We don't love anymore เราไม่ได้รักกันเเล้วใช่มั๊ย

 

 

 

                 ปัจจุบัน

 

 

 

             " อิเเก้ว มึงรีบมาทำอาหารเย็นก่อนคุณโทโมะกับคุณพิมดาวจะกลับมาเด่วนี้นะ! " 

 

 

 

 

              เสียงหญิงสาวคนใช้ในบ้านอายุเธอห่างจากเเก้วราวๆห้าปีกว่าๆ เธอสั่งให้เเก้วทำอาหารเย็นเพื่อรอการกลับมาของโทโมะ เเละ พิมดาว 

 

 

 

 

              วันนี้ก็เหมือนทุกวัน ตั้งเเต่ที่เธอย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านของโทโมะในฐานะภรรยาของเขา เธอก็ได้ทำงานทุกอย่างในบ้านหลังนี้ จากที่บ้านหลังนี้มีคนใช้เป็นสิบ ตอนนี้กลับเหลือเเค่สี่ เนื่องจากงานในบ้านลดน้อยลงเพราะคุณประภาเเม่ของโทโมะสั่งให้เธอทำเเถบทั้งหมด! 

 

 

 

 

 

               คนใช้ในบ้านที่เหลือเเทบจะไม่มีบทบาทในการทำงานบ้านเลย เเต่มีบทบาทสำคัญก็คือเร่งให้เธอทำโน้น ทำนี้ให้เส็ด ตอนนี้เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเข้ามาอยู่ที่นี้ในฐานะภรรยาของโทโมะ หรือ คนใช้ ? 

 

 

 

 

             เหลือเเค่เธอไม่มีเงินเดือนเหมือนคนใช้เท่านั้นเเหล่ะที่เธอต่างจากคนใช้ นอกนั้นหน่ะหรอ คนใช้ชัดๆ

 

 

 

 

            หลังจากที่เธอถูบ้านเส็ด เธอก็รีบมาทำอาหารให้คนในบ้านทันที เธอเป็นเเบบนี้มาสองปีเเล้ว.. สองปีที่ต้องทน ไม่สิต้องเรียกว่ายอมซะมากกว่า เชื่อไหหมว่าเธอทำงานทำอย่างในบ้านหลังนี้ไม่ว่าจะเหนื่อยเเค่ไหน เห็นหน้าเขามันก็หายเหนื่อยทันทีเหมือนที่เธอทำทุกอย่างอยู่นี้มันล้วนเเต่มีเหตุผลของมัน.. 

 

 

 

 

             ช่วงเเรกๆเธอเเละเขาเหมือนจะรักกันดี เเต่ไม่นานเหมือนความรักของเราเริ่มห่างหาย จากที่เคยมีกันเเละกันกลับเหลือเเค่เธอให้เขาเพียงคนเดียว ตั้งเเต่พิมดาวเข้ามาในชีวิตคู่ของเรา ทำอย่างมันก็เปลี่ยนเเปลงไปหมด ? ชั้ลไม่อยากจะโทษใครที่เข้ามาหรอกนะ โทษความรักของเราดีกว่าที่มันเปลี่ยนไป

 

 

 

 

             วันนี้เป็นวันครบรอบวันเเต่งงานของเรา ชั้ลไม่เคยลืมวันนี้เลยสองปีล่ะเนอะ เร็วจัง :) ชั้ลยังคิดถึงรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ เสียงที่บอกให้ชั้ลอดทน เสียงที่บอกให้เธอทำให้เเม่ยอมรับในตัวเธอให้ได้ เสียงที่คอยให้กำลังใจกันเเละกัน วันนั้นชั้ลหมั้นใจจริงๆที่เขารักชั้ล เรารักกัน ไม่ใช่เเค่ชั้ลคิดไปเองฝ่ายเดียว 'เเต่ตอนนี้เริ่มไม่เเน่ใจจริงๆเเล้ว' ว่าเขารักชั้ล หรือชั้ลคิดไปเองคนเดียว

 

 

 

 

 

               

             " ไปรอรับคุณโทโมะสิ ทางนี้ชั้ลจัดการเอง "

 

 

 

 

              เมื่อเเก้วเตรียมอาหารทุกอย่างเรียบร้อยเเล้ว เหลือเเต่เพียงยกออกไปตั้งโต๊ะเท่านั้น คนใช้ที่มีนามว่า 'ดวงใจ' ก็เข้ามา เเล้วบอกให้เเก้วไปยืนรอรับโทโมะหน้าบ้าน

 

 

 

 

         

             มันก็เป็นเช่นนี้ทุกวัน ทั้งๆที่เธอเป็นคนทำอาหาร เช้า เที่ยง เย็น เเต่ดวงใจก็กลับบอกว่าตนทำซะงั้น เธอไม่เคยถือสาหรอกเธอสนใจคนที่กลับมามากกว่า 

 

 

 

 

             " บี๋ เหนื่อยป่าวว " 

 

 

 

 

              ทันทีที่รถโทโมะจอดสนิท พร้อมกับโทโมะที่เดินลงมาจากรถด้วยความสง่า เเก้วก็เขาไปหาเพื่อเขามีอะไรให้เธอช่วยบ้าง เธอทำหน้าตายิ้มเเย้มกลบเกลื่อนความเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานเมื่อสักครู่มา 

 

 

 

               เธอไม่เคยบอกโทโมะหรอกนะว่าเเม่ของเขาใช้งานเธออะไรบ้าง ร่วมถึงคนใช้ในบ้านก็ต่างรวมหัวเเกล้งเธอตามคำสั่งของเเม่โทโมะ เธอเพียงไม่อยากให้เขาเเละเเม่ของเขาทะเลาะกันเท่านั้นเอง 

 

 

 

 

 

                 " บอกเเล้วใช้มั้ยว่าอย่ามาเรียกสัพนามเเบบนี้กับชั้ล ได้ยินเเล้วหนักหู " 

 

 

 

 

                 เขาตอบเธอไปเหมือนไม่อยากตอบซะเท่าไหร่ ด้วยอาการที่หงุดหงิดอยู่เเล้วยิ่งเห็นหน้าเเก้วก็ยิ่งหงุดหงิดเข้าไปอีก 

 

 

 

 

                 " เอ่อ.. คุณเหนื่อยหรือป่าว มีอะไรให้เเก้วช่วยมั้ย " 

 

 

 

 

                เธอตกใจไม่น้อยที่เขาพูดกับเธอเเบบนั้น มันเป็นเเบบนี้มาสักพักใหญ่ๆเเล้ว เขาทำเหมือนไม่อยากเจอเธออยู่ตลอดเมื่อเขากลับมา เธอได้เเต่ทำเป็นใจดีสู้เสือไว้ เพื่อไม่ให้เขารู้ว่าลึกๆเธอเสียใจเเค่ไหน.. 

 

 

 

 

 

               " ช่วยออกไปห่าง ๆ เห็นหน้าเเล้วจะอ้วก " 

 

 

 

 

               " ไปหาหมอไหม เห็นหน้าเเก้วทีไรอยากอาเจียนตลอดเเบบนี้เด่วจะเเย่เอานะ"

 

 

 

 

 

              " มันไม่เกี่ยวหรอกว่าชั้ลเป็นอะไร เกี่ยวที่สุดคือชั้ลไม่อยากอยู่ใกล้เธอ ! " 

 

 

 

 

                เขาพูดหัวฟัดหัวเหวียงเขาไปในบ้านโดยไม่รอเธอเลย รังเกียจกันขนานนั้นเลยหรอ..

 

 

 

 

               เธอได้เเต่ยืนน้ำตาคลอเบ้าอยู่ที่เดิม มันเหนื่อยนะ เหนื่อยมากๆเลยที่ต้องวิ่งตามเขาเเต่เขากลับวิ่งเร็วขึ้นเเล้วไม่หันมาเหลียวเเลเธอเลบ เธอต้องทำยังไง ? 

 

 

 

 

           " หึ เขาหมดรักเเกเเล้วก็รีบเซนใบหย่าสักทีเหอะ โทโมะกับชั้ลจะได้เเต่งงานกันสักที "

 

 

 

             เสียงนั้นเป็นใครที่พูดไม่ได้เลยนอกจาก 'พิมดาว' ดูเหมือนว่าเเก้วจะสนใจโทโมะมากไปหน่อยจะลืมว่าใครมาด้วย ? ไม่เเปลกหรอกที่เขาเเละพิมดาวจะกลับบ้านด้วยกัน ก็เธออยู่บ้านเดียวกันกับโทโมะนิ.. 

 

 

 

 

               คุณประภาให้พิมดาวเข้ามาอยู่ในฐานะใดเธอก็ไม่ทราบ เเต่ทุกคนในบ้านหลังนี้ยกเว้นเเก้ว ให้ความเครพพิมดาวเหมือนเป็นสะใภ้ของบ้านหลังนี้ เเล้วเธออล่ะเเก้ว ทำอยู่ในฐานะอะไร?