าจริงๆแล้วล่ะ
 
“มาทำไรอยู่ตรงนี้เนี่ย?”
 
จู่ๆก็มีเสียงทักมาจากด้านหลัง
 
และเมื่อผมหันไปดู ผมก็เจออ..
 
เฮ้ยยยยย..
 
“ตองแตง!”
 
เธออ คือเธอที่ยืนอยู่ข้างหลัง..
 
“เรียกซะเต็มยศเลยแฮะ - -‘ ”“แกมาตรงนี้ได้ไง”“ก็เดินออกมาจากประตูข้างๆเนี่ย แล้วก็พี่ทำเหมือนด้อมๆมองๆใครอยู่ ก็เลยเดินเข้ามาทัก .__.”
 
เธอชี้ไปที่ประตูที่เธอเดินออกมาเพื่อให้ผมเห็นว่าเธอไม่ได้โกหก เฮ้อออ เธอจะรู้มั้ยเนี่ย ว่าไอ้ที่ผมมาด้อมๆมองๆเนี่ยก็มามองหาเธอคนเดียวทั้งนั้น
 
“เอ้อ! พี่ยังไม่ตอบคำถามหนูเลย พี่มาทำไรตรงนี้อ่ะ?”“แกว่างปะเนี่ย?”
 
ผมถามเธอไป
 
“ว่างๆ วันนี้ครูปล่อยฟรี อยากทำไรก็ทำ นี่ก็ว่าจะออกไปหาไรกินซักหน่อย หิว .__. แล้วนี่จะไม่ตอบหน่อยว่ามาทำไรเนี่ย อยากรู้นะเนี่ย”
 
“มารอแกนั่นแหละ ปะ! ไปหาไรกินกัน!”
 
ไม่รอให้เธอตอบ ผมรีบจูงมือเธอมาที่รถของผม ผมสังเกตเห็นสีหน้าตกใจและแดงขึ้นๆ แก้มแดงๆนั่นทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้..
 
“พี่จะพาหนูไปไหนเนี่ย?”
 
คำถามของคนที่นั่งอยู่ข้างคนขับ ซึ่งมีผมเป็นคนขับรถอยู่
 
“ก็ไปหาไรกินไง”“อีกนานมั้ยอ่ะ.. หิวมากแล้ว ไม่ไหว อยู่บนรถไม่ได้กินไรเลย .___.”
 
เมื่อถึงที่หมาย ผมจอดรถและพาเธอเดินเข้าไป..
 
ใช่แล้วว ที่นี่.. ตลาดนัดจตุจักร!
 
“ก็เห็นขับรถตั้งนาน นึกว่าจะพาไปที่ไหน พามาจตุจักรเนี่ยนะ - -?”
 
คนตัวเล็กที่ยืนข้างๆผมท้วงขึ้น หน้าเธอมีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย
 
“เฮ้ยย เห็นงี้ทีนี้มีของกินเยอะนะ แล้วแกจะติดใจ :)"
 
พูดแล้วผมก็พาเธอเดินหาของกิน
 
เธอกินจุมาก ให้ตาย เธอกินอย่างหนึ่งเพิ่งจะหมดไปแล้วเธอก็ต่อด้วยอย่างอื่นต่อ ไม่คิดว่าคนตัวเล็กอย่างเธอจะกินจุขนาดนี้นะเนี่ยย !
 
และตอนนี้พวกเราก็มานั่งกันตรงลานที่มีม้านั่ง (มีจริงมั้ยไม่รู้ มโนไว้ก่อน 555) พวกเรานั่งกินไอติมโคนกันอยู่ ผมกินวานิลลา เธอกินช็อกโกแลต
 
“ไหนตอนแรก เห็นเหมือนจะผิดหวัง ละเป็นไงทีนี้? อร่อยเลยล่ะสิ?”
“ใช่ .___. ก็แต่ก่อนเคยมานะ แต่ไม่เคยหาของกินน่ะเลยไม่รู้ว่ามีของอร่อยเยอะขนาดนี้! ><”
 
เธอพูดพร้อมกับรีบงับไอติมตรงหน้าเธอ ซึ่งนั่นทำให้ปากเธอเลอะไอติมไปหมด..
 
“ปากเลอะละนั่น..”
 
ผมท้วงปากที่เธอไปด้วยรอยเปื้อนไอติมของเธอ..
 
“ค่อยเช็ดน่าาาาา ยังกินไม่หมดเลย เดี๋ยวก็เลอะอีกอยู่ดี”
 
เธอตอบกลับอย่างไม่สนใจคนท้วงอย่างผม เธอสนใจอยู่อย่างเดียวคือไอติมตรงหน้าของเธอนั้น ซึ่งมันทำให้ผมอดหงุดหงิดไม่ได้...
 
ผมจึง..
 
จับหน้าเธอให้หันหน้ามาหาผม..
 
แล้วก็ทำความสะอาดปากของเธอ ด้วยปากของผมซะ!
 
แผล่บ! จุ้บ!
 
“O////O”“อย่าเห็นแก่กินขนาดนั้นสิ! จอมตะกละ! :)"