ฝันร้ายของเหล่าเมคาคุชิดัน

                         มันก็ต้อง..
                           .แน่อยู่แล้วสิ......
                     ....อายาโนะจัง...
สาวน้อยร่างบางเรือนผมสีฟ้าครามตอย่างมั่นใจ
จากในโทรศัพท์ของโมโมะ เพื่อรักษาบรรยากาส
 
ชินทาโร่ที่กำลังออบกอดเด็กสาวได้รู้สึกว่าร่างบางตัวสั่นงันงกเหมือนลูกนกตกนํ้าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
                     กลัวอะไรงั้นเหรอ...
                 บอกชั้นได้รึเปล่าอายาโนะ
                  อย่าเก็บเงียบไว้คนเดียวสิ
มือหนาลูบแก้มร่างบางอย่างอ่อนโยน.... 
"อะ...แฮ่ม"เด็กสาวจากโลกไซเบอร์ผํ้มีดวงตาสีฟ้าครามสดใสทำเสียง
กระแอมกระไอเพื่อเตือนไห้นายของเทอรู้ว่า
ไม่ได้ยืนกันแค่สองคนนะนั่น
"ไปส่งอายาโนะจังได้แล้วคะ...นายท่าน"เอเนะกล่าวขึ้นพรางมองเวลา
"รู้แล้วเฟ้ยไม่ต้องยํ้าชั้นก็ไปอยู่แล้วละน่า"ชายหนุ่มทำสีหน้าเซ็งๆก่อนจะเดินจูงมือเด็กสาวผ้าพันคอสีแดงแยกไปอีกทาง 
"เฮ้อ~ เจ้าบ้านั่นจะไหวไหมนะ"เอเนะสาวร่างบางถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหันไปมองโมโมะผู้เป็นน้องสาวของชินทาโร่ 
"เอ๋  เอเนะจังหมายถึงเรื่องอะไรเหรอ?"เด็กสาวเรือนผมสีเหลืองถามอย่างสงสัยพรางมองเด็กสาวจากโลกไซเบอร์ผู้มีนัยตาสีฟ้าคราม
"ก็....เรื่องที่..เจ้าหม..อ"
      ติ๊ดๆๆ 
..
จู่ๆก็มีสายโทรเข้าเครื่องโมโมะขัดสิ่งที่เด็กสาวจากโลกไซเบอร์กำลังจะพูด
 "ฮัลโหล นั่นใครค่ะ??"เด็กสาวไม่รีรอรีบรับสายทันที
(นี้ผมเองคิซารากิจัง กว่าจะรับได้น่าา)
"เอ๋~โทรศัพท์พึ่งดังเมื่อกี้เองนะค่ะ"เด็กสาวทำสีหน้างุนงงกับสิ่งที่อีกฝ่ายพูดขึ้น
(เหหหหหคิซารากิจัง ล้อกันเล่นใช่ไหมเนี้ยผมโทรไปตั้งหลายแล้วนะ~~)
ชั้นพูดจริงๆนะค่ะเอเนะจังก็อยู่
(ว่าแต่คิซารากิจังเห็นคิโดะรึเปล่าเหรอ?)
ถ้าคุณหัวหน้าละก็ไม่เห็นค่ะ
(ไปไหนของเค้านะเวลาปานนี้แล้ว)
"มีเรื่องอะไรกับคุณห้องหน้ารึเปล่าค่ะ? "โมโมะเริ่มรู้สึกใจคอไม่ดีทันทีก่อนจะชักสีหน้ากังวลขึ้นมาแทนที่เพราะจู่ๆบรรยากาศก็แปลกไป