หัวใจของมาเฟีย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 “ผมสาบานนะครับว่าผมไม่ได้ตั้งใจให้เกิดเรื่องบ้าๆแบบนี้ขึ้นนะครับ”เมื่อแต่งตัวเรียบร้อย เขื่อน

และเฟย์ก็ถูกพามาหามาดามหลี่ที่เตรียมตัดสินคนทั้งคู่อยู่ก่อนที่เขื่อนจะรีบพูดขึ้น

 

 

 

 

 

“แต่มันก็เกิดไปแล้วไง นี่แกคบกับยัยนั่นแต่แกกลับมาย่ำยีน้องชั้นงั้นหรอไอ้เลว เสียแรงที่ให้มาดู

แลรักษาเฟย์”ป๊อปปี้ไม่พอใจจะเข้าไปเอาเรื่องจนขนมจีนต้องรีบห้าม

 

 

 

 

 

 

“อย่าค่ะพี่ป๊อป เฟย์เองก็ผิด ที่รู้ว่าพี่เขื่อนเมาแล้วแทนจะห้ามแล้วออกไป กลับมัวแต่ดูแลพี่เค้า

จนต้องเกิดเรื่องแบบนี้เข้า ถือซะว่าเฟย์ซวยแล้วกันนะคะ ชีวิตนี้เฟย์ก็เจอแต่เรื่องร้ายๆมาทั้งชีวิต

แล้ว จะเจออีกครั้งจะเป็นไรไป”เฟย์พูดพลางปาดน้ำตาก่อนที่จะเข็นรถเข็นออกไป

 

 

 

 

 

 

“เรื่องมันเกิดขนาดนี้แล้วเธอเองก็เป็นผู้ชายนะเขื่อน อย่าหาว่าทางพวกเรามัดมือชกเลยนะ เฟย์ก็

เหมือนลูกสาวอีกคนของชั้นตอนนี้เฟย์เสียหายไปแล้วหมอเขื่อนต้องรับผิดชอบเฟย์นะ”อุษาสง

สารเฟย์ก็รีบพูด

 

 

 

 

 

 

“แต่ว่าผมไม่ได้รักเฟย์ ผมรักฟาง”เขื่อนพูดออกมาตามตรงทำให้ป๊อปปี้โมโหจะเข้าไปเอาเรื่อง

แก้วจึงรีบห้าม สร้างความไม่พอใจอยู่ลึกๆแก่ขนมจีนที่เห็นป๊อปปี้เดือดร้อนทุกครั้งเมื่อพูดถึงฟาง

“เขื่อน เรื่องของเรามันจบไปแล้ว เราเป็นเพียงเพื่อนกัน ฟางรู้ว่าเขื่อนยังรักฟาง แต่เกิดเรื่องแบบ

นี้กับน้องสาวที่ฟางรักมาก ฟางไม่ยอมหรอกนะที่เขื่อนจะไม่รับผิดชอบเฟย์ ฟางไม่อยากให้เฟย์

ต้องเจอเรื่องร้ายๆอีกแล้ว”ฟางพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นเราจะจัดงานแต่งงานให้เร็วที่สุด หมอเขื่อนก็เชิญครอบครัวตัวเองมาทำพิธีเล็กๆที่นี่แล้วอยู่ที่

นี่ซะสิ ไม่ต้องไปไหนหรอก เพราะยัยเฟย์ก็เป็นซะแบบนี้ ไปอยู่บ้านหมอเขื่อนจะลำบากเอา”มา

ดามหลี่สรุปก่อนที่เขื่อนจะอึ้งคิดไม่ตกกับเรื่องที่เกิดขึ้นรวดเร็วแบบนี้พลางเดินออกมาเรื่อยๆจน

มาหยุดที่ร่างบางของเฟย์ที่ร้องไห้อู่ริมบึงน้ำในบ้านก็ตกใจคิดว่าเฟย์จะฆ่าตัวตาย

 

 

 

 

 

 

 

“ปล่อบเฟย์เถอะค่ะพี่เขื่อน จะทำอะไรเฟย์น่ะ”เฟย์ตกใจเมื่อเขื่อนโผล่พรวดเข้ามาอุ้มตนก็ร้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์อย่าฆ่าตัวตายนะครับ พี่ขอโทษที่ทำให้เฟย์ต้องเจอเรื่องแบบนี้ พี่ฆ่าตัวตายนะ”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ชีวิตเฟย์มีค่าพอที่จะมีคนเห็นค่าด้วยหรอคะพี่เขื่อน ใช้ชีวิตเป็นเหมือนซากผักซากปลาแบบนี้รอ

วันตายไปวันๆ ถ้าตายตอนนี้ก็จะดีซะอีก พี่ขื่อนจะได้ไม่ต้องมีภาระแล้วจะได้รักกับพี่ฟางไง

คะ”เฟย์พูดพลางสะอึกสะอื้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าทำแบบนี้สิเฟย์ พี่ชอบเวลาที่เฟย์ยิ้มมากกว่านะ พี่ทำให้เฟย์เสียหายพี่ก็ต้องรับผิดชอบเรา

สิ”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

‘แต่พี่ไม่ได้รักเฟย์นี่คะ ไม่ต้องทำแบบนี้หรอก”เฟย์พูด

 

 

 

 

 

 

 

“เรื่องของเรามันอาจเริ่มต้นมาจากความรับผิดชอบ แต่พี่ตัดสินใจแล้วพ่ะเริ่มต้นใหม่กับเรา พี่ก็

ต้องทำหน้าที่เป็นสามีที่ดีดูแลเฟย์ให้ดีที่สุดไงล่ะ เฟย์อย่าคิดฆ่าตัวตายอีกได้มั้ย เราแต่งงานกัน

นะ”เขื่อนพูดจบทำให้เฟย์ร้องไห้โฮออกมาและโผเข้ากอดเขื่อนแน่นด้วยความตื้นตัน ฟางยืนมอง

ภาพนั้นแล้วยิ้มออกมา อย่างน้อยเขื่อนก็เจอคนดีๆอย่างเฟย์เจ้ามาในชีวิตแล้วสินะ

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คงจะเสียใจมากสินะที่ผู้ชายของเธอต้องแต่งงานกับน้องชั้นแบบนี้ คงจะยืนอาลัยอาวรณ์อยู่ล่ะ

สิ”ป๊อปปี้เดินมาเห็นฟางยืนมองเขื่อนและเฟย์ก็รีบว่าไปตามความเข้าใจฟางถอนหายใจออกมา

พร้อมกับเดินหนีป๊อปปี้ไม่รอช้าที่จะคว้าแขนร่างบางเอาไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไม ชั้นพูดแค่นี้ถึงกับรับไม่ได้รึไง เสียใจมากงั้นหรอ/ใช่ เสียใจมากที่ตัวเองไม่ได้แต่งงานกับ

เขื่อน เสียใจมากที่ไม่ได้ไปพ้นๆที่นี่สักที คำพวกนี้สินะที่นายอยากได้ยิน พอใจแล้วใช่มั้ย ปล่อย

สิ”ป๊อปปี้ไม่รอช้ารีบว่าต่อก่อนที่ฟางะรำคาญรีบพูดประชดชายหนุ่มออกไป

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ปล่อย ชั้นบอกไปแล้วไง ว่าชั้นยังทรมานเธอไม่สะใจเลย อยากจะไปจากที่นี่แล้วไม่ชดใช้

ความผิดมันไม่ง่ายไปหน่อยหรอ เธอต้องอยู่ที่นี่ให้ชั้นทรมานแบบนี้ จำไว้”ป๊อปปี้ไม่พอใจตะคอก

ใส่ฟางก่อนที่จะผลักร่างบางอย่างแรงแล้วเดินออกไปอย่างหัวเสีย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวเติมลิปสีนี้ก็เสร็จเรียบร้อยแล้วนะเฟย์”ฟางพูดพลางอาสาแต่งหน้าให้กับเฟย์ในวันแต่งงาน

 

 

 

 

 

“ทำไมพี่ฟางถึงดีกับเฟย์ล่ะคะ ทั้งๆที่ฟย์เป็นมารขวางความรักพี่กับพี่เขื่อน”เฟย์มองดูฟางที่ทั้ง

แต่งหน้าและช่วยเธอแต่งตัวในวันแต่งงานอยู่กับพิม แถมยังเตรียมงานแต่งต่างๆโดยไม่บ่นว่า

เหนื่อย ทั้งๆที่เรื่องเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนนั้นเธอไปนอนกับเขื่อน ที่ได้ชื่อเป็นคนรักของฟางแท้ๆ

จนทำให้เธอกับเขื่อนต้องแต่งงานกันเพื่อเขื่อนต้องรับผิดชอบ

 

 

 

 

 

 

 

“โธ่ เฟย์ยังคิดแบบนี้อีกแล้วนะ พี่บอกแล้วว่าเขื่อนกับพี่เคยคบกันก็จริง แต่เรื่องของเรามันเหลือ

เพียงแค่ความเป็นเพื่อนจ้ะ เฟย์สบายใจได้นะ”ฟางกุมมือเฟย์เอาไว้ก่อนที่จะพูดให้เฟย์เข้าใจใหม่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่เฟย์ก็อดคิดไม่ได้นี่คะ เฟย์นี่มากจริงๆ”เฟย์ยังอดคิดไม่ได้และพูดต่อ

 

 

 

 

 

“ถ้าคิดมากแบบนี้ก็ถูกแล้วล่ะ คนเค้าเคยๆกันจะไม่ให้คิดได้ยังไง เผลอๆอาจจะแอบแทงข้างหลัง

ทีหลังก็ได้”แก้วเดินเข้ามาได้ยินฟางและเฟย์พูดกันก็รีบว่าต่อ ฟางถอนหายเหนื่ยใจกับความปาก

ร้ายของแก้วรีบพาเฟย์ออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“สงสัยความปากร้ายของคุณหนูนี่คงจะทำให้คนอื่นเค้าเข้าหน้าไม่ติดแล้วนะครับ ระวังเถอะ

สุดท้ายจะต้องอยู่คนเดียว”โทโมะที่เห็นฟางพาเฟย์ออกไปแล้วมีแก้วเดินตามโวยวายก็อดที่จะ

พูดแขวะไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

“คนอย่างชั้น ไปทางไหนก็มีแต่คนรัก ไม่เหมือนนาย ไอ้ขยะไม่มีหัวนอนปลายเท้า”แก้วไม่พอใจ

รีบย้อนออกไปก่อนที่จะเดินเชิดออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“หรืออาจจะมี”โทโมะมองแก้วเดินออกไปด้วยความหมั่นไส้ก่อนที่จะพูดขึ้นเบาๆจากนั้นชายหนุ่ม

ก็อาศัยจังหวะคนมังกรทองวุ่นกับงานแต่งงานเดินตามชายหนึ่งขึ้นรถตู้ไป สร้างความสงสัยให้กับ

พิมที่จับสังเกตได้เป็นอย่างมาก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“วันนี้คงจะเสียใจมากสินะที่คนเข้าหอบนนั้นคือเฟย์ไม่ใช่เธอ”ป๊อปปี้เห็นฟางที่ยังไม่นอนแล้ว

ออกมาเดินเล่นตอนดึกหลังจากงานแต่งงานของเขื่อนและเฟย์เลิกแล้วก็เข้ามาแขวะฟาง

 

 

 

 

 

 

“ถ้าจะมาหาเรื่องก็ไปเลยนะ เหม็นเหล้า”ฟางเหล่มองป๊อปปี้ที่พึ่งกลับเข้ามาและมีกลิ่นเหล้าตาม

ตัวก็รีบว่าก่อนที่จะเดินหนี ป๊อปปี้ไม่รอช้า รีบดึงฟางไปสวมกอดเอาไว้

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นถามหูหนวกรึไงห้ะ”ป๊อปปี้พูดอีกครั้งก่อนที่จะยื่นหน้าเข้าใกล้กับฟางสันจมูกของชายหนุ่ม

ใกล้แก้มเนียนของฟางทำให้ฟางใบหน้าร้อนผ่าว ไม่เข้าใจว่าวันนี้ป๊อปปี้จะมาไม้ไหน เพราะวันนี้

ทั้งวันป๊อปปี้แทบไม่พูดกับเธอเลยด้วยซ้ำ

 

 

 

 

 

 

 

“ก็แล้วแต่จะคิดเถอะ แต่ชั้นไม่อยากจะมีเรื่องกับคนเมา ว้าย ปล่อยนะ”ฟางพูดไม่ทันขาดคำก็ถูก

ป๊อปปี้ดึงร่างบางมานั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่นของบ้านก่อนที่จะดึงฟางมานั่งข้างพร้อมกับเขา

 

 

 

 

 

“จะทำอะไรน่ะ”ฟางตกใจเมื่อจู่ๆป๊อปปี้ที่ล้อคตัวเธอนั้นโน้มหน้ามาใกล้เธอพร้อมกับสวมกอดฟาง

ไว้ไม่ให้ไป คล้ายกับตอนที่เธอกับเขายังรักกันอยู่ ป๊อปปี้เอามืออีกข้างลูบแก้มเนียนของฟางเอา

ไว้อย่างเบามือ

 

 

 

 

 

 

“ถ้าเมามากก็ไปนอนซะเถอะป๊อป ดึกแล้ว”ฟางบ่ายเบี่ยงแล้วพูดย้ำกับป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“ไม่ เธอเป็นนักโทษของชั้น อย่ามาสั่ง”ป๊อปปี้พูดก่อนที่จะกระชับกอดฟางเอาไว้ทำให้ฟางหน้า

แดงจัดใจเต้นรัว เมื่อทั้งสองสบตากันภาพวันเก่าๆของเขาและเธอก็ย้อนคืนมาในหัว ก่อนที่ป๊อปปี้

จะค่อยๆบรรจงจูบฟางอย่างอ่อนโยนโดยที่ฟางเองก็ไม่ขัดขืนชายหนุ่มทั้งคู่จูบกันอยู่เนิ่นนาน

ราวกับจะไม่ยอมให้อะไรมาพรากพวกเขาออกจากกันได้อีก

 

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

 

 

แต่ตอนนั้นเองขนมจีนที่เดินลงมากับป๊อปปี้หญิงเห็นเข้าก็ไม่รอช้า กระชาฟางมาตบหน้าหันอย่าง

แรงก่อนที่ป๊อปปี้หญิงจะเข้าไปตบหน้าฟางอีกข้างเช่นกัน

 

 

 

 

 

 

 

“พอได้แล้ว ทั้งคู่นั่นล่ะ”ป๊อปปี้ตั้งสติก่อนที่จะร้องห้ามขนมจีนกับป๊อปปี้หญิง

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปปี้ นี่ป๊อปกำลังใจอ่อนกับมัน ไหนว่าป๊อปจะแค่แก้แค้นมัน นี่มันอะไรกันป๊อปจูบมัน

ทำไม”ขนมจีนโวยวายไม่พอใจ

 

 

 

 

 

 

“ใช่ นี่ ดาร์ลิ้งจะกลับไปรักมันแล้วลืมพวกเราแล้วใช่มั้ย”ป๊อปปี้หญิงร้องไห้โวยวายออกมาบ้าง

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่อะไรทั้งนั้นล่ะก็แค่อารมณ์ชั่ววูบไปเท่านั้นล่ะน่า ไปนอนเถอะ”ป๊อปปี้ตัดบท

 

 

 

 

 

 

“ไม่จบหนมจีนไม่จบรึว่าป๊อปรักมันเลยปกป้องมันแบบนี้”ขนมจีนโวยวายต่อพลางจะเข้าไป

ทำร้ายฟาง

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้รักอะไรทั้งนั้นล่ะก็แค่อารมณ์ชั่ววูบบอกแล้วไง คนอย่างชั้นไม่มีวันจะกลับไปรักผู้หญิงแบบ

ยัยนี่หรอก”ป๊อปปี้พูดเสียงดังทำให้ฟางที่นั่งกับพื้นน้ำตาไหลออกมาด้วยความเสียใจ

 

 

 

 

 

“ถ้าอย่างงั้นมันก็คงจะมาอ่อยดาร์ลิ้งสินะ ดีลากมันไปให้พวกลูกน้องของเราลงแขกเลยดี

กว่า”ป๊อปปี้หญิงรีบพูด แต่ตอนนั้นเองเสียงดังมาจากห้องชั้นบนก่อนที่เขื่อนจะอุ้มเฟย์ลงมาจาก

ชั้นบนด้วยความร้อนรน

 

 

 

 

 

 

 

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ/ผมเข้าไปอาบน้ำแล้วได้ยินเสียงเฟย์น่าจะไปเอาของแล้วตกลงจากรถเข็นผม

ต้องพาไปหาหมอก่อน”ป๊อปปี้ตกใจรีบถามก่อนที่เขื่อนจะตอบจากนั้นทั้งคู่ก็รีบพาเฟย์ออกไปหา

หมอทันที

 

 

 

 

 

 

“จำเอาไว้ถ้าเธอยังจะให้ท่าป๊อปปี้อีกล่ะก็ ชั้นไม่เอาเธอไว้แน่”ขนมจีนกระชากผมฟางขึ้นมา

พร้อมกับพูดขู่ก่อนที่จะเดินหัวเสียออกไปเช่นเดียวป๊อปปี้หญิง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ทางด้านโทโมะเมื่อหลายชั่วโมงก่อน

 

 

 

 

“แน่ใจนะครับว่ะไม่ลบรอยสักนี้”เสียงของลูกน้องคนหนึ่งถามโทโมะที่นั่งบนเก้าอี้สักถามขึ้น

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องลบชั้นจะได้จำไว้ว่าศัตรูหมายเลข1ที่มันทำกับพวกเราไว้มันคืใคร และชั้นจะต้องล้าง

แค้นทวงทุกอย่างมาเป็นของพวกเราให้ได้ ลงมือซะสิ”โทโมะตอบเสียงเรียบก่อนที่จะมองไปยัง

แผ่นสลักรูปม้าสีดำในห้องแล้วยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ

 

 

 

 

อยู่ใกล้กันเดี๋ยวก็มีบ้างที่เผลอไป ถ้าไม่เจอมารมาขัดซะก่อน

 

 

แต่ตอนหน้าโทโมะเริ่มจะเข้าด้านดาร์กแล้ว ยังไงอย่าพึ่งหายไปไหนนะ