We don't love anymore เราไม่ได้รักกันเเล้วใช่มั๊ย

               เธอเลือกที่จะเดินเลี่ยงออกมา เธอไม่ตอบอะไรหรอกในเมื่อเธอทำอะไรตอนนี้ก็มีเเต่ผิดกับผิดในสายตาทุกคนอยู่เเล้ว 

               เวลานี้ทุกคนในบ้านมารวมตัวกันที่ห้องอาหารสำหรับคนในบ้าน ห้องนี้มีเก้าอี้เพียงสี่ตัวเท่านั้น เเน่นอนว่ามี คุณชายอานนท์ คุณหญิงประภา โทโมะ เเละพิมดาว ตั้งเเต่พิมดาวเข้ามาเธอก็ไม่เคยได้นั่งที่ประจำของตนเลย ชั่งเถอะพิมดาวเป็นคนโปรดของเเม่โทโมะนิ

              คนรับใช้ผู้หญิงสี่คน คนขับรถผู้ชายสองคน เเละคนทำสวนหนึ่งคน  รวมถึงเเก้ว ยืนเรียงรายกันก้มหน้ารอเจ้าของบ้านทานข้าวเส็ด

                " อ่าวเเก้ว มาทานข้าวสิ ดวงใจไปเอาเก้าอี้มาเพิ่มให้เเก้วนั่งสิ "

              " เอ่อ... " ดวงใจไม่กล้าที่จะก้าวขาเลย ในเมื่อสายตาอัมหิตของคุณหญฺิงประภาจ้องบอกเธอว่าห้ามไป

           ไม่บ่อยหรอกนะที่คุณชายอานนท์จะได้มาร่วมรับประทานอาหารกับครอบครัวของเขา เขาทำงานค่อนข้างที่จะหนักทานข้าวเย็นเเต่ล่ะทีก็ทานกับลูกค้า ตอนเช้าก็รีบออกจากบ้านไปพบลูกค้า เขาเป็นประธานบริษัทที่ดีตรงเวลาคนหนึ่งเลยล่ะ

          " เอ่ออ.. คุณชายคะเเก้วทานเรียบร้อยเเล้วล่ะคะ คุณๆทานกันเถอะคะ "

          " นี้ เเก้วทำไมไม่รอทานพร้อมกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาล่ะ เราเป็นครอบครัวเดียวกันเเล้วนะ "

           เขาเป็นอีกคนที่เอ็ดดูเเก้วเหมือนลูกเเท้ๆของเขา ลูกรักใครพ่อรักด้วยต่างจากเเม่ของเขาเหลือเกิน

           " ก็วันๆไม่ทำอะไรกินเเล้วก็นอนสงสัยหิวเลยทานก่อน เเก้วเป็นเเบบนี้ทุกวัน "

         คุณหญิงประภาเริ่มโมโหเมื่อเห็นอานนท์สามีของเธอเเลดูรัก เเละเอ็นดูเเก้วมาก เธอจึงใส่ความเท็จเเก้วไป ยังไงๆเเก้วก็ไม่ได้ทำอะไรเธออยู่เเล้ว

             " นี้คุณ หยุดใส่ความเเก้วสักทีเถอะะ "

             " เอ่อ.. เเก้วขอตัวก่อนนะคะ ขอโทษที่เสียมารยาทคะ " เเล้วเธอก็เดินออกไปเลย ออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุดไม่ฟังเสียงใครที่ร้องเรียกตามหลังเธอทั้งนั้น

              เธอเดินขึ้นมาที่ห้องของเธอเเละโทโมะ เธอเเละเขายังนอนห้องเดียวกัน..เพียงเเต่ว่าเขาทำเหมือนไม่มีเธอ ช่วงนี้เขามีชั้ลไว้เป็นเเค่ที่ระบายความไคร่ก็เท่านั้น.. ไม่หรอกชั้ลคงคิดมากไปเอง

               เธอเดินไปหยิบอุปกรณ์ต่างๆที่เธอเตรียมไว้ในเวลาที่เเม่ของโทโมะให้เธอพัก เธอใช้เวลาเตรียมของขวัญที่จะให้โทโมะระยะยาวนานมาก เนื่องจากเธอทำเเต่งานไม่มีเวลาในการทำมันสักเท่าไหร่เเต่เธอก็ตั้งใจทำมันให้ดีที่สุด 

             เธอไม่มีเงินมากพอที่จะซื้อของขวัญราคาเเพงๆให้เขาหรออกนะ ตอนที่เธอคบหากับโทโมะเขาก็ไม่ให้เธอทำงานพิเศษอะไรเลย มันจึงทำให้เธอไม่ค่อยมีเงินเก็บซะเท่าไหร่ค่าใช้จ่ายส่วนมากเขาเป็นคนจ่ายให้ทั้งนั้น เเต่ก่อนเรารักกันมากเลยเนอะะ:)

              สุดท้ายก็เส็ดเเล้ววว ตอนนี้ห้องของโทโมะเเละเธอ ถูกตกเเต่งไปด้วยเศษกระดาษเอสี่ธรรมดาถ้าถูกเธอตัด รอย ห้อย เเขวน ระโยงระยางอย่างเป็นระเบียบเเละสวยงาม มีเทียนหอมๆมีพลากสติกที่เหมือนไฟอยู่บนเทียน เธอคงไม่ใช่ไฟเเท้หรอกนะมีหวังไหม้ห้องเขาพอดี 

              เทียนพวกนี้เธอซื้อด้วยเงินของเธอเอง เธอเคยบอกเขาว่าเธอจะซื้อเทียนเเบบนี้ทุกปีที่ถึงวันครบรอบของเรา ปีนี้ปีที่ 8 เเล้วที่เราอยู่ด้วยกันมา เเละนี้ก็ครบรอบ 2 ปีเเล้วที่เราเเต่งงานกันมา วันนี้มันพิเศษสุดๆเลยใส่มั้ยล่ะ

            ตอนนี้ก็รอเพียงเจ้าของห้องที่เขามาเห็นก็เเค่นั้น เธอปิดไฟทุกดวงในห้องนี้ เเสงเทียนเเปดเล็มส่องเเสงสว่างสลัวๆให้พอเห็นทาง นี้เป็นเซอไพร์ที่เธอตั้งทำให้เขาจริงๆเเละเธอพัฒนาความคิดสร้างสันขึ้นไปเรือยๆเเละเธอคิดว่าปีนี้เธอทำดีที่สุดเเล้ว เค้กก้อนเล็กๆขนานหนึ่งปอนรสช็อกโกเเลตที่เขาชอบถูกตกเเต่งไปด้วยตุ๊กตาผู้หญิงผู้ชาย ดอกมไม้ตรงมุมเค้กนิดหน่อยรวมๆดูเเละเธอก็ตั้งใจทำเค้กก้อนนี้มาก เค้กวันครบรอบของเรา.. 

                น้ำโซดาผสมน้ำผลไม้อ่อนๆถูกรินใส่เเก้วไวน์ตั้งไว้บน โต๊ะอาหารเล็กๆที่อยู่ระเบียงถูกตกเเต่งด้วยขนมที่เขาชอบ รวมทั้งของหวานเล็กๆน้อยๆมีผลไม้เเละผัก รอ รอเขาทานข้าวเส็ดเเล้วจะมารับประทานของหวานด้วย เขาคงชอบเเน่ๆ