หัวใจของมาเฟีย

9.3

เขียนโดย Chapond

วันที่ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2560 เวลา 01.06 น.

  46 ตอน
  268 วิจารณ์
  104.23K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2560 01.36 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

24) 23 เรื่องไม่คาดฝันมักเกิดขึ้นไม่ทันตั้งตัว

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

 

 

 

“อาบน้ำเสร็จแล้วทำไมไม่พักผ่อนล่ะฟาง พึ่งผ่านเรื่องร้ายๆมาแท้ๆจะไปไหน”อุษาแปลกใจที่

เห็นฟางเดินออกมานอกห้องก็รีบถาม

 

 

 

 

 

“ป๊อปปี้ถูกยิงเพราะช่วยฟาง ฟางว่าจะเอายาแก้อักเสบไปให้น่ะค่ะ”ฟางตอบ

 

 

 

 

 

 

 

“เธอนี่ยังใส่ใจดูแลป๊อปปี้ไม่เปลี่ยนเลยนะ เสียดายเรื่องความรักของพวกเธอจริงๆ”อุษามองฟาง

ด้วยความเอ็นดูก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

“ช่างเถอะค่ะถือซะว่าฟางไม่ได้เกิดมาคู่กับเค้า ไม่ได้เกิดมาคู่กันยังไงก็ต้องแยกจากกัน

อยู่ดี”ฟางพูดก่อนที่จะเดินไปทางปีกตะวันออกของตัวบ้านที่เป็นห้องของป๊อปปี้ก่อนที่จะเปิด

ประตูเข้าไปเมื่อพบว่าประตูไม่ได้ล็อค

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดีแล้วค่ะป๊อปที่จัดการเสี่ยเล้งไปได้ พวกงูพิษเลี้ยงไม่เชื่องแบบนี้ไม่ต้องเลี้ยงไว้ดีแล้ว จะได้ไม่

ต้องแว้งกัดเราทีหลัง”เสียงพูดคุยของขนมจีนและป๊อปปี้ดังขึ้นทำให้ฟางที่แอบมองก็แอบตกใจ

เมื่อเห็นป๊อปปี้และขนมจีนนอนคุยกันบนเตียงในสภาพไม่สวมอะไรเลย ไม่แปลกที่พวกเขาจะทำ

เรื่องแบบนี้กันเพราะพวกเขาเป็นสามีภรรยากันนี่นา

 

 

 

 

 

 

 

“ว่าแต่หายไปกับนังฟางมาคืนนึง แถมพากันหนีลูกกระสุนโดยที่ป๊อปช่วยมันแบบนี้เพราะว่าป๊อป

ยังมีเยื่อใยกับมันใช่มั้ยคะ”ขนมจีนลูบไล้ไปตามแผงอกกว้างของป๊อปปี้ก่อนที่จะรีบถามด้วยความ

หึงหวง

 

 

 

 

 

 

 

“หึ เยื่อใยงั้นหรอ ไม่มีวัน ก็แค่นักโทษที่ป๊อปจะทำอะไรก็ได้เท่านั้น ที่ป๊อปช่วยก็เห็นว่ายัยนั่น

เป็นคนโปรดของแม่ ถ้าเราจัดการอะไรไปแม่กับย่าก็จะมาจัดการพวกเราได้ สู้เราเก็บยัยนั่นไว้

ใกล้ตัวไว้ทรมานยังดีกว่าที่ให้ยัยนั่นตายไปไวๆซะอีก”ป๊อปปี้พูดออกมาอย่างเจ็บแสบทำให้ร่าง

บางที่ยืนฟังรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งหน้า น้ำตาใสๆค่อยๆไหลออกมาทั้ง2ตา

 

 

 

 

 

 

 

“เก็บไว้ทรมานก็ดีแล้วค่ะและหวังว่าจะไม่กลับไปรักมัน/ไม่มีวันอยู่แล้ว ใครจะไปรักลูกของคน

ทรยศแบบนั้นได้ลงล่ะ”ขนมจีนยังระแวงไม่เลิกก็ว่าก่อนที่ป๊อปปี้จะรีบตอบเพื่อเอาใจภรรยาสาว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย นังฟาง แกเข้ามาในนี้ทำไม ไม่มีมารยาท”ขนมจีนเหลือบไปเห็นฟางที่ยืนฟังก็ตกใจแล้วรีบ

โวยวาย

 

 

 

 

 

 

“ชั้นก็แค่เอายาแก้อักเสบมาให้ไม่มีอะไรหรอก ขอโทษด้วยแล้วกันที่ชั้นเข้ามาโดยไม่เคาะ

ประตู”ฟางเบือนหน้าหนีไม่ให้ป๊อปปี้และขนมจีนเห็นน้ำตาของเธอก่อนจะวางยาแก้อักเสบให้

ป๊อปปี้ที่โต๊ะ

 

 

 

 

 

 

 

“จำเอาไว้ว่าห้องนี้มันเคยเป็นของเธอก็จริงแต่ตอนนี้มันไม่ใช่ สถานะที่เธออยู่มันไม่เหมือนเดิม

อีกแล้ว ออกไปซะ ไป๊”ป๊อปปี้ชะงักเมื่อเห็นว่าฟางร้องไห้ก่อนที่จะทำเสียงแข็งไล่ฟางออกไป

ฟางรีบวิ่งออกไปห้องนั้นทันที ก่อนที่จะคิดถึงพิมเพื่อนที่ดีสำหรับเธอเมื่ออยู่ที่นี่ ร่างบางรีบวิ่งไป

ที่บ้านสวนของพิมทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พิม นอนรึยัง คืนนี้ชั้นขอนอนด้วยนะ”ฟางที่เข้ามาในบ้านพิมร้องบอกก่อนที่จะแปลกใจเมื่อเห็น

เสื้อสูทของผู้ชายตกอยู่หน้าห้องนอน ฟางเห็นห้องนอนของพิมไม่ปิดประตูก็ค่อยๆแง้มประตู

เข้าไปแล้วต้องช็อคสุดขีดเมื่อเห็นภาพของพิมและโทโมะนอนกอดก่ายอยู่บนเตียงหลังจากผ่าน

เกมส์รักบนเตียงมาหมาดๆ

 

 

 

 

 

 

 

“มันก็แค่เรื่องผิดพลาดที่โทโมะนอนกับคุณหนู แต่มันเป็นแค่ฤทธิ์ยาที่คุณหนูโดนเท่านั้นนะพิม

จริงๆแล้วโทโมะมีแต่พิมนะ เชื่อใจโทโมะได้มั้ย”โทโมะพูดพลางกระชับกอดพิมและบรรจงจูบที่

หัวไหล่มนของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

“สัญญากับพิมนะคะโทโมะว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้แค่ครั้งเดียว เพราะถ้ามีอีกครั้งที่2พิมคงทำใจไม่

ได้แน่ที่สามีของพิมไปนอนกับคนอื่น”พิมพูดก่อนที่จะพลิกตัวมาบรรจงจูบโทโมะอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ทำไมโทโมะกับพิม นี่พวกเธอคบชู้กันจริงๆอย่างที่แก้วกล่าวหางั้นสิ”ฟาง

ทนไม่ไหวระเบิดอารมณ์ออกมาทำให้ทั้งคู่ช็อคเมื่อเห็นฟางรู้ความจริง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางอย่าไปนะฟาง พิมขอร้อง ถ้าเราเป็นเพื่อนกัน อยู่ฟังพิมก่อน”พิมรีบสวมเสื้อคลุมอาบน้ำแล้ว

วิ่งไปขอร้องฟางเช่นเดียวกับโทโมะ

 

 

 

 

 

 

“งั้นก็บอกมา นี่เท่ากับพิมสวมเขาให้ป๊อปปี้นะ”ฟางว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าเรียกว่าสวมเขาสิครับคุณฟาง ผมกับพิมเรารักกันมาก่อน ก่อนที่พิมจะถูกบอสที่เมาแล้วปล้ำ

พิมเข้าวันนั้น ถ้าวันนั้นผมกลับมาไว พิมคงไม่ต้องตกเป็นเมียของบอสหรอก”โทโมะโพล่งออกมา

อย่างอัดอั้น

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ แล้วพีชคือลูกของโทโมะงั้นหรอ”ฟางสับสนก่อนที่จะถามทั้งคู่

 

 

 

 

 

 

 

“ความจริงพิมกับโทโมะเรารักกันมาตั้งแต่อยู่ภูเก็ตแล้ว แต่วันนั้นบอสมาดูงานที่ภูเก็ตแล้วคุณ

ขนมจีนไม่ได้มาด้วย พิมเข้าไปดูแลบอสที่เมากลับมา แต่แล้วบอสก็ขืนใจพิม”พิมพูดก่อนที่น้ำตา

แห่งความเสียใจจะไหลออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“พอพิมท้อง บอสก็เลยรับพิมมาดูแลเพื่อรับผิดชอบ เพราะน้องพีชคือเลือดเนื้อเชื้อไขของบอส

แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรพิมอีกเพราะอีก2ปีต่อมาบอสก็พาป๊อปปี้เข้ามาในฐานะภรรยาคนที่4ของ

มังกรทอง”โทโมะเล่าต่อ

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ถึงยังไงสิ่งที่วกเธอทำมันก็ไม่ควร มันผิดต่อป๊อปปี้นะ”ฟางว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ผิดหรอ คนร้ายกาจแบบนั้นเค้าไม่สนใจหรอกว่าพิมจะทำอะไร แล้วมันผิดหรอที่โทโมยังรักพิม

อยากอยู่กับพิม มันผิดหรอที่เรารักกัน ทำไมเราต้องทำตามแต่ความต้องการของคนพวกนั้นที่เค้า

ก็ไม่สนใจเราอยู่แล้ว”โทโมะโพล่งขึ้นออกมาด้วยความคับแค้นในตัวมังกรทองทุกคน

 

 

 

 

 

 

 

“ขอร้องเถอะนะฟาง อย่าบอกเรื่องให้กับใครรู้เลย เห็นใจความรักของพวกเราเถอะนะ”พิมรีบ

คุกเข่าขอร้องฟางและร้องไห้ออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“อีกไม่นานหรอกพิมเราจะได้รักกันอย่างงเปิดเผย แต่ตอนนี้ขอได้มั้ยฟาง อย่าบอกเรื่องนี้ให้พวก

นั้นรู้ ไม่อย่างงั้นพิมต้องตายแน่ๆ เธอก็เห็นว่าตอนนี้พวกนั้นร้ายกาจแค่ไหน”โทโมะพูดก่อนที่จ

ะหันไปขอร้องฟาง ฟางถึงแม้จะแปลกใจกับคำพูดของโทโมะแต่เมื่อเห็นพิมร้องไห้แบบนั้นมันก็

ทำให้เธอลำบากใจไม่น้อยที่จะต้องปิดความลับครั้งนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณนะฟางที่เลือกยังไม่บอกใครแล้วนี่นึกยังไงมานอนที่บ้านของพิมล่ะ รึว่าเป็นเพราะ

ป๊อปปี้”เมื่อโทโมะกลับไปแล้ว พิมที่จัดห้องนอนให้ฟางเดินมาขอบคุณและถามต่อ

 

 

 

 

 

 

 

“พูดถึงเค้าทำไมล่ะพิม เราไม่มีอะไรต้องยุ่งเกี่ยวกันอีกแล้ว”ฟางซึมลงไปเมื่อนึกถึงป๊อปปี้ที่ไล่

ตนเอง เมื่อกี้นี้ก็รีบพูดก่อนที่จะล้มตัวนอน

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนนั้นที่บอสเมาแล้วเผลอมีอะไรกับพิม พิมเคยได้ยินบอสร้องไห้แล้วละเมอชื่อฟางออก

มานะ”พิมมองฟางที่นอนลงก็พูดต่อ

 

 

 

 

 

 

“เรื่องของฟางกับป๊อปปี้มันคืออดีตไปแล้ว เค้ามีคนอื่นไปแล้วพิม มันไม่มีอะไรอีกแล้วล่ะนอน

เถอะ”ฟางชะงักแต่ด้วยคำพูดของป๊อปปี้ที่พูดจาร้ายๆใส่เธอนั้นทำให้เธอเศร้าลงไปก่อนที่จะพูด

ต่อพลางหลับตาลง พิมมองฟางด้วยความสงสารก่อนที่จะเดินไปปิดไฟเพื่อให้ฟางได้นอนพัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“สายป่านนี้แล้วยัยนั่นทำไมไม่มาดูแลแม่กับย่าล่ะครับ ทำงานไม่ได้เรื่องเลย”วันต่อมาป๊อปปี้

แปลกใจที่ไม่เห็นฟางอยู่ดูแลแม่ของเขาและมาดามหลี่

 

 

 

 

 

 

“พึ่งผ่านเรื่องร้ายๆกับฟางมา แม่ให้ฟางไปพักผ่อนก่อนไม่ต้องเคร่งกับฟางมากหรอก”อุษาพูด

 

 

 

 

 

 

“แหม อีแค่หมอดูแลคุณท่าน ได้สิทธิพิเศษดีจริงๆเลยนะคะ รึว่าคุณแม่อยากจะได้นังคนทรยศนี้

เป็นสะใภ้อีกครั้งล่ะคงจะลืมไปว่าป๊อปปี้มีเมียนั่งหัวโด่ตรงนี้/นี่ขนมจีนพูดอะไรเกรงใจชั้นบ้างนะ

อย่างน้อยชั้นก็เป็นแม่ของสามีเธอ”ขนมจีนหมั่นไส้ที่อุษาเอ็นดูฟางเหมือนเดิมก็รีบว่าก่นที่อุษาจะ

ชักสีหน้าไม่พอใจกับคำพูดขนมจีน

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นก็ขอโทษด้วยแล้วกันค่ะที่ฟางละเลยหน้าที่ตัวเอง เดี๋ยวฟางะจัดยาให้คุณท่านตอนนี้ล่ะค่ะ

แต่วันนี้ ฟางขออนุญาตออกไปกับพิมนะคะน้องพีชไม่สบาย”ฟางเดินเข้ามาได้ยินเข้าก็รีบพูด

พร้อมกับพิมที่อุ้มลูกชายเดินตามเข้ามา

 

 

 

 

 

 

 

“พีชไม่สบายทำไมไม่บอกชั้นล่ะพิม แล้วนี่นัดหมอแล้วรึยัง”ป๊อปปี้ตกใจรีบลุกขึ้นไปดูอาการของ

พีชที่พิมอุ้มอยู่

 

 

 

 

 

 

“แน่ใจนะคะว่าป่วยจริงไม่ใช่เรียกคะแนนสงสารออดอ้อนสามีจากที่ไม่ได้ใช่มานาน/รึว่าพึ่งรู้ตัวว่า

ตัวเองเป็นเมียพี่ป๊อปอีกคนหลังจากไปเล่นชู้กับบอดี้การ์ดตัวเองตั้งนาน”ป๊อปปี้หญิงพูดอย่าง

หมั่นไส้ก่อนที่แก้วจะรีบพูดต่อแล้วหัวเราะกันคิกคัก2คนอย่างสะใจ

 

 

 

 

 

 

 

“พิมเป็นผู้หญิงที่มีค่าพอที่ไม่ต้องใช้มารยาออดอ้อนผู้ชายที่ไหนหรอกครับจะมีแต่ผู้หญิงที่ทำตัว

ไร้ค่าที่ต้องพยายามใช้มารยาพวกนี้มากกว่านะครับ เอ๊ะแล้วที่พูดกันนี่แสดงว่าเคยทำกันมาก่อน

งั้นสิครับ”โทโมะหมั่นไส้แก้วและป๊อปปี้หญิงก็พูดขึ้นต่อทำให้แก้วโมโหตบโต๊ะดังปังแล้วมอง

หน้าโทโมะอย่างเอาเรื่อง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะ หัวหงอกนั่งอยู่นี่ทั้งคนยังจะทะเลาะกันข้ามหัวั้นอีกนะ”มาดามหลี่พูด

ขึ้นด้วยน้ำเสียงหมดความอดทน

 

 

 

 

 

 

 

“อยู่นี่มีแต่ผู้ใหญ่พูดเรื่องไร้สาระ ถ้าไม่มีอะไรแล้วแองจี้ไปนะคะ”แองจี้ถอนหายใจก่อนที่จะลุก

ขึ้นแล้วเดินไปโรงเรียนตามลำพังโดยไม่มีการลาป๊อปปี้ ขนมจีนหรือใคร เพราะถือเป็นเรื่องปกติ

ของเธอตั้งแต่เล็กจนโต

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวสิลูก วันนี้แข่งเบสบอลที่โรงเรียนเอาแซนวิชไปทานด้วยมั้ย”ฟางพูดก่อนที่จะรีบเอากล่อง

แซนวิชที่เธอตั้งทำยื่นให้แองจี้

 

 

 

 

 

 

โพล้ะ

 

 

 

 

 

 

“ถ้าว่างมากก็หาอะไรทำไปสิ ไม่ต้องมายุ่งกับชั้น”แองจี้ปัดกล่องแซนวิชของฟางลงกับพื้นแล้ว

รีบว่า

 

 

 

 

 

 

“หนูคงไม่อยากกิน แต่วันนี้แม่ขอให้หนูแข่งชนะนะลูก”ฟางเศร้าลงไปก่อนที่จะพูดอวยพรลูกสาว

แองจี้ชะงักก่อนที่จะเดินเชิดออกไปไม่สนใจฟางอีกฟางมองลูกสาวของตนเองเดินออกไปด้วย

ความเศร้าโดยไม่รู้เลยว่าป๊อปปี้ที่กำลังอุ้มพีชอยู่นั้นมองเธออยู่ด้วยสายตาที่นิ่งยากจะเดาได้ว่า

คิดอะไรอยู่

 

 

 

 

 

 

 

“จริงสิ แล้วนี่ไม่มีใครพาเฟย์ลงมาทานข้าวรึไง เขื่อนไปไหนซะล่ะ”มาดามหลี่พูดขึ้นก่อนที่จะ

มองหาเฟย์

 

 

 

 

 

 

“งั้นเดี๋ยวฟางไปตามให้ก็ได้ค่ะ”ฟางพูดก่อนที่จะอาสาเดินขึ้นมาตามเฟย์ที่ห้อง

 

 

 

 

 

ก๊อกๆ

 

 

 

 

 

 

เมื่อฟางเปิดประตูเข้าไปในห้องเฟย์ก็พบว่าห้องนั้นว่างเปล่า สร้างความแปลกใจให้กับฟาง แล้ว

เฟย์หายไปไหนล่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์ไม่อยู่บนห้องหรอกหรอแล้วหายไปไหนล่ะ”อุษาตกใจและคิดสงสัยเฟย์ที่มีสภาพแบบนั้น

จะไปไหนคนเดียวได้

 

 

 

 

 

 

 

“เอ ว่าแต่หมอเขื่อนไปไหนแล้วล่ะคะ พาไปกายภาพยามเช้ารึเปล่า”พิมเสนอความคิดเห็น

 

 

 

 

 

 

 

“รึไม่ก็พากันไปกายภาพกัน2ต่อ2แบบเนื้อชนเนื้อกันนะ”ป๊อปปี้หญิงพูดก่อนที่แก้วจะหัวเราะออก

มาเชิงเห็นด้วย

 

 

 

 

 

 

“นี่ถ้าพวกคุณไม่ช่วยกันหาก็อย่าพูดกล่าวหาคนอื่นแบบนี้สิ”โทโมะว่า

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ รึว่าไม่จริงผู้ชายผู้หญิงหายตัวไปด้วยกัน2ต่อ2แบบนี้มีหรอะไม่ทำเรื่องอย่างว่ากัน”แก้วว่า

 

 

 

 

 

 

“อ๋อ เหมือนกับผมกับคุณหนูสินะ ที่เกลียดกันแทบตาย พอหายไปกันคืนเดียวคุณหนูก็ต้องกลาย

เป็นเมียไอ้ขยะอย่างผม”โทโมะกระซิบบอกกับแก้วให้ได้ยิน2คนทำให้แก้วหน้าแดงจัดทั้งโกรธ

และอายตบหน้าโทโมะหันก่อนที่พิมจะรีบเข้าไปห้าม โทโมะมองดูแก้วเต้นเร่าด้วยความโกรธ

อย่างสะใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะทะเลาะกันเองไปมาให้มันได้อะไรล่ะห้ะ ไปตามหาเฟย์สิ”ป๊อปปี้รีบพูดตัดบทก่อนที่จะช่วยกัน

เดินลงไปตามหาเฟย์และเขื่อนที่หายตัวไป

 

 

 

 

 

 

 

“รถก็ยังอยู่ครบทุกคัน โทรไปก็ไม่รับสาย เหลือแค่ห้องพักของเขื่อนเท่านั้นล่ะที่เรายังไม่ได้ไป

ดู”ฟางพูดหลังจากตามหากันจนทั่ว เมื่อมาถึงหน้าห้องของเขื่อนพบว่าประตูมันล็อคก่อนที่อุษา

จะนำกุญแจสำรองมาไขเข้าไป

 

 

 

 

 

แอ้ด

 

 

 

 

 

 

เมื่อทุกคนเข้าไปในห้องพักของเขื่อน พบว่ามีขวดเบียร์หล่นบริเวณห้องแพบรถเข็นของเฟย์อยู่ที่

นี่จริงๆ

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันอะไรกันน่ะ”ฟางเดินเข้าไปในห้องแล้วต้องตกใจเมื่อพบว่าบนเตียงนั้น เขื่อนนอนกอดเฟย์

ที่นอนร้องไห้อยู่ก็โวยวายก่อนที่ทุกคนจะตามเข้ามาเจอภาพนั้น

 

 

 

 

 

 

 

“แก ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้ แกทำอะไรน้องชั้นห้ะ ไอ้เลว”ป๊อปปี้เดือดจัดลุกขึ้นไปเขย่าตัวเขื่อนให้ตื่น

เมื่อเขื่อนตื่นขึ้นมาก็ถูกป๊อปปี้ชกหน้าคว่ำ ส่วนเฟย์นั้นโผเข้ากอดฟางและมีพิมปลอบอยู่ข้างๆ

 

 

 

 

 

“นั่นอะไรกัน ทำไมพี่กับเฟย์ถึงเป็นแบบนี้”เขื่อนอึ้งพยามตั้งสติแล้วถาม

 

 

 

 

 

 

“เมื่อคืน พี่เขื่อนเมาเพราะเสียใจเรื่องพี่ฟาง เฟย์เป็นห่วงพี่เขื่อนเลยจะเข้ามาห้ามแต่พี่เขื่อนเมา

มากพี่เขื่อนเลยปล้ำเฟย์ ฮือๆ”เฟย์ปล่อยโฮออกมาพร้อมกับเล่าเรื่องเมื่อคืนนี้

 

 

 

 

 

 

“ไม่จริงน่า ถ้าพี่เมาแล้วเผลอนอนกับใครพี่ก็ต้องจำได้สิ”เขื่อนอึ้งพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืนแต่

กลับนึกไม่ออก ยิ่งทำให้เฟย์ร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้นเมื่อเขื่อนปัดความรับผิดชอบ

 

 

 

 

 

 

“ไอ้ชั่ว แกปล้ำน้องชั้นแล้วแกบอกว่าไม่ได้ทำ แกคิดว่าเฟย์มอมแกหรอใช้อะไรคิด เฟย์เป็นแบบ

นี้จะทำอะไรแก ไอ้เลว”ป๊อปปี้โมโหเมื่อเห็นเขื่อนปัดความรับผิดชอบหมายจะชกเขื่อนอีกครั้ง

โดยมีโทโมะและแก้วห้ามไว้

 

 

 

 

 

 

“หยุดให้หมดนั่นล่ะ เขื่อน เฟย์แต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วไปคุยกันเดี๋ยวนี้”อุษาร้องห้ามพร้อมกับสั่ง

เสียงเฉียบ

 

 

 

 

 

 

หนูฟางผู้น่าสงสารไปทางไหนมีแต่คนได้กัน55555

 

 

ช่วงนี้อาจจะพิมยาวหน่อยนะ เพราะใกล้ถึงจุดที่แก้วจะเปลี่ยนนิสัยแล้ว เลยอาจหาจบตอนยากเลยยาวหน่อย55555

 

 

ถ้าชอบยังไงก็อย่าลืมมาเม้นคุยกันได้เน้ออออ เหงาาาาา

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.2 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.4 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา