Serial killer

ตอนที่ 4

       ฟางหญิงสาวร่างบางที่เพิ่งเลิกเวรกลับบ้านมาด้วยความเหนื่อยอ่อน บ้านหลังเล็กๆที่เคยอยู่กันเป็นครอบครัวเล็กๆ 4 คน พ่อ แม่ เธอ และน้องสาวที่ป่วยง่าย ด้วยความสนิทกันฉันพี่น้องและเธอเองก็ต้องทนเห็นน้องเจ็บป่วยและได้รับการบริการจากหมอและพยาบาลที่ไม่ดีเมื่อคราวไปตามนัดของหมอ เธอจึงเลือกที่จะเป็นหมอเพื่อปฏิบัติกับผู้ป่วยดีๆให้คำว่าหมอ ไม่ใช่สิ่งที่น่าออกห่าง

       หลังจากเรียนแพทย์ศาสตร์ปี 3 พ่อและแม่ของเธอจำต้องแยกทางด้วยเหตุผลที่ไม่เป็นเรื่องอย่างเรื่องเงินทอง เธอต้องอาศัยอยู่กับแม่ที่เป็นแม่บ้านในบริษัทในย่านคนรวยโดยทำงานพาร์ทไทม์ไปด้วย เรียนไปด้วย ทำให้ชีวิตของเธอไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบอย่างเช่นคนอื่นๆ แต่ก็มีเพียงป๊อปปี้ เพื่อนสนิทของเธอคนนี้ที่คอยแวะเวียนมาเยี่ยมและให้กำลังใจเสมอมา แต่นั่นไม่ได้เพียงพอ เมื่อหลังจากที่ฟางเพิ่งได้เริ่มงานการเป็นแพทย์วันแรก แม่บังเกิดเกล้าก็เซอร์ไพรส์เธอด้วยพ่อใหม่ที่ขี้เมาและผลาญเงินเพื่อเป็นของขวัญวันเริ่มงาน

       "แม่หวัดดี"เธอยกมือไหว้ผู้เป็นแม่ แบกกระเป๋าผ้าที่บรรจุไปด้วยหนังสือเล่มหนาความคิดขณะนั้น เธอต้องการเพียงที่จะได้ล้มตัวลงนอนบนเตียงเพื่อแค่ให้ได้หายเหนื่อยจากการเข้าเวรติดกัน 3 วัน "หวัดดีแต่แม่แก แล้วคนเป็นพ่อล่ะ"เสียงแข็งของชายอายุน้อยกว่าแม่ของเธอราวสิบปีได้ตะโกนดังมาจากห้องรับแขก กลิ่นเหล้าโชยเหม็นหึ่งทำให้เธอเลี่ยงที่จะไม่ฟังอะไรแล้วเดินไปเพื่อดื่มน้ำในห้องครัว "เห้ย!! กูพูดไม่ได้ยินหรอ!"สามีเด็กของแม่วางขวดเบียร์กระแทกพื้นด้วยความเมาในน้ำสุรา คนเป็นแม่เดินมาคว้าแขนลูกสาวด้วยความรุนแรง "พ่อแกพูดไม่ได้ยินรึไง ไปสวัสดีเค้าจะเต็มใจรึไม่เต็มใจก็ช่างประไร อย่าให้คนเค้าหาว่าแม่แกไม่สั่งสอนสิ"ตาเขม็งถูกจ้องมายังตัวลูกสาวที่วางแก้วน้ำ เธอส่งสายตาดื้อรั้นกลับพร้อมคิ้วที่ขมวดมุ่น "ไม่ใช่พ่อ!"เธอตอบกลับด้วยเสียงแข็งกร้าวก่อนจะคว้ากระเป๋าแล้วเดินไปยังโซนห้องรับแขกที่มีบันไดเป็นทางขึ้นไปสู่ชั้นสอง "อีฟาง!!!"ร่างสูงยืนขึ้นด้วยท่าทีขึงขัง "เดี๋ยวนี้มึงปีกกล้าขาแข็งกับกูแล้วหรอ ทำไม! อีแก่แม่มึงกับผัวเก่ามันไม่สั่งไม่สอนมึงรึไงห๊ะ!! กูเนี่ยผัวใหม่แม่มึงนะ เป็นพ่อใหม่มึงด้วยกะอีแค่ยกมือไหว้พูดกับกูมันยากหรอ!"พ่อเลี้ยงยกมือขึ้นชี้หน้าเธอ มืออีกข้างกำขวดสุราแน่นด้วยความโกรธ "เลิกพร่ำว่าเป็นพ่อฉันสักทีเถอะ ฉันจะอ้วก"ฟางพูดก่อนจะหันหลังให้ 

       เพล้ง!! ขวดเหล้าเปล่าๆถูกปาเต็มแรงไปถูกกำแพงข้างตัวเธอทำให้เศษแก้วกระเด็นบาดหน้าใบสวยของเธอ ผู้เป็นแม่ร้องออกมาด้วยเสียงเบาๆก่อนจะวิ่งมาหาลูกสาวแต่แทนที่จะถามไถ่อย่างเป็นห่วงกลับพูดตอกย้ำซ้ำเติมในสิ่งที่เธอทำ ร่างบางกำมือแน่นก่อนจะหันไปจ้องพ่อเลี้ยงด้วยสายตาแข็งกร้าว "สวะ! หาว่าฉันไม่มีมารยาทแล้วสิ่งที่แกทำกับฉันมันมีมารยาทมากหรือไง แล้วก็เลิกเรียกตัวเองว่าพ่อได้แล้ว ฉันมีพ่อเป็นคนไม่ใช่ปลิง!!"เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบก่อนที่จะถูกตบที่ใบหน้าข้างที่ไม่มีเลือดด้วยมือของผู้เป็นแม่เอง "ไปขอโทษเดี๋ยวนี้นะ! ถ้าไม่ทำก็ออกจากบ้านฉันไปเลย!"น้ำเสียงสั่นคลอนของแม่ไม่สามารถบอกกับเธอได้เลยว่ากำลังสั่นเพราะกลัวพ่อเลี้ยงจะอาละวาดหรือสั่นเพราะโกรธเธออยู่กันแน่ "ฉันไม่ทำ! ไม่อยู่มันก็ได้ที่นี่ ฉันไม่คิดว่ามันเป็นบ้านตั้งแต่ที่พ่อก้าวขาออกไปเลยด้วยซ้ำ ตั้งแต่ไอนี่มันเข้ามาแม่ก็ประคบประหงมทั้งที่รู้ว่ามันแค่มาเกาะแม่เท่านั้น แต่แม่ก็รักแค่มัน แม่ไม่เคยรักฉันเลย! ถ้าแม่เลือกแบบนี้แล้วล่ะก็เชิญแม่อยู่กับไอปลิงของแม่ไปเถอะ!!"

       ฟางว่าพลางเธอขึ้นห้องไปด้วยความโกรธ น้ำตาที่ไหลรินออกมาไม่ใช่เพราะความเศร้าแต่เพราะความโกรธ โกรธ...ที่แม่ของเธอเลือกคนที่รู้จักกันไม่กี่ปี แทนที่จะเลือกลูกสาวที่ตัวเองเป็นคนเบ่งออกมา เธอเปิดประตูห้องที่ใช้นอนร่วมกับน้องสาว มองเข้าไปเห็นน้องสาวที่กำลังนั่งร้องไห้กอดเข่าอยู่บนเตียงที่นอนด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ ขาที่สั่นคลอนก้าวออกไปช้าๆและหยุดนั่งลงข้างๆน้องสาว "เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม"แม้จะถามเช่นนั้นแต่น้ำตาของเธอก็ยังคงไหลรินอยู่ น้องสาวอย่างเฟย์เงยหน้าขึ้นมามองหน้าเธอก่อนจะใช้นิ้วเช็ดเลือดบางๆบนใบหน้าของพี่สาว "เจ็บมากมั้ยพี่ฟาง กลัวมากมั้ย"ฟางยิ้มให้น้องสาวอย่างอ่อนโยนก่อนจะเช็ดน้ำตาคืนให้ "ไม่เจ็บหรอก ไม่กลัวด้วย วันนี้พี่กล้าหาญสุดๆเลยว่ามั้ย พี่กล้าพูดสิ่งที่เราคิดกันมาตลอดออกไปด้วยนะ"เธอค่อยๆกอดน้องสาวช้าๆเฟย์กอดเธอแน่นขึ้นด้วยความรู้สึกบางอย่าง "พี่ฟางไม่น่าพูดเลย"เธอพูดก่อนจะมองหน้าฟางทั้งที่มือทั้งสองกำลังโอบกอดพี่สาวอยู่ "ไม่ไปได้มั้ย"ดวงตาที่เลอะไปด้วยน้ำตาบ่งบอกถึงความขอร้อง "พี่ขอโทษ"เธอเองก็กล่าวมันอย่างขอร้องเช่นกัน "งั้นเฟย์จะไปด้วย"เฟย์พูดพลางทำทีเป็นจะลุกขึ้นไปเก็บกระเป๋า "อย่าเลยเฟย์ พี่ไม่รู้ว่าพี่ออกไปจากที่นี่แล้วจะเป็นยังไง พี่อาจจะไม่มีที่นอน พี่อาจจะไม่มีเงิน ไม่มีข้าวกิน อย่าออกไปลำบากกับพี่เลยนะ เฟย์เองยังไม่ค่อยแข็งแรงดีเลย"ฟางฉุดน้องสาวให้นั่งลงอีกครั้งพร้อมอธิบายถึงเหตุผล "อยู่ที่นี่ รอพี่ ถ้ามีโอกาสเราค่อยนัดเจอกัน แล้วถ้าพี่มีอันจะกินแล้ว พี่จะพาเราไปอยู่ด้วย"ฟางลูบหัวน้องสาวเธอเริ่มเก็บสัมภาระที่จำเป็นและขนย้ายง่าย ภายในคืนที่ยังไม่แม้แต่จะได้กลับมาพักดั่งที่หวังเธอก็ต้องก้าวออกจากบ้านหลังนั้นเหมือนกับพ่อแท้ๆ ดวงตาที่มองบ้านหลังนั้นมีแต่คำสัญญาว่า "จะไม่กลับมาเหยียบมันอีก"

       "อืออ"ดวงตาคู่สวยถูกปลุกขึ้นด้วยเสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ เธอรู้ว่าเรื่องเมื่อครู่มันแค่ฝันไป ฝันไปเท่านั้น...ไม่สิ จะให้พูดอีกอย่างมันก็คือฝันที่มาจากวามทรงจำอันเลวร้ายในชีวิตของเธอ วินาทีที่แม่ที่เธอรักมาตลอดตบหน้าของเธอและเลือกรักสามีน้อยแมงดานั่น ทำให้เธอจดจำได้แม้จะผ่านมา 3-4 ปีแล้ว มือบางลูบใบหน้าของตนทบทวนความฝันก่อนจะกระพริบตารัวๆเมื่อคิดบางสิ่ง "คงเพราะป๊อปบอกว่าแม่โทรหาล่ะมั้ง คิดไปไกลแล้วสิเรา"เธอส่ายหน้าเพื่อปัดความฝันนั้นทิ้งไปก่อนจะสะดุ้งเมื่อโทรศัพท์ดังขึ้น

       ปลายสายเป็นเบอร์ที่เธอไม่ได้บันทึกเอาไว้ในโทรศัพท์เธอจึงเลือกที่จะรับมันด้วยถ้อยคำที่สุภาพ "ฮัลโหลค่ะ"เธอเลื่อนหน้าจอเพื่อรับโทรศัพท์ก่อนจะกล่าวนิ่งๆ "ฟาง"เสียงนั้นตอบกลับแทบจะทันที เป็นเสียงผู้ชาย...ที่เธอคุ้นหูมากๆ "คุณคือใครคะ"เธอถามบ้างอย่างงงๆ "จองเบไง"ปลายสายตอบกลับมาแต่เธอกลับไม่พูดอะไรเพราะนึกไม่ออกว่าจองเบนั้นคือใคร "เพื่อนแว่นสมัยอนุบาลที่อยู่แถวบ้านเธอน่ะ"คำตอบนั้นจากจองเบทำให้เธอร้องอ๋อทันที "อ๋อ! จำได้แล้ว กลับจากเกาหลีแล้วหรอ เป็นไงมาไงเนี่ยแล้วได้เบอร์ฉันมาได้ไง"ฟางยังคงถามต่อ "ฉันกลับมาจากเกาหลีแม่เลยพาไปไหว้แม่เธอกับพ่อเลี้ยงเธอไงเลยได้รู้มาว่าเธอออกจากบ้านไปแล้วก็เลยแอบขอเบอร์มาจากน้องสาวเธอ"จองเบอธิบายอย่างละเอียดยิบก่อนจะถามเธอบ้าง "แล้วทำไมจู่ๆถึงออกจากบ้านล่ะ ไหนว่ารักบ้านนั้นมากมายไง"คำถามนั้นทำให้เบะปาก ฝันนี่อาจจะเป็นลางถึงการกลับมาของเพื่อนวัยอนุบาลที่อยู่ข้างๆบ้านเธอล่ะมั้ง "ไว้เดี๋ยวค่อยเม้าท์แล้วกัน ฉันมีธุระต้องทำอ่ะ"เธอเลี่ยงคำถามนั้นแต่ก็ถูกค้านด้วยคำยื้อ "เดี๋ยวสิ! เอาไว้เรานัดกันกินข้าวมั้ย ฉันจะถือโอกาสแอบพาเฟย์ไปกินข้าวกับเธอเอง"จองเบยื่นข้อเสนอมาทำให้เธอใจอ่อน "อืม...ถ้าเพื่อน้องฉันก็โอเค จะนัดที่ไหนก็ส่งที่อยู่ร้านมาในไลน์แล้วกัน แค่นี้นะฉันสายแล้ว"ฟางกดตัดสายทั้งที่ไม่ได้ฟังอะไรต่อ 

       เธอเริ่มจัดการตัวเอง อาบน้ำ แปรงฟัน แต่งตัวและเข้าครัว ฝีมือเด็กสาวที่พึ่งตัวเองตลอดเวลานั้นทำให้การทำอาหารนั้นไม่ยาก เธอค้นตู้เย็นที่มีเนื้อหมูนิดๆ ไข่ ผักและอื่นๆจึงเลือกทำอาหารจากของที่มีอยู่ใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมง แกงจืดเต้าหู้ ไข่เจียวหมูสับ และข้าวสวยร้อนๆก็พร้อมเสริฟ เธอรีบรับประทานอาหารนส่วนของตัวเองจนเสร็จเรียบร้อยและจัดอาหารใส่ภาชนะรูปแบบปิ่นโตทรงกล่องสี่เหลี่ยมไว้สำหรับใครอีกคน

       เวลาใกล้เที่ยงทำให้รถติดเนื่องจากพนักงานบิษัทเริ่มออกมาหาร้านสำหรับทานอาหารกลางวัน แต่นั่นก็ไม่ได้เป็นผลพอที่จะทำให้ความตั้งใจของเธอลดลง เธอตรงไปยังสถานีตำรวจที่เพื่อนสนิททำงานอยู่และเช่นเดิมเธอทักทายกับผู้คนที่นั้นอย่างเป็นมิตรถึงจะรู้จักหรือไม่รู้จักแต่คนส่วนมากก็จะรู้จัเธอในฐานะเพื่อนของร้อยตำรวจโทภาณุนั่นเอง เธอยังคงก้าวฉับไปยังจุดที่ป๊อปปี้มักจะมานั่งทานขนมปังในช่วงกลางวันเพราะเบื่อรถติดทำให้ขี้เกียจไปหาอะไรทานข้างนอก วันนี้เธอหยุดจึงสามารถทำอาหารให้คนที่เธอชอบได้ทานแทนขนมปังที่จะไม่ได้รับพลังงานเต็มเปี่ยมอย่างเช่นอาหารกลางวันที่เธอจัดเตรียมมาให้เขาในวันนี้

       แต่แล้ว...ขาของคนตัวบางอ่อนจนแทบทรุดเมื่อมองไปยังม้าหินใต้ร่มเงานั้น ภาพของคนที่เธอแอบชอบ ป๊อปปี้..กำลังนั่งทานอาหารกลางวันกับผู้หญิงคนหนึ่ง ท่าทางการตอบสนองของทั้งคู่ที่ดูกระหนุงกระหนิง ท่าทางของป๊อปปี้ที่ตอบรับความหวานนั้นด้วยการแสดงออกที่มากกว่าเวลาที่อยู่กับผู้หญิงคนอื่นหรือแม้แต่เธอเอง มันคือความสัมพันธ์ทีคนเราเรียกกันว่า "แฟน" ทั้งนั้น

กลับมาแล้วค่ะ ขออนุญาตอัพนอกเรื่องราวก่อนนะคะเดี๋ยวมีอะไรมาให้ลุ้นและเดาฆาตรกรให้อีกเยอะเลย อย่าลืมช่วยเม้นช่วยโหวตให้ไรท์ด้วยเน้อออ