[Fic Attack On Titan ] ฝ่าดงไททันพิชิตรักนายเย็นชา

Writer talk

  รุ่งอรุณที่แสนเงียบงัน ไม่ได้ทำให้ใครตื่นจะนิทราได้เลย โดยเฉพาะกองร้อยที่104 ที่อยู่ในทีมหน่วยสำรวจ เต้นท์เล็กๆที่ทำติดกันเป็นเหมืิอนฐานขนาดย่อม มันดูแออัดเหมืิอนบ้านสลัมไม่ต่างกัน 

  "เอเรน ตื่นได้แล้วนะฟ้าสางแล้ว"

  "ขอนอนต่ออีกหน่อยเหอะอาร์มิน เมื่อวานฉันเพิ่งไปสำรวจทางทิศเหนือมา เหนื่อยจะตาย" ชายผมสีน้ำตาลตาสีเขียวมรกตงัวเงียใส่เพื่ิอนที่เป็นชายที่เฉลียวฉลาดที่สุดในกองร้อยที่104 ถึงหน้าของเขาจะเหมือนหญิงก็เหอะ

  ฟื้ด!

  "มิคาสะ? เธอตื่นตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย?"

  "ตั้งแต่ตี4แล้วล่ะพอดีไปวิ่งมาน่ะ พลางสำรวจไททันด้วยแต่ก็ดีนะ ทุกอย่างเป็นไปตามขาดหมายของหัวหน้าฮันซี่"

  "ที่ว่าไททันมีน้อยน่ะหรอ?"

  "ใช่ การคาดการณ์เป็นไปได้สูงเลยล่ะ...เอเรนตื่นได้แล้วนะ มัน6โมงแล้ว"

  "มิคาสะ...เธอปลุกฉันเหมือนแม่เลยนะ"

  "ตอนเช้ามีการสำรวจพื้นที่อีกนะเอเรนถ้าไม่ตื่นตั้งแต่ตอนนี้ นายอาจจะไม่ได้ไปกับพวกฉันก็ได้" อาร์มินเตือน

  "หมายความว่าไง?"

  "หมายความว่ากลุ่มเรากับแจน,คอนนี่แล้วก็ซาช่า จะไปสำรวจพื้นที่กับหัวหน้ารีไวล์ ในภาคเช้า"

  "อืม~ก็ได้ๆ อาร์มินอาบน้ำยังล่ะ?"

  "ไปพร้อมนายนี่แหละ มิคาสะเรียกด้วยละกันนะว่าเรียกรวมพลตอนไหน?"

  "ได้ พวกนายรีบไปเถอะ"

  ระหว่างที่เพื่อนชายทั้งสองคนกำลังเดินออกไปเพื่อชำระร่างกายที่ผ่านดินผ่านน้ำมา มิคาสะที่ขึ้นชื่อว่าเป็นหญิงที่แข็งแกร่งในกองร้อยที่104 รองลงมาคือแอนนี่ เธอสองคนมักมีเรื่องกันค่อนข้างที่จะบ่อย เพราะเอเรนจะขอให้แอนนี่ช่วยฝึกกระบวนท่าให้ทุกครั้งในยามฝึก เธอไม่เข้าใจเอเรนเลยว่า คนที่สอนกระบวนท่าควรเป็นเธอเสียมากกว่าเธอก็สอนให้เขาได้ ทำไมเขาถึงไม่ให้เธอช่วยสอน? แต่หลังจากความจริงเปิดเผยว่าแอนนี่เป็นไททันเพศหญิง ก็ไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นอีก เธอคิดไปพลางเก็บของให้เพื่อนทั้งสองอย่างรวดเร็ว

  "หวังว่าจะไม่ทำให้มันเละอีกนะทั้งสองคน...เอ๊ะ!! มันหายไปไหน?!" หญิงสาวบ่นกับตัวเองเมื่อสิ่งสำคัญของเธอหายไป

  "ต้องลืมไว้ที่โรงอาหารแน่ๆ!" มิคาสะบ่นกับตัวเอง ถ้าเธอทำมันหายเธอจะไม่มีกำลังใจในการฆ่าไททันแน่ๆ

  "อยู่นี่เอง! มิคาสะ!" เสียงหวานเจื้อยแจ๊วของหญิงสาวผมสีทองตาสีฟ้าสดใส ตัวเล็กน่ารักวิ่งมาที่มิคาสะพร้อมกับหอบอะไรบางอย่างมาด้วย

  "คริสต้า? มีอะไรหรอ?"

  "เปล่าจ้ะ แต่ฉันรู้ว่าเธอกำลังหามันอยู่ใช่มั้ย?" เธอหยิบซองสีน้ำตาลขึ้นมาแล้วเอาให้มิคาสะ

  "อ้ะ! ขอบคุณนะคริสต้า ถ้าฉันไม่ได้มันคืนฉันคงนอนไม่หลับแน่ๆ"

  "ผ้าพันคอผืนนี้น่ะ เอเรนให้เธอหรอ?" ใช่แล้วสิ่งที่เธอลืมมันคือผ้าพันของเอเรนแต่ตอนนี้เขายกให้มิคาสะไปแล้ว

  "เอ๋ ทำไมถึงถามอย่างนี้ล่ะ" มิคาสะหน้าแดงเล็กน้อยแต่อีกฝ่ายไม่ได้สังเกตเพราะหญิงสาวที่มีความแข็งแกร่งและเย็นชาอย่างเธอมันคงมีให้ใครเห็นง่ายๆไม่ได้

  "ถ้าไม่สะดวกตอบฉันก็ไม่ตื้อหรอกจ้ะ ว่าแต่มิคาสะทานข้าวยังล่ะ?"

  "ฉันกินแล้วล่ะ-"

  เพล้ง!! ตุบ!!

  "โธ่เว่ย!! อย่าคิดว่าเป็นไททันแล้วจะทำอะไรก็ได้นะเอเรน!!"

  "แล้วนายคิดว่าฉันเก่งมากรึไง! ถึงได้เอาแต่หาเรื่องได้ทุกวันน่ะแจน!!"

  "หึ้ย!!/หึ!!"

  "หยุดได้แล้วทั้งสองคน..." เสียงของมิคาสะดังเข้าโสตประสาทของทั้งคู่

  "มิคาสะ!"

  "ถ้านายทำร้ายหรือหาเรื่องเอเรนอีกล่ะก็..อย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะแจน ส่วนนายเอเรน ถ้านายยังเป็นแบบนี้อยู่ละก็นายอาจจะอยู่ในคุกใต้ดินอีกนะ"

  "เธอไม่ใช่-!"

  "ไอพวกหมาเน่าทั้งหลายแหล่ ไปรวมพลกันได้แล้ว.."

  "หะ...หัวหน้ารีไวล์!!" ทั้งสองลุกขึ้นแล้วทำความเคารพผู้มาใหม่ โดยใช้มือขวากำหมัดแล้วลงแรงเล็กน้อยไปที่อกซ้าย

  "นายสองคนอยู่ที่นี่ไม่ต้องไปรวมพล ทำความสะอาดโกโก้และอาหารที่หกแล้วตามไปทีหลัง โดยห้ามใช้ม้าในการเดินทาง..." สิ้นเสียงคำสั่งของหัวหน้าทั้งสองก็รีบทำความสะอาดอย่างสามัคคี

  "รวมพลในครั้งนี้ เราไปสำรวจทางทิศอื่นเป็นครั้งสุดท้าย แล้วจะกลับไปในกำแพง ตอนนี้ทหารทุกนายเก็บข้าวของของตนเองให้เรียบร้อย ทราบ!"

  "ทราบ!!"

  รีไวล์ชายที่มีสีหน้าโหดเหี้ยมอยู่ตลอดเวลาเดินเข้ามาในกระโจมของฮันซี่ รองหัวหน้าหญิงที่คลั่งไคล้ไททัน

  "ฮันซี่วางแผนการเดินทาง...อาบน้ำรึยังเนี่ย?"

  "โธ่ๆ รีไวล์ฉันไม่ได้สะอาดเหมืิอนนายสักหน่อย ไม่ได้อาบ2วันแล้ว ได้แต่เตรียมการเดินทางเนี่ย!"

  "ถ้าเธอไม่พูดฉันคิดว่าคุยอยู่กับถังขยะ"

  "นี่ๆพ่ออนามัยให้มันน้อยๆหน่อยเหอะ วันนี้เราจะมุ่งหน้าไปทางทิศใต้ เป็นที่ที่ไททันเร่ร่อนอยู่เยอะมาก การสำรวจครั้งนี้อาจกินเวลาไป4-5วันเลยล่ะ ระหว่างเดินทางอาจจะมีไททันออกมาจู่โจมเราได้ตลอดเวลาอีกด้วย ฉันล่ะอยากจับสักตัวสองตัวมาทดลอง~~~"

  "สรุปครั้งนี้ จะต้องเดินทางนานกว่าเดิม?"

  "เผินๆ5วันด้วยซ้ำกว่าเราจะกำจัดมันหมด ฝ่ายนายเอาพวกหัวกะทิไม่ก็สายเดียวกับนายไปแล้วกัน ส่วนพวกหางกะทิฉันจะให้เป็นฝ่ายดูเสบียง แล้วก็พวกมีฝีมือหน่อยให้ไปกับฉันเราจะแยกกันเมื่อให้สัญญาณ"

  "ได้..." รีไวล์หัวหน้าทีมสำรวจ สายตาที่แหลมคมและย็นชาความน่ากลัวที่เขามีสามารถสยบความป่วนของกองร้อยที่104ได้หมด ส่วนสูงที่เขามีนั้นมันไม่มากสำหรับผู้ชายฉกรรจ์อย่างเขา ความสูงจึงมีอิธิพลกับเขามาก แต่นั่นเป็นแค่เล็กน้อยที่ทำให้พื้นแผ่นดินสะเทือนได้

  ฝีมือในการฆ่าไททันของเขาอยู่ในระดับที่ขึ้นชื่อว่า'เทพแห่งการล้างบางไททัน'เลยล่ะ ส่วนอีกอย่างที่เขาเกลียดที่สุดคือความสกปรก เขาเกลียดมันมากเวลาที่จะต้องทำความสะอาดมัน มันทำให้เขารกหูรกตาจนต้องหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดมาใช้ทุกครั้ง

Writer ฟิคชั่นนี้writeเคยบอกไว้ในเรื่องสั้น(นิยาย)รักที่ทรมานแล้วเนอะว่า จะมีฟิคชั่นแต่ละรูปแบบแต่ละเรื่องทยอยกันมานะ สำหรับคนที่อ่านเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกก็สามารถกลับไปอ่าน รักที่ทรมานได้นะจ๊ะ ฟิคชั่นเรื่องนี้มีหลายตอนนะ บาย~