แผนร้ายสลับรัก

     หลังจากกลับมาจากผับคืนนั้น ฉันก็เอาแต่เก็บตัวอ่านหนังสืออย่างหนัก ไม่รู้เป็นเพราะอะไร แต่ฉันจำสายตาคู่นั้นได้เป็นอย่างดีถึงแม้เขาจะเมาก็ตาม สายตาที่บ่งบอกว่าเราเกลียดฉัน. บ้านะก้อย! แกสนใจความรู้สึกกับคนที่ได้เล่นเกมส์นั้นด้วยเหรอ. บางทีตานั้นอาจจะลืมไปแล้วด้วยช้ำ. 
 
     "ก้อย" เสียงเจ้กานที่ไม่รู้ว่าเข้ามาตอนไหน
 
     "เจ้มีอะไรกับหนูหรือเปล่า ถ้าไม่มีก็เชิญออกจากห้องไปได้เลย คนจะอ่านหนังสือสอบ ถ้าสอบไม่ติดมหาลัยหนูโทษเจ้นะจะบอกให้"
 
     "ฉันกวนแกไม่นานหรอก" น้ำเสียงของเจ้ดูจริงจังผิดปกติ
 
     "..."
 
     "ฉันเห็นคลิปบ้าๆที่ผับนั้นแล้ว ฉันว่าแกทำไม่ถูกว่ะ หมอนั้นดูเหมือนจะจริงเรื่องความรัก เจอเขาคิดสั้นฆ่าตัวตายขึ้นมาแกรับผิดชอบไหวไหม"
 
     "บ้านะเจ้ ใครจะมาคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องพวกนี้"
 
     "ฉันไง"
     
     ฉันนิ่งไปหว่างหนึ่งก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าบนโลกใบนี้มีคนที่เกือบจะถวายชีวิตให้กับไอคำว่ารักมาแล้ว ภาพนั้นฉันยังจำติดตาเป็นอย่างดี แล้วถ้าหมอนั้นถวายชีวิตเพราะคำว่าสนุกของฉันคนเดียว ฉันก็ถูกตราหน้าว่าเป็นฆาตกรนะสิ ไม่เอานะ!
 
     หลังจากวันนั้นที่เจ้กานมาเตือนสติด้วยการยกตัวอย่างให้เห็น สติฉันเอาก็ไม่อยู่กับร่องกับลอยเลยก็ว่าได้ วันๆ ฉันเอาแต่พิมพ์หาข่าวคนฆ่าตัวตายในอินเตอร์เน็ตอย่างบ้าคลั่ง จนยัยปลาวาฬที่นั่งอยู่นานเริ่มมีปากมีเสียง 
 
     "แกจะหาอีกนานไหม ฉันจะได้สั่งน้ำให้แกใหม่ ดูสิละลายจนหมดแล้วก้อย"
 
     "..."
 
     "เฮ้ย! สนใจฉันบ้าง"
 
     "แกจะทำอะไรก็ทำ ฉันขอเช็คข่าวให้แน่ใจก่อนว่าฉันไม่ได้ไปทำใครเขาตาย"
 
     "แกนี้ท่าจะบ้า ... ฉันว่าแกไม่ต้องหาแล้วล่ะ ตาแว่นมันยังไม่ตายแล้ว"
 
     "แกจะรู้ได้ไงว่ะในเมื่อแกนั่งอยู่กับฉัน"
 
     "โน่น"
 
     ยัยปลาวาฬชี้มือไปยังสี่หนุ่มกลุ่มเดิมเพิ่มเติมมีสาวหน้าน่ารักว่ะ ฉึก! เหมือนโดนมีดแทงที่ขั้วหัวใจ (นางเอกเราท่าจะเป็นเอามาก) แล้วทำไมต้องสนใจตาแว่นนี้ด้วยว่ะ จะมากับใครก็ช่างเขาสิ แค่ยัยนั้นขาวกว่า สูงกว่า นมโตกว่า - -' แค่นั้นเอง จริงๆ 
 
     เหมือนว่าฉันจะจ้องนานไปหน่อยเลยทำให้ยัยนมโตหันมาสบตสกับฉันก่อนจะกระซิบข้างๆ หูนายแว่นแล้วทุกคนก็พร้อมใจกันหันมายังโต๊ะคนสวย ^^ ฉันที่ท่าทีว่าโดนจับได้ (เขารู้กันทั้งร้านแล้วย่ะ) ก็ทำเป็นหันไปมองโน่นทีนี่ที จนพวกนั้นลุกกันมาทั้งโต๊ะ จะรุมตบฉันหรือไงตาบ้า
 
     "สวัสดีน้องก้อย" นั้นไงงานเข้าแล้ว
 
     "แฮ่กๆ ดี พวกนายมาทำอะไรกันที่นี้เหรอ" 
 
     "พอดีมหาลัยเราอยู่แถวนี้ ก็แวะมาหากาแฟทาน ว่าแต่เธอเองไม่ไปเรียนหรือยัง" ตาแว่นถามฉันด้วยน่ำเสียงเย็นชา
 
     "คะ ... คือวันนี้วันเสาร์ค่ะ" ยัยปลาวาฬทำท่าทีกลัวพวกนี้จนขี้จะขี้สมอง ทีตอนเมานี่แกกล้าจนฉันยังถึ่ง แล้วนี้อะไร ? ขนาดพูดยังติดอ่างเลย
 
     "อ่อ ฉันคงคิดเรื่องที่โดนแกล้งที่ผับจนมากเกินไป เลยทำให้ลืมวันไปนะสิ แย่จัง" คำพูดเหมือนจะล้อเล่นแตาใบหน้านั้นช่างนิ่งยิ่งกว่าสายน้ำเสียอีก ถ้าจะทำแบบนี้ฆ่าฉันให้ตายเสียยังดีกว่า ~~~
 
     "นั้นมันเกมส์ที่ใครๆ เขาก็โดนกัน นายอย่าเอามาถือสาเลย" เอาว่ะ ฮืดสู้กับหมอนี้สักหน่อย เอาแต่หงอยเหมือนหมาอย่างเดียวก็แพ้สิว่ะ
 
     "ใช่ มันก็แค่เกมส์ ^^ " รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเย็นชาและเชยชา บ้านตาแว่นนี้ผลิตใบชงขายหรือไงกัน มีตั้งหลายชา
 
     "เบส์ทค่ะ หวานว่าเราไปหาอะไรกินดีกว่า" หวานว่าหวานว่า จะอ้วก! 
 
     "อื้ม" เขาตอบเพียงเท่านั้นก็พากันเดินจากไป ยกเว้น ตาหัวเขียนเหมือนใบที่มีนามว่า กาย ที่ยืนยิ้มเล็กยิ้มที่กำลังยัยปลาวาฬพิมพ์ไอดีไลน์ให้ 
 
     "เพื่อนนายเขาไปไหนต่อไหนไม่รู้กันหมดแล้ว" ฉันนั่งบ่นให้กายได้ยิน แต่เหมือนนายนี้เพิ่งรู้ตัวเหมือนยัยปลาวาฬคืนโทรศัพท์ให้บรรดาเพื่อนอันเป็นที่รักยิ่งก็หายไปไม่เหลือแม้แต่เงา
 
     "เพื่อนฝูง ง ง ง~"
 
     เขาวิ่งออกไปอย่างหน้าตาตื่น ขอให้นายเจอเพื่อนหน้าก่อนที่โรงบาลบ้าจะจับตัวนายไปนะ 
 
     "เลิกเขินได้แล้ว เห็นแล้วจะอ้วก" ยัยปลาวาฬที่มัวแต่อมยิ้มให้กับตาบ้ากายที่วิ่งหาเพื่อนในถังขยะอย่างบ้าคลั่ง เห็นแล้วอายแทน นี้นะเหรอคนที่ทำให้เพื่อนเขินจะหน้าจะแดงเท่าลูกตำลึง
 
     หลังจากที่ฉันแยกย้ายกับปลาวาฬหน้ารถเมล์ ความโล่งอกฉันก็หายไป ฉันไม่น่าเอาคำพูดเจ้กานมาคิดมากจนนอนไม่หลับแถมหน้ายังดูโทรม โทรม! ฉันหยิบกระจกแป้งพัฟขึ้นมา โอ้มายก็อต!!! นี้หนังหน้าดาวโรงเรียนและขวัญใจไอหนุ่มราตรีเหรอนี้ ทำไมมันถึงได้ตาคล้ำเป็นหลินปิงแบบนี้
 
     "กรี๊ดดดด" ฉันระเบิดเสียงออกมาอย่างบ้าคลั่งเมื่อเห็นสิ่งประหลาดบนใบหน้าอันเนียนใส ไม่จริง! ทำไมถึงเป็นแบบนี้เพราะไอบ้าแว่นคนเดียวที่ทำให้สิวขึ้นที่หน้าฉันตั้งหนึ่งเม็ด วุคิสุข ช่วยลูกด้วยยยย
 
     "ใครทำอะไรแกยัยก้อย ทำไมหน้าตาถึงเหมือนคนโดนของมา" พอฉันกลับมาถึงบ้านก็โดนเจ้ถามถึงใบหน้สที่เคยสดใสไร้สิวขึ้นมา คิดแล้วเศร้า 
 
     "ของบ้าของบออะไรล่ะเจ้ แค่เครียดเรื่องที่เจ้บอกเลยนอนไม่หลับ ตาเลยเป็นหลิงปิง สิวก็ขึ้นตั้งหนึ่งเม็ดอ่าเจ้ ฮือๆ" 
 
     "แกไม่ต้องคิดมาก เดียวฉันพาไปวุคิสุขเอง"
 
     "เจ้ ทำไมเจ้ใจดีแบบนี้ เจ้จะจ่ายค่ารักษาให้หนูทั้งหมดใช่ไหม หนูรักเจ้จัง"
 
     "เปล่า ฉันบอกว่าจะไปส่งไม่ได้บอกจะจ่าย"
 
     "ทำไมถึงทำกับก้อยด้ายยยย "
 
     หลังจากที่ตกลงกับเจ้กานได้เรียบร้อยว่า ออกคนละครึ่ง ที่จริงเจ้กานมันไม่ยอมหรอกพอพูดว่า สร้อยทองที่แม่ทำหายนั้นที่จริงเจ้แกเอาไปซื้อบัตรคอนเสริ์ตบิ๊กไบร์ เท่านั้นแกก็อ่อนระทวยจึงได้ข้อตกลงอย่างที่เห็น ฮ่า ๆ ความลับไม่มีในโลก.