หัวใจของมาเฟีย

 

 

 

 

 

 

 

“อาบน้ำเสร็จแล้วทำไมไม่พักผ่อนล่ะฟาง พึ่งผ่านเรื่องร้ายๆมาแท้ๆจะไปไหน”อุษาแปลกใจที่

เห็นฟางเดินออกมานอกห้องก็รีบถาม

 

 

 

 

 

“ป๊อปปี้ถูกยิงเพราะช่วยฟาง ฟางว่าจะเอายาแก้อักเสบไปให้น่ะค่ะ”ฟางตอบ

 

 

 

 

 

 

 

“เธอนี่ยังใส่ใจดูแลป๊อปปี้ไม่เปลี่ยนเลยนะ เสียดายเรื่องความรักของพวกเธอจริงๆ”อุษามองฟาง

ด้วยความเอ็นดูก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

“ช่างเถอะค่ะถือซะว่าฟางไม่ได้เกิดมาคู่กับเค้า ไม่ได้เกิดมาคู่กันยังไงก็ต้องแยกจากกัน

อยู่ดี”ฟางพูดก่อนที่จะเดินไปทางปีกตะวันออกของตัวบ้านที่เป็นห้องของป๊อปปี้ก่อนที่จะเปิด

ประตูเข้าไปเมื่อพบว่าประตูไม่ได้ล็อค

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดีแล้วค่ะป๊อปที่จัดการเสี่ยเล้งไปได้ พวกงูพิษเลี้ยงไม่เชื่องแบบนี้ไม่ต้องเลี้ยงไว้ดีแล้ว จะได้ไม่

ต้องแว้งกัดเราทีหลัง”เสียงพูดคุยของขนมจีนและป๊อปปี้ดังขึ้นทำให้ฟางที่แอบมองก็แอบตกใจ

เมื่อเห็นป๊อปปี้และขนมจีนนอนคุยกันบนเตียงในสภาพไม่สวมอะไรเลย ไม่แปลกที่พวกเขาจะทำ

เรื่องแบบนี้กันเพราะพวกเขาเป็นสามีภรรยากันนี่นา

 

 

 

 

 

 

 

“ว่าแต่หายไปกับนังฟางมาคืนนึง แถมพากันหนีลูกกระสุนโดยที่ป๊อปช่วยมันแบบนี้เพราะว่าป๊อป

ยังมีเยื่อใยกับมันใช่มั้ยคะ”ขนมจีนลูบไล้ไปตามแผงอกกว้างของป๊อปปี้ก่อนที่จะรีบถามด้วยความ

หึงหวง

 

 

 

 

 

 

 

“หึ เยื่อใยงั้นหรอ ไม่มีวัน ก็แค่นักโทษที่ป๊อปจะทำอะไรก็ได้เท่านั้น ที่ป๊อปช่วยก็เห็นว่ายัยนั่น

เป็นคนโปรดของแม่ ถ้าเราจัดการอะไรไปแม่กับย่าก็จะมาจัดการพวกเราได้ สู้เราเก็บยัยนั่นไว้

ใกล้ตัวไว้ทรมานยังดีกว่าที่ให้ยัยนั่นตายไปไวๆซะอีก”ป๊อปปี้พูดออกมาอย่างเจ็บแสบทำให้ร่าง

บางที่ยืนฟังรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งหน้า น้ำตาใสๆค่อยๆไหลออกมาทั้ง2ตา

 

 

 

 

 

 

 

“เก็บไว้ทรมานก็ดีแล้วค่ะและหวังว่าจะไม่กลับไปรักมัน/ไม่มีวันอยู่แล้ว ใครจะไปรักลูกของคน

ทรยศแบบนั้นได้ลงล่ะ”ขนมจีนยังระแวงไม่เลิกก็ว่าก่อนที่ป๊อปปี้จะรีบตอบเพื่อเอาใจภรรยาสาว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย นังฟาง แกเข้ามาในนี้ทำไม ไม่มีมารยาท”ขนมจีนเหลือบไปเห็นฟางที่ยืนฟังก็ตกใจแล้วรีบ

โวยวาย

 

 

 

 

 

 

“ชั้นก็แค่เอายาแก้อักเสบมาให้ไม่มีอะไรหรอก ขอโทษด้วยแล้วกันที่ชั้นเข้ามาโดยไม่เคาะ

ประตู”ฟางเบือนหน้าหนีไม่ให้ป๊อปปี้และขนมจีนเห็นน้ำตาของเธอก่อนจะวางยาแก้อักเสบให้

ป๊อปปี้ที่โต๊ะ

 

 

 

 

 

 

 

“จำเอาไว้ว่าห้องนี้มันเคยเป็นของเธอก็จริงแต่ตอนนี้มันไม่ใช่ สถานะที่เธออยู่มันไม่เหมือนเดิม

อีกแล้ว ออกไปซะ ไป๊”ป๊อปปี้ชะงักเมื่อเห็นว่าฟางร้องไห้ก่อนที่จะทำเสียงแข็งไล่ฟางออกไป

ฟางรีบวิ่งออกไปห้องนั้นทันที ก่อนที่จะคิดถึงพิมเพื่อนที่ดีสำหรับเธอเมื่ออยู่ที่นี่ ร่างบางรีบวิ่งไป

ที่บ้านสวนของพิมทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พิม นอนรึยัง คืนนี้ชั้นขอนอนด้วยนะ”ฟางที่เข้ามาในบ้านพิมร้องบอกก่อนที่จะแปลกใจเมื่อเห็น

เสื้อสูทของผู้ชายตกอยู่หน้าห้องนอน ฟางเห็นห้องนอนของพิมไม่ปิดประตูก็ค่อยๆแง้มประตู

เข้าไปแล้วต้องช็อคสุดขีดเมื่อเห็นภาพของพิมและโทโมะนอนกอดก่ายอยู่บนเตียงหลังจากผ่าน

เกมส์รักบนเตียงมาหมาดๆ

 

 

 

 

 

 

 

“มันก็แค่เรื่องผิดพลาดที่โทโมะนอนกับคุณหนู แต่มันเป็นแค่ฤทธิ์ยาที่คุณหนูโดนเท่านั้นนะพิม

จริงๆแล้วโทโมะมีแต่พิมนะ เชื่อใจโทโมะได้มั้ย”โทโมะพูดพลางกระชับกอดพิมและบรรจงจูบที่

หัวไหล่มนของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

“สัญญากับพิมนะคะโทโมะว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้แค่ครั้งเดียว เพราะถ้ามีอีกครั้งที่2พิมคงทำใจไม่

ได้แน่ที่สามีของพิมไปนอนกับคนอื่น”พิมพูดก่อนที่จะพลิกตัวมาบรรจงจูบโทโมะอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ทำไมโทโมะกับพิม นี่พวกเธอคบชู้กันจริงๆอย่างที่แก้วกล่าวหางั้นสิ”ฟาง

ทนไม่ไหวระเบิดอารมณ์ออกมาทำให้ทั้งคู่ช็อคเมื่อเห็นฟางรู้ความจริง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางอย่าไปนะฟาง พิมขอร้อง ถ้าเราเป็นเพื่อนกัน อยู่ฟังพิมก่อน”พิมรีบสวมเสื้อคลุมอาบน้ำแล้ว

วิ่งไปขอร้องฟางเช่นเดียวกับโทโมะ

 

 

 

 

 

 

“งั้นก็บอกมา นี่เท่ากับพิมสวมเขาให้ป๊อปปี้นะ”ฟางว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าเรียกว่าสวมเขาสิครับคุณฟาง ผมกับพิมเรารักกันมาก่อน ก่อนที่พิมจะถูกบอสที่เมาแล้วปล้ำ

พิมเข้าวันนั้น ถ้าวันนั้นผมกลับมาไว พิมคงไม่ต้องตกเป็นเมียของบอสหรอก”โทโมะโพล่งออกมา

อย่างอัดอั้น

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ แล้วพีชคือลูกของโทโมะงั้นหรอ”ฟางสับสนก่อนที่จะถามทั้งคู่

 

 

 

 

 

 

 

“ความจริงพิมกับโทโมะเรารักกันมาตั้งแต่อยู่ภูเก็ตแล้ว แต่วันนั้นบอสมาดูงานที่ภูเก็ตแล้วคุณ

ขนมจีนไม่ได้มาด้วย พิมเข้าไปดูแลบอสที่เมากลับมา แต่แล้วบอสก็ขืนใจพิม”พิมพูดก่อนที่น้ำตา

แห่งความเสียใจจะไหลออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“พอพิมท้อง บอสก็เลยรับพิมมาดูแลเพื่อรับผิดชอบ เพราะน้องพีชคือเลือดเนื้อเชื้อไขของบอส

แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรพิมอีกเพราะอีก2ปีต่อมาบอสก็พาป๊อปปี้เข้ามาในฐานะภรรยาคนที่4ของ

มังกรทอง”โทโมะเล่าต่อ

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ถึงยังไงสิ่งที่วกเธอทำมันก็ไม่ควร มันผิดต่อป๊อปปี้นะ”ฟางว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ผิดหรอ คนร้ายกาจแบบนั้นเค้าไม่สนใจหรอกว่าพิมจะทำอะไร แล้วมันผิดหรอที่โทโมยังรักพิม

อยากอยู่กับพิม มันผิดหรอที่เรารักกัน ทำไมเราต้องทำตามแต่ความต้องการของคนพวกนั้นที่เค้า

ก็ไม่สนใจเราอยู่แล้ว”โทโมะโพล่งขึ้นออกมาด้วยความคับแค้นในตัวมังกรทองทุกคน

 

 

 

 

 

 

 

“ขอร้องเถอะนะฟาง อย่าบอกเรื่องให้กับใครรู้เลย เห็นใจความรักของพวกเราเถอะนะ”พิมรีบ

คุกเข่าขอร้องฟางและร้องไห้ออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“อีกไม่นานหรอกพิมเราจะได้รักกันอย่างงเปิดเผย แต่ตอนนี้ขอได้มั้ยฟาง อย่าบอกเรื่องนี้ให้พวก

นั้นรู้ ไม่อย่างงั้นพิมต้องตายแน่ๆ เธอก็เห็นว่าตอนนี้พวกนั้นร้ายกาจแค่ไหน”โทโมะพูดก่อนที่จ

ะหันไปขอร้องฟาง ฟางถึงแม้จะแปลกใจกับคำพูดของโทโมะแต่เมื่อเห็นพิมร้องไห้แบบนั้นมันก็

ทำให้เธอลำบากใจไม่น้อยที่จะต้องปิดความลับครั้งนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณนะฟางที่เลือกยังไม่บอกใครแล้วนี่นึกยังไงมานอนที่บ้านของพิมล่ะ รึว่าเป็นเพราะ

ป๊อปปี้”เมื่อโทโมะกลับไปแล้ว พิมที่จัดห้องนอนให้ฟางเดินมาขอบคุณและถามต่อ

 

 

 

 

 

 

 

“พูดถึงเค้าทำไมล่ะพิม เราไม่มีอะไรต้องยุ่งเกี่ยวกันอีกแล้ว”ฟางซึมลงไปเมื่อนึกถึงป๊อปปี้ที่ไล่

ตนเอง เมื่อกี้นี้ก็รีบพูดก่อนที่จะล้มตัวนอน

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนนั้นที่บอสเมาแล้วเผลอมีอะไรกับพิม พิมเคยได้ยินบอสร้องไห้แล้วละเมอชื่อฟางออก

มานะ”พิมมองฟางที่นอนลงก็พูดต่อ

 

 

 

 

 

 

“เรื่องของฟางกับป๊อปปี้มันคืออดีตไปแล้ว เค้ามีคนอื่นไปแล้วพิม มันไม่มีอะไรอีกแล้วล่ะนอน

เถอะ”ฟางชะงักแต่ด้วยคำพูดของป๊อปปี้ที่พูดจาร้ายๆใส่เธอนั้นทำให้เธอเศร้าลงไปก่อนที่จะพูด

ต่อพลางหลับตาลง พิมมองฟางด้วยความสงสารก่อนที่จะเดินไปปิดไฟเพื่อให้ฟางได้นอนพัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“สายป่านนี้แล้วยัยนั่นทำไมไม่มาดูแลแม่กับย่าล่ะครับ ทำงานไม่ได้เรื่องเลย”วันต่อมาป๊อปปี้

แปลกใจที่ไม่เห็นฟางอยู่ดูแลแม่ของเขาและมาดามหลี่

 

 

 

 

 

 

“พึ่งผ่านเรื่องร้ายๆกับฟางมา แม่ให้ฟางไปพักผ่อนก่อนไม่ต้องเคร่งกับฟางมากหรอก”อุษาพูด

 

 

 

 

 

 

“แหม อีแค่หมอดูแลคุณท่าน ได้สิทธิพิเศษดีจริงๆเลยนะคะ รึว่าคุณแม่อยากจะได้นังคนทรยศนี้

เป็นสะใภ้อีกครั้งล่ะคงจะลืมไปว่าป๊อปปี้มีเมียนั่งหัวโด่ตรงนี้/นี่ขนมจีนพูดอะไรเกรงใจชั้นบ้างนะ

อย่างน้อยชั้นก็เป็นแม่ของสามีเธอ”ขนมจีนหมั่นไส้ที่อุษาเอ็นดูฟางเหมือนเดิมก็รีบว่าก่นที่อุษาจะ

ชักสีหน้าไม่พอใจกับคำพูดขนมจีน

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นก็ขอโทษด้วยแล้วกันค่ะที่ฟางละเลยหน้าที่ตัวเอง เดี๋ยวฟางะจัดยาให้คุณท่านตอนนี้ล่ะค่ะ

แต่วันนี้ ฟางขออนุญาตออกไปกับพิมนะคะน้องพีชไม่สบาย”ฟางเดินเข้ามาได้ยินเข้าก็รีบพูด

พร้อมกับพิมที่อุ้มลูกชายเดินตามเข้ามา

 

 

 

 

 

 

 

“พีชไม่สบายทำไมไม่บอกชั้นล่ะพิม แล้วนี่นัดหมอแล้วรึยัง”ป๊อปปี้ตกใจรีบลุกขึ้นไปดูอาการของ

พีชที่พิมอุ้มอยู่

 

 

 

 

 

 

“แน่ใจนะคะว่าป่วยจริงไม่ใช่เรียกคะแนนสงสารออดอ้อนสามีจากที่ไม่ได้ใช่มานาน/รึว่าพึ่งรู้ตัวว่า

ตัวเองเป็นเมียพี่ป๊อปอีกคนหลังจากไปเล่นชู้กับบอดี้การ์ดตัวเองตั้งนาน”ป๊อปปี้หญิงพูดอย่าง

หมั่นไส้ก่อนที่แก้วจะรีบพูดต่อแล้วหัวเราะกันคิกคัก2คนอย่างสะใจ

 

 

 

 

 

 

 

“พิมเป็นผู้หญิงที่มีค่าพอที่ไม่ต้องใช้มารยาออดอ้อนผู้ชายที่ไหนหรอกครับจะมีแต่ผู้หญิงที่ทำตัว

ไร้ค่าที่ต้องพยายามใช้มารยาพวกนี้มากกว่านะครับ เอ๊ะแล้วที่พูดกันนี่แสดงว่าเคยทำกันมาก่อน

งั้นสิครับ”โทโมะหมั่นไส้แก้วและป๊อปปี้หญิงก็พูดขึ้นต่อทำให้แก้วโมโหตบโต๊ะดังปังแล้วมอง

หน้าโทโมะอย่างเอาเรื่อง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะ หัวหงอกนั่งอยู่นี่ทั้งคนยังจะทะเลาะกันข้ามหัวั้นอีกนะ”มาดามหลี่พูด

ขึ้นด้วยน้ำเสียงหมดความอดทน

 

 

 

 

 

 

 

“อยู่นี่มีแต่ผู้ใหญ่พูดเรื่องไร้สาระ ถ้าไม่มีอะไรแล้วแองจี้ไปนะคะ”แองจี้ถอนหายใจก่อนที่จะลุก

ขึ้นแล้วเดินไปโรงเรียนตามลำพังโดยไม่มีการลาป๊อปปี้ ขนมจีนหรือใคร เพราะถือเป็นเรื่องปกติ

ของเธอตั้งแต่เล็กจนโต

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวสิลูก วันนี้แข่งเบสบอลที่โรงเรียนเอาแซนวิชไปทานด้วยมั้ย”ฟางพูดก่อนที่จะรีบเอากล่อง

แซนวิชที่เธอตั้งทำยื่นให้แองจี้

 

 

 

 

 

 

โพล้ะ

 

 

 

 

 

 

“ถ้าว่างมากก็หาอะไรทำไปสิ ไม่ต้องมายุ่งกับชั้น”แองจี้ปัดกล่องแซนวิชของฟางลงกับพื้นแล้ว

รีบว่า

 

 

 

 

 

 

“หนูคงไม่อยากกิน แต่วันนี้แม่ขอให้หนูแข่งชนะนะลูก”ฟางเศร้าลงไปก่อนที่จะพูดอวยพรลูกสาว

แองจี้ชะงักก่อนที่จะเดินเชิดออกไปไม่สนใจฟางอีกฟางมองลูกสาวของตนเองเดินออกไปด้วย

ความเศร้าโดยไม่รู้เลยว่าป๊อปปี้ที่กำลังอุ้มพีชอยู่นั้นมองเธออยู่ด้วยสายตาที่นิ่งยากจะเดาได้ว่า

คิดอะไรอยู่

 

 

 

 

 

 

 

“จริงสิ แล้วนี่ไม่มีใครพาเฟย์ลงมาทานข้าวรึไง เขื่อนไปไหนซะล่ะ”มาดามหลี่พูดขึ้นก่อนที่จะ

มองหาเฟย์

 

 

 

 

 

 

“งั้นเดี๋ยวฟางไปตามให้ก็ได้ค่ะ”ฟางพูดก่อนที่จะอาสาเดินขึ้นมาตามเฟย์ที่ห้อง

 

 

 

 

 

ก๊อกๆ

 

 

 

 

 

 

เมื่อฟางเปิดประตูเข้าไปในห้องเฟย์ก็พบว่าห้องนั้นว่างเปล่า สร้างความแปลกใจให้กับฟาง แล้ว

เฟย์หายไปไหนล่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์ไม่อยู่บนห้องหรอกหรอแล้วหายไปไหนล่ะ”อุษาตกใจและคิดสงสัยเฟย์ที่มีสภาพแบบนั้น

จะไปไหนคนเดียวได้

 

 

 

 

 

 

 

“เอ ว่าแต่หมอเขื่อนไปไหนแล้วล่ะคะ พาไปกายภาพยามเช้ารึเปล่า”พิมเสนอความคิดเห็น

 

 

 

 

 

 

 

“รึไม่ก็พากันไปกายภาพกัน2ต่อ2แบบเนื้อชนเนื้อกันนะ”ป๊อปปี้หญิงพูดก่อนที่แก้วจะหัวเราะออก

มาเชิงเห็นด้วย

 

 

 

 

 

 

“นี่ถ้าพวกคุณไม่ช่วยกันหาก็อย่าพูดกล่าวหาคนอื่นแบบนี้สิ”โทโมะว่า

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ รึว่าไม่จริงผู้ชายผู้หญิงหายตัวไปด้วยกัน2ต่อ2แบบนี้มีหรอะไม่ทำเรื่องอย่างว่ากัน”แก้วว่า

 

 

 

 

 

 

“อ๋อ เหมือนกับผมกับคุณหนูสินะ ที่เกลียดกันแทบตาย พอหายไปกันคืนเดียวคุณหนูก็ต้องกลาย

เป็นเมียไอ้ขยะอย่างผม”โทโมะกระซิบบอกกับแก้วให้ได้ยิน2คนทำให้แก้วหน้าแดงจัดทั้งโกรธ

และอายตบหน้าโทโมะหันก่อนที่พิมจะรีบเข้าไปห้าม โทโมะมองดูแก้วเต้นเร่าด้วยความโกรธ

อย่างสะใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะทะเลาะกันเองไปมาให้มันได้อะไรล่ะห้ะ ไปตามหาเฟย์สิ”ป๊อปปี้รีบพูดตัดบทก่อนที่จะช่วยกัน

เดินลงไปตามหาเฟย์และเขื่อนที่หายตัวไป

 

 

 

 

 

 

 

“รถก็ยังอยู่ครบทุกคัน โทรไปก็ไม่รับสาย เหลือแค่ห้องพักของเขื่อนเท่านั้นล่ะที่เรายังไม่ได้ไป

ดู”ฟางพูดหลังจากตามหากันจนทั่ว เมื่อมาถึงหน้าห้องของเขื่อนพบว่าประตูมันล็อคก่อนที่อุษา

จะนำกุญแจสำรองมาไขเข้าไป

 

 

 

 

 

แอ้ด

 

 

 

 

 

 

เมื่อทุกคนเข้าไปในห้องพักของเขื่อน พบว่ามีขวดเบียร์หล่นบริเวณห้องแพบรถเข็นของเฟย์อยู่ที่

นี่จริงๆ

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันอะไรกันน่ะ”ฟางเดินเข้าไปในห้องแล้วต้องตกใจเมื่อพบว่าบนเตียงนั้น เขื่อนนอนกอดเฟย์

ที่นอนร้องไห้อยู่ก็โวยวายก่อนที่ทุกคนจะตามเข้ามาเจอภาพนั้น

 

 

 

 

 

 

 

“แก ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้ แกทำอะไรน้องชั้นห้ะ ไอ้เลว”ป๊อปปี้เดือดจัดลุกขึ้นไปเขย่าตัวเขื่อนให้ตื่น

เมื่อเขื่อนตื่นขึ้นมาก็ถูกป๊อปปี้ชกหน้าคว่ำ ส่วนเฟย์นั้นโผเข้ากอดฟางและมีพิมปลอบอยู่ข้างๆ

 

 

 

 

 

“นั่นอะไรกัน ทำไมพี่กับเฟย์ถึงเป็นแบบนี้”เขื่อนอึ้งพยามตั้งสติแล้วถาม

 

 

 

 

 

 

“เมื่อคืน พี่เขื่อนเมาเพราะเสียใจเรื่องพี่ฟาง เฟย์เป็นห่วงพี่เขื่อนเลยจะเข้ามาห้ามแต่พี่เขื่อนเมา

มากพี่เขื่อนเลยปล้ำเฟย์ ฮือๆ”เฟย์ปล่อยโฮออกมาพร้อมกับเล่าเรื่องเมื่อคืนนี้

 

 

 

 

 

 

“ไม่จริงน่า ถ้าพี่เมาแล้วเผลอนอนกับใครพี่ก็ต้องจำได้สิ”เขื่อนอึ้งพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืนแต่

กลับนึกไม่ออก ยิ่งทำให้เฟย์ร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้นเมื่อเขื่อนปัดความรับผิดชอบ

 

 

 

 

 

 

“ไอ้ชั่ว แกปล้ำน้องชั้นแล้วแกบอกว่าไม่ได้ทำ แกคิดว่าเฟย์มอมแกหรอใช้อะไรคิด เฟย์เป็นแบบ

นี้จะทำอะไรแก ไอ้เลว”ป๊อปปี้โมโหเมื่อเห็นเขื่อนปัดความรับผิดชอบหมายจะชกเขื่อนอีกครั้ง

โดยมีโทโมะและแก้วห้ามไว้

 

 

 

 

 

 

“หยุดให้หมดนั่นล่ะ เขื่อน เฟย์แต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วไปคุยกันเดี๋ยวนี้”อุษาร้องห้ามพร้อมกับสั่ง

เสียงเฉียบ

 

 

 

 

 

 

หนูฟางผู้น่าสงสารไปทางไหนมีแต่คนได้กัน55555

 

 

ช่วงนี้อาจจะพิมยาวหน่อยนะ เพราะใกล้ถึงจุดที่แก้วจะเปลี่ยนนิสัยแล้ว เลยอาจหาจบตอนยากเลยยาวหน่อย55555

 

 

ถ้าชอบยังไงก็อย่าลืมมาเม้นคุยกันได้เน้ออออ เหงาาาาา