ใจเผลอ

 

 

 

“ คืนนี้เดี๋ยวผมเฝ้าเอง “ อัคราอาสาเฝ้าแก้ว ทุกคนพยักหน้ารับคำก่อนจะแยกย้ายกันกลับ

 

 

 

ดวงตาคมมองหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงด้วยสายตาที่เป็นห่วงจนสุดใจปนๆกับความคับแค้นใจที่ทำอะไรไมาได้

 

 

 

” พี่อัคร แก้วไม่เป็นอะไรมาก พี่อัครอย่าทำหน้าแบบนั้นสิคะ “ เธอเอื้อมมือไปจับมืออัครามากุมไว้ แล้วออกแรงดึงเล็กน้อยให้เขานั่งลงข้างๆ 

 

 

 

“ พี่ไม่อยากให้แก้วเสี่ยงอีก “ อัคราพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

 

 

 

” แก้วก็เสี่ยงแบบนี้ทุกเคสนั้นแหละ “ แก้วว่า

 

 

 

” แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกัน พี่ว่า... “ อัครายังพูดไม่ทันจบ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

 

 

 

ก๊อกๆๆ 

 

 

 

 

“ ขออนุญาตค่ะ ” หญิงสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับอัคราเดินมุ่งหน้าตรงมาทางแก้ว ในมือเธอถือสมุดบันทึกกับปากกาเพียงเล่มเดียว เธอมองแก้วอย่างพิจารณาก่อนจะเอ่ยปากถาม “ ผู้เสียหายพอจะให้ปากคำได้แล้วหรือยังคะ “ 

 

 

 

“ นี่คุณตำรวจ น้องผมยังไม่ได้พักผ่อนเลย เวลาสอบปากคำนี้มาเร็วจังเลยนะ ผิดกันมากกับเวลาไปที่เกิดเหตุ “ อัคราเอ็ดใส่ สายตาดุเหลือบมองอัคราก่อนจะจ้องมองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหันหน้ากลับมาอย่างไม่สนใจ

 

 

 

” พร้อมแล้วค่ะ “ แก้วอมยิ้มขำๆ แล้วหันมามองตำรวจหญิงที่ยืนอยู่ข้างๆเตียงฝั่งตรงข้ามกับอัครา

 

 

 

หลังจากสอบปากคำเสร็จ 

 

 

 

” ขอบคุณมากนะค่ะที่ให้ความร่วมมือกับเจ้าหน้าที่เป็นอย่างดี “ เธอว่า พลางเหลือบไปทางอัคราที่นั่งก่อนอกเอนขา จองมองเธอตาเป็นมัน

 

 

 

” คดีเก่ายังไม่คืบเลย คดีใหม่จะไปได้ถึงไหนกันเชียว “ อัคราพูดลอยๆ

 

 

 

” คอยดูก็แล้วกันค่ะ ว่าจะไปได้ถึงไหน “ เธอพูดเสียงเข้มก่อนจะรีบจ้ำเท้าออกจากห้องด้วยความโมโห

 

 

 

” ผู้หมวดวิรันญ์หรอ เท่ห์จัง “ แก้วมองตามตำรวจหญิงผู้นั้นที่เดินออกไปจนสุดตา “ พี่อัคร .. “ ก่อนจะยิ้มกรุ้มกริ่มเหมือนคิดอะไรอยู่แล้วเรียกอัคราเสียงดัง

 

 

 

”  หยุดคิดไปได้เลย พี่ไม่ชอบผู้หญิงเย่อหยิ่งแบบนั้น “ อัคราว่า 

 

 

 

“ อะไรกันพี่อัคร แก้วแค่จะบอกว่า พาไปห้องน้ำหน่อย นี่พี่คิดอะไรอยู่ “ เธอแกล้งเฉไฉไปเรื่อย แผนจับคู่ของเธอมันไม่เคยสำเร็จสักครั้ง อัคราไม่มองผู้หญิงคนไหนเลย ตั้งแต่รู้จักกันมาแก้วไม่เคยเห็นอัคราควงผู้หญิงคนไหนนอกจากเธอ 

 

 

 

“ เดี๋ยวเถอะ “ เขาเอ็ดอย่างรู้ทัน ก่อนจะช่วยพยุงแก้วเข้าห้องน้ำ 

 

 

 

 

ไม่นานนัก อาหารมื้อเย็นก็ถูกนำมาเสริฟให้ถึงห้อง 

 

 

 

“ ทำไมกินน้อยจัง “ อัคราซักทันทีที่เห็นคนป่วยวางช้อนลงในขณะที่อาหารยังเหลือเต็มจาน

 

 

 

” ก็มันไม่อร่อยย “ เธอกระซิบเบาๆ แล้วดันโต๊ะทานอาหารออกให้ห่างตัว

 

 

 

” แล้วอิ่มยังหละ “ อัคราถามต่อ หญิงสาวส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย ชาหยนุ่มหน้าเข้มเงียบขรึมแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างรู้งาน

 

 

 

เธอล้มตัวลงนอนรอ แล้วดูรายการทีวีไปเรื่อยเปื่อย ไม่นานนัก เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น

 

 

 

” ให้ทายนะ แก้วต้องได้กินสุกี้แห้งแน่ๆ “ เธอบ่นพรึมพรำก่อนจะหันหน้ามามอง

 

 

 

” มานอนอยู่ที่นี่ เธอไม่คิดจะบอกฉันสักคำ “ เสียงทุ่มคุ้นหูดังขึ้น พร้อมใบหน้าซึมๆ ที่กำลังเดินมานั่งเก้าอี้ข้างๆเตียง

 

 

 

” โทรศัพท์ฉันตกอยู่ในรถ ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ใคร แล้วนายรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่นี่ “ เธอถาม 

 

 

 

“ เอาเป็นว่าฉันรู้ก็แล้วกัน .. แล้เกิดอะไรขึ้น ทำไมเป็นแบบนี้ “ เขาถาม 

 

 

 

“ เอ่ออ .. ก็ประสบอุบัติเหตุเล็กน้อย แต่ไม่มีใครเป็นอะไร “ เธอจำต้องโกหกเขาไปอย่างดื้อๆ

 

 

 

” ทีหลังจะไปไหนมาไหน โทรมาบอกกันก่อนสิ ฉันจะได้รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน ปลอดภัยหรือเปล่า ไม่ใช่มารู้อีกทีก็ตอนแก้วนอนอยู่โรงพยาบาลแล้ว “ เขาบ่นยาวจนหญิงสาวอึ้งไป 

 

 

 

“ ต้องโทรไปบอกด้วยหรอ “ เธอหน้าเหวอแล้วถามเขากลับ

 

 

 

” ก็ใช่ไง ก็โมะเป็นห่วง อยากรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับแก้ว “ ชายหนุ่มผลุดคำพูดสารพัดจนอีกฝ่ายตั้งตัวไม่ทัน ได้แน่นั่งมองเขานิ่งๆ ตาค้าง ใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ

 

 

 

” เอ่อ.... “ เธอใบ้กินพูดอะไรไม่ออก 

 

 

 

“ คืนนี้จะมานอนที่นี่ ” เขาพูดดื้อๆ อีกคนตกใจจนสะดุ้งออกจากพวงเสน่หา

 

 

 

” ไม่ได้ๆ พี่อัครมานอนแล้ว “ เธอรีบคัดค้านทันที ขืนอัครารู้ว่าโทโมะมาจีบเธอนี้เป็นเรื่องใหญ่โตแน่ๆ 

 

 

 

“ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ! “ แทบจะทันที อัคราก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับอาหารโปรดของแก้ว

 

 

 

” ก็สักพักแล้วครับ “ โทโมะตอบ

 

 

 

” งั้นหรอ ... งี้ก็กลับได้แล้วนะสิ “ อัคราเอ่ยปากไล่อ้อมๆ 

 

 

 

“ ยังหรอกครับ ผมไม่รีบ “ โทโมะว่า อัครามองตาเขียว 

 

 

 

“ พี่อัคร แก้วหิวแล้ว “ แก้วรีบพูดแทรกขึ้นมาทันควัน อัคราละสายตาแล้วเดินไปจัดของกินให้แก้ว

 

 

 

แก้วตักกินช้าๆ พลางเหลือบมองคนทั้งคู่ที่จองหน้าจ้องตากันไม่เลิก

 

 

 

” เมื่อไหร่จะกลับ แก้วจะได้พักผ่อน “ อัคราถาม

 

 

 

” ผมกลับพร้อมพี่นั้นแหละครับ “ โทโมะหาเรื่อง

 

 

 

” หึ !... “ เสียงเข้นคำในลำคอมันทำให้แก้วขนลุกซู่ มันหมายถึงการที่อัครเริ่มหมดความอดทนกับสิ่งตรงหน้า แล้วถ้าอัคราขึ้นมันคงยากที่เขาจะใจเย็นลงเหมือนเดิม 

 

 

 

” โรงพยาบาลจะแตกก็วันนี้แหละวะ “ แก้วบ่นกับตัวเองเบาๆ แล้วหันมองทั้งคุ่สลับกันไปมา

 

 

 

” โมะ นายกลับไปก่อนนะ “ แก้วเห็นท่าไม่ค่อยดี เลยเอ่ยปากขอร้องให้โทโมะกลับไป ชายหนุ่มหันมามองหน้าแก้วด้วยสีหน้าแววตาที่ไม่พอใจ แต่ก็ยอมกลับไปอย่างว่าง่าย

 

 

 

 

” ... “ ทุกอย่างเงียบสงบจนน่าขนลุก 

 

 

 

 

“ พี่อัคร “ เธอเรียกเบาๆ เมื่ออีกคนนอนเงียบอยู่บนโซฟา

 

 

 

 

” .... “ ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ

 

 

 

จนถึงเช้า อัคราก็ไม่ยอมคุยกับแก้ว

 

 

 

 

” พี่อัครโกรธแก้วหรอ “ เธอจับมืออัครามากุมไว้แล้วเปรยถาม

 

 

 

” พี่ไม่ไว้ใจมัน “ อัคราพูดเสียงดุ “ พี่ไม่อยากเห็นแก้วเสียใจ “ อัคราพูดจบก็เดินออกไป

 

 

 

 

” พี่อัคร ... “ แก้วเรียกเสียงดังแต่เขาไม่หันกลับมา “ ก็แก้วชอบเค้าไปแล้ว “ เธอซึมลงทันที หวนคิดถึงคำพูดของอัครา ‘ พี่ไม่ไว้ใจมัน พี่ไม่อยากเห็นแก้วเสียใจ ‘ กับการกระทำของโทโมะที่มีต่อเธอ 

 

 

 

 

 

อาชา ชานนท์ มารับแก้วที่โรงพยาบาล

 

 

 

 

” หยุดงานไปก่อนสักวันสองวันนะ แล้วค่อยไปทำงาน ” อาชาว่า แก้วพยักหน้าเหนื่อยๆ 

 

 

พอถึงห้องก็เอนหลังลงนอนทันที

 

 

 

จนตกเย็น ฟางที่เพิ่งจะรู้ข่าว รีบมาหาแก้วทันที

 

 

 

” แก้ว แกเป็นอะไรมากหรือเปล่า “ ฟางสำรวจแก้วจนทั่วร่าง

 

 

 

” ไม่เป็นอะไรแล้ว หายเป็นปกติ “ แก้วบอก 

 

 

 

“ ดีนะ ไอโมะ มันโทรไปบอกฉัน ไม่งั้นฉันคงไม่รู้ ว่าแกโดนรถชนเนี่ย “ ฟางบ่นยาวจนฟังแทบไม่ทัน

 

 

 

” ก็ไม่เป็นอะไรแล้วนี่ไง ... ว่าแต่คนบอกเค้าไปไหนแล้วหละ “ แก้วว่า

 

 

 

” บอกว่าจะไปทำธุระต่อ ค่อยมารับค่ำๆ “ ฟางว่า ก่อนจะลุกขึ้นไปจัดแจงเก็บของสดที่ซื้อมาให้ใส่ในตู้เย็น 

 

 

 

“ อาการคิดถึงมันเป็นแบบนี้เองหรอวะ “ เธอหายใจไม่ทั่วท้อง บอกไม่ถูกว่ามันเป็นยังไง รู้แค่อย่างเดียวว่าอยากเห็นหน้า อยากเจอ อยากได้ยินเสียง อยากอยู่ใกล้ๆ 

 

 

 

 

“ แกหายดีจริงหรือเปล่าเนี่ย ทำไมยังดูซึมๆอยู่เลย “ ฟางพูดพร้อมกับเอามือแตะหน้าผากด้วยความเป็นห่วง 

 

 

 

“ หายแล้ว คงจะง่วงๆมั้ง ก็เลยซึมๆ “ เธอพูดปัดๆไป ก่อนจะเอนตัวลงนอนจนหลับไป 

 

 

 

 

ลานจอดรถใต้คอนโดแก้ว 

 

 

 

“ ฉันว่าจะชวนแกขึ้นไปเยี่ยมนะ แต่แก้วหลับไปซะแล้ว “ ฟางพูด

 

 

 

” แล้วใครมาส่งแก้วหละ “ โทโมะถามต่อ สายตาของเขาจับจ้องมองเส้นทาง ในขณะที่รอฟังคำตอบจากหางอย่างใจจดใจจ่อ

 

 

 

” พี่อาชากับพี่ชานนท์หนะ “ ฟางตอบ

 

 

คำตอบของฟางมันทำให้อีกคนเกิดอาการโกรธขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัวจนเผลอเหยียบคันเร่งเร็วขึ้นจนฟางตกใจ

 

 

 

” ไอโมะ ช้าหน่อยสิ ฉันกลัววว “ เสียงคนข้างๆสั่นๆ เรียกสติโทโมะให้กลับมา

 

 

 

 

ในห้องแก้ว 

 

 

 

2 ทุ่ม 

 

 

เธอนอนเหม่อๆอยู่บนเตียงเหมือนกำลังคิด กำลังรออะไรอยู่ 

 

 

‘ บางครั้งก็เหมือนว่าเขาคิด  /// บางครั้งก็ทำเหมือนไม่สนใจ ‘ 

 

 

 

“ ทำไมฉันต้องมาคิดถึงเรื่องบ้าๆพวกนี้ด้วยนะ “ เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วหลับตาลง

 

 

 

จนเช้าตรู่ ดวงตาหวานค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างหน่ายๆ 

 

 

‘ ไม่มีกลิ่นอาหารเหมือนอย่างวันก่อน ‘ เธอเริ่มน้อยใจตัวเองขึ้นมาอีกแล้ว หญิงสาวน้ำตาไหลเปาะอย่างไม่รู้สาเหตุ ราวกับคนอกหัก 

 

 

เธอเดินเหนื่อยๆมาเสียบปลั๊กกาต้มน้ำ แล้วกดใส่ถ้วยต้มมาม่ากินอย่างเคยๆ 

 

 

‘ จริงๆที่ผ่านมาก็อยู่ได้หนิ แล้วทำไมตอนนี้ถึงอยู่ไม่ได้ซะงั้นนะ ‘ เธอได้แต่คิดในใจแล้วตักมาม่าๆกินต่อ 

 

 

 

เที่ยงวันก็ไม่ต่างกัน อาหารหลักของเธอก็ไม่พ้นมาม่า เธอกินจนเสร็จแล้วพาร่างตัวเองกลับมานอนซมอยู่บนเตียงเหมือนเดินจนตกเย็น 

 

 

 

 

“ ลุกขึ้น .. “ “ ลุก ! ขึ้น ! “ เสียงทุ้มดังขึ้นข้างๆหูจนหญิงสาวเริ่มงัวเงีย “ ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ ! “ 

 

 

“ ใครเนี่ย พูดเสียงดังหนวกหู “ เธอบ่นเสียงงัวเงียแล้วพลิกตัวจะนอนต่อ 

 

 

“ โมะบอกให้ลุกขึ้นไงแก้ว “ ... 

 

 

 

O_O 

 

 

 

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก 

 

 

 

 

‘ ฝันหรือเปล่าวะ ‘ เธอคิดในใจ แล้วค่อยๆหันมามอง

 

 

 

” นาย... “ เธอทัก ก่อนจะพยุงร่างตัวเองลุกขึ้นช้าๆ

 

 

 

” ... “ เขาไม่พูดอะไร แต่เดินนำออกมาข้างนอก แก้วเข้าไปล้างหน้าแล้วเดินตามออกไป 

 

 

 

 

“ มาทำไม ? “ เธอถามด้วยความน้อยใจ

 

 

 

” ทำไม ? มาไม่ได้หรอ ” เขาย้อนถามกลับ

 

 

 

” ... “ เธอเงียบใส่

 

 

 

 

” หึ ! ฉันมันไอ้กระจอกหนิ จะไปสู้พี่อัคร พี่อาชา พี่นนท์ของเธอได้ยังไง “ เขาพูด

 

 

 

 

” ถ้าจะมาหาเรื่องก็กลับไปเลยนะ “ เธอหน่ายใจกับอะไรที่มันไม่ชัดเจน

 

 

 

” เธอจะเอาใครกันแน่ ไออัคร ไอชานนท์ อาชา หรือว่าใคร หรือจะเอาแบบเหมาหมด “ โทโมะเริ่มคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้

 

 

 

 

” เป็นบ้าอะไรของนาย เข้ามาก็มาด่าๆๆ ต้องการอะไร “ เธอเองก็เริ่มจะทนกับคนตรงหน้าไม่ไหว

 

 

 

” ก็ฉันไม่ชอบ ! ไม่ชอบเวลาที่มีคนอื่นมายุ่งกับเธอ !! “ เขาพูดเสียงดังใส่

 

 

 

“ ฉันปวดหัวกับนายจริงๆ ช่วยทำอะไรให้มันชัดเจนหน่อยได้ไหมว่านายคิดอะไร ต้องการอะไร อย่าทำให้ฉันต้องคิดอะไรไปฝ่ายเดียว อย่าทำอะไรที่ไม่ชัดเจน วันนึงมาหา วันนึงหายไป วันนึงเป็นห่วง วันนึงเงียบหาย หยุดทำแบบนี้ได้แล้ว ! ถ้ายังหาความชัดเจนให้ตัวเองไม่ได้ว่าต้องการอะไรก็ไม่ต้องมายุ่งกัน แล้วก็เอากุญแจสำรองคืนมาด้วย ไม่ต้องเข้ามา ไม่ต้องมาทำอาหาร แล้วนับตั้งแต่พรุ่งนี้ก็ไม่ต้องไปส่ง ฉันไปเอง ฉันทำเอง ฉันไม่อยากรอ ! “ น้ำตาเธอคลอเบ้า เธอหายใจถี่ โกรธจนตัวสั่น จนอีกคนหวั่นใจ “ เลิกเล่นตลกกับความรู้สึกคนอื่นได้แล้ว ถ้าไม่ได้คิดอะไรก็ออกไป ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก “ เธอพูดจบ หันหลังจะเดินเข้าห้อง 

 

 

 

“ ถ้าไม่ได้คิดอะไร จะโมโหขนาดนี้หรอ จะหึงขนาดนี้หรอ ! “ คำพูดของเขารั้งเธอไว้

 

 

 

” แล้วเมื่อวานหายไปไหน วันนี้หายไปไหนน “ เธอรอเขาตลอด 

 

 

 

“ ฉัน... ฉัน น้อยใจ “ เขาพูดเบาๆ “ ฉันไม่ชอบที่มีผู้ชายคนอื่นมาคอยเทคแคร์ดูแลเธอแบบนี้ แล้วฉันก็คิดว่าเธออาจจะชอบผู้ชายพวกนั้น ฉันเลยไม่อยากจะมารบกวน แต่ฉันก็อดเป็นห่วงไม่ได้ “ เขาพูดเสียงเบาลง

 

 

 

” ฉันรออยู่ตั้งแต่เมื่อวาน แต่นายไม่มา “ แก้วพูดเสียงเบา คำพูดของเธอเหมือนตอบรับรักของเขากลายๆ พูดจบก็เดินเข้าห้องนอนไปทันที ทิ้งให้อีกคนเคว้งขว้างอยู่เพียงลำพัง