[Fic Attack On Titan ] ฝ่าดงไททันพิชิตรักนายเย็นชา

Writer talk

  "เอเรนให้ฉันช่วยมั้ย?"

  "ไม่ต้องหรอกมิคาสะฉันทำเองได้เธอไปอยู่กับอาร์มินเถอะ"

  "....."

  "มิคาสะ อัคเคอร์แมน หัวหน้ารีไวล์เรียกพบ"

  "ค่ะ!"

  'มีเรื่องอะไรอีกน๊า~ ชอบพรากคนอื่นอยู่เรื่อย! เตี้ยหมาตื่น!'

  "ขออนุญาตค่ะ หัวหน้ามีอะไรให้ฉันทำคะ?" มิคาสะทำหน้าเอือมๆ

  "เธอต้องไปสำรวจพื้นที่กับฉัน โดยเราจะมุ่งหน้าไปพร้อมกับฮันซี่เธอเก็บของเรียบร้อยรึยัง?"

  'ถ้ามันไม่ติดที่ว่ายัยนี่มันเป็นหัวกะทิ ฉันจะใช้ให้ทำความสะอาดทุกวันเล๊ย!!'

  "พร้อมแล้วค่ะ"

  "ดี งั้นไปกันได้แล้ว"

  "แล้วเอเรนล่ะคะ?!"

  "ไอเด็กนั่นจะอยู่กับฮันซี่พวกนี้จะไปที่โล่งแจ้ง ส่วนเราจะเข้าป่า"

  'เอะอะก็เอเรน น่ารำคาญซะจริง!'

  "!.." เธอกระแทกเสียงด้วยความไม่พอใจที่จู่ๆก็จับเธอแยกกับเอเรนซะอย่างงั้น

  "เอาล่ะ!!! ทหารทั้งหลาย!! ใครรู้ว่าตัวเองมีความสามารถพอมีฝีมือมาอยู่กับฉัน!!! ส่วนหัวกะทิอยู่กับหัวหน้ารีไวล์! พวกกากๆทั้งหลายอยู่ฝ่ายเสบียงเหมือนเดิม!!!"

  "...."

  "อะเด๋? ทำไมหัวกะทิมันมีแค่นายกับมิคาสะล่ะ?"

  "ยังไงก็ได้รีบไป"

  "โห~ไอกากอ้วก กากใยอาหาร! ไปๆๆ!"

  "ฮันซี่ พวกเอลวินรอเราที่ไหน?"

  "ปลายทางเลยล่ะ ถ้าฝั่งฉันไม่ไหวก็จะยิงพลุเป็นสัญญาณนายเองถ้าไม่ไหวก็ยิงพลุเอาล่ะ"

  "อืม...."

  กุบกับ...กุบกับ..กุบกับ

  หลังจากที่ออกเดินทางตั้งแต่เช้าจนตอนนี้เวลาผ่านไปเร็วเหมือนกับโกหกพระอาทิตย์เริ่มคล้อยลงเร็วกว่าทุกที

  "ดีนะที่หัวหน้าให้วิ่งมาถึงบ่าย ถ้าทั้งวันนั้นคงไม่ไหวแน่ๆ" เอเรนเห็นม้าที่วิ่งมาก็รู้ทันทีว่าหัวหน้าของเขาไม่ใจร้ายอย่างที่คิด

  "เออดิ!" แจนตอบอย่างห้วนๆแล้วขึ้นอานม้า

  "แยก!!!" เมื่อรีไวล์เริ่มเห็นป่าที่ไกลออกไปก็บอกกับฮันซี่ให้แยก

  "แยก!!" ฮันซี่พยักหน้าแล้วสั่งอีกที

  หลังจากคำสั่งแยกย้ายของรีไวล์ได้สิ้นสุดลง ฮันซี่บังคับม้าให้เลี้ยวไปทางซ้าย สิ่งที่ฮันซี่รับผิดชอบคือเสบียง ส่วนรีไวล์รับหน้าที่กำจัดไททันทิศใต้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้และที่สำคัญเขาต้องคุ้มกันมิคาสะด้วยเพราะเธอยังมีประสบการณ์ไม่มากพอที่จะมาแบกภาระที่เขาทำอยู่ เขาและเธอมุ่งหน้าตรงไปที่ป่ารกชัดเข้าไปทุกทีๆ

  ตึง! ตึง!

  "ไททัน10เมตร!" ระหว่างที่ควบม้าอยู่ แผ่นดินก็สั่นสะเทือนขึ้นมา มิคาสะหันตามสัญชาตยานของตนจนพบไททัน10เมตร

  "รีบเข้าไปในป่า ! ตรงนี้มีต้นไม้ไม่มากพอที่จะใช้เครื่องเคลื่อนย้ายสามมิติ!!" รีไวล์ออกคำสั่งพร้อมกับควบม้าเข้าป่าอย่างรวดเร็ว

  เมื่อเข้าป่าได้สำเร็จ มิคาสะรีบพุ่งตัวออกจากม้าแล้วมองที่เป้าหมาย'ต้นคอ!' เธอล็อกเป้าหมายไว้จากนั้นก็พุ่งตัวลงมากจากต้นไม้แล้วเหวี่ยงแขนสุดกำลัง สันมีดที่ลงแรงไปที่ต้นคอของมันอย่างไม่มีปรานีเลือดของไททันพุ่งกระฉูดใส่หน้าเธอแล้วระเหยเป็นไอ การกระทำของเธอถูกสายตาอันเย็นชามอง ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอทำให้เขาเห็น เขาเห็นมันทั้งหมด 

  "ตอนนี้เราเข้าเขตของไททันแล้ว เราคงใช้ม้าในการเดินทางลำบากรักษาภาหนะด้วย...ระวังตัวด้วยล่ะ"

  "...." มิคาสะนิ่งเงียบแล้วควบม้าต่อ

  ตึง!!ตึง!! แฉวก!

  "ระวัง!!!" รีไวล์มองไปข้างหลังพบว่ามีไททันวิปริตกำลังวิ่งมาที่มิคาสะ พร้อมเสียงฉีกขากรรไกรอันกว้างพร้อมที่จะกินเธอตอนไหนก็ได้ มันพุ่งตัวมาหาเธอ

  "ห้ะ?!" มิคาสะหันไปมองข้างหลังเธอก็เห็นขากรรไกรอันกว้างของไททันอ้าจนสุด เธอหลับตารับความตายที่อยู่ข้างหน้า

  หมับ!!!

  "ตั้งสติสิ!! อยากเป็นอาหารของมันรึไง!!" รีไวล์รีบพุ่งตัวไปคว้ามิคาสะที่กำลังหลับตาแน่น

  "...!!" เธอรู้สึกตัวอีกทีคือเธอกำเสื้อของเขาจนแน่นหน้าที่ซบกับอกแกร่งของเขา

  "ไม่ว่าจะเกิดเหตุการณ์ร้ายแรงแค่ไหน?! ห้ามเหม่อเด็ดขาด!!" เธอเงยหน้ามองเขาอยู่นาน ความเร็วของเขาทำให้เธอตกใจ เขาเตือนเธอให้ได้สติกลับคืนมาก่อนจะวางเธอไว้ที่กิ่งไม้ที่สูงพอสมควรแล้วดีดตัวเองออกมาแล้วยึดเส้นสลิงไว้กับไททันพร้อมหมุนตัวเองแล้วฟันที่หลังคอของไททันวิปริตนั้นอย่างรวดเร็ว

  "...." มิคาสะยังคงอยู่ในภวังค์เพราะเธอไม่รู้ว่าตัวเองรอดจากเงื้อมมือของไททันตัวนั้นได้อย่างไร

  "ม้าของเธอน่ะถูกลูกหลงโดนไททันกินไปแล้ว เธอเองก็มานั่งข้างหลังละกัน" รีไวล์พูดโดยไม่ได้ใช้สายตามองมาที่มิคาสะ 

  "...."

  'ถ้าเขารู้ว่าฉันไม่ชอบขี้หน้า ทำไมไม่ปล่อยให้ตายๆไปซะล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะภารกิจเขาคงฆ่าฉันด้วยมือของตัวเองสินะ'

  "ฮึก! โอ้ย!" มิคาสะหลับตาแล้วค่อยๆลุกขึ้น ปรากฎว่าขาของเธอมันปวดไปหมดโดยเฉพาะช่วงข้อเท้าของเธอ เธอสังเกตมองข้อเท้าของตัวเองแล้วลองเดินเธอรู้สึกว่ามันเหมือนมีอะไรทิ้มแทงอยู่

  "เป็นอะไร?"

  "ไม่มีอะไรค่ะ"

  "ถอดรองเท้า.." รีไวล์สังเกตเห็นเธอวางขาซ้ายแปลกๆก็สั่งให้มิคาสะถอดรองเท้าออก

  "แต่ว่า..." เธอไม่อยากให้เขาต้องมาดูบาดแผลเล็กๆน้อยๆของเธอให้เสียเวลา

  "นี่คือคำสั่ง!" เขาใช้สายตาดุๆมองเธอ

  "...." มิคาสะยอมถอดรองเท้าออกโดยดี

  "ก็แค่แผลธรรมดานั่นแหละค่ะ เดินทางต่อดีกว่า"

  "เห็นแผลแค่นี้ เธออย่าคิดว่ามันปกตินะไม่นานมันจะเขียวช้ำอีกแน่ เราจะพักกันที่นี่พรุ่งนี้เช้าเราจะออกเดินทาง การเดินทางล่าช้าเพราะเธอคนเดียว ยัยผ้าพันคอ"

  "..."

  'ฉันแค่ไม่อยากเป็นตัวท่วงให้ใคร ที่ผ่านมาฉันไม่ได้เรื่องอะไรสักอย่างช่วยเอเรนก็ไม่ได้แถมยังต้องพึ่งพาคนอื่นอีก ฉันยังขาดอะไรถึงต้องพึ่งคนอื่นอย่างนี้?'

  "หัวหน้าจะทำอะไรคะ?!" รีไวล์หยิบน้ำเปล่ากับผ้าพันแผลที่พกติดตัวขึ้นมา

  "ทำแผลให้เธอไงถามได้?" เขาไม่สนว่าหญิงสาวจะบ่ายเบี่ยงเขายังไง เขาใช้น้ำที่พกติดตัวลาดไปที่ขาของเธอเพื่อล้างสิ่งสกปรกออก

  "ฉันทำเองได้ค่ะ แผลแค่นี้ไม่ต้องถึงมือหัวหน้าหรอก" มิคาสะที่เห็นหัวหน้ายศสูงมาทำแผลให้ทหารธรรมดาอย่างเธอ ก็รีบพูดตัดบททันที ทำให้รีไวล์หยุดสักพักแล้วเงยหน้ามาพูดกับเธอ

  "หยุดอยู่เฉยๆ ฉันทำให้ อย่าเป็นตัวท่วงภารกิจจะได้มั้ย?" รีไวล์ปัดมือมิคาสะที่กำลังดึงผ้าจากเขาออก แล้วทำแผลต่อ

  "ฉันแค่ไม่อยากให้ใครต้องมาทำเพื่อฉันอีก..."

  "เพื่อเธอน่ะหรอ? ฉันไม่ได้ทำให้เธอแต่ทำเพื่อภารกิจที่ิอยู่ข้างหน้า"

  "งั้นคุณก็ทำภารกิจดีกว่าค่ะ เรื่องแผลฉันจัดการเองเพราะยังไงตัวท่วงของหัวหน้าคือฉัน ฉันไม่อยากเป็นภาระ"

  "รู้ตัวก็ดีจะได้ไม่เพิ่มภาระให้ฉัน อ่ะ..กินซะ" รีไวล์ทำแผลให้เธอเสร็จ ก็หยิบอาหารสำเร็จรูปให้

  "ขอบคุณค่ะ" เธอขอบคุณและรับอาหารมา

  'ป่านนี้เอเรนจะได้กินข้าวรึยังน๊า~ อาร์มินจะทำอะไรอยู่?แล้วทั้งสองคนจะนอนหลับมั้ยน๊า~'

  "หัวหน้า!" ระหว่างที่เธอกำลังคิดเล็กคิดน้อยอยู่รีไวล์ก็เขยิบมานั่งข้างๆเธอ

  "อะไร? จะเสียงดังทำไมยัยบ้า!" รีไวล์ตอบห้วนๆแล้วบ่น

  "ทำไมถึงมานอนที่เดียวกับฉันล่ะ?!" รีไวล์กำลังเอนตัวพิงกับต้นไม้

  "จะให้ฉันนอนต้นอื่นรึไงล่ะ? ถ้าไททันโผล่มาเขมือบเธอ ฉันเชื่อว่าเธอก็หลบไม่ทันแน่ๆเพราะขาเธอเจ็บ" รีไวล์จับตัวของมิคาสะให้หันออกไปอีกฝั่ง

  "(0////0!!)" มิคาสะที่ตกใจกับการกระทำหัวหน้าของเธอก็คิดที่จะหยิบมีดขึ้นมาฆ่าเขาเสีย เธอหันหน้าเข้าหาเขา มือก็ค่อยๆหยิบใบมีดขึ้นมา

 "จะทำอะไร?!" ด้วยไหวพริบที่รีไวล์มีทำให้การกระทำและความคิดของมิคาสะหยุดชะงัก เขาล็อกมือของเธอเอาไว้เหนือหัว

  "หัวหน้านั่นแหละจะทำอะไร?!"

  "ถ้าฉันไม่จัดท่าให้เธอแล้วฉันจะนอนยังไงล่ะ! ทนๆหน่อยเหอะ ฉันเองก็ไม่พิศวาทเธอหรอกยัยหญิงร่างชาย!"

  "แล้วจะทำไมล่ะ!ไอเตี้-" ก่อนจะล่วงเกินความเป็นหัวหน้าของเธอ เธอจึงหยุดพูดแล้วหันไปทางอื่นแทน

  "นี่เธอกล้าว่าหัวหน้าตัวเองงั้นหรอ?!" ไม่ทันไรหูที่เก็บเสียงคำทุกคำที่เขาได้ยินก็อัดเสียงนั้นไว้โดยอัตโนมัติ

  "...ถ้าฉันกล้าแล้วจะทำไมอีกล่ะ?!"

  "เธอรู้มั้ย? สิ่งที่เธออยากรู้มาตลอดมันคืออะไร?"

Writer ตอนต่อๆไปไรท์อาจจะเขียนยาวนะ เพราะบางทีมันจะไม่ปะติดปะต่อกันเนอะ ใครอ่านแบบยาวๆได้ก็อ่านยาวเลยจ้า บางตอนอาจจะไม่มีรูปด้วยนะเพราะรูปอาจจะไม่ตรงใจไรท์เท่าไหร่ก็เลยมีบ้างไม่มีบ้างนะ บายจ้า