ใจเผลอ

 

 

 

 

เช้าตรู่ของวันใหม่ ในขณะที่หญิงสาวกำลังว่าวุ่นกับคำพูดของชายหนุ่มเมื่อคืน สายตาเธอเหม่อลอยราวกับคนไม่มั่นใจ กลัว กับสิ่งที่เรียกว่าความรัก

 

 

” เขาคงไม่ได้คิดอะไร อย่าคิดไปเองเลย “ แม้หัวใจของเธอจะผลั้งเผลอชอบเขาไปแลเว แต่สมองกลีบสั่งการย้อนแย้งกับความต้องการของใจ 

 

 

ดวงตาเธอแดงกล้ำเมื่อนึกถึงความรักครั้งแรก เธอแอบรักผู้ชายคนหนึ่งจนเริมสร้างสัมพันธ์ด้วยกันโดยการที่เธอเป็นฝ่ายไปตามจีบเขาก่อน ทุกอย่างดูเหมือนคนรักกัน แต่มันกลับมีสถานะที่ไม่ชัดเจน จนอยู่มาสักพัก ผู้ชายคนนั่นหายไปจากชีวิตเธอ เธอพยายามติดต่อหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ไม่สามารถรู้ถึงข่าวคราวของเขาได้ จนเธอมารู้อีกที เมื่อเขามีแฟนไปแล้ว ... แล้วเธอหละ เธอเป็นอะไรกับเขา  น้ำตาเธอไหลเปราะลงมาอย่างง่ายๆ 

 

 

“ ถ้ารักใครอีก มันจะเป็นแบบเดิม อีกหรือเปล่า “ หญิงสาวปานน้ำตาลวกๆ ก่อนจะอาบน้ำต่อ 

 

 

 

กลิ่นอาหารโชยเข้ามาในห้องนอนของหญิงสาว ใจดวงน้อยเต้นระทึกด้วยความกังวลใจ 

 

 

 

‘ ใครมาทำอาหารในห้องของเธอ ‘ ไม่ใช้ฟางแน่ๆ เวลานี้ฟางน่าจะอยู่ที่โรงเรียนแล้ว

 

 

เธอรีบสวมเสื้อผ้าแล้วเปิดประตูออกไปดู ... ทุกอย่างถูกจัดวางเอาไว้บนโต๊ะ 2

ชุด 

 

 

 

“ แต่งตัวเสร็จแล้วหรอ “ เสียงคุ้นเคยทักขึ้นก่อนที่เจ้าของเสียงจะปรากตัวพร้อมกับแก้วน้ำสองใบ

 

 

 

” นะนายเข้ามาได้ยังไง “ เธออึ้งไปเมื่อเห็นอีกคนยืนยิ้มกริ่มอยู่ที่โต๊ะอาหาร

 

 

 

เขาชูกุญแจสำรองขึ้น “ เธอทำตกไว้ที่ห้องของฉัน “ เขาว่า แล้วรีบเก็บกุญแจใส่กระเป๋ากางเกงทันที 

 

 

 

แก้วยังยืนหน้ามึนตึง จนเขาต้องอธิบายเพิ่ม “ อื้อออ... น่าจะเป็นตอนที่ฉันบอกเธอว่าฉันชอบเธอหนะ เธออาจจะเขิลหรือตกใจจนทำมันหล่น “ เขาว่า

 

 

 

คิ้วเรียวขมวดชนกันจนเป็นโบว์ “ นายไม่ควรมาพูดเล่นกับฉันแบบนี้นะ “ เธอเอ็ด

 

 

 

 

” ฉันชอบเธอ ฉันก็บอกความรู้สึกของฉันไป ฉันไม่เคยเล่นๆกับเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว “ เขาลุกขึ้นแล้วเดินไปใกล้ๆ

 

 

 

” แต่... “ เธอยังพูดไม่จบ 

 

 

 

 

“ มองตาฉันสิ “ เขาจ้องตาเธอไม่กระพริบ จนอีกคนหวั่นใจ หลบตาหนี

 

 

 

” อย่าแกล้งฉันด้วยวิธีนี้เลยนะโทโมะ “ เธอหน้าซึมไป ความกลัวเริ่มเกาะกินหัวใจของเธอ 

 

 

 

“ วันนี้เธออาจจะไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันพูด แต่สักวันฉันจะทำให้เธอเห็น ... “ เขาว่า แก้วยังคงนิ่งเงียบ

 

 

 

” แต่ตอนนี้มากินมื้อเช้าก่อนเถอะ มันจะเย็นหมดแล้วนะ “ เขาว่าพลางจับมือแก้วให้เดินตามมานั่งกันที่โต๊ะอาหาร

 

 

 

เธอหวั่นๆ ไม่คุ้นชินกับสายตาผู้ชายที่จับจ้องมองเธอมาด้วยความเสน่หา จนเธอตักอาหารทานไม่ค่อยถนัด 

 

 

“ ฉัน... อิ่มแล้วหนะ “ เธอว่าแล้วยกแก้วน้ำมาดื่ม 

 

 

 

“ อะไรกัน ปกติกินจุอย่างกับหมู ทำไมวันนี้กินน้อยจัง “ เขาบ่น

 

 

 

” นี้นายว่าฉันหรอ “ เธอขึ้นเสียงใส่ อีกคนหัวเราะขำที่เธอเริ่มกลับมาวางท่าทีเป็นปกติ

 

 

 

 

” กินให้หมดสิ เดี๊ยวเย็นนี้ฉันจะพาไปกินทะเลเผา “ เขาเอาเรื่องกินมาล่อ และมันก็เป็นผล เธอรับคว้าช้อนแล้วตักของกินจนหมด 

 

 

 

 

 

ในขณะนั่งรถ 

 

 

 

“ ค่ะ พี่อัคร อีก 10 นาทีน่าจะถึงแล้วค่ะ ใช่ค่ะ โอเคค่ะ ” เธอรายงานอัคราเป็นระยะ 

 

 

 

 

“ นาย วันนี่รถติดมากเลยนะ “ เธอบ่นๆ เมื่อรถขยับไปข้างหน้าได้แค่คืบสองคืบ แต่อีกฝ่ายกลับเงียบใส่สะดื้อๆ

 

 

 

 

” นาย.. ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรออ “ เธอถามย้ำอีกครั้ง “ แล้วหันหน้าไปจ้องมองเขารอคำตอบ

 

 

 

” ได้ยิน .. แก้ว ทำไมดูสนิทกับพี่อัครจังเลยหละ “ เขาพูดเสียงอ่อย ราวกับน้อยใจคนข้างๆ

 

 

 

” ก็.. ก็สนิทกับเหมือนพี่เหมือนน้องไง “ แก้วอธิบาย เธอก็ไม่รู้จะบอกเขายังไง ว่างานที่เธอกำลังทำอยู่มันอันตราย พี่ๆของเธอถึงได้เป็นห่วงขนาดนี้

 

 

 

” งั้นหรอ... “ เสียงซึมไป

 

 

 

 

” นาย คือ จริงๆฉันก็ไม่ได้มีใครในใจ พวกพี่ๆเค้า ฉันก็รักและเคารพเหมือนพี่ชาย ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านั้นนะ “  เธอหันไปพูดกับเขาแบบจริงจัง เหมือนไม่อยากให้เขาเป็นกังวล

 

 

 

” ^^ “ เขายิ้มน้อยๆออกมา จนอีกฝ่ายงง “ แก้วแคร์โมะ “ เขาว่า 

 

 

 

” อัลไลล ก็ไม่ได้แคร์อะไร ก็แค่อธิบายเฉยๆ นายคิดไปเอง “ เธอเฉไฉแก้ตัวไปเรื่อย 

 

 

 

 

“ แก้ว .. “ เขากุมมือเธอไว้ “ โมะขอโทรหาแก้วตอนกลางคืนด้วยได้ไหม “ เขาพูดเสียงอ้อน จนอีกคนใจสั่นระรัว

 

 

 

” เอ่ออ จะโทรทำไมม เราก็เจอกันทั้งวันอยู่แล้วว มาก็มาด้วยกัน กลับก็กลับด้วยกัน “ เธอเขิลจนเริ่มเก็บอาการไม่อยู่

 

 

 

 

” อยากได้ยินเสียงก่อนนอนอะ “ เขาว่า 

 

 

 

 

“ เอ่อออ ... “ เธอเริ่มไปไม่เป็น นั่งตัวแข็งทื้อเหมือนสาวที่ไม่เคยโดนผู้ชายจีบ

 

 

 

 

” นะคะ “ เขาอ้อนใหญ่ 

 

 

 

 

“ นะ ” 

 

 

 

 

“ เออๆ อยากโทรก็โทร ตามใจ “ เธอตอบปัดๆ เมื่อถึงบริษัทก็รีบลงจากนถทันที

 

 

 

 

 

หน้าลิฟต์ 

 

 

 

“ อ้าวน้องแก้ว เป็นยังไงบ้าง ไม่ได้เจอหลายวัน ทำงานคล่องขึ้นแล้วยัง “ ภูมิทักขึ้น 

 

 

 

 

“ ก็เริ่มเข้าที่เข้าทางแล้วค่ะ แต่มีเอกสารบางอย่าง อยากจะสอบถามพี่ภูมินะคะ พอดีช่วงยี้ท่านประธานยุ่งๆ แก้วก็ไม่อยากจะรบกวนเท่าไหร่ “ เธอเริ่มออกอุบาย 

 

 

 

 

“ ได้สิ ว่างเมื่อไหร่ก็เอามาให้พี่ดูได้เลยนะ “ ภูมิว่า แก้วยิ้มๆแล้วเดินเข้าลิฟต์ไป โทโมะเดินเข้าตามไปติดๆ 

 

 

 

 

“ ช่วงนี้ท่านประธานมีพบลูกค้าที่ไหนบ้างหรอ “ ภูมิถาม 

 

 

 

 

“ ก็มีบ้างนะคะ แต่ไม่บ่อย ส่วนใหญ่จะประชุมที่บริษัทมากกว่า ^^ “ แก้วเริ่มเอะใจ แต่ปั่นหน้าไมารู้เรื่อง

 

 

 

“ ถ้าไม่เป็นการรบกวน ช่วงไหนที่ท่านประธานว่างๆ ฝากน้องแก้วบอกพี่หน่อยนะ พอดีมีลูกค้าคนสำคัญเค้าอย่างจะคุยงานกับท่านหนะ “ ภูมิพูด 

 

 

 

 

“ อ่ออ ได้ค่ะ “ 

 

 

 

 

“ งั้นพี่ไปทำงานก่อนนะ “ ภูมิเดินไปที่ห้องทำงานของตัวเอง

 

 

 

 

” ไปทำงานก่อนนะ “ แก้วหันมาพูดกับโมโมะ เมื่ออีกคนพยักหน้ารับคำ แก้วเลยเดินไป 

 

 

 

 

ห้องทำงานอาชา

 

 

 

 

” เขามาถามแก้วเรื่องเวลางานพี่อาชาด้วย แก้วว่ามันแปลกๆนะคะ มันไม่ใช่เรื่องน่าจะถาม แล้วเค้ายังบอกแก้วอีกด้วยว่าถ้าวันไหนพี่ว่าง ให้บอกกับเค้า เค้าจะนัดให้ไปคุยกับลูกค้าสำคัญ “ แก้ว อาชา คุยกันหน้าเครียด

 

 

 

 

” ถ้ามันไม่เสี่ยงเกินไป พี่ว่าจะลองไปตามที่เค้านัดดู “ อาชาว่า

 

 

 

” แก้วจะมาบอกพี่ด้วย ว่าแก้วจะเอาเอกสารสำคัญนี้ไปให้เค้าทำให้ แต่แก้วทำสำรองเอาไว้ชุดนึงแล้วค่ะ ฝากเก็บไว้ที่พี่อาชาด้วยนะคะ “ แก้วยื่นเอกสารให้

 

 

 

 

” อย่าประมาทนะแก้ว “ อาชาลูบผมแก้ว เป็นจังหวะเดียวกันกับที่โทโมะเปิดประตูเข้ามา 

 

 

 

 

“ ขอโทษครับ ” โทโมะยืนก้มหน้านิ่ง แก้วเหลือบมองโทโมะเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไป 

 

 

 

 

“ ผมเอาเอกสารมาให้เซ็นครับ “ โทโมะว่า แล้ววางเอกสารไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเดินออกไป 

 

 

ผ่านหน้าแก้วไปอย่างดื้อๆ โดยที่ไม่ได้ทักสักคำจนแก้วเข้าใจว่าโทโมะโกรธ 

 

 

 

 

 

ช่วงบ่ายของวัน อาชาต้องไปพบลูกค้าที่ข้างนอก

 

 

 

 

“ แก้วเอากระเป๋ามาด้วย “ อาบาออกคำสั่งเข้ม แก้วรีบคว้ากระเป๋าแล้วเดินตามอาชาออกไป 

 

 

 

ในระหว่างขับรถ 

 

 

 

“ แก้ว พี่อาชา รถถูกตัดสายเบรค “ อัคราพูดเสียงนิ่งให้ระวังตัว ตนเริ่มถอนคันเร่งออกแล้วพยายามบังคับพวกมาล้ยให้นิ่งที่สุด 

 

 

 

 

“ แก้ว “ อาชาโอบกอดแก้วไว้แน่นด้วยความเป็นห่วง 

 

 

 

รถกระบะอีกคันขับตามรถของอาชามาติดๆ 

 

 

 

 

“ พี่อาชา มีรถขับตามมา แก้วระวังตัวด้วย “ ขาดคำป๊อป อาชารีบโทรตามลูกน้องที่ขับรถตามมาให้เฝ้าระวัง มืออีกข้างก็โอบแก้วเอาไว้ 

 

 

 

 

“ พี่อัคร ระวังข้างหน้าค่ะ !!! “ แก้วร้องเสียงหลง เมื่อรถกระบะอีกคันข้บมาปาดหน้าอย่างกระชั้นชิดจนอัคราต้องหักหัวรถหลบลงข้างทาง รถเสียหลักชนต้นไม้ แก้วศรีษะกระแทกประตูรถจนสลบไป 

 

 

 

 

“ อ่ะ ! “ อัคราน้ำซึมที่โหนกแก้ม รีบหันมาดูแก้วกับอาชา 

 

 

 

“ แก้ว ๆ “ อาชาที่ไม่เป็นอะไรมาก เขย่าแก้วเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูแล้วอุ้มร่างเล็กออกมา

 

 

 

” ไป “ อาชา อุ้มแก้วขึ้นรถลูกน้องที่ตามมาช่วยพร้อมกับอัครา

 

 

 

 

โรงพยาบาล ในขณะที่แก้วอยู่ในห้องฉักเฉิน 

 

 

 

“ รถคันนี้ของแกไปจอดอยู่ที่ไหนวะไออาชา “ ชานนท์เริ่มหัวเสีย เมื่อแก้วได้รับอันตราย และศัตรูของอัคราเริ่มรุกรานเพิ่มขึ้นทุกที

 

 

 

” ฉันให้คนรถเอาไปซ่อม แต่ไม่คิดว่ามันจะเล่นแง่ได้ขนาดนี้ “ อาชาใจคอไม่ดี 

 

 

 

“ เราต้องรับหาตัวให้เร็วกว่านี้แล้วหละ ไม่งั้นไม่ใครก็ได้ต้องโดนมันเล่นงานเอาแน่ๆ “ ชานนท์ว่า

 

 

 

อัครานิ่งเงียบ ใบหน้าเขาดูดุดันจนหน้ากลัว

 

 

 

 

” พี่ลักษณ์ แก้วเป็นยังไงบ้าง “ อัครารีบเดินเข้าไปถามหมอลักษณ์ที่เดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน

 

 

 

 

” ปลอดภัยแล้ว แต่ให้รอดูอาการสักหน่อย “ 

 

 

 

 

 

ในขณะที่แก้วถูกพาเข้าห้องพักฟื้นพิเศษ ที่ดาดฟ้าของบริษัทก็มีเรื่องวุ่นๆเกิดขึ้น 

 

 

 

( โมะ พลอยบอกโมะแล้วใช่มั้ย ว่าให้กันมันออกจากพี่อาชา แล้วทำไมมันถึงไปไหนมาไหนกับพี่อาชาได้อีก ) เพชรพลอยที่โทรทางไกลจากต่างแดนมาหา เริ่มโวยวายใส่โทโมะทันที

 

 

 

 

” พลอย โมะก็ทำตามความต้องการของพลอยอยู่ “ โทโมะน้อยใจ

 

 

 

( โมะก็ทำอย่าให้มันมายุ่งกับพี่อาชาสิ หรือว่าโมะทำไม่ได้ หรือต้องให้พลอยไปจัดการเอง ได้ ! พลอยจะบินกลับไปจัดการกับมันเอง !! ) พลอยขึ้นเสียงใส่ จนมารศรีเริ่มไม่พอใจกับท่าทีของเพื่อน

 

 

 

 

” ไม่ได้นะพลอย ที่นี้มันอันตราย เดี๋ยวโมะจะจัดการให้เองนะ ” โทโมะรับปาก 

 

 

 

 

( งั้นก็ดี ตอนนี้มันอยู่โรงพยาบาล พี่อาชาเฝ้ามันอยู่ โมะต้องไปแยกพี่อาชาออกมา ) เพชรพลอยว่า เธอได้รับข่าวมาจากคนที่เธอจ้างให้สะกดรอยตามอาชา

 

 

 

” แล้วแก้วเป็นอะไร ทำไมถึงอยู่โรงพยาบาล “ มารศรีเปรยถามด้วยความสงสัย

 

 

 

 

( ก็รถพี่อาชาโดนตัดสายเบรค แล้วมันดันระริกระรี้ตามไปด้วย เสียดายที่มันไม่ตายไไปซะให้มันจบๆ ) เพชรพลอยพูด มารศรีเริ่มเอือมระอากับเพื่อนตัวเอง  

 

 

 

( โมะ จัดการเรื่องนี้ให้พลอยด้วยนะ พลอยนักโมะนะ ) พูดจบ เธอก็วางสายไปทันที

 

 

 

 

ที่โรงพยาบาล 

 

 

 

 

ปํอบ อาชา อัครา ชานนท์ นั่งมองดูอาการแก้วอยู่ในห้อง 

 

 

 

“ หรือจะให้แก้วหยุดงานนี้ดี ผมไม่อยากให้แก้วเป็นอันตราย “ อัคราเสนอ 

 

 

 

 

“ ไม่หยุดนะ “ แก้วฟื้นขึ้นมาทันได้ยินที่อัตราพูด 

 

 

 

 

“ ว่าละ มันก็ดื้อแบบนี้นี่แหละ ถีงได้เจ็บต้วไง “ ป๊อปว่า ทุกคนลุกเดินไปที่เตียงคนไข้ 

 

 

 

 

“ เป็นไงบ้างหละเรา “ อาชาลูบผมแก้วอย่างเอ็นดูและรู้สึกผิด “ เพราะพี่แท้ๆเลย แก้วถึงต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ ” อาชาพูดเสียงเศร้า 

 

 

 

“ ไม่เป็นไรหรอกพี่อาชา แก้วไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย “ แก้วว่า 

 

 

 

“ พี่ไม่อยากเห็นแก้วเป็นอันตรายอีก ถ้าแก้วเป็นอะไรไป พี่คงจะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต “ อาชาพูด ทุกคนเข้าใจความรู้สึกของอาชา ไม่ว่าจะเป็นใครที่ต้องมาเจ็บตังเพราะเขา เขาก็จะรู้สึกผิด แต่มีบางคนที่ไม่เข้าใจ แต่ไม่ชอบใจที่อาชาให้คงามสำคัญกับแก้วมากขนาดนี้

 

 

 

 

” หว่านเสน่เก่งจริงๆ ถึงขนาดที่ยอมเจ็บตัว เพื่อผู้ชาย “ สายตาจงเกลียดจงชังจากคนที่บอกว่าแอบชอบเธอ จ้องมองเล็ดลอดผ่านเข้ามาจากช่องกระจกเล็กๆที่ประตูห้อง