ฝันร้ายของเหล่าเมคาคุชิดัน

"ร้อนจังนะ....ปิดเทอมนี้ไปไหนดี.."เด็กสาวเรื่อนผมสีทองในชุดนร.ถามเพื่อนๆอย่างเซ็งก่อนจะหันไปกินไอติมรสสตอเบอร์รี่ต่อบนทางเดินที่ไม่ค่อยมีใครเดินผ่าน สายลมฤดูร้อนยังคงพัดจนทำไห้เรือนผมของเด็กสาวนั้นสยายออกเป็นละรอกคลื่นตามกระแสลม

                          "ค้างคืนดีไหมจ้ะ"เด็กสาวที่ได้รับฟังคำถามจากรุ้นน้องไปเมื่อครู่ก็ยื่นข้อเสนอขึ้นอย่างตื่นเต้นใบหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มที่สุดใสจนทำไห้เพื่อนๆอดยิ้มตามไม่ได้

"แล้วจะไปค้างคืนที่บ้านใครดีน้าา..อ่าคิดออกแล้วมาจับฉลากกันเถอะเจ้าคะ"สาวน้องจากโลกไซเบอร์พูดขึ้นจากในโทรศัพท์ของโมโมะ

"อ้าว..เอเนะจังมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย"โมโมะมองเข้าไปในโทรศัพท์ของตนอย่างอึ้งเพราะตนนั้นไม่ได้สังเกตเห็นเอเนะเลย

"มาเมื่อกี้เจ้าคะ..อ...เอ๋...อย่าบอกนะว่าไม่ได้สังเกตเลยเหรอเจ้าคะ0.0?"เด็กสาวทำสีหน้าแปลกใจพรางกอดอกมองเพื่อนๆของเทอ

"คุณทาคาเนะ รีบกลับเข้าร่างเถอะคะ"เด็กสาวพูดขึ้น

อย่างเป็นกังวลคิ้วทั้งข้างขยับเข้าหากันเพราะไม่รู้วาร่างของทาคาเนะอยู่ไหน

"อ่อ...ไม่ต้องห่วงหรอก..ฮารุกะดูไห้อยู่น่ะ..."เด็กสาวพูดขึ้นพลางดูเวลาว่ากี่โมงแล้ว

"ตายละ18:35น.แล้วนี้อายาโนะจังบ้านไม่ได้อยู่ทางเดียวกันกับพวกเราด้วยสิ....เน่...นายท่านจะเงียบอีกนานไหมเจ้าคะ!!"เอเนะเหล่ตามองร่างหนาที่เอาแต่ดื่มโค้กไม่พูดไม่จามาตั้งแต่เมื่อครู่

"ไปส่งอายาโนะหน่อยสิ..พี่.."โมโมะมองผู้เป็นพี่เหมือนกับจะเป็นความหวังเดียวที่จะไปส่งอายาโนะได้อย่างปลอดภัย

"เรื่องอะไรชั้นต้องไปส่งยัยนี้ด้วยละ...พวกเธอก็ไปส่งเองสิฟะ"เด็กหนุ่มพูดด้วยสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้พลางดื่มโค้กต่ออย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นักกับคำพูดไม่ตรงกับใจของตัวเอง

"เถอะน่า พี่"โมโมะพอพูดจบก็ผลักเด็กสาวเรือนผมสีนํ้าตาลเข้าหาพี่ชายตนร่างบางผู้โดนผลักเซไปตามแรงผลักและทำท่าเหมือนจะล้มไปอีกทาง

เฮ้ย!!... เด็กหนึ่งผู้เห็นว่าอายาโนะกำลังเซไปอีกทางก็รีบคว้าเอวร่างบางไว้ก่อนจะดึงเข้าหาตนพลางมองโมโมะอย่างนึกอาฆาตก่อนจะสวมกอดร่างบางอย่างเป็นห่วงเป็นใย "ไม่เป็นไรใช่ไหม อายาโนะ"เด็กหนุ่มรีบสำรวจความเรียบร้อยของเด็กสาวทันที

อ่า...ไม่เป็นไรจ้ะ ร่างบางเงยหน้ามองร่างสูงอย่างอายๆ

สองสายตามองเข้าหากันเหมือนดั่งถูกสะกดจิตร

อย่างไงอย่างงั้น

"แหมๆ...พวกเรายังอยู่ตรงนี้นะ..มองหน้ากันอยู่นั่นแหละพี่"โมโมะพูดขัดการกระทำทั้งสองคนอย่างรวดเร็วทำไห้ต่างฝ่ายต่างหน้าแดงเขิลอายจนทำไห้โมโมะคิดเรื่องสนุกๆขึ้นมาได้ในทันทีก่อนจะฉีกยิ้มพลางเอียงคอมองเพื่อนๆ

สายลมพัดผ่านอย่างเงียบสงบชั่วคณะมาพร้อมกับท้องนภาแดงฉานจนทำไห้ทุกๆคนต่างหันไปมองพร้อมกันอย่างไม่มีใครผิดสังเกตสีหน้าเด็กสาวผ้าพันคอสีแดงเด็กสาวหลับตาลงก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครา

ริมฝีปากสีชมพูอ่อนขยับเหมือนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

สีผ้าพันคอที่เด็กสาวสวมใส่ตกกระทบกับแสงอรุณยามเย็นอย่างสง่า

ในหน้าร้อนนี้........น่ะ....

                                          .พวกเรา

                                         จะอยู่ด้วยกัน

                            จนถึงฤดูต่อไปใช่ไหม่จ้ะ

คำถามที่ฟังแล้วเหมือนมีอะไรซ่อนอยู่ทำไห้รู้สึกแปลกใจกับสิ่งที่เด็กสาวพูดขึ้นมาอย่าหน้าประหลาดใจ