Serial killer

ตอนที่ 5

       ร่างบางกลืนสะอื้นที่ค้างอยู่บริเวณลำคอ เท้าสองข้างหมุนกลับด้วยใจที่สั่นไหวรุนแรงแต่กลับรู้สึกเหมือนมันกำลังใกล้จะหยุดเต้นเต็มที ก่อนเสียงเข้มคุ้นหูจะเอ่ยท้วง

       "ฟาง!"ป๊อปปี้ตะโกนเรียกชื่อของเพื่อนสนิททำให้ฟางเองต้องค่อยๆหันกลับไปมองพลางทำหน้านิ่งราวกับว่าไม่มีอะไร "มาทำอะไรที่นี่น่ะ"หลังจากเธอส่งยิ้มอันกล้ำกลืนให้เขาก็ถามกลับด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึมเช่นเดิมแต่กลับเป็นใบหน้าที่ไม่เคยปรากฏให้หญิงที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆ "เปล่า ฉันแค่จะเอาอาหารกลางวันมาให้เพราะกลัวนายจะไม่ออกไปกินข้างนอก แต่ตอนนี้คงมีคนเอามาให้แทนแล้ว คงไม่จำเป็นแล้วแหละ"ใบหน้าเปื้อนยิ้มที่ดวงตาเริ่มมีน้ำใสๆ เธอกำลังอิจฉาผู้หญิงคนนั้น หรือกำลังไม่พอใจผู้หญิงคนนั้นกันแน่นะ "อ๋อ! พี่ฟาง...เพื่อนที่พี่ป๊อปเล่าให้พิมฟังบ่อยๆรึเปล่าคะ มาทานด้วยกันก่อนสิคะพี่ฟาง"สาวสวยกำลังโปรยยิ้มอันมีเสน่ห์ให้กับเธอหลังจากหันไปถามป๊อปปี้แล้ว "ไม่ดีกว่าค่ะ ฟางทานมาแล้ว"เธอปฏิเสธพลางโบกมือให้ทั้งคู่เป็นสัญญาณว่ากำลังจะกลับ ร่างบางที่เคยนั่งอยู่กลับวิ่งมาดึงมือรั้งเธอไว้ "อย่าเพิ่งกลับสิคะพี่ฟาง มาทานเป็นเพื่อนกันก่อน พี่ป๊อปเอาแต่ทานขนมปัง พิมเพิ่งกลับมาจากสัมมนาว่าจะแค่แวะมาหาเลยไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย พี่ฟางเตรียมอาหารมาก็เอามาให้พี่ป๊อปทานก่อนเถอะค่ะเดี๋ยวคุณตำรวจจะเป็นลมเอา"เธอรั้งมือฟางไว้เล่ารายละเอียดด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันไปแขวะป๊อปปี้ด้วยท่าทีเฮฮา "น้องเอาไปให้ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวค่อยให้ป๊อปเอาปิ่นโตมาคืนก็ได้ ยังไงซะป๊อปก็ต้องไปโรงพยาบาลอยู่แล้ว"ฟางที่เริ่มยิ้มไม่ออกจึงยื่นปิ่นโตที่บรรจุอาหารให้เธอ "หืมม พี่ฟางอุตส่าห์เอามาให้แบบนี้ก็นั่งเฝ้าพี่ป๊อปทานดีกว่า เดี๋ยวพิมเลี้ยงกาแฟเอง นั่งตรงนี้นะคะ"เธอดึงตัวฟางไปยังม้าหินตัวตรงข้ามกับที่ป๊อปปี้นั่งอยู่ก่อนจะดันตัวสาวเจ้าให้นั่งลงแล้วขอตัวไปซื้อกาแฟที่คาเฟ่

       "กินสิ"เธอวางปิ่นโตไว้ตรงหน้าป๊อปปี้ "อ่อ! ลืมแนะนำ น้องผู้หญิงคนนั้นชื่อพิม เป็นแฟนเราเอง"ฟางเบือนหน้าหนีเมื่อป๊อปปี้เริ่มแนะนำว่าที่แฟนให้เธอรู้จัก "อายุอ่อนกว่าเราปีนึง ตอนนี้เราใกล้ 28 แล้ว น้องก็ 26 จะ 27 แล้วแหละ โทษทีที่ไม่เคยแนะนำให้รู้จักนะ พิมเค้าต้องไปต่างจังหวัดต่างประเทศบ่อยเพราะต้องเรียนรู้งานจากพ่อน่ะ"ป๊อปปี้ยิ้มอย่างอ่อนโยนเมื่อกำลังพูดถึงแฟนสาว "รวยมากเลยหรอ คบกันมากี่อาทิตย์แล้วล่ะ"ฟางเริ่มซักถามถึงสาวคนนั้นอย่างไม่ค่อยพอใจมากนัก "อื้ม! ค่อนข้างรวยนะที่บ้านเปิดบริษัทส่งออกอาหาร แล้วก็ไม่ได้คบกันแค่กี่อาทิตย์หรอก 3 เดือนกว่าได้แล้ว ขอบคุณที่เอามาให้นะ"ป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะตักอาหารเข้าปาก "3 เดือน!! นี่มันตั้งนานเลยนะ นี่กะจะปิดไปตลอดเลยหรือไงถึงเพิ่งมาบอก ปล่อยให้ฉัน.."ฟางชะงักคำเมื่อรู้สึกเหมือนกำลังจะหลุดบอกว่าชอบ "เธอทำไม"ป๊อปปี้เงยหน้ามอง "มีอะไรกันคะ กาแฟค่ะพี่ฟาง นี่ของพี่ป๊อป"พิมเดินมายื่นกาแฟให้ฟาง ก่อนจะวางกาแฟอีกแก้วไว้ตรงหน้าป๊อปปี้พลางทรุดตัวนั่งลงข้างๆแฟนหนุ่ม "อืม..จะว่าไปพี่ป๊อปนี่เล่าเรื่องพี่ฟางให้พิมฟังเยอะมากเลยนะคะคงสนิทกันน่าดู"ฟางพยักหน้ารับคำกันจะตอบกลับทันที "ค่ะ คบกันมาตั้งแต่ประถม หมายถึง...คบแบบเพื่อนน่ะค่ะ"เธอตอบคำถามก่อนจะชะงักเมื่อั้งคู่มองหน้าเธอจึงรู้ตัวว่าใช้คำผิด "อ๋อ! ว่าแต่ทำไมพี่ป๊อปถึงเล่าว่าพี่ฟางไม่สวยล่ะ แบบพี่ฟางน่ะสวยจะตาย"คำบอกเล่าของพิมทำให้เธอหันไปจิกตาใส่ป๊อปปี้ทันที "มะ..ไม่ได้หมายความว่าไม่สวย แค่จะบอกว่า..สวยแต่ไม่ใช่สไตล์พี่ต่างหาก"ป๊อปปี้รีบแก้ตัวเมื่อถูกเผาตรงหน้าผู้ที่ตนเองเคยนินทา "แล้วพี่ฟางเคยมีแฟนกี่คนล่ะคะ คงจะเสน่ห์แรงน่าดูเลยใช่มั้ยคะเนี่ย"พิมยิ้มใส่ก่อนฟางจะหลบสายตา 'จะยิ้มอะไรนักหนา เป็นนางงามเก่ารึไง' ฟางแขวะในใจ "ไม่เคยมีหรอกค่ะแฟน เคยแต่แอบชอบคนคนเดียวตั้งแต่เด็กๆจนปัจจุบัน แต่ดูเหมือนว่าเค้าจะไม่ชอบพี่หรอกค่ะ นี่ไม่รู้ชีวิตนี้เค้ามีแฟนไปกี่คนแล้ว แถมยังทั้งขี้โกหก ชอบมีความลับ ปากเสีย แล้วยังไม่ค่อยยิ้มอีกต่างหาก ไม่รู้ชอบคนๆนี้ไปได้ยังไงเหมือนกัน"ฟางจิกตาใส่หน้าป๊อปปี้เมื่อพูดถึงคนที่แอบชอบ "แย่จัง ผู้ชายคนนั้นต้องโง่มากแน่ๆเลยค่ะถึงไม่เคยเห็นหรือชอบในตัวคนสวยๆอย่างพี่ฟาง"พิมทำหน้าละห้อยตามคำบอกเล่าของฟาง "ค่ะ โง่มากเลย เรียนก็เก่ง กีฬาเด่น นิสัยค่อนไปในทางบวก แต่เรื่องอย่างนี้นี่โง่มากๆเลย"ฟางแขวะไม่ทันไรป๊อปปี้ก็สำลักอาหารราวกับรู้เรื่อง "เป็นไรมั้ยพี่ป๊อป ดื่มน้ำก่อนสิคะ"พิมลูบหลังแฟนหนุ่มก่อนจะยกแก้วกาแฟให้ดื่มพลางมองดูด้วยสายตาอันห่วงใย "เฮ่ออ"ฟางถอนหายใจ "พี่ต้องไปเข้าเวรแล้ว ฝากบอกแฟนน้องพิมให้ล้างให้สะอาดแล้วเอาไปคืนด้วยนะคะ"ฟางมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกราวกับถูกบีบขยี้หัวใจก่อนจะรีบเดินไปอย่างไม่คิดที่จะหันกลับไปมองภาพนั้นอีกเลย

       "อื้มม"ร่างบางพยายามลืมตาด้วยความเจ็บปวดตามเนื้อตัวตั้งแต่หัวยันปลายเท้า เธอเริ่มกระพริบตาถี่เพื่อให้สามารถลืมตาได้แต่กลับเห็นภาพตรงหน้าเป็นเพียงภาพเลือนลางมัวๆ เสียงที่พยายามส่งออกมาจากลำคอเป็นเพียงเสียงอื้ออึง เธอไม่สามารถขยับปากได้มานักก่อนจะรู้ตัวว่ามีบางอย่างปิดปากเธอไว้ ดวงตาที่เริ่มเห็นภาพคมชัดก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องที่เปิดไฟสีแดงสลัวคล้ายกับห้องล้างรูป เสาเหล็กหลายต้นตั้งตระหง่านโดยมีโซ่พันรอบอยู่ ก่อนจะรู้ตัวอีกครั้งว่าเธอนอนอยู่บนเตียงเดี่ยวๆที่อยู่กลางห้องโดยมีบางสิ่งมัดขาและมือของเธอเอาไว้ที่ด้านหลัง ปากของเธอมีผ้าที่มัดรอบศีรษะวนมาปิดในปากทำให้ไม่สามารถพูดได้เป็นคำ ร่างบางเริ่มมีอาการกลัวและตกใจจึงส่งเสียงอื้ออึงออกมาหวังขอความช่วยเหลือ ในหัวพยายามจำเรื่องราวครั้งล่าสุดจึงรู้ว่าบ้านเธถูกฆาตรกรรม ภาพของร่างผู้เป็นแม่ที่ตกลงมาจากบันไดยังคงติดในตา เสียงกรี๊ดร้องและขอชีวิตนั้นยังคงติดอยู่ในหู น้ำตาแห่งความเศร้า กลัว และตกใจเอ่อล้นออกมาอีกครั้ง เธอคิดว่าตัวเองคงตายไปแล้ว แต่โชคร้ายกว่าความตายนั้นคือเธอยังมีชีวิตรอดแต่กลับมีชีวิตรอดโดยการลูกพามาที่ที่น่ากลัวแห่งนี้ เธอไม่รู้ว่าคนร้ายต้องการอะไร ทำไมถึงตัดสินใจฆ่าทุกคนในครอบครัว ยกเว้นเธอ

       เสียงเหล็กถูกลากลงจากบันไดดังขึ้นจึงทำให้ได้รู้ว่าที่นี่อาจมีหลายชั้น แต่ความน่ากลัวอยู่ตรงที่เธอเคยได้ยินมันก็จะถูกเจ้าสิ่งนั้นฟาดจนสลบ หญิงสาวยังคงส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือแม้อาจไม่มีใครได้ยินคำร้องขอนั้นแต่แล้วสุดท้ายร่างสูงที่ไม่คุ้นตาก็หยุดอยู่ตรงหน้า "ตื่นแล้วหรอ"เสียงเข้มเอ่ยถามเธอแม้เธอจะไม่เห็นหน้าแต่กลับจำเสียงของชายฆาตรกรนี้ได้เป็นอย่างดี "หลับไปนานเลยนะ เจ็บมากรึเปล่า"มันโผล่หน้ามาให้เธอเห็น แต่ใบหน้าของมันกลับถูกปกปิดไว้ด้วยหน้ากาก มือสากนั้นเอื้อมมาลูบไล้ผมเธออย่างช้าๆ ดวงตาดำขลิบที่ถูกจ้องมานั้นมีบางอย่างซ่อนอยู่ หญิงสาวทั้งกลัวและตกใจจึงเบือนหน้าหนีอย่างรวดเร็ว "ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันไม่ทำอะไรเธอแน่ๆ ฉันจะเล่นกับเธอเองนะฟ้า แค่เธออย่าส่งเสียงดังฉันก็จะรักเธอเอง"มันลบหัวเธออีกครั้ง ฟ้าพยายามส่ายหน้าและส่งเสียงซึ่งทำให้ร่างสูงเริ่มโกรธ "อยากพูดมากหรือไง ตอนนี้ฉันยังไม่อยากฟังเสียงของเธอหรอก ยิ่งเธอส่งเสียงเธอก็จะยิ่งอันตรายรู้มั้ย เงียบไว้ก่อนที่เธอจะเจ็บอีก ฉัไ่ได้อยากเล่นกับเธอจนเธอต้องเจ็บอีกหรอกนะ ชู่ววว"ฆาตรกรพูดก่อนจะยกนิ้วชี้ประชิดริมฝีปาก "ไปก่อนนะ ฉันอยู่เล่นกับเธอนานไม่ได้หรอก"มันพูดก่อนจะเดินกลับขึ้นไปด้านบนปล่ยให้ร่างบางนอนร้องไห้และสั่นกลัวอยู่ที่เดิม แม้ว่าจะพยายามขยับเท่าไหร่ก็ไม่อาจหลุดจากการเกาะกุมของสิ่งที่มัดเธอเอาไว้ได้ แม้ว่าจะส่งเสียงความชวยเหลือดังได้เท่าไร ก็ไม่มีใครได้ยิน

ขอโทษที่ให้รอนานไปนิดนึงนะคะ อย่าเพิ่งเบื่อกัน กำลังคิดแก่นเรื่องเพิ่มอยู่แถมติดซีรี่ย์อีก เลยนานนิดนึงนะคะ (เม้น+โหวตให้ไรท์เตอร์ด้วยนะคะ พลีสสสส)