ชีวิตที่ขาดหาย

ตอนนี้น้ำขิงได้เรียนยุปีที่2 ณ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง เธอเรียนเอกภาษาอังกฤษ เธอยังคงร่าเริง ชอบทำกิจกรรมเหมือนเดิม แต่เฉพาะตอนที่ยุกับเพื่อนของเธอเท่านั้น จนกระทั่งวันนี้ น้ำขิง : พวกเรานี่เดี๋ยวตอนเราออกไปเต้นอ้ะ ต้องดึงน้องออกมาเต้นคนนึงใช่ป่ะ มิลค์ : ใช่ พาออกมาเลยน้ะจนถึงเวลาที่ต้องพาน้องออกมาเต้น น้ำขิงไดไปพาน้องจ็อปออกมา แล้วก้อทำกิจกรรมจนเสร็จ มิลค์ : น้ำขิงๆๆ มานี่หน่อยเพื่อนน้องโมทย์ที่มาอ้ะชื่อไรอ้ะ น้ำขิง : ถามกูแล้วกูจะรู้มั้ยก็เจอพร้อมกันเนี่ย มิลค์ : พี่ก้องถามให้หน่อยดิว่าน้องเขาชื่ออะไร พี่ก้อง : คนไหนว่ะ เออๆ ถามมันทุกคนนั้นแหละ น้องๆ 3คนอ้ะ ชื่ออะไรน้องคนที่1 : ผมชื่อโมทย์ครับ น้องคนที่2 : ผมชื่อนายครับน้องคนที่3 : ผมชื่อสนุ๊กเกอร์ครับ เรียกสั้นว่าาสนุ๊กก็ได้ครับพี่ก้อง : แล้วมีแฟนยังอ้ะทั้ง3คนน้ะ แล้วเรียนสาขาไหนโมทย์,นาย,สนุ๊ก : ยังไม่มีครับ เรียนสาขาแพทย์แผนไทยครับ สนุ๊กพูดจบแล้วหันมามองหน้านำ้ขิงอย่างสงสัยพี่ก้อง : โอเคๆ ยินดีที่ได้รู้จักน้ะน้องทุกคน ไปได้แล้ว นี่ๆ น้ำขิงเมื่อกี้พี่เห็นน้องที่ชื่อสนุ๊กมองเราน่ะ แถมส่งสายตาหวานด้วยน้ำขิง : จะบ้าหรอพี่ก้อง พี่ก็รู้ว่าน้องไม่ได้สนใจอยู่แล้วพี่ก้อง : เอาหน่าลองเปิดใจดูบ้าง ผู้ชายก็ไม่ได้เลวไปเสียหมดน่ะ น้ำขิง : รู้แล้วแหละหน่า อ้าวนี่มิลค์หายไปไหนพลอย : เมื่อกี้เห็นเดินออกไปกับน้องนายอ่ะ น้ำขิง : เร็วจริงๆเลยเพื่อนคนนี้....มาแล้วหรอค่ะเป็นไงได้มั้ย มิลค์ : ได้อะไรย่ะ ก็แค่ไปขอเฟสน้องเขาเฉยๆ เออๆ น้องที่ชื่อสนุ๊กอ้ะเขาขอเฟสแกด้วยแหละแล้วฉันก็ให้ไปแล้วด้วยน้ำขิง : เดี๋ยวๆ แกให้เฟสน้องเขาไปโดยที่ไม่บอกฉันได้ไงว้ะ มิลค์ : งั้นเย็นนี้ไปเพื่อนหน่อยซิ จะไปหาน้องนาย คิคิ