หัวใจของมาเฟีย

 
 
 
 
 
 
“ผมว่าคุณฟางไปเถอะนะครับ อย่าอยู่ที่นี่เลย พวกบอสไม่ปล่อยให้คุณฟางอยู่อย่างสุขสบายแน่ๆ
โดยเฉพาะคุณนายที่2กับคุณแก้ว”โทโมะพูดเตือนฟางด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
 
 
 
“ช่างเถอะโทโมะ ในเมื่อเค้าเกลียดชั้น แล้วอยากจะล้างแค้นในสิ่งที่พ่อชั้นทำกับพวกเค้า ชั้นก็
จำต้องยอม ดีซะอีก ชั้นจะได้อยู่ใกล้ๆแองจี้ไงล่ะ อย่างน้อยก็ได้ดูแลชดเชยใน15ปีที่ไม่เคยจะ
ดูแลเค้าเลย”ฟางพูดแล้วอดคิดถึงลูกแท้ๆของเธอกับป๊อปปี้ไม่ได้
 
 
 
 
 
 
 
 
“แองจี้ติดพี่ขนมจีนกับพี่แก้วมา พี่ฟางต้องใช้เวลานะคะที่จะได้เธอคืนมา”เฟย์ได้ยินฟางและโท
โมะเดินคุยกันก็ให้พี่เลี้ยงเข็นรถเข็นเข้ามาหา
 
 
 
 
 
 
 
“โธ่ เฟย์”เมื่อฟางเห็นเฟย์อีกครั้งเต็มๆก็อดน้ำตาซึมออกมาด้วยความสงสารไม่ได้ ที่เห็นน้องสาว
คนสนิทต้องมีสภาพแบบนี้เพราะพ่อเธอ
 
 
 
 
 
 
“ไม่รู้ว่าโชคดีรึร้ายที่เฟย์รอดมาได้จากวันนั้น แต่ต้องพิการตลอดชีวิต แต่ยังไงป๊า แม่และน้อง
ไปป์”เฟย์พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือก่อนจะปล่อยโฮออกมาทำให้ฟางสะเทือนใจกับสิ่งที่รับรู้ ก่อนที่
จะขอให้โทโมะพาเธอไปไหว้สุสานของเจ้าสัวหลี่จาง คุณทับทิมและไปป์ที่ศาลเจ้าของตระกูล
 
 
 
 
 
“ฟางรู้ว่าการกระทำของพ่อฟางมันเลวร้ายจนไม่น่าให้อภัยกับมังกรทอง ฟางเองก็ไม่อยากให้
เรื่องราวเลวร้ายต้องเกิดขึ้นแบบนี้ ถ้าพวกเค้าจะลงโทษความผิดครั้งนี้ ฟางก็ยินดีจะชดใช้ให้
กมังรทองค่ะ”ฟางมองรูปของเจ้าสัวหลี่จาง ทับทิม และไปป์ที่อยู่หน้าป้ายหลุมศพทั้ง3ในห้อง
ของศาลเจ้าแล้วพูดขึ้นมาจากใจจริงพลางก้มลงเคารพโดยีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมาที่ฟางด้วย
สายตาที่ยากจะเดาได้
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ตกลงตอนนี้ป๊อปปี้มีเมียทั้งหมด3คนคือ ขนมจีน พิมและป๊อปปี้หญิงงั้นหรอ นี่เค้าคิดอะไรของ
เค้านะถึงได้มีเมียเยอะขนาดนี้ ผู้ชายชู้”ฟางบ่นอุบระหว่างเดินกลับมาที่จอดรถที่ศาลเของมังกร
ทองกับโทโมะและทราบเรื่องราวต่างๆในเวลา15ปีที่เธอไม่อยู่
 
 
 
 
 
 
“นี่หึงใช่มั้ยครับคุณฟาง/จะบ้าหรอโทโมะชั้นจะไปหึงได้ยังไงล่ะ เลิกกันนานสิบกว่าปีแล้วนะ”โท
โมะเหล่มองฟางแล้วพูดขึ้นทำให้ฟางรีบโวยวายแล้วทุบโทโมะทำให้ชายหนุ่มอดขำฟางออกมา
ไม่ได้
 
 
 
 
 
 
 
“อยู่บ้านก็พลอดรักกับนังเมียแม่ค้าพี่ชายชั้น ออกมานอกบ้านก็วอแวกับเมียอีกคนพี่ชั้น โอ๊ะ ไม่สิ
ไม่ใช่เมียแล้ว แต่เป็นนักโทษของมังกรทอง”แก้วและบอดี้การ์ดของเธอ2คนเดินเข้ามาขวางฟาง
และโทโมะและรีบพูดเมื่อเห็นท่าทางหยอกล้อของโทโมะและฟางก็เกิดความหมั่นไส้
 
 
 
 
 
 
“นี่จะทำอะไรคุณฟางน่ะคุณหนู/ชั้นจะทำอะไรกับนังนักโทษนี่ก็เรื่องของชั้น นายเป็นใครกล้าดียัง
ไงมาขึ้นเสียงกับชั้น”โทโมะตกใจเมื่อบอดี้การ์ดของฟางตรงเข้ามากระชากฟางไปจากโทโมะก็
โวยวายก่อนที่แก้วจะย้อนทำให้โทโมะชะงักและเงียบลง
 
 
 
 
 
 
“แน่ล่ะทำอะไรไม่ได้เพราะเป็นขี้ข้า ขยะข้างถนนอย่างแกมีหรอจะสู้คนอย่างชั้นได้”เมื่อฟางถูก
ลูกน้องตัวเองพาออกไปแล้วและไม่มีโทโมะไปห้ามแก้วก็ยิ่งได้ใจก่อนที่จะเยาะเย้ยใส่โทโมะ
ทำให้ชายหนุ่มกำมือแน่น
 
 
 
 
 
 
“ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมไม่มีผู้ชายคนไหนทนคุณหนูได้ ก็เพราะแบบนี้ไง ร้ายกาจไม่มีใคร
ทน”
 
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
 
 
 
เมื่อถูกโทโมะว่าใส่แก้วไม่โกรธจักตรงเข้ามาตบหน้าโทโมะจนหันก่อนที่จะทุบและทึ้งเสื้อสูทของ
โทโมะไปตามอารมณ์โกรธที่ถูกโทโมะจี้ใจดำ
 
 
 
 
 
 
“แกกล้าดียังไงว่าว่าชั้นห้ะ กล้าดียังไง ไอ้ขยะชั้นต่ำ อย่าแกมันก็แค่ขี้ข้าของชั้นอย่ามาถือตัว
เหนือกว่าชั้นหน่อยเลย ขี้ข้ายังไงก็ขี้ข้า”แก้วที่พึ่งถูกแฟนหนุ่มบอกเลิกมาเจ็บจี้ดจึงโพล่งออกมา
ว่าโทโมะด้วยความเจ็บแค้นก่อนที่จะผลักโทโมะจนเซแล้วเดินหนีไปที่รถ
 
 
 
 
 
 
“แล้วสักวันไอ้ขยะที่คุณหนูดูถูกมันจะมาอยู่เหนือกว่าคุณหนูให้ได้”โทโมะมองตามแก้วที่พึ่งจะ
โวยวายทุบตีตัวเองด้วยความแค้นพร้อมกับพูดขึ้นก่อนที่จะเดินหัวเสียตามหาฟางที่ถูกคนของ
แก้วพาตัวไปทันที
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย ชั้นเจ็บนะ เบาๆไม่ได้รึไง”ทางด้านฟางที่พูดพาตัวมาที่ด้านหลังก็ร้องเมื่อถูกผลักลงไปกอง
กับพื้น
 
 
 
 
 
 
“มันมีความจำเป็นด้วยรึไงที่ต้องเบามือกับนักโทษของมังกรทอง”ป๊อปปี้ลงจากรถตู้เดินมาตรง
หน้าฟางพูดขึ้นทำให้ฟางตกใจก่อนที่จะลุกหนีแต่ไปไหนไม่ได้เมื่อถูกขวางไว้
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย เจ็บนะ/หึ มารยาบอกว่ายินดีจะชดใช้สิ่งที่พ่อตัวเองทำให้ป๊าชั้นกับน้าทับทิมรับรู้ล่ะสิ ความ
ผิดของครอบครัวสารเลวแบบนี้ป๊าชั้นไม่มีวันยอมรับ”ฟางร้องเมื่อถูกป๊อปปี้กระชากร่างบางไปติด
กับข้างรถตู้อย่างแรงก่อนที่ชายหนุ่มจะว่าและบีบแขนทั้ง2ข้างของฟางจนฟางร้องออกมาด้วย
ความเจ็บ
 
 
 
 
 
 
“ผมว่านี่ก็ใกล้เวลาที่คุณท่านจะต้องทานยาและตรวจสุขภาพแล้วนะครับ ผมขอตัวหมอประจำตัว
ไปดูอาการคุณท่านเถอะครับ”โทโมะที่ตามหาฟางจนเจอและเห็นฟางถูกเล่นงานก็ตรงเข้ามา
ก่อนที่จะประคองฟางไว้ไม่ให้ล้มจากการถูกป๊อปปี้ผลัก
 
 
 
 
 
 
“จำเอาไว้สิ่งที่ชั้นเจ็บเธอจะต้องเจ็บกับมัน100เท่า”ป๊อปปี้ตะโกนไล่หลังอย่างหัวเสียก่อนที่จะ
ขึ้นรถออกไปจากตรงนั้นทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าฟางถูกพวกของป๊อปปี้จ้องจะเล่นงานแบบนี้ก็พยายามให้ฟางห่างจากพวกนั้นแล้วกัน อยู่
ใกล้ๆชั้นกับอุษาไว้อย่างน้อยคนของชั้นก็ไม่ทำร้ายฟางเค้า เอาล่ะโทโมะไปพักผ่อนเถอะ ดูแล
ทั้งฟางและพิมแบบนี้ก็เหนื่อยทั้งวันแล้ว”เมื่อกลับมาถึงโทโมะก็มารายงานให้มาดามหลี่รับรู้ใน
ตอนค่ำก่อนที่จะรีบกลับไปโดยที่ไม่รู้เลยว่าป๊อปปี้ แก้วและขนมจีนมองโทโมะเดินออกไปอย่างมี
แผนการ
 
 
 
 
 
“วันนี้มาดามหลี่กับคุณนายใหญ่ไปไหว้พระในตัวเมือง เดี๋ยววันนี้เราไปรับลมที่บ้านสวนของคุณพิ
มกันเนาะเฟย์จะได้เล่นกับน้องพีชด้วย”วันต่อมาหลังจากที่ส่งมาดามหลี่และอุษาขึ้นรถแล้วฟาง
ขึ้นไปหาเฟย์ที่ห้องนอนพร้อมกับชวนเฟย์ไปหาพิมที่บ้านสวนตามคำชวนของโทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
“แม่ของชั้นไม่อยู่น่ะเดินชูคอไปไหนต่อไหนสบายจริงๆเลยนะ”แก้วเห็นทั้ง3กำลังจะไปหาพิมก็
ตรงดิ่งเข้ามาว่า
 
 
 
 
 
 
 
“ผมว่าคุณหนูอย่ามายุ่งกับพวกเราดีกว่านะครับ ต่างคนต่างอยู่ดีกว่า/ไม่ต้องมาออกคำสั่งชั้น เป็น
พี่ชายชั้นอีกคนก็ไม่ใช่อย่ามาทำปากดีอยู่เหนือกว่าขี้ข้าหน่อยเลยไอ้ขยะ”โทโมะรีบพูดก่อนที่
แก้วจะว่าโทโมะอย่างเจ็บแสบ
 
 
 
 
 
 
 
“พี่แก้วอย่าว่าพี่โทโมะสิคะตั้งแต่เด็กจนโตทำไมพี่แก้วต้องชอบหาเรื่องพี่โทโมะตลอดเลยพี่โท
โมะเค้าก็ไม่เคยจะทำร้ายใครก่อนนะคะ”เฟย์พูด
 
 
 
 
 
 
“อย่ามาโลกสวยหน่อยเลยเฟย์รู้ๆก็รู้ว่ามันเป็นแค่ลูกที่ถูกเก็บมาเลี้ยง ขี้ข้าก็ส่วนขี้ข้าไม่เข้าใจว่า
ทำไมป๊าต้องให้เกียรติมันด้วยเหอะ ที่ชั้นมาก็แค่อยากจะบอกให้นังคนที่ได้ชื่อเป็นแม่แท้ๆหลาน
ชั้นรู้เอาไว้ว่าวันนี้หลานชั้นจะกลับมาไวหน่อย อยากทำหน้าที่แม่ก็เตรียมทำของว่างให้แองจี้ด้วย
ล่ะ”แก้วรีบว่าก่อนที่จะบอกกับฟางพร้อมกับเดินออกไปข้างนอก
 
 
 
 
 
 
“พี่แก้วนะพี่แก้วไม่รู้จะจงเกลียดจงชังอะไรพี่โทโมะนักหนา/คงเป็นเพราะเค้าคงคิดว่าพี่จะมา
เกาะครอบครัวเค้าไงเฟย์ แต่พี่รับรองถ้าพี่รู้ว่าพ่อแม่พี่คือใคร พี่จะไปจากมังกรทองทันที”เฟย์บ่น
อุบกับเรื่องของแก้วและโทโมะก่อนที่ชายหนุ่มจะตอบพลางมองตามแผ่นหลังของแก้วออกไป
และกำมือแน่น
 
 
 
 
 
 
“เอาเถอะๆอย่าเครียดกันนะ เดี๋ยวโทโมะพาเฟย์ไปหาคุณพิมก่อนนะ ฟางขอตัวทำของว่างให้กับ
แองจี้ก่อน แล้วจะตามไปนะ”ฟางเปลี่ยนเรื่องคุยก่อนที่จะรีบเข้าครัวไปเตรียมขนมให้กับแองจี้ที่
จะกลับจากโรงเรียนในตอน3โมงด้วยความดีใจที่อย่างน้อยแก้วก็ไม่ใจร้ายกับเธอนเกินไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไลลาของว่างอยู่ไหน เอ๊ะ ใครใช้ให้เธอเอาของว่างมาให้ชั้น”เมื่อแองจี้กลับมาเธอตะโกนเรียกพี่
เลี้ยงคนสนิทแล้วต้องชะงักเมื่อฟางเดินถือถ้วยขนมมาให้แองจี้
 
 
 
 
 
 
 
“กลับจากเรียนมาเหนื่อยๆทานอะไรหน่อยสิลูกแม่ทำขนมไทยให้เรานะ เผื่อลูกจะชอบ”ฟางยิ้ม
หวานพลางยื่นถ้วยบัวลอยให้กับแองี้ เด็กสาวมองฟางนิ่งก่อนที่จะตักขนมเข้าปาก เป็นจังหวะ
เดียวกับป๊อปปี้ แก้วและขนมจีนเข้ามาในบ้าน
 
 
 
 
เพล้ง
 
 
 
 
แองจี้เริ่มชักและดิ้นไปมาท่ามกลางความตกใจของทุกคน
 
 
 
 
 
 
“เธอเอาอะไรให้ลูกชั้นกิน/เปล่านะแค่ขนมบัวลอยเท่านั้นเอง”ป๊อปปี้เดือดจัดเข้าไปเอาเรื่องฟาง
ก่อนที่จะรีบตอบแล้วรีบไปดูอาการของลูกสาว
 
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
 
 
 
แต่แก้วกลับผลักฟางล้มลงแล้วตบหน้าฟางหัน
 
 
 
 
 
 
“ชั้นลองให้โอกาสเธอ ไว้ใจให้ทำของว่างให้หลานชั้นกิน แต่ลูกฆาตกรยังไงมันก็เป็นฆาตกรวัน
ยังค่ำ หลานชั้นแพ้ถั่วแต่เธอก็เอามันใส่ในของว่าง นี่กะฆ่าลูกตัวเองเลยงั้นหรอห้ะ”แก้วแผดเสียง
ว่าฟางด้วยความโกรธก่อนที่ทุกคนจะเข้ามาในโถงโดยที่ขนมจีนรีบพาแองจี้ไปส่งโรงพยาบาล
โดยที
 
 
 
 
 
 
“ชั้นไปด้วย”ฟางรีบตามไปดูอาการลูกด้วยความเป็นห่งแต่ป๊อปปี้ผลักเธอล้มลงไปกองกับพื้น
อย่างแรงจนฟางเอามือไปโดนเศษถ้วยของว่างที่แตก
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องมายุ่งแค่เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ยังไม่รู้เรื่องอย่าหวังว่าจะใกล้ลูกชั้นอีกเด็ดขาด ออก
ไป๊”ป๊อปปี้ตะคอกใส่ฟางที่ล้มตรงนั้นด้วยความโกรธก่อนที่จะรีบเดินตามพวกแก้วออกไป
 
 
 
 
 
“ชั้นมันเลวมากสินะถึงทำลูกเกือบตายแบบนี้”ฟางร้องไห้ออกมาโดยมีพิมและอุษาปลอบก่อนที่
โทโมะที่เอะใจรีบขับรถตามพวกป๊อปปี้ไปที่โรงพยาบาลทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“เจ็บตัวหน่อยแต่ก็สมน้ำหน้าที่ยัยนั่นจะได้กระเด็นไปจากที่นี่ไวๆ”โทโมะที่เห็นป๊อปปี้เดินออกไป
คุยกับหมอและเห็นแองจี้นอนบนเตียงกับแก้วและขนมจีนก็อึ้ง ไม่คิดว่าแก้วและขนมจีนจะยุให้
แองจี้รายกับฟางแบบนี้
 
 
 
 
,ให้แก้วเก็บแต้มสะสมความเลวแปปนึง ใกล้โทโมะจะเอาคืนแล้วล่ะ