ใจเผลอ

 

 

 

 

ฟืดๆ .. จมูกโด่งย่นๆ เมื่อมีนิ้วมือน้อยๆของคุณหมอสาวสวยจิ้มๆเขี่ยๆอยู่ตรงปลายจมูกของเธอ จนหญิงสาวรำคาญเปิดตาตื่นขึ้นมามอง

 

 

 

" พี่หมอ... " เธอพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงียก่อนจะดันร่างตัวเองให้ลุกนั่ง หมอลักษณายิ้มกริ่มจนเห็นเขี้ยวเมื่อยืนมองพฤติกรรมเด็กของแก้วอย่างเพลินตา

 

 

 

" ผู้ป่วยเค้าจะกลับบ้านแล้วนะ เรายังนอนอยู่เลย " หมอลักษณ์ทักขึ้น

 

 

 

" ก็กว่าแก้วจะได้นอน แก้วต้องรอคิวอาบน้ำจนถึงเที่ยงคืน " เธอบ่นใส่ 

 

 

 

" ก็เราไม่ยอมเตรียมตัวมาก่อนหนิ ช่วยไม่ได้ " หมอลักษณาตำหนิด้วยน้ำเสียงหวาน เธอยิ้มน้อยๆให้กับอีกคนที่ห้าวจนปากกว้างอย่างไม่อาย ก่อนจะหันหลังจะเดินออกจากห้องโทโมะไปตรวจคนไข้รายอื่น และเป็นจังหงะเดียวกันกับที่ชานนท์เปิดประตูเดินเข้ามา

 

 

 

O _ O

 

O_O 

 

 

ทั้งคู่สบตากันนิ่งจนฝ่ายหญิงเป็นฝ่ายละสายตาไปก่อน แล้วเอียงตัวเดินหลบไปอีกทาง ชานนท์ได้แต่หันหน้ามองตามตาละห้อย

 

 

 

แก้วเห็นท่าไม่ดีเลยวิ่งมาหาชานนท์

 

 

 

" พี่นนท์ ตามไปดิ รออะไรอยู่ .. " เธอผลักชานนท์ให้ออกจากห้องพักฟื้น ชานนท์ทำหน้าเหวอๆแต่ในใจก็อยากจะตามไปอยู่แล้ว

 

 

 

 

" ใคร... " โทโมะผู้เป็นส่วนเกินภายในห้องทักขึ้น เมื่อมองเหตุการณ์ทุกอย่างด้วยความงงงวย

 

 

 

" ปล่าว... นี่.. นายรอฉันอาบน้ำแปปนึงนะ เดี๋ยวไปบ้านฟางพร้อมกัน " เธอว่า โทโมะพยักหน้าแล้วนอนเล่นต่อบนเตียง ส่วนแก้วเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ 

 

 

 

เอี๊ยดดด เสียงเปิดประตูดังขึ้น โทโมะรับชะเง้อมองทางประตูด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวัง

แล้วเขาก็นิ่งไป เมื่อคนที่เดินเข้ามาคือมารศรี

 

 

 

" วันนี้หมอให้กลับบ้านแล้วหรอ " มารศรีเปรยถาม

 

 

 

 

" อื้ม " โทโมะตอบแบบปัดๆ แล้วหันไปทางอื่น

 

 

 

" พลอยให้ฉันเอาน้ำเสาวรสมาให้หนะ เห็นว่าแกชอบกิน " มารศรียื่นขวดน้ำเสาวรสมาให้ โทโมะจ้องมองขวดน้ำนั้นนิ่ง

 

 

 

ภาพที่เขาโอบกอดเพชรพลอยจากทางด้านหลังในขณะที่เธอกำลังทำน้ำเสวรสปั่นให้กับเขากิน มันแว็บเข้ามาในความจำของเขาอีกครั้ง

 

 

 

" วางไปบนโต๊ะนั้นแหละ " เขาตอบเ้วยย้ำเสียงที่เฉยชา

 

 

 

" พลอยมันติดธุระมาไม่ได้ แกอย่าไปโกรธมันเลยนะ " มารศรีแก้ตัวให้ 

 

 

" อื้อ แกกลับไปเถอะ ฉันกำลังจะกลับแล้วหละ " โทโมะพูด มารศรีถอนหายใจแล้วเดินอิกจากห้องไป 

 

 

 

ไม่นานนักแก้วก็ออกมาจากห้องน้ำ เธอเดินตรงไปหาโทโมะทันทีก่อนจะเอ้ยถามด้วยความสงสัย

 

" เมื่อกี้นายพูดกับใคร ฉันเหมือนได้ยินเสียงใครพูด " แก้วถาม

 

 

" พยาบาล " เขาตอบปัดๆอย่างไร้อารมณ์ แล้วมองหน้าโทโมะที่ดูเหมือนไม่สบอารมณ์เท่าไหร่แล้วนิ่งไป ก่อนจะเก็บข้าวเก็บของเตรียมกลับบ้าน

 

 

 

แล้วคนที่มารับทั้งคู่ไปบ้านฟางก็คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากป๊อป

 

 

 

แก้วแสยะยิ้มอย่างรู้ทัน " แหม คนนึงก็ไปง้อคนรัก แล้วก็ดันเข้าทางอีกคนที่จะไปเจอหน้าสาวที่แอบหมายปอง แหม อะไรจะลงตัวขนาดนี้ " แก้วแซวอย่างรู้ทัน เพราะเมื่อคืนเธอตกลงกันว่าจะให้ชานนท์มารับไปส่งบ้านฟาง แต่ไหงกลายเป็นป๊อปไปได้ ก็คงเดาไม่ยากว่าตอนนี้ชานนท์กำลังทำอะไรอยู่

 

 

 

 

" ช่วงนี้ผมนอนไม่ค่อยหลับ " ว่าแล้วเขาก็มานั่งอยู่ในห้องตรวจของหมอลักษณา โดยที่อีกฝ่ายทำหน้าบึ้งตึงไร้อารมณ์ใส่เขา

 

 

 

" คะ มี อาการยืนอีกไหมคะ " หมอถามด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉียบ 

 

 

" ลักษณ์ ผมคิดถึงคุณ " ชานนท์จับมือลักษณา อีกคนจ้องตาเขานิ่งแล้วเหมือนว่าเธอจะเริ่มตาแดงๆ

 

 

 

" ลักษณ์บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ามาให้ลักษณ์เห็นหน้าอีก หรือนนท์อยากให้ลักษณ์หนีนนท์ไปไกลกว่านี้ " ลักษณาน้ำตาคลอ

 

 

 

" ลักษณ์ ผมแค่อยากขอโอกาส " ชานนท์พยายามกุ้มมือเธอไว้แน่น ผิดกับอีกคนที่พยายามดึงมือตัวเองกลับมา

 

 

 

" ลักษณ์มีโอกาสให้นนท์แค่ครั้งเดียวเท่านั้น แต่นนท์ทำลายมันหมดไปแล้ว " น้ำใสๆไหลเปราะลงบนไปหน้านวล ชานนท์ต้องเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเพราะทนเห็นมันไม่ได้

 

 

 

" ผมแค่อยากให้รู้ว่าผมยังรักคุณเหมือนเดิมนะ " ชานนท์ลุกขึ้น ก่อนจะพูดคำนึงจากใจออกมา แล้วยอมเดินออกจากห้องไป ลักษณาฟุบหน้าลงกับโต๊ะปล่อยโฮร้องไห้ออกมา เธอเองก็รักเขา แต่เธอกลัว

 

 

ภาพในอดีตดึงกลับเข้ามาในหัวของลักษณาอีกครั้ง ภาพที่ชานนท์นอนนกกอยู่กับผู้หญิงคนอื่นในคอนโดของเขา มันทำให้ลักษณาเจ็บปวดจนแทบขาดใจ เธอจึงยอมยุติความรักของเธอลง แม้ว่าเขาจะตามขอโทษเธอมาแรมปีแล้วก็ตาม แต่แผลนี้ยังคงไม่หายไปจากใจของเธอ

 

 

 

 

 

 

บ้านฟาง

 

 

 

" ทำไมหมอนี้มันต้องมาอยู่บ้านฟางด้วยวะ " ป๊อปลากแก้วออกมานอกบ้านแล้วกระซิบถามด้วยความข้องใจ

 

 

 

" ทำไม หึงหรอ " แก้วย้อนถาม ป๊อปทำหน้าตาเหลือกหลากกวนตีน

 

 

 

" หึงบ้าอะไร ก็แค่อยากรู้ ... ผู้หญิงอะไรให้ผู้ชายมานอนค้างอยู่ด้วยที่บ้าน " ป๊อปเอ็ด 

 

 

 

แล้วแบะปากหมั่นไส้ " อื้อ หรือว่าเป็นแฟนฟางนะ " แก้วแกล้งแย่เล่น

 

 

 

" ไอแก้ว ! " ป๊อปดุ แก้วหัวเราะขำ 

 

 

 

 

" แก้ว ไปทำอะไรข้างนอก เข้ามาในบ้านสิ " ฟางที่เพิ่งเตรียมขนม ผลไม้เสร็จเดินออกมาตาม 

 

 

แก้ว ป๊อป เดินกลับเข้าไปในบ้าน

 

 

" อ้าว ยังไม่กลับอีกหรอ " ฟางทักขึ้นเมื่อเห็นป๊อปเดินตามแก้วเข้ามา

 

 

" จะกลับได้ไง ยังไม่ได้กินอะไรเลย " เขาว่า แก้วอมยิ้มขำ เธอเหลือบเห็นขวดส้มๆวางอยู่ใกล้ๆจานผลไม้ ด้วยความสงสัย หญิงสาวเลยหยิบขวดใบนั้นขึ้นมาเปิดแล้วดม

 

 

 

" หืออ น้ำเสาวรสหนิ " แก้วตาลุกวาวเมื่อได้สัมผัสกับกลิ่นของมันก่อนที่เธอจะรินใส่แก้วจนเต็มแก้ว แล้วยกสดทันที

 

 

 

" โหยย อร่อยจัง " เธอยิ้มกริ่มให้กับความกลมกล่อมของน้ำเสาวรสแล้วเทน้ำในขวดใส่แก้วต่อจนหมดขวด ก่อนจะยกสดพรวดเดียวจนหมด 

 

 

 

" ไม่แบ่งกันเลยนะ " ป๊อปแกล้งแคกศีรษะแก้วเบาๆ เมื่อเห็นน้องสาวกินเอาๆ 

 

 

 

แต่การดื่มน้ำเสาวรสในครั้งนี้มันกลับกลายเป็นปัญหาใหญ่ขึ้นมาจนได้

 

 

 

" น้ำในขวดนี้หายไปไหน !!! " โทโมะเดินเข้ามาตอนไหนไม่รู้ตะคิกเสียงดังจนคนทั้งสามตกใจหันไปมองเขาเป็นสายตาเดียวกัน โดยเฉพาะแก้ว เธอหน้าซีดเเผือดยืนขึ้นแล้วเดินไปหาโทโมะ 

 

 

 

" นาย น้ำในขวดนั่นของนายหรอ " หญิงสาวถามเสียงสั่น เมื่อจ้องมองใบหย้าอีกคนที่เหมือนกำลังโกรธเธออยู่

 

 

 

" เธอกินหรอ " เขาจ้องตาเธอเหมือนจะฆ่าจะแกงจนหญิงสาวใจสั่นด้วยความกลัวจนต้องหลบสายตาของเขา

 

 

 

" คะคือ ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นของนาย " แก้วพูดยังไม่ทันจบประโยค

 

 

 

พรึบ !!! แขนของเธอกลับถูกอีกคนกระชากอย่างแรง

 

 

 

 

" ที่บ้านไม่ได้สอนเรื่องมารยาทหรอ ! " เขาว่า หญิงสาวอึ้ง มองเขาตาค้าง

 

 

 

" ฉันไม่คิดว่านายจะหวงขนาดนี้ " เธอตาแดงๆเหมือนจะร้องไห้ ทั้งปวดแขน ทั้งตกใจในความโมโหร้ายของเขา

 

 

 

" โมะ แกใจเย็นๆก่อนสิ    แก้วมันไม่รู้ " ฟางลุกขึ้นมาห้าม ป๊อปลุกตามมา ป๊อปจ้องหน้าโทโมะเหมือนจะเอาเรื่อง

 

 

 

" ไม่รู้ .. ไม่รู้แล้วควรกินหรือเปล่า !!! " เขาตะคอกใส่หน้าแก้วเสียงดังจนอีกคนตัวหลบหน้าหนี 

 

 

 

" มึงปล่อยแก้ว ! " ป๊อปจะมาดึงแก้วออก แต่โทโมะจับแขนแก้วไว้แน่น

 

 

 

" เธอคงไม่รู้สินะ ว่าน้ำในขวดนั่นมันมีความหมายกับฉันมาก " โทโมะยังไม่หยุด 

 

 

 

" ก็ไม่รู้ไง ถ้ารู้ฉันก็คงไม่ยุ่งกับของของนาย " เธอพูดด้วยความคับแค้นใจ แล้วพยายามแกะมือหนาให้หลุดจากแขนตัวเอง  " ปล่อย !!  " เธอตะคอกใส่โทโมะเสียงดังจนอีกคนนิ่งลง

 

 

 

" จะให้ทำยังไง ให้ฉันล้วงคออ้วกออกมาเลยไหม นายถึงจะพอใจ " เธอจ้องเขาตาเป็นมัน โทโมะนิ่งไป ปล่อยแขนแก้วเหมือนเชิงผลักเธอให้ออกห่างจากตัวเขากลายๆ

 

 

 

 

ผลั๊วะ !!! แต่ป๊อปทนกิริยาเถื่อนของโทโมะที่ทำกับแก้วไม่ไหวบวกกับความใจร้อนโมโหร้ายของเขาจนต้องปล่อยหมัดใส่โทโมะไปหนึ่งครั้งจนอีกคนตัวเซ ฟางรับโทโมะไว้ทันแล้วรั้งตัวเขาเอาไว้ไม่ให้โต้กลับ

 

 

 

ป๊อปกุมมือแก้ว แก้วดึงให้แก้วเดินตามเข้าออกมาจากบ้านฟาง

 

 

" โมะไม่น่าอารมณ์ร้อนใส่แก้วเลยนะ " ฟางดุ โทโมะหายใจถี่เหมือนพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเอง

 

 

 

" น้ำเสาวรส พลอยเป็นคนทำมาให้โมะ " เขาว่า แล้วจ้องมองขวดที่วางเปล่า

 

 

 

" ไม่ตบแก้วไปเลยหละโมะ ที่กินน้ำเสาวรสนั่นไป " ฟางเหลืออดกับโทโมะที่ยังเพ้อฝันถึงอดีตคนรักของเชาที่ทิ้งเขาไปแต่งงานกับผู้ชายคนอื่น