DIARY OF TONGTANG [SUPANUTxME]

          SUPANUT: ก็พี่จะได้เจอแกซักทีไง :)

…..

ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก

SUPANUT: เฮ้ยย.. แกเงียบงี้พี่ก็ไปไม่เป็นนะ .__.

กว่าจะรวบรวมเล่นอะไรแบบนี้ก็ใช้เวลานานนะเว้ย ./////. อย่าเงียบสิไอเด็กบ้าาาาา

TONGTANG: เล่นไรของพี่เนี่ยย .////.

เธอส่งอิโมจิเขินมานี่คือไรกันเนี่ยย .__.?

SUPANUT: ไม่ได้เล่น นี่จริงจัง ..

TONGTANG: ….

TONGTANG: วันนี้เดินทางนะ น่าจะถึงช่วงเย็นๆน่ะ .__.

คุณคิดว่าผมบ้ามั้ย?.. เรื่องอะไรน่ะหรอ? ไม่รู้สิ ผมยอมรับเลยว่าการที่ได้คุยกันกับเธอ ยิ่งนานวันเข้าๆ ผมก็มีความสุขมากขึ้น และการที่เธอส่งข้อความมาบอกตั้งแต่ดึกๆแล้วว่าจะเดินทางมาผมก็นอนไม่หลับ

ตึ๊ง!

TONGTANG: ถึงละนะ ตอนนี้กำลังเข้าที่พัก ที่ xxxx

เธอส่งข้อความบอกผมเป็นอันเข้าใจว่า ตอนนี้เธออยู่กรุงเทพแล้ว.. และผมก็เป็นบ้าไรก็ไม่รู้เนี่ยย ถึงได้บ้าจี้มายืนอยู่ข้างโรงแรมที่เธอพักอยู่ และผมก็ชะโงกหน้าไปมาเพื่อมาส่องเธอเนี่ยนะ ไม่นะ! ผมว่าผมชักจะบ้าจริงๆแล้วล่ะ

“มาทำไรอยู่ตรงนี้เนี่ย?”

จู่ๆก็มีเสียงทักมาจากด้านหลัง

และเมื่อผมหันไปดู ผมก็เจออ..

เฮ้ยยยยย..

“ตองแตง!”

เธออ คือเธอที่ยืนอยู่ข้างหลัง..

“เรียกซะเต็มยศเลยแฮะ - -‘ ”
“แกมาตรงนี้ได้ไง”
“ก็เดินออกมาจากประตูข้างๆเนี่ย แล้วก็พี่ทำเหมือนด้อมๆมองๆใครอยู่ ก็เลยเดินเข้ามาทัก .__.”

เธอชี้ไปที่ประตูที่เธอเดินออกมาเพื่อให้ผมเห็นว่าเธอไม่ได้โกหก เฮ้อออ เธอจะรู้มั้ยเนี่ย ว่าไอ้ที่ผมมาด้อมๆมองๆเนี่ยก็มามองหาเธอคนเดียวทั้งนั้น

“เอ้อ! พี่ยังไม่ตอบคำถามหนูเลย พี่มาทำไรตรงนี้อ่ะ?”
“แกว่างปะเนี่ย?”

ผมถามเธอไป

“ว่างๆ วันนี้ครูปล่อยฟรี อยากทำไรก็ทำ นี่ก็ว่าจะออกไปหาไรกินซักหน่อย หิว .__. แล้วนี่จะไม่ตอบหน่อยว่ามาทำไรเนี่ย อยากรู้นะเนี่ย”

“มารอแกนั่นแหละ ปะ! ไปหาไรกินกัน!”

ไม่รอให้เธอตอบ ผมรีบจูงมือเธอมาที่รถของผม ผมสังเกตเห็นสีหน้าตกใจและแดงขึ้นๆ แก้มแดงๆนั่นทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้..

“พี่จะพาหนูไปไหนเนี่ย?”

คำถามของคนที่นั่งอยู่ข้างคนขับ ซึ่งมีผมเป็นคนขับรถอยู่

“ก็ไปหาไรกินไง”
“อีกนานมั้ยอ่ะ.. หิวมากแล้ว ไม่ไหว อยู่บนรถไม่ได้กินไรเลย .___.”

เมื่อถึงที่หมาย ผมจอดรถและพาเธอเดินเข้าไป..

ใช่แล้วว ที่นี่.. ตลาดนัดจตุจักร!

“ก็เห็นขับรถตั้งนาน นึกว่าจะพาไปที่ไหน พามาจตุจักรเนี่ยนะ - -?”

คนตัวเล็กที่ยืนข้างๆผมท้วงขึ้น หน้าเธอมีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย

“เฮ้ยย เห็นงี้ทีนี้มีของกินเยอะนะ แล้วแกจะติดใจ :)"

พูดแล้วผมก็พาเธอเดินหาของกิน

เธอกินจุมาก ให้ตาย เธอกินอย่างหนึ่งเพิ่งจะหมดไปแล้วเธอก็ต่อด้วยอย่างอื่นต่อ ไม่คิดว่าคนตัวเล็กอย่างเธอจะกินจุขนาดนี้นะเนี่ยย !

และตอนนี้พวกเราก็มานั่งกันตรงลานที่มีม้านั่ง (มีจริงมั้ยไม่รู้ มโนไว้ก่อน 555)
พวกเรานั่งกินไอติมโคนกันอยู่ ผมกินวานิลลา เธอกินช็อกโกแลต

“ไหนตอนแรก เห็นเหมือนจะผิดหวัง ละเป็นไงทีนี้? อร่อยเลยล่ะสิ?”

“ใช่ .___. ก็แต่ก่อนเคยมานะ แต่ไม่เคยหาของกินน่ะเลยไม่รู้ว่ามีของอร่อยเยอะขนาดนี้! ><”

เธอพูดพร้อมกับรีบงับไอติมตรงหน้าเธอ ซึ่งนั่นทำให้ปากเธอเลอะไอติมไปหมด..

“ปากเลอะละนั่น..”

ผมท้วงปากที่เธอไปด้วยรอยเปื้อนไอติมของเธอ..

“ค่อยเช็ดน่าาาาา ยังกินไม่หมดเลย เดี๋ยวก็เลอะอีกอยู่ดี”

เธอตอบกลับอย่างไม่สนใจคนท้วงอย่างผม เธอสนใจอยู่อย่างเดียวคือไอติมตรงหน้าของเธอนั้น ซึ่งมันทำให้ผมอดหงุดหงิดไม่ได้...

ผมจึง..

จับหน้าเธอให้หันหน้ามาหาผม..

แล้วก็ทำความสะอาดปากของเธอ ด้วยปากของผมซะ!

แผล่บ! จุ้บ!

“O////O”
“อย่าเห็นแก่กินขนาดนั้นสิ! จอมตะกละ! :)"